Indonesia, a toma de contacto coa outra historia da civilización.

Mércores 19 de setembro. A etapa asiática da Volta ó Mundo, a definitiva, quedaba inaugurada cando entre lusco e fusco aterrabamos na capital de Indonesia, Iacarta, unha das cidades máis poboadas do planeta.

Dis que en Iacarta hai que andar con ollo, que como te despistes pódente desplumar antes de que te deas de conta. O mesmo conto que levamos escoitando dende o primeiro día cada vez que pisamos unha grande cidade. O que xa me colleu máis de improvisto foi que as que me tentasen roubar fosen as mesmas autoridades.

O esperpento tivo lugar na aduana, cando fun a estampar o selo de entrada no país. O encargado de concederme o permiso para ingresar en Indonesia pediume que lle amosara o billete de saída, e cando lle dixen que non o tiña, o tipo viu un filón. Xa tiña a excusa perfecta para extorsionarme. Non importaba que lle tratase de explicar que posuía un billete electrónico, que non o tiña físicamente. Non escoitaba cando lle dicía que el mesmo, co ordenador que tiña diante dos seus fuciños, podía comprobalo. Negábase, e non paraba de repetirme que tiña que marchar de volta ó meu país.

Evidentemente eu non tiña pensado facelo, e ante a miña insistencia “accedeu” a concederme o ingreso se lle entregaba un millón e medio de rupias, algo máis de 120€. Comido pola rabia e a impotencia resigneime a retira-los cartos no caixeiro máis achegado. Mais antes de emprende-los camiño de volta onda o militar corrupto, Cons preguntoume por qué non trataba de imprimi-lo billete no mostrador dunha das compañías de voos. Non puiden acceder a eles, xa que antes debía pasa-lo control de equipaxe, pero atopei unha alternativa: a oficina de turismo.

Alí, con toda a amabilidade do mundo, sacáronme unha copia, e puiden recrearme observando a cara de frustración do corrupto da aduana cando me viu achegándome co billete impreso na man. Crédeme que me resultou ben grato.

Insignificante exemplo do que pode ser o tráfico en Indonesia.

Afortunadamente este desagradable incidente non creou prexuízos na miña cabeza con respecto @s indonesi@s. E digo afortunadamente porque a partires dese intre cada habitante deste peculiar país co que establecimos contacto causounos unha impresión inmellorable. De rasgos chineses e hindúes a partes iguais, mais de ampla maioría musulmá. Eu chámolles morochindios. Ubicados na Asia máis alonxada de occidente, mais a súa escritura utiliza o alfabeto latino, nada de caracteres asiáticos nin árabes. Curiosa e atractiva mistura a que ofrece a cultura indonesia, non hai dúbida.

Dende o aeroporto tomamos un autobús público que nos achegou ó centro da cidade, e de alí un taxi ó noso hostel. O escollido foi o Six Degrees. Seguindo os consellos de tódol@s nos@s coñecid@s que visitaron o país, ó día seguinte tiñamos pensado fuxir do balbordo e o caos de Iacarta. Pasamos a xornada xestionando na embaixada española os trámites para poder votar por correo nas Eleccións Galegas, xa que non seremos nós os que perdamos a posibilidade de o 21 de outubro sumarnos ó ilusionante e indispensable cambio que @s galeg@s temos a oportunidade de orixinar no noso país, e unha vez rematadas as xestións, entrada a noitiña, puxemos rumbo a Yogyakarta, unha pequena poboación ó leste da illa de Xava.

Yogyakarta.

Despois dunha travesía en tren que levou toda a noite, chegamos a ela a primeira hora da mañá. Botamos unha soneca no Venezia Garden, aloxamento que nos recomendaran no noso hostel de Iacarta, e contra a tardiña dispuxémonos a pasear un chisco por aquela vila que prometía encanto. E abofé que o ten. Quixemos visitar o Templo de Auga. Estaba pechado. Mais non importou. A volta por Yogyakarta resultou igualmente gratificante.

As xentes, que ateigan as saturadísimas rúas da cidade, ollaban para nós case coma se fosemos visitantes de outro planeta. Non tiña máis ca devolverlles a ollada e esbozar un lixeiro sorriso para que se desfixeran en efusivos saúdos e tentativas de comunicación. Xa non digamos se lles dirixía algunha palabra no seu idioma.

Nunca esquecerei o xesto dunha velliña que estaba sentada no chan, encorvadiña, agarrotada, engurradiña coma unha pasa, á que, tras decatarme de que cravara os seus pequenos ollos en min, chapurreeille un “apa kabar?” (¿cómo está?). Debuxou na súa faciana, cos seus diminutos ollos tornados en pratos e a boca aberta de par en par, un aceno de inmensa sorpresa, de admiración, de ilusión, de perfecta inocencia, e con el inmutable foime seguindo ata que desaparecín entre a multitude. Foi formidable.

Templo de Borobudur.

Para o sábado decidimos ir a coñecer o Templo de Borobudur, un dos destinos de obrigada visita estando en Yogyakarta. E a verdade é que o sitio non defrauda. Construído entre os séculos VII e VIII, o templo en si érguese en forma de pirámide, formando en varias alturas comunicadas por escadas.

No Templo de Borobudur.

E en cada unha desas alturas, unha sucesión de campás xigantes de pedra, que agochan no seu interior unhas figuras de inconfundible apariencia asiática, eu diría que de curte budista.

E todo elo ubicado no medio dunha extensión enorme sementada de palmeiras, e flanqueada por montañas tanto ó norte coma ó sur. O albor en semellante emprazamento debe ser realmente espectacular, coa luz coándose entre as palmeiras e iluminando o templo dende as montañas.

De volta ó Venezia Garden había cita coa Liga BB… coa Primeira División. O Xetafe de Luis García rendía visita ó Templo de Fragoso, que non ten 1.200 anos coma o de Borobudur, pero aí lle anda. En canto a figuras budistas, non coñezo a tendencia relixiosa de Park, pero a súa aparición sen dúbida foi milagreira. Celta 2 -Xetafe 1, con actuacións estelares dos recén chegados, ademáis do coreano, tamén de Augusto e sobre todo de Krohn Dehli.

Para o domingo, e dado que ó día seguinte tiñamos programada a nosa partida a Bali, decidimos tomar o día de relax. Pasámolo ciscados cal lagartos no hostel, e a remollo na súa pisciniña. Para o que si nos deu foi para coñecer a Raffaele, un italiano de Ferrara, preto de Venezia, que estaba a facer unha Volta ó Mundo case idéntica á nosa.

Era Raffa un tipo extrovertido, alegre, optimista. Sempre pensaba en positivo. Un día pensou en facer unha viaxe por Asia. Mudou o plan polo de facer a Volta ó Mundo tras sufrir dous colapsos por mor da reacción dunha vacina xusto antes de saír, que o tiveron ás portas da morte. Iso é interpretar un sinal, o resto son parvadas.

Raffaele.

Como dixen, o luns deberiamos ter partido hacia Bali. Mai non puido ser. O autobús que tiña que recollernos no noso hostel esqueceuse de nós. Así de triste, así de claro. Non nos importou. Iamos sobrados de tempo, sairíamos ó día seguinte, e esa noite de hostel era de balde, o que a min persoalmente veume de perlas. Xa podían esquecerse de recollerme tódolos días durante un mes enteiro. Fatal para a autoestima, excelente para o peto. Cuestión de prioridades do momento.

Mais, para frustración dun servidor, o martes non se esqueceron de nós. Ás 07:30 da mañá recolléronnos na porta do Venezia Garden, e montamos nunha micro con destino ó volcán de Bromo, primeira das dúas paradas que tiñamos fixadas antes da chegada a Denpasar, cidade máis poboada da illa de Bali. Foi xa coa noite enriba cando chegamos á aldeíña que medra ó pé do volcán que habiamos visitar ó día seguinte.

Alborada no val ós pes do volcán Bromo.

E para facelo existían dúas opcións: ou ben a pé, ou ben nun jeep que te achegaba ó cumio dunha montaña dende onde observar o volcán e o seu val, para posteriormente facer o ascenso ó mesmo de igual xeito. A segunda valía non sei cántos centos de miles de rupias, así que optamos pola primeira. Ademáis ésta permitía durmir media horiña máis. Algo insignificante, diredes vós, mais cando esa media hora supón a diferencia entre as 03:30 e as 04:00 da madrugada, xa vai adquirindo algo de importancia.

Indonesia, tamén conquistada.

Aínda así, non desfrutamos dela. Ás 03:30 malladas tiñamos a unha recua de morochindios petando na nosa porta para preguntarnos se iamos en jeep ou a pé. O primeiro levou un gruñido, un desagradable son gutural por resposta. Ó segundo resposteille cun berro. O terceiro levou un “espertadorazo” na cabeza. Ó cuarto podédeslle preguntar vós. Aconséllovos que para facelo utilicedes unha ouija.

Vista dende o cumio do Bromo.

Mal que ben, ás 04:00 estabamos en marcha, prestos para visitar o volcán de Bromo. Polo camiño coñecimos a Juliette e a Amandine, dúas francesiñas de Lyon que andaban de visita por Indonesia e as illas do Índico. Eran intelixentes, de conversa ben interesante, e tiñan un humor no que se percibía un sarcasmo que deixaba certo arrecendo á retranca galega.

Amandine á esquerda e Juliette á dereita.

Con elas puxemos rumbo conxunto ó volcán, e con elas perdímonos unha manchea de veces. Porque o camiño non tiña ningún tipo de indicación, e porque as xentes ás que lles preguntamos indicáronnos a dirección incorrecta intencionadamente para que, ó sentirnos perdidos, lles alugasemos un cabalo. Ocorréronseme varias cousas que os seus cabalos lles poderían ter feito ós desgraciados dos seus donos.

Chegamos a coroar o alto do volcán xusto a tempo para a saída do sol. Impresionounos observar dende arriba o cráter fumegante que aló embaixo ameazaba aínda durmido. E impresionou o albor, que ó mesmo tempo que iluminou o volcán, descubriu unha intensa brétema que cubría gran parte do val, unha brétema que se deitaba ós pés do mesmo, xusto á altura do chan.

Cráter do volcán Bromo.

Cando decidimos retornar, almorzamos os catro xuntos, pegámonos unha ducha, e de volta á micro, nesta ocasión para poñer rumbo a Ijen, o segundo dos destinos previos á illa de Bali. Unha vez máis chegamos coa noite sobre nós. Ceamos algo rápido e deitámonos a durmir, xa que ó día seguinte si que non había elección: había que erguerse ás 03:30 da madrugada. Non saía da cama a horas tan absurdas dende que traballaba en Carrefour, no posto de entrada de mercadorías. Ás 03:30 da mañá xa non é que non estean postas as rúas. É que ás 03:30 non está posto nin Pocholo.

Subindo ó volcán Ijen.

Xuntámonos de novo coas nosas francesiñas, e alá tiramos os catro xuntos por Ijen para arriba. Este ascenso leva máis tempo que o de Bromo, e polo tanto máis esforzo. Unha hora estivemos subindo pola súa cara menos empinada, mais, cando chegamos ó cumio, unha ve máis a suor verquida pagou a pena. Certamente espectaculares as vistas que ofrece do esu interior o volcán de Ijen.

No cumio do volcán.

Unha lagoa en toda regra anega as súas entrañas, e unha nube de fume ascendente lembra a actividade xeotérmica que alí dentro se dá de xeito natural. Traballadores van e veñen, ascenden e descenden o volcán cargados no seu lombo con dous cestos de 40 quilos cada un de pedras de azufre extraídas da mina ubicada no interior do volcán. O prezo que obteñen por cada cesto non o vou publicar aquí. Pon os pelos de punta.

Unha imaxe, máis que mil palabras.

Decidimos baixar nós tamén ó cráter onde estas xentes traballan na mina de azufre. O descenso non é doado, o que fai valorar aínda máis a súa laboura. Ó descenso só nos animamos Amandine e máis eu, por un camiño, e Cons, que optou por outro máis á esquerda da lagoa. Cando chegamos ó pé da mesma, non puidemos máis ca permanecer un par de minutos. A nube de fume procedente do interior do cráter intensificouse de tal xeito que o cubriu todo e encheu o aire de sulfuro.

Amandine, reclutada para a causa.

Iniciamos unha fuxida desesperada, pois a respiración era dificultosa e a visibilidade case nula. Cando polo camiño vin a traballadores axeonllados, tusindo e vomitando, de verdade que pasei medo. Detívenme no medio do ascenso tras respirar un pouco de aire fresco, pero unha nova nube de sulfuro obrigoume a emprender de novo a fuxida.

Cando, finalmente, alcanzamos de novo o cumio do volcán e puidemos respirar aire puro, a gorxa quimaba, os ollos choraban e o nariz moqueaba unha auga dun cheiro ácido. Insisto en que o pasei mal durante uns minutos. Pero conseguín sobrevivir, e tamaña heroicidade, mellor ca min, que son un soso, nárrana as crónicas épicas do día:

“Iniciou Alvarellos Wallace o descenso ó máis fondo da boca mesma do inferno, sen importarlle o máis mínimo os inminentes perigos que tan heróica acción entrañaban. Os seus pasos debían ser certos, pois ata as pedras posúen maldade no averno, son escorregadizas, invitan á caída.

Coa firmeza e seguridade que lle outorga a súa musculatura privilexiada, o noso heroe conqueriu chegar ó corazón do abismo. Alí vagaban os condenados, sen rumbo, desnortados, cos ollos afundidos, a mirada perdida. Coa pel pendurando carente de carne, por pernas dous finos ósos resignados a non descansar en toda a eternidade. Presos das súas maldades. A Alvarellos pareceulle distinguir unha figura coñecida entre a néboa: era Núñez Feijóo.

De súpeto, o chan comezou a tremer. O inferno decatárase da presenza brava, afouta e pura de Alvarellos Wallace no seu territorio, o mesmísimo Maligno percatárase da súa chegada, e estaban a empregar todo o seu abominable poder para contrarrestala. Era momento de fuxir, mais de entre as fendas das rochas comezou a saír un fume tóxico que se filtraba por cada orificio do seu corpo case perfecto.

O peito ardía, os pulmóns enchíanse daquel veleno mortífero e atroz que mermaba a súa respiración. Pero el continuaba, impasíbel, imperturbábel. Impertérrito, inmutábel.”

Non lin máis porque non son eu de recibir tanta loubanza, o certo é que tanta verdade me incomoda un pouco, pero o artigo non estaba nada mal. Repuxemos unhas poucas de forzas e continuamos o noso camiño en micro hacia o punto máis ó leste da illa de Xava, para tomar alí o barco que nos había levar ata a veciña illa de Bali.

No “circobús”.

Unha vez alí, un autobús que máis que un autobús semellaba un circo, con xente sentada polo corredor central en taburetes, o revisor chimpando por riba nosa, vendedores subindo para ofrecer o seu produto e ata un tipo tocando unha mini-guitarra, transportounos ata Denpasar, capital de Bali. De Denpasar trasladámonos a Kuta, e puxémonos a procurar aloxamento. Juliette e Amandine atopárono no Bari Bali, nós no Rita Hostel. Así, como soa: Rita Hostel.

As francesiñas no ferri no que chimpamos de illa.

Kuta… qué queredes que vos diga. Non sei o resto de Bali, espero que non sexa o mesmo, pero Kuta é un Cancún en pequerrechiño. Unha pequena poboación que medra á beira da praia, ateigada de hoteis, discotecas e negocios relacionados co mundo do turismo máis decadente. Co dobre de australianos ca indonesios na súas rúas, éstes últimos adícanse a rexentar os pequenos negocios que quedan na cidade, tanto legais coma ilegais. O primeiro día que saín a dar unha volta por Kuta, ofrecéronme catro tipos de droga diferentes nun espazo de cincuenta metros. Aparte de viagra, xa ves ti, non sei qué tipo de febleza percibirían en min.

Praia de Kuta, Bali.

Así que o único que fixemos nos nosos días en Kuta foi ir da praia ó hostel e viceversa. E así foi ata que Cons, o domingo, e tras atoparnos o día anterior con Raffaele, decidiu acompañar a éste a Ubud, outra cidade na illa de Bali. Os motivos deste desprazamento deberían resultar obvios para @s que o coñecedes, e para @s que non… pois tamén. Os dous saíronlles ó encontro a tres italianas amigas de Raffa.

Eu quedei en Kuta, de novo lastrado pola miña economía, a cal non me permitía moverme ata saír de Indonesia. Esta nova situación trastocou os meus plans radicalmente, xa que eu so non podía afrontar o pago da habitación que ata entón compartiamos, así que o domingo vinme na obriga de procurar un novo sitio onde poder durmir. E atopeino no Waringin Homestay, onde por un pouquiño máis do que pagaba no Rita tiña un colchón ciscado no piso, un ventilador, e un buraco no chan por retrete.

A perdición tamén está presente en Indonesia.

Ese mesmo domingo, á felicidade que me aportaba a miña estancia en Kuta uniuse a derrota do Celtiña ante o meu “adorado” Granada, nun partido onde nos fartamos a errar ocasións e no que lle perdoamos a vida a un conxunto nazarí que se fixo cunha vitoria absolutamente inmerecida. Para resarcirme, pola noite un grupo de sete arxentinos que coñecera días atrás convidáronme a acompañalos na súa noite de festa.

Na enésima demostración do meu especial entendemento coa xente deste país, nunha nova edición da irmandade galego-arxentina, pasamos unha noite divertidísima, entre contínuas risas, carallada e non exenta de moi interesantes conversas. Unha auténtica panda de fenómenos, da que me despedín o día seguinte, despedida na que Joaquín, un dos compoñentes de semellante equipazo, me agasallou cunha camisola de adestramento de Boca Juniors.

A miña xente arxentina en Bali.

O martes 2 de outubro reatopeime con Cons no aeroporto Denpasar, onde tiñamos que colle-lo voo que nos devolvese a Iacarta. Alí, ó día seguinte, tocaba abandonar Indonesia con destino Xapón. Ó reatoparnos contoume que nos seus días en Ubud estivo nuns campos de arroz, nun templo ubicado no denominado Bosque dos Monos e nun acto de carácter relixioso pola lúa chea que tiña lugar ó día seguinte. Aí vos queda unha batería de fotos de todo elo:

Templo no Bosque dos Monos.

Valeria, unha das tres rapazas ás que lles saíron ó encontro Raffaele e Cons.

Espectacular arrozal ás aforas de Ubud.

Como dicía, o mércores 3 de outubro deixabamos atrás Indonesia para aterrar no Xapón. E deixabamos atrás un país extraordinario, único, realmente peculiar. Un país que posúe unha mistura cultural que o fai tremendamente característico.

Marchabamos do país que supuxo a nosa toma de contacto con Asia, o continente que ofrece meirandes diferenzas cos nosos costumes occidentais de tódolos que compoñen as civilizacións do planeta. Que continúen os destinos peculiares, que continúen as diferenzas culturais. Porque así continuará a aprendizaxe.

Vindeira parada: Xapón.