Tailandia. De paseo pola Ibiza de Asia.

Sábado 22 de decembro. Co corpo moído polo reenganche da noite anterior, prantámonos en Bangkok ás 20:30 do serán. Con catro horas e media de retraso e tras mudar de bus e minibús un cento de veces. E faciámolo acompañados dunha parella de amigos que coñecera nunha destas mudanzas. Tratábase de Fernando e Carmen. Oscense el e pamplonica ela, estaban no comezo dunha aventura prácticamente idéntica á nosa, unha volta ó mundo dun ano cun trazado inverso pero moi semellante.

Ela, como ben indica o seu documento de identidade, era cercana e independente. Brava. Falaba da viaxe que ten por diante coma cando eu falaba de sacar a pasear ó can antes de comezar a miña. E iso que nunca tiven can. El, e non vou esaxerar en absoluto no dato que aportarei deseguido, era o meirande bebedor que xamáis coñecín. Datos estatísticos aportados por el ó longo dun botellón argumentan o titular. E xa se sabe que nunca se minte nun botellón. Viranos visitar a Vigo. Quen queira, que o poña a proba.

O domingo 23 era día sinalado no almanaque. Como ameazara na nosa despedida en Los Angeles e como confirmara escasas datas atrás, Richi uníase de novo a no-los dous na causa de percorrer o mundo baixo o título de emisarios do Calvario. Pero é que iso non era todo. Chegaba con reforzos. Canda el apuntárase ó periplo tailandés Santi, outro vigués, bonachón e curtido en mil batallas. Cun afinado gusto polo humor absurdo, o que fixo del o complemento perfecto para mudar en trío o dueto de máquinas de cuspir idioteces que habitualmente conformamos Richi e máis eu.

Santi, con pose intelectual.

E canda Santi apuntárase ó periplo tailandés Ale, un uruguaio, inxenioso e que escasamente entrado na trintena xa levaba vivido nos catro recantos do planeta. Cun refinadísimo sentido do humor, adaptable tamén ó absurdo, o que fixo del o complemento perfecto para mudar en cuarteto o trío que viñamos de conformar Santi, Richi e máis eu.

Alejandro, o charrúa que resultou ser unha fichaxe estelar.

Chegaron contra o mediodía. Xantamos, e dimos unha mínima volta pola cidade canda Carmen e Fernando. Cando caeu a noite, saímos os sete a tomar unhas cuncas. Rematámola sos Fernando e máis eu. O resto, as tres novas incorporacións incluídas, foron descansar trala tunda da viaxe que os trouxera a Bangkok. Foi a primeira e a única ocasión que fixeron tal. Non viñeran a Tailandia para descansar. Viñan con fame de esmorga. Máis da que poida ter Triki de galletas. Máis da que poida ter Papadopoulos de gol. Máis da que poida ter un vasco de sexo.

A famosa “Khaosan Road”.

Se nalgún momento tiñamos pensado mergullarnos na cultura tailandesa, procurar o acougo nalgunha paraxe apartada do mundanal ruído, ou alonxarnos na medida do posible de todo o relacionado co mundo occidental, iamos dados. Un percorrido polos puntos máis masificados dun dos destinos máis concorridos do planeta nos últimos tempos por parte daqueles que procuran o desenfreno e o descontrol era o que nos agardaba os vindeiros dez días. Iso era o que demandaba a nosa visita. Supoño que iso era o xusto.

Ó día seguinte á tardiña despedímonos de Carmen e Fernando no Lek Guest House, o noso cotroso hostel na famosa Khaosan Road, e deixamos Bangkok. Comezaba a ruta da luxuria, e o primeiro destino era Pattaya. A ela chegamos rematando o serán, de novo con dúas horas de retraso. Despois doutras tantas procurando un sitio onde pasar a noite, rematamos por atopar o Jiraphon Hotel 2, o único que se axeitaba un mínimo ás nosas posibilidades. O máis afastado do epicentro da movida que puidemos alcanzar.

Situada 170 quilómetros ó sur de Bangkok, podería darvos unha descripción máis detallada de Pattaya. Algún dato de interese relativo á súa demografía, sociedade ou cultura. Mais penso que co seu alcume é máis que de abondo para que vos fagades unha idea do ambiente que alí se respira. A Pattaya chámanlle o burdel de Asia.

Non é por casualidade. Do Jiraphon, por obra e graza dun tuk tuk conducido por un señor sospeitoso de rebasar a idade de xubilación ata do último dos obreiros galegos cando o derradeiro país da U.E. por ser rescatado sexa Suecia -por proxección uns 170 anos-, aparecimos na boca dunha rúa chamada Walking Street. O nome da rúa non convida precisamente a exprimir os miolos para achar a procedencia do seu nomeamento. Igualiño que se un checheno aparece de súpeto no número 1 da rúa Alexandre Bóveda.

E a simpleza do seu nome vai acorde coa vulgaridade do seu contido. Un local destinado ó turista ruso foi o único en toda Walking Street no que puidemos entrar sen que no seu interior un feixe de mozas tailandesas se insinuasen ós clientes amosando cacha. No primeiro que probamos sorte foi no Rock ‘n’ Roll Bar. Nome en principio non demasiado suxerente. Incorrecto. A música era o de menos. As mozas que abaneaban os seus corpos medio espidos sobre as tarimas facíano seguindo ritmos inexistentes. Tanto tiña se soaba a balada máis lenta dos Scorpions coma o tema máis incendiario dos Guns ‘N’ Roses. Eran zombis en movemento. Os gringos que baboseaban ós seus pés non casaban moito máis coas notas. Walking deads dentro de Walking Street.

O equipo no interior do Rock ‘N’ Roll Bar.

Percorrimos a rúa das mortas vivintes de cabo a rabo. Ninguén olla a ninguén. Os gringos ollan os carteis que as mozas sosteñen, ofrecendo o striptease, a masaxe ou o polvo máis barato. Elas, ausentes, non ollan nada. Dous axentes con uniforme de “Policía dos turistas” inmobilizan unha prostituta transexual. Será seu o delito. A impunidade cubre a vergoña en Pattaya. Case todo vale. Case todo o mundo se cre con dereito a case todo. Collimos outro tuk tuk de volta ó albergue. Este novo conductor, se cadra máis veterano aínda que o que nos trouxera na ida, pareceume nembargantes a persoa máis chea de vida de todo o surleste asiático.

O martes saímos escopetados de Pattaya. Era 25 de decembro. O noso xantar de nadal consistiu nun prato de pad thai, o máis típico do país, os sete en amor e compaña no bar máis achegado á estación de autobuses. Viñamos de elixir o noso vindeiro destino. Era tempo de praia. Era tempo de Ko Samui.

Xantar de nadal xusto antes de fuxir de Pattaya.

Ko Samui é unha illa situada na costa leste de Tailandia. Sobra dicir que é un dos destinos máis solicitados do país, pola calidade e cantidade das súas praias. Deixados atrás autobuses, ferris, tuk tuks e taxis, chegamos a Ko Samui ó día seguinte a media mañá. Era tempo de poñernos de acordo en ónde iamos durmir os vindeiros tres días. Despois de idas e voltas, ofertas e contraofertas, tira e afrouxas e toma e dacas, decidímonos por un complexo de bungalows chamado P&P Samui. Así tiven pesadelos tódolos días.

Unha gaivota enriba das “pes”, e o drama está asegurado.

En Ko Samui, ó cuarto día, descansamos. Deitámonos na praia coma se fosemos lagartos, e deixamos que pasaran as horas e os días. Ata que chegou o 28. O venres 28 había que completar outro dos deberes de obrigado cumprimento que traiamos da casa. No ceo había lúa chea. Baixo os nosos pés había unha praia tailandesa. Había Full Moon Party. A festa da lúa chea, todo un clásico en Tailandia. Bares e hospedaxes de toda a illa anunciaban a súa particular Full Moon Party. Nós quedamos na zona de bares situada ó pé do P&P.

Unha das festas máis coñecidas do mundo… que nos deixou fríos. Cando menos, fríos. Música electrónica en tódolos locais a todo meter. Occidentais pasados de todo berrando e facendo algo que eles considerarían bailar, e que non pasaban de ser movementos espasmódicos bastante perigosos para os que estabamos preto deles. Botellas escachadas en cabezas. Esta última situación superounos un pouco, e decidimos ir a outra zona de bares algo máis afastada da praia.

“Full Moon Party” en Ko Samui.

Alí non se ofrecía outra cousa que máis da mesma menciña. “Chunda-chunda” a volumes insáns, e máis guiris ata arriba de calquera cousa que dilate pupilas e faga mover o corpo coma se éste estivese a sufrir un ataque epiléptico. Queixadas angloparlantes movíanse con independencia do resto da cabeza dos seus dopados donos, e surcaban o aire da noite de Ko Samui, iluminada por unha magnífica lúa.

Así as cousas, aturamos ata o final, xa que o plan deseñado esixía tal esforzo. Sen pasar por cama, debiamos coller un microbús que nos achegase ó seguinte destino da ruta da perdición. Desta volta tratábase da Bahía de Railay. Cando deixamos o P&P Samui, Ale e Santi decatáronse de que o persoal lle afanara cartos na habitación. ¿Casualidade? Cun nome con esas siglas, e falando de roubar, penso que non se pode falar de casualidade. Aínda non clarexara de todo o ceo cando puxemos rumbo a Railay.

E a el chegamos a medio serán. Desta volta, milagre, non houbo retraso, máis aló do que levo eu sempre comigo. O que si houbo foi récord de transbordos. Para chegar á Bahía de Railay montamos en tres autobuses, dous microbuses, un tuk tuk, e finalmente, un bote. Faltou o transbordador espacial, un foguete marca ACME e a Nube Kinton para cubrir tódolos medios de transporte posibles.

Desembarco en Railay.

A Bahía de Railay segue o patrón de Ko Samui, e supoño que dunha alta pocentaxe da liña de costa tailandesa. Son paraxes espectaculares, cunhas praias impresionantes metidas nun entorno natural que quita o salouco. Formacións montañosas cubertas de vexetación tropical rematan súpetamente para deixar paso a unhas praias de fina area e mornas augas.

Praia Oeste da bahía.

E no horizonte desas mornas augas, unha incomprensible sucesión de rochas enormes, coma se da Bahía de Halong se tratase. A beleza do emprazamento é impresionante. Mais, como dixen, o patrón de Ko Samui tamén está presente en Krabi, que así se chama a cidade que acolle a Railay. A bahía divídese en parte leste e parte oeste. Cada parte remata en cadansúa praia, e o camiño á mesma está saturado de hospedaxes –Rampala era o nome da nosa-, restaurantes, bares e oficinas de turismo.

E todo elo saturado de turistas trasnoitados. Australianos, europeos, norteamericanos. Chineses, rusos, xaponeses. Orcos de Mordor. O imposible é atopar un tailandés. Os que hai agóchanse detrás dunha barra, dun mostrador… ou debaixo dunha capa de maquillaxe que os faga parecer máis mulleres. Estes últimos fanse chamar ladyboys. A lenda do ladyboy tailandés. Tan verídica que asusta. Hainos que amagan peor ca min cando me disfrazo de muller en entroido. Hainos que crean dúbida a primeira vista, pero que cando abren a boca lles medra o paquete. E despois están os velenosos.

Locen curvas sinuosas, longas e lisas cabeleiras, e nin sequera o ton de voz delata o seu sexo. Sementan a dúbida. E con ela, o pánico. Coñézovos coma se vos parise. Sei que tod@s tendes a mesma pregunta nas vosas perversas e morbosas mentes. “¿Pero caeu algún de vós ou non?”, resoa nos vosos interiores unha e outra vez. Non serei eu o que sacie a vosa sede de morbo. Deixareivos coa dúbida, non vou dicir nada. Coma sucedera en Las Vegas, o que acontece en Krabi, fica en Krabi. Simplemente apuntar, na miña defensa, que estaba moi escuro e que atacou a traizón.

En Railay foméntase moito, ademáis do transformismo, a escalada. Os cantís, montañas e formacións rochosas que tanto abundan na bahía son propicias para elo. Precisamente nun dos puntos elevados da zona, contra a praia do oeste, existe unha lagoa. Un día que nos atopamos con forzas e confianza, decidimos subir a visitala. O problema foi que o día que nos atopamos con forzas e confianza coincidiu co día que estivo a chover toda a mañá, e o tramo a escalar, xa de primeiras non demasiado asequible, estaba esvaradizo e totalmente enlamado.

De camiño á lagoa.

Esvaraban as pedras, esvaraban as cordas a agarrar, esvaraban as pólas e raíces das árbores nas que apoiarse… Non esnaframos de milagre, pero a incursión deu para facer unhas risas espectaculares ó ollar os uns para os outros cubertos de lama de pés a cabeza. Despois de dúas horas de tunda, chegamos a un cantil polo que só se podía descender deslizándose por unha corda, a cal esvaraba máis que unha anguía, así que desbotamos a idea de partirnos a crisma por ver unha lagoa. Tiramos unhas fotos e pegamos media volta.

Railay vista dende unha das súas montañas.

E foi entón cando se nos botou enriba fin de ano. Antes de chegar a Tailandia este día tamén estaba marcado en vermello na nosa axenda. A idea de pasar a festa de aninovo nunha praia tailandesa resultaba bastante excitante. Despois do vivido, por exemplo, na Full Moon Party de Ko Samui, as nosas expectativas tornáranse moito máis modestas. Aínda así, puxémonos ó chollo.

Música electrónica en tódolos locais a todo meter. Occidentais pasados de todo berrando e facendo algo que eles considerarían bailar, e que non pasaban de ser movementos espasmódicos bastante perigosos para os que estabamos preto deles. Botellas escachadas en cabezas. Efectivamente, acabo de facer un vil “copia-pega” do acontecido na Full Moon Party de Ko Samui. Porque iso foi no que consistiu a festa de aninovo. Unha vil copia da Full Moon Party, coa única salvedade da botella escachada na testa. Iso e unha afluenza de xente moito menor.

Festa de aninovo. Nós puxemos todo da nosa parte.

Co 2.013 tamén chegaron as despedidas. O novo ano trouxo consigo a marcha de Richi, Santi e Ale. Foi un pracer soltar estupideces sen filtro nin control canda vós, meus absurdos amigos. O Reino Republicano de Fanelia, país que nun exercicio de demencia sen parangón inventamos entre todos, acollerá o noso reencontro. Que así sexa.

Quedabamos novamente os dous de sempre. O día 3 de xaneiro partimos hacia Sungai Kolok, na fronteira con Malaisia. Chegamos con ésta pechada, así que houbemos de facer noite no Marina Hotel. Sería ó día seguinte cando pisamos chan malaio, na cidade de Kota Bharu.

Fóra do balbordo turístico Tailandia amósanos a súa verdadeira faciana. Foron escasas horas as que botamos en Sungai Kolok, mais deu para evidenciar que baixo tamaña sobre explotación turística as vidas tailandesas desenvólvense viciadas. Prezos miltiplicados por dez. Menús onde os pratos locais figuran na derradeira páxina, tras hamburguesas, pizzas e hot dogs. Xentes que ollan para ti con desprezo ou coma se foses un billete con pernas. Fóra de decadencia e ladyboys voltaron as olladas incrédulas, sorprendidas de ver un loiro e un barbudo. Sorrisos cómplices, amables, modestos. Quero coñecer esa Tailandia. Pode que o faga algún día.

“Perdidos” en Krabi.

Mais agora é tempo de Malaisia.

Camboxa. Unha xoia de pedra agochada na selva… e viaxe ós campos da morte.

Venres 14 de decembro. Contra o serán produciuse a nosa arribada a Phnom Penh (ou Nom Pen), capital do Reino de Camboxa. Negociamos co conductor do tuk tuk que nos recolleu na estación de buses un hostel que se adaptase á nosa economía. O escollido foi o Golden Boat 2.

Phnom Penh sorprendeunos polo seu dinamismo, pola súa constante actividade. Desenvólvese de xeito ordeado. Non hai agobios, o caos reinante entre os seus veciños do leste non ten cabida na Kâmpûchéa. Deixamos os petates na nosa confortable e ben barata habitación, e saín a dar unha volta pola zona.

Un dos numerosos templos en Phnom Penh.

Non tardei en chegar a un dos puntos sinalados da cidade. Phnom Penh é cruzada pol río Mekong, e o seu leito vese acompañado por un fermoso paseo de idéntico trazado no centro urbán. Pouco antes do remate do paseo, na outra beira da rúa xurde o Mercado de Noite. De dimensións máis reducidas que o de Luang Prabang, nembargantes o Mercado de Noite de Phnom Penh conta incluso con máis vida, con máis movemento.

Mercado de Noite de Phnom Penh.

No medio do mesmo hai montado un escenario flanqueado por dous grandes altofalantes. O seu perímetro está rodeado por postos de comida, batidos, doces e incluso de artigos varios non comestibles. Ó seu carón, o chan está cuberto de alfombras nas que sentar a degustar o petisco escollido. Fabuloso o ambiente que se respira neste recanto da cidade.

Sábado. Día de mergullarse na historia de Camboxa. Día de ollar a realidade dun dos xenocidios máis atroces que xamáis se cometeron. De coñecer a faciana dun dos fillos da puta máis grandes que a humanidade tivo a torpeza de defecar. Pol Pot, líder dos Khmer Vermellos. Unha viaxe de pesadelo dentro da nosa viaxe idílica. Viaxe ós Campos da Morte.

Como digo sempre, quen non coñeza a historia pode documentarse cando queira. Eu aquí simplemente pasarei por enriba dela sinalando os puntos máis relevantes da mesma. Comezos da década dos 1.970. Nunha Camboxa que viña de expulsar ós seus colonos franceses canda o resto das nacións integrantes da Península Indochina, e gobernada polo antigo rei e entón presidente Norodom Sihanouk, o brazo armado e ilegalizado do PCPK, o partido comunista camboxano, agochábase na selva que se extende ó longo da fronteira vietnamita.

O campo de exterminio de Choeung Ek.

Gañaban o favor e reclutaban ós labregos da zona. Adoctrinábanos baixo unha durísima disciplina. Preparábanse para un Golpe de Estado co que derrocar ó goberno militar que viña de depoñer ó presidente Sihanouk. Éste produciuse en 1.975, cando xa eran coñecidos como Khmer Vermellos, liderados por Pol Pot. Nada máis facerse co control de Phnom Penh, a primeira medida que os Khmer Vermellos de Pol Pot adoptaron foi expulsar ós 2 millóns de habitantes da capital do país dos seus fogares. Había que implantar unha reforma agraria.

Ésta incluía o illamento do país das influencias estranxeiras, o fechamento de escolas, hospitais e fábricas, a abolición do sistema bancario, finanzas e da moeda, a prohibición de todas as relixións, o confisco de toda propiedade privada e a transferencia da poboación de áreas urbanas para facendas coletivas, onde o uso do traballo forzado era xeralizado.

Foxa común.

O cento por cento da poboación camboxana debía facer vida no campo. Tódolos símbolos do mundo moderno foron destruídos pola incomprensión dos soldados labregos de Pol Pot. Na nova sociedade de Pol Pot, todo debía ser compartido. Incluso os meniños, que debían vivir dende os 7 anos con instructores dos Khmer Vermellos. Incluso o amor. Polo interese de todos, o partido decidía quén debía casar con quén. Aqueles que amasen sen permiso, eran executados.

Membros e funcionarios do goberno, profesores, comerciantes e case toda a elite intelectual adicábanse a traballar no campo. Os que non foron asasinados. Aínda así, a produción de arroz era insuficiente para alimentar á xente. Un tercio da poboación camboxana pasaba fame, sede ou ambalasdúas cousas. Milleiros de persoas morrían de inanición ou a causa de diversas epidemias. E a nova e democrática Kâmpûchéa pretendida por Pol Pot morría cada eles.

A súa sociedade non funcionaba, mais o “Irmán nº1”, presa dunha paranoia obsesiva, achacouna á infiltración de traidores no seno do partido. E deu comezo a unha serie de aterradoras “purgas”. Eran considerados inimigos do réxime persoas con conexión co antigo goberno. Profesionais, intelectuais, xentes con estudos. Persoas que usaban lentes. Vietnamitas, chineses, tailandeses e outras minorías das montañas orientais. “Sabotadores económicos”: moitos dos antigos habitantes das cidades -aqueles que non morreran de fame nun principio- foron xulgados culpables pola súa falta de capacitación agrícola. Eran torturados durante días ata que confesaban. Entón, transportábanos ós campos de exterminio, onde eran executados. O método máis utilizado era un golpe na caluga co eixo dun carro, e posterior sección da gorxa.

E así, durante os 4 anos que durou o réxime de horror de Pol Pot, foron asasinadas 2 millóns de persoas. Cando capturaban a alguén por sospeitoso de traizón, arrestaban tamén á familia e amigos. Cativos incluídos. A estes, agarrábanos polos peíños, e esmagábanlles as testas contra unha árbore.

Árbore contra a que estampaban ós bebés os executores dos Khmer Vermellos.

O máis macabro de Choeung Ek, que así se chama o campo de exterminio que visitamos en Phnom Penh, é a súa beleza. Unha vasta extensión cuberta de frondosa vexetación, altas e fortes árbores de longas raíces, e lagoas de augas quedas. Mais se ollas cara o chan, nel aínda hai ciscados farrapos das roupas que portaban as vítimas que alí foron executadas. De súpeto topas de fuciños cunha vitrina onde se amorean ducias de caveiras esnafradas. E xusto no medio, a estupa central. Unha torre con varios andares amosando os restos óseos dos corpos que puideron ser rescatados. O mellor xeito que atoparon os camboxanos de homenaxear ás vitimas do xenocidio. Ós seus familiares, ós seus fillos. Ás súas parellas, ós seus amigos. Ós seus seres queridos. Porque nada menos ca un tercio da poboación da Camboxa do momento foi asasinada pola paranoia e os delirios de Pol Pot.

Estupa central de Choeung Ek.

Algún/a d@s que ledes este blogue louvades a miña descriptiva. Pois ben, non sería quén, nin nun millón de anos, de describir as miñas sensacións en Choeung Ek. Principalmente porque non sei cómo me sentín. Ás veces quería chorar, outras berrar. Entráronme gañas de vomitar. A piques estiven de axeonllarme tapando a faciana coas mans. A miña cabeza estaba colapsada. Colapsada pola inmensa dor e sufrimento supino que se perciben naquel fermoso lugar.

Xa para rematar, un par de apuntamentos apenas sen importancia. Ata a súa desaparición a fins da década dos ’90, os Khmer Vermellos mantiveron sen problemas o seu asento nas Nacións Unidas. Pol Pot foi xulgado e enviado a prisión por unha facción dos propios Khmer Vermellos en xullo de 1.997. Morrería 6 meses despois, tras levar unha vida prácida e confortable. Aínda a día de hoxe se están a xulgar nun tribunal da ONU varios supervivintes dos Khmer Vermellos, acusados de xenocidio e crimes contra a humanidade. Varios representantes dos extintos Khmer Vermellos teñen importantes posicións no actual goberno de Camboxa.

Abandonamos aquel estremecedor lugar. Aínda coas ialmas encollidas.

Xa de volta, polo camiño detivémonos no Palacio Real. Maxestuoso -valla a redundancia- e perfectamente iluminado -pode que incluso de xeito algo excesivo-, na fachada principal loce un retrato inmenso de Norodom Sihanouk. É Sihanouk un personaxe idolatrado polo pobo camboxano, a pesares de prestar o seu apoio ós Khmer Vermellos no Golpe de Estado de 1.975 na contra do goberno militar. Non en van, Sihanouk reinou no país durante dúas etapas, e liderou o movemento de liberación contra a ocupación francesa.

Palacio Real de Phnom Penh.

O domingo iniciamos a partida da impactante Phnom Penh. O destino escollido era Koh Rong, unha illa ó sur do país. Saímos a media mañá, e logo dunhas catro horas de autobús chegamos á localidade de Sihanoukville. Si, ata aí chega a venereción polo finado monarca. Do noso hostel en Phnom Penh, onde mercamos o billete de bus, traiamos instruccións de tomar nesta vila o bote que nos había levar á illa de Koh Rong. Mais cando preguntamos polo lugar onde mercar as pasaxes, espetáronnos que o último barco saíra había tres horas. Con gañas de estrangular ós babecos que nos malinformaran no Golden Boat 2, dirixímonos en moto a un albergue barateiro que nos recomendaran na estación mesma, para pasar a noite.

Tratábase do Utopia, un aloxamento que contaba con piscina, bar, organización de festas, e demáis prestacións lúdico-festivas, pero que carecía de servizo de limpeza. Alo menos dun eficaz. A nosa habitación non estaba máis porca porque lles daba vergoña ás ratas e cascudas que nela habitaban.

Ó día seguinte, luns, si que nos embarcamos hacia Koh Rong. Trátase dunha illa que combina selva tropical na súa zona interior cun litoral salpicado de praias. Algo do estilo de Ilha Grande, no Río de Janeiro, ou incluso do Parque Tayrona, aínda sen ser este último unha illa.

Koh Rong, no sur de Camboxa.

Aloxámonos nunha cabana chamada Tyk Tyk, a única que se axeitaba ós nosos petos, e apresurámonos a ciscarnos coma lagatos na praia, que xa había tempo que non a catabamos. E precisamente a pega que lles atopei a praias coma as de Ilha Grande ou Parque Tayrona foi a mesma que lles vin ás de Koh Rong. Area branca, augas azul turquesa, limpas e quentes, moi quentes, tanto que non chegan nin a refrescar… pero estreitas. Tan estreitiñas que cando sube a merea, case que desaparecen.

Cando comezou a baixar o sol, voltamos ó Tyk Tyk. Era luns, e esa madrugada, contra as cinco mil en punto, o Celta recibía no Templo a un dos nosos rivais máis apreciados. O Real Betis Balompié. Un Betis que levou os 3 puntos de Vigo coa lei do mínimo esforzo, ante un Celta que marrou as oportunidades máis claras do partido. En especial a última de Súper Mario. Un intenso proído foi o que nos quedou no corpo ó remate do choque.

Celtismo en Koh Rong.

Á mañá seguinte reanudamos o camiño hacia o oeste de Camboxa, procurando a fronteira con Tailandia. Fixémolo dende Sihanoukville, e co punto de mira en Siem Reap, a localidade que acolle os míticos Templos de Angkor. Logo de botar todo o día metidos nun autobús, a nosa chegada a Siem Reap produciuse a unhas moi razoables 04:00 da madugada. Dimos varios tumbos na procura dun aloxamento decente e barato, e rematamos por caer no Side Walk, o cal nos encheu de felicidade. Sen retranca, de verdade que o fixo.

Os extraordinarios Templos de Angkor.

Non quixemos retrasar a cita. Durmimos unhas horiñas, e á mañá seguinte saímos a visitar os Templos de Angkor. Foi unha visita de 5 horas nas que fixemos un percorrido polas construccións máis importantes. Porque Angkor, querid@s amig@s, a antiga capital do Imperio Khmer, consta de 200 quilómetros cadrados. Así, para que vos quede o cú revirado.

Angkor Wat, o meirande templo de todo o complexo.

Teño entendido que, na última actualización, os Templos de Angkor non foron incluídos nas Sete Marabillas do mundo, quedando fóra en detrimento do Cristo do Corcovado. Eu, que estiven en ambolosdóus sitios, podo asegurarvos que antepoñer o Corcovado a Angkor é como rexeitarlle un polvo a Angelina Jolie con Elvis Presley dando un concerto detrás vosa ó tempo que unha ninfa che convida a beber chupitos de licor da árbore do Maná; para ser sodomizado por un minotauro no medio dun mítin de Mariano Rajoy o día da peor resaca da túa vida mentres ó ouvido che marmuria as súas cancións máis deprimentes o cantante de Maná. É o mesmo.

O primeiro que o lugar che espeta nos fuciños é Angkor Wat. Comeza coa artillería pesada. Envía á cabalería como primeira manobra da batalla. Estamos ante o meirande templo relixioso do mundo.  Conta con cinco torres dunha simetría perfecta. Cada torre, un santuario. Erguido no século XII, as súas paredes están decoradas cuns relieves tan traballados que marean. Son figuras mitolóxicas hindúes. Contan historias, narran batallas que un xamáis comprenderá.

A isto me refería. Ésa é a miña cara de non comprender.

Todo o templo comprende dous quilómetros cadrados. E cada bloque que o compón, cada centímetro que compón cada bloque ten unha elaboración dunha complexidade formidable. En cada recanto asoma unha figura de calquera deidade hindú. Son estátuas ben conservadas. Sorprende, dado que unha vez que foron abandonados no século XIV, os templos foron engulidos pola selva. Todos agás Angkor Wat, iso si. Éste nunca foi totalmente deshabitado.

De Angkor Wat pasamos ó seguinte complexo de templos. Angkor Thum. Angkor Thum engloba os templos de Bayon, Phimeanakas e Preah Palilay. De todos eles, o máis espectacular é o primeiro.

Templo de Bayon.

As torres sucédense, e a planta percórrese avanzando por escadas aparentemente aleatorias. Pero o máis impactante deste templo son as facianas que locen nas pedras. Están por todas partes. Esbozan un sorriso enigmático, intrigante. Pode que ata inquedante.

As facianas de sorriso inquedante.

Hai torres que as teñen nas súas catros caras. Non hai xeito de fuxir das súa ollada. E o que é peor: do seu sorriso. Baixando as escadas nótalo na caluga. Cando sobes, obsérvalo de fronte. Se estás no medio envólvente con eles. Todo un misterio o sorriso das facianas de Bayon.

Thommanum, Chau Say Thevoda, Ta Keo. Imos percorrendo templo tras templo. O nivel de apertura da boca aumenta paseniño ata que a queixada non dá máis de si. Tampouco dá máis de si a cabeza. Trata de comprender a grandiosidade do lugar, mais non alcanza. Non hai xeito de entender cómo algo tan inmenso puido ser construído con tamaña minuciosidade, con semellante detalle.

Templo de Chau Say Thevoda.

E chegamos a Ta Prohm. É de tódolos templos, o único que non foi nin está a ser reconstruído. Pode que porque así, tal e como está, ten máis maxia. A pedra do templo e a natureza mistúranse nun resultado dunha beleza incongruente. As raíces das árbores abrazan paredes, torres, columnas.

Fusiónanse cos muros dos templos como tratando de apoderarse deles. Semella que recoñecendo a súa fermosura. Nunca natureza e obra humana casaran con tanto tino, e con tanta sinxeleza. Ata niso deixa a un abraiado este lugar. O único que lle faltaba era que ata a natureza cooperase.

Marchei dos Templos de Angkor, mais non o fixen co peto baleiro. Nel levaba de volta a miña sexta Bola Máxica. Atopeina entre un balbordo de raíces, figuras hindúes, relieves imposibles e sorrisos inquedantes. Non é para menos. Cheguei aquí co corazón nun puño e topei cunha marabilla -si, señores que elaboran a lista, unha marabilla- que mo devolveu ó peito. Sen dúbida, a construcción humana máis espectacular que vin na miña vida.

O venres saímos a dar unha volta cuns amiguetes camboxanos que eu fixera a noite anterior. Fartámonos de cervexa que mercaramos a pachas, leváronnos a unha discoteca que un deles rexentaba e fixemos unhas risas considerables, por exemplo, tratando eu de aprender unha canción camboxana ante o escachamento dos nosos amigos.

O plan nocturno incluía enganchar co Patético de Madrid – Celta. Partido moi serio en defensa, secando ó seu xogo ofensivo con Falcao incluído, pero lamentable en ataque. Indigno da calidade deste equipo, do selo que nos trouxo a Primeira División. Non pasa nada, á volta de vacacións erguerémonos.

Os que non nos erguimos fomos no-los dous. Máis que nada porque non nos deitamos. Unha vez rematado o partido voltamos enganchar, desta volta co autobús no que chegariamos a Bangkok, en Tailandia. Era tempo de dicirlle adeus a Camboxa.

Un país que nos levou dos Campos da Morte á marabilla de Angkor. Que nos arrincou a ialma do peito para devolvérnola canda unha Bola Máxica. Que nos aprendeu que un indivíduo que aniquila a dous tercios dos seus compatriotas e outro que crea semellante prodixio de complexo, pertencen á mesma especie. É máis, á mesma cultura. Á cultura khmer.

É unha desas leccións difíciles de aprender. Ninguén dixo que fose a ser doado.

Especial Aninovo.

Coma se fose un capítulo dos Simpson ou un programa de La Ruleta de la Suerte, Dendeomundoparagaliza congratúlase de dirixirse a vós nestas datas tan sinaladas cunha edición especial, no meu caso unha edición especial dos meus artigos.

Non teñades medo, esta viaxe cambiou algún aspecto da miña personalidade, pero nada tan marcado a lume no meu ideario como o meu sempiterno odio ó Nadal. Sigo pensando que son unhas datas cheas de falsedade e de hipocresía, e sigo negándome a ser máis solidario ou aparentar ser mellor persoa nesta época do ano simplemente porque El Corte Inglés así o dicte.

Así pois, o meu eterno boicot ó Nadal segue presente. Nada de felicitacións, nada de celebracións. Eu non teño nada que celebrar. O que si fago ano tras ano de igual xeito que a xente que celebra o Nadal, é beber. E non coñezo outro xeito de beber que non sexa brindando. Non entendo un grolo de calquera dos nosos deleitosos licores sen un brinde previo.

Normalmente, e por sorte, conto con infinidade de motivos polos que brindar. O certo é que non se me ocorre un só motivo polo que non se me vaia ocorrer un motivo para brindar en calquera momento do día ou da vida. Pero estaredes de acordo comigo en que este ano 2.012 as razóns polas que mentar a saúde mediante dúas copas en colisión multiplícanse de xeito notable. É o que ten facer realidade os soños.

E ese foi o xeito que se me ocorreu para felicitarvos o aninovo sen entrar no xogo do Nadal. Brindando. Brindando á saúde de todo o que ía cuspindo a miña mente, de xeito tan desordeado e caótico como todo o existente no seu interior. E esa é unha importante puntualización que habedes ter en conta. De contado redactarei a listaxe de brindes que se me foron ocorrendo estes días, e que, repito, non garda a máis mínima orde nin responde a ningunha disposición por importancia nin nada que se lle asemelle. O único brinde que quixen colocar nunha posición lóxica é o primeiro. Comecemos.

-Brindo pola nai que me pariu, sen a cal rematar o soño da miña vida tería sido imposible, e pola nai que pariu a ésta, ademáis de por ter colaborado igualmente á causa, por facer posible a axuda da primeira.

-Brindo por unha Galiza ceibe e de esquerdas, digna e soberana, e por unha sociedade galega vivindo en igualdade e orgullosa da súa cultura.

-Brindo por Brou, por un dos reencontros que máis levo agardando estes últimos meses, e por unha Chapela en lapas o día que éste se produza.

-Brindo por Encho, o colega desaparecido que sempre aparece, e  que xa estou botando demasiado en falta unha das súas aparicións.

-Brindo coa paixón que as súas xentes derrochan por unha Latinoamérica unida, unión propiciada polas políticas progresistas que predominan na práctica totalidade do seu territorio, e porque ésta lidere o espertar da esquerda mundial para dar comezo así a unha revolta global moito máis transformadora aínda da que se está a producir hoxe en día na propia América Latina.

-Brindo pola Madroa, por Paco Herrera e por conseguir a salvación sen demasiadas agonías.

-Brindo por un dicionario calvariense-galego galego-calvariense, e por Pako sentado na cadeira coa letra “A” da súa Real Academia.

-Brindo por trasladar a Barcelona unha promesa que incluía unha cea, un pouco de troula, unha visita a un antro da rúa Urzáiz e un chocolate con churros, e pola túa recén atopada e máis que merecida felicidade. ¡Saúde, Lía!

-Brindo por Francisco Ortiz Saborido, polo seu desequilibrio mental e por un dos seus salmos.

-Brindo por Lena, polas súas primeiras palabras as cales me perdín, e por desfrutar o dobre de cada segundo canda ela para recuperar un ano de ausencia.

-Brindo polo clube de moda da noite viguesa e referencia da arte e da cultura en Churruca, La Fiesta de los Maniquíes, por unha serea e un xigante, e de paso tamén polo C.B. Vigo A.M.

-Brindo pola Batalla de Sours e Chilkanos, e pola súa inclusión no libro de Historia das máis cruentas e salvaxes de todas as libradas na noite de Lima.

-Brindo polo lomo saltado de Hernán, polos anticuchos, polo cebiche, pola causa e por toda a deleitosa comida do Perú.

-Brindo polo iluminado que dixo que no mundo da noite non se coñece nada bo, e polas miñas Churru Girls, a xeración prodixiosa do ’87, sinxelamente o mellor que me aconteceu nos meus últimos anos de vida.

-Brindo pola Arxentina, país ó que antes de emprender esta viaxe xa lle tiña un enorme agarimo e que tras visitalo non podo senón consideralo a miña segunda patria, e pola brutal, case mística conexión que tiven coa absoluta totalidade d@s arxentin@s que topei tanto dentro coma fóra das súas fronteiras.

-Brindo por Delfín, pola súa grandeza física e espiritual, polo seu cachondeo mental e por un futuro álbum de hip hop en galego coa súa sinatura.

-Brindo por Martiña Cobas, a que sempre acude ó rescate, a que pon ombreiro e ouvido, a que nunca falla. Se o karma existe, merca moita lotaría, Marta. Saúde para ti.

-Brindo por cada un dos 47 días que faltan para que volva a estar con vós, e por cada un dos 318 que levo lonxe de vós e que me aprenderon a ver cánto vos quero.

-Brindo pola miña irmá, xestora de luxo e principal apoio moral, e polo meu cuñado, entre outras moitas cousas, pois polo mero feito de ser un puto fenómeno.

-Brindo por unha noite que comece no Vagalume, continúe nun karaoke e remate no Ático, un inhóspito día da semana coa cidade en pleno funcionamento.

-Brindo por Cris Cobas e Santi Villar, e porque ata velos xuntos non me dera conta do estupendo da parella que forman estes dous canallas.

-Brindo por practicar sexo c@s amig@s para darlles pracer, c@s inimig@s para fodel@s, e c@s descoñecid@s para darche pracer ou foderte ti.

-Brindo por Mary McCookie, polo seu humor acedo e xenial, por Nardo e por Airiñas, o neno de cabelos de ouro, o cativo máis celta do país.

-Brindo ata facer anacos a copa polo nacionalismo e pola persistencia e liberdade de tódolos pobos sen estado do mundo, xa que por cada cultura que desaparece da face da terra a humanidade morre un pouquiño.

-Brindo polo meu amor eterno, incondicional, desmesurado e enfermizo polo Celta de Vigo, e pola rapazada que dende a tempada pasada se uniu á causa celeste.

-Brindo polo meu afillado Yeray, e polo perdón dos seus papás e familia, o cal solicitarei á miña chegada á Galiza.

-Brindo por Bea, masaxista e cociñeira profesional, o que fai a súa a benvida máis agardada por min. ¡É bromiña, Beíña, unha de Brugal á túa saúde!

-Brindo por Alexandre Barcia, mestre e mentor, polo proxecto anarco-solidario no que se ven de embarcar canda a súa moza Carven en Nova Zelandia, e polo noso vindeiro encontro nun futuro en calquera recuncho do planeta.

-Brindo á saúde de Noah, á dos seus papás, e por que pronto se vexa acompañado d@ súa curmanciñ@ vasco-galeg@.

-Brindo pola ristra de brindes que arrastro con Raquel Bernárdez, e por seguir acumulando moitos máis, a poder ser, celebrándoos xuntos dunha puta vez.

-Brindo por Pregal, polas súas lapidarias machadas a dous decibelios, pola súa eterna disposición para a troula e pola súa recén estreada carreira coma empresario.

-Brindo por un irmán, e pola felicidade da súa familia. Saúde Tako, Ro, Aniña, Adrián. Saúde Pedro, Lita, Alba.

-Brindo por Aarón e por Ana, e por esa voda do 12 de xullo coa que nos sorprenderon a tod@s. ¡Saúde e felicidade, parella!

-Brindo pola lingua galega, a principal razón da nosa existencia como nación, e pola súa persistencia a pesares dos rabiosos ataques de fascistas, déspotas, imperialistas e cavernícolas españois.

-Brindo por Anxo, e pola súa aparente dureza que oculta a durísimas penas o pedazo de pan que este tipo ten por corazón. ¡Saúde, Anxiolítico!

-Brindo pola execución dun proxecto que incluía unha autocarabana, unha Volta a Galiza e a súa consguinte Volta a Catalunya, e por levala a cabo canda Meri e Ramonet.

-Brindo por Eva Fernández, e pol@s que coma ela son quén de sentir as inxustizas alleas como propias, xa que ésa é a clase de xente que fai do mundo un sitio mellor.

-Brindo polo meu curmán Deivi, por escribilo así xa que é así cómo o chamei toda a miña vida, e por Pixotiño, que é así cómo el me chamou toda a miña vida.

-Brindo por Lucy, a miña segunda mamá, polo Equipo A que formabamos e formamos, e pola cega e absoluta confianza que sempre tivo en min.

-Brindo por María Alonso, a miña madriña dentro do BNG, por Maruchi e Fran, os meus eternos compañeiros de chollo, por todo o Bloque Nacionalista Galego e por tódol@s compañeir@s que alí teño.

-Brindo por Chamo e pola Cova do Trasgo, o que con toda seguridade será o seguinte local de Churruca onde pase as horas das miñas noites libres.

-Brindo polas amizades puras, onde nin ti tes que demostrar nada ó teu amigo nin el a ti, onde ningún dos dous precisa abrir a boca para evidenciar que os dous estaredes sempre aí, polos momentos nos que isto se fai patente, e por non perder xamáis nin unha soa das que eu posúo.

-Brindo polos soños cumpridos, os grandes e os pequenos, e por esta experiencia impagable que me aprendeu a non deixar de loitar nunca por facelos realidade.

-Brindo polo Tito Suances, por Mark Robins e Dan Eggen, e por tódolos futbolistas cos que escachabamos de risa Lali e máis eu.

-Brindo por Bryant Reeves, Eric Montross e Anthony Peeler, e por tódolos xogadores da NBA cos que escachabamos de risa Deme e máis eu.

-Brindo por un Xantar de Ministros celebrado no sitio máis enxebre do país, no que a primeira cunca de viño entre ó comezo do mediodía e o último chupito de licor café ó remate do serán, e por tódolos integrantes que o han compoñer, incluído o que debe voar dende Lima.

-Brindo por Vero e Pali, testemuñas directas do comezo do soño da miña vida, e polo día no que eu sexa testemuña directa do comezo do soño das súas.

-Brindo por unha sesión de clásicos, a porta pechada e botella de licor café en man, que teño apalabrada con Rubén na súa Taberna do Celta, o novo templo do Celta e do celtismo.

-Brindo por María Méndez, unha das persoas máis nobles e traballadoras que coñecín no mundo da política, e polo mellor futuro posible ó proxecto no que está embarcada.

-Brindo por Canabal, por unha das nosas conversas trascendentais subindo de Churruca, e por unha cara de trance.

-Brindo polo mito de Xaime Escudeiro, por Alfonso Pardo, Andrés Vieites, O Decano, Xoan Galán e todo o equipo de Galicia en Goles.

-Brindo pola lenda de Eliseo Acea, pola súa dona e polo seu ximnasio, e por Álex, Susy, Adolfo e tódol@s meus compañeir@s do Hospital Xeral-Cíes Vigo.

 -Brindo por Catalunya e por Euskadi, irmás de loita, e por tódol@s catalás e vasc@s que atopamos ó longo do mundo nesta viaxe.

-Brindo por terme perdido a xestación de Garbanciño pero asistir á chegada ó mundo de Naia, por Juantxo, Iriña, e pola súa puta teima de non saír da miña cabeza nin un segundo ó longo dun ano.

-Brindo por un “venres dos amigos” á antiga usanza, que inclúa dardos, birras, e pode que unha alborada avariando na praia.

-Brindo por Sheila, a que foi no seu día a miña  principal subministradora de licor café, e que pouco a pouco se foi convertindo na miña principal subministradora de risas, consellos e agarimo.

-Brindo pola nova razón que me obriga a visitar Granada, xa que a Alhambra e prenderlle lume a Los Cármenes non me parecían convincentes de abondo. ¡Zalú, Bita!

-Brindo pola clase traballadora, pola loita obreira, polo sindicalismo de clase e pola dignidade da maioría social.

-Brindo por Mary Fernández, a última persoa que vin antes da miña partida ó primeiro destino da Volta ó Mundo, e porque sexa a primeira persoa que vexa cando volte do último.

-Brindo por unha familia que deixei en Valdivia, da que xamáis na miña vida esquecerei o trato que me brindaron, o agarimo que me prestaron. Brindo por vós dende o máis fondo do corazón, Gilda, Cata, Felipe, Elba.

-Brindo polo triángulo inquebrantable que conforman a miña tía Ana, o meu curmán Felipe e máis Gala, a que seguramente sexa a cadela máis querida da historia canina.

-Brindo por Xose, por nada menos ca 23 anos de amizade, e por que os vindeiros 23 sigan evidenciando que a estas alturas xa nada poderá separar nunca os nosos camiños.

-Brindo por Machu Picchu e en xeral por toda a cultura inca, seguramente a civilización que máis me impresionou e da que máis aprendín de tódalas que coñecín ó longo do planeta.

-Brindo por Sabe, outra xornalista de luxo que se perde o noso país pola ineptitude dos seus dirixentes, e por que todo lle vaia xenial na súa aventura británica.

-Brindo por Roi, un tipo cuxa loita polo país e apoio ó Celtiña se fan máis notorios dende Murcia que os de moitos dos que estamos día a día na nosa terra.

-Brindo por Jorge, outra desas persoas que leva pertencendo á miña vida máis da metade da mesma, medrando canda min, presente nos mellores e nos peores intres da miña existencia.

-Brindo por Richi Rama, quén fixo que recuperara a miña fé nos canallas, e por que lle siga gañando a batalla á lóxica do sistema na súa procura da boa vida.

-Brindo polo meu tío Roque como el o faría: ”Brindo por ellas. ¿Por quién, por las mujeres? No, por las botellas”.

-Brindo por México, un país que teño pendente de coñecer en profundidade, e por Mich, a persoa máis desequilibrada coa que topei nesta viaxe e o encargado de amosarmo.

-Brindo pola lembranza dunha vida medrando ó carón da miña tía Fitiña, a que sempre será a miñá irmá pequena, e polo moito que enriquece a ialma vivir amando a unha persoa tan especial.

-Brindo por Álex, ou Río, grazas a quén, cando volte, poderei dicir que estiven nos cinco continentes, e por recuperar a nosa vella tradición de esfolarnos vivos xogando ó baloncesto o un contra o outro.

-Brindo por Arthur, o noso irmán alemán, polo mes e pico que botamos xuntos percorrendo Latinoamérica, e pola súa mente privilexiada que nos permitiu deixarnos levar sempre que el estaba ó noso carón.

-Brindo polo Asshole Team, por aquel inesquecible roteiro polo Atacama e o Salar de Uyuni, e polos lazos que uniron ós seus membros con tanta forza en tan pouco tempo.

-Brindo polo Europe Team, por aqueles fantásticos días en Cusco, e polos sucesivos reencontros cos seus membros, a cada cal máis inverosímil.

-Brindo polo que seguramente pase por ser o tipo máis peculiar e entrañable que coñecín na miña vida, e que forma parte dese selecto grupo de mellores amigos dos que a xente adoita dicir que “se contan cos dedos dunha man”. ¡Á túa saúde, Druída!

-Brindo por non baixar os brazos xamáis ante o sistema capitalista, nin ante as políticas de dereitas que o propician e manteñen.

-Brindo por Iago Aspas, por Moaña, polo Morrazo enteiro e pola súas colonias.

-Brindo polo meu pai, e polo día que cos seus contactos no Xeral puxo fin ó peor ano e medio da miña vida.

-Brindo polo Xapón, por tódol@s xapones@s, e en especial por dous cracks que alí residen, grazas ós cales desfrutei daquel país aínda máis do que o tería feito sen a súa compaña. Por vós, Kouji, Tomo.

-Brindo por seguir a tachar países do mapa canda Richi Estévez, e por seguir a facer o imbécil ó longo de cada un deles sen importarnos idioma, cultura ou relixión.

-Brindo por Bra, e polas cóxegas que tanto nós coma o seu amigazo Álex lle metimos no corpo, que aposto van propiciar que sexa o seguinte calvariense en facer algo semellante.

-Brindo por Oli e por Sandriux, esas dúas pallasiñas ás que o corazón non lles cabe no peito, e pola nosa eterna loita Mondo – Koxo Bar, a cal xa comezo a dar por perdida.

-Brindo por Choli Fernández Bouzas, e por terme decatado do mal acostumados que nos ten coa súa accesible presenza, xa que se contas co privilexio de ter a Choli na túa vida, resulta completamente imposible afacerse á súa ausencia.

-Brindo polo xenio de Roi Rodríguez, polos seus contos, a súa imitación de Eugenio, os seus vaciles sen vacilar, o seu baixo, o seu inxenio, o seu canto de tenor, os seus 200 centímetros, o seu xogo de perímetro, o seu señorial xeito de soster unha cunca de viño, a súa sensatez na discusión…

-Brindo pola voda de Vis e Pichu que me perdín, e pola apertaza que lles vou meter ós dous cando chegue coma agasallo de voda, xa que como agarden por algo material van ter que agardar ás vodas de prata.

-Brindo por Davi, un tipo que me aprendeu que sempre podes atopar a alguén que sexa máis camándula ca ti, e polas innumerables situacións absurdas ás que o noso camandulismo nos levou.

-Brindo por Billy, o meu colega máis freak, polo Recluta, o segurata máis freak, e por Beni, o encargado de lidiar con tanta friqueza.

-Brindo por unha aliñación do Celta convertida en chupitos, e por esa benvida que tanto tempo me leva prometendo o señor Chufi Da Silva.

-Brindo polos que din “mira neno, el nacionalismo se cura viajando”

… polos que din “es que el gallego sólo se habla en los pueblos, yo hablo español que es un idioma útil”

… polos que cando che preguntan “¿y tú de qué equipo eres?” e lles respondes “¿eu? ¡Do Celta!”, din “no hombre, ¿pero del Madrí o del Barcelona?”

… polos que din “es que con tantas asignaturas en gallego mi hij@ no va a aprender español, yo quiero libertá para poder elegir”

… polos que din “Galicia sin España no es nada, España le ha dado todo a Galicia”

… polos que cando din “todos los políticos son iguales” e lles preguntas“¿e logo a quén vas votar?”, responden “¡al PP!”

… E POR QUE VAIAN TOD@S A RASCA-LO CARALLO.

-Brindo por unha marmita chea de anfetaminas, polo día no que sendo cativo Potri caeu dentro dela, e pola hiperactividade crónica que isto lle ocasionou.

-Brindo por que Castellón veña a Vigo ou Vigo a Castellón, por que aconteza o que teña que acontecer para voltar a atoparme con Grace, a miña heroína que un día deixou todo e marchou ó Levante para reorientar a súa vida.

-Brindo por Maritxo e por Juantxo, as persoas máis honestas, nobles e transparentes que coñecín na miña vida, e por todo o que medrei como persoa ó longo dos moitos anos nos que levan sendo os meus mellores amigos.

-Brindo por Boca Juniors, e por tódol@s hinchas xeneizes que coñecín na viaxe e que me meteron a afeción a Boquita no corpo.

-Brindo por Noe e por Cris, as miñas dúas loiriñas que máis me animan a seguir escribindo no blogue cos seus comentarios nas publicacións, e por ese licor café no Faneko coa primeira delas.

-Brindo pola volta das seleccións galegas ás pistas deportivas trala saída do fascismo do goberno do país.

-Brindo por Geli, polo día que o coñecín hai 18 anos, e polo pouco ou nada que o cabrón cambiou dende entón.

-Brindo por María Cerviño, polo seu ilusionante proxecto laboral canda os seus socios avogados, e por unha revancha ó Pictionary que xa ven de lonxe.

-Brindo polos meus padriños, por Bibi e por Zoila, a miña familia en Beade á que hai séculos que non vexo, pero que sei que sempre estarán aí.

-Brindo por Víctor e Dani, pola nosa amizade forxada na academia Esgarr Víctor e polo moitísimo que faciamos o idiota na mesma.

-Brindo por Nostris, pola súa mestría nos xogos de palabras, a súa xenial capacidade de rebautizar calquera elemento con vida ou inerte, e o seu inxenio sen límites.

-Brindo por Mar, Bele e Geor, as emisarias das Churru Girls lonxe das fronteiras churruquís, e pola vindeira esmorga canda elas á miña chegada.

-Brindo por Keka e polos consellos que me deu tanto antes de comezar a viaxe como ó longo da mesma, e que sen dúbida me axudaron a apreciar moito mellor certos intres sinalados e lugares determinados.

-Brindo por Xouba, a cámara – olliño de peixe que nos ha revelar o seu particular punto de vista da Volta ó Mundo unha vez que chegue a Vigo.

-Brindo por Raquel Costas, compañeira de fatigas laborais, loitas sindicais, esmorgas nocturnas, parrafadas vespertinas… compañeira de demasiadas cousas como para non ter un espazo privilexiado no meu querer. Saúde, Eco.

-Brindo por Andrés, pola súa sempiterna amizade a pesares das nosas escasas coincidencias os últimos anos, e por Aniña, a persoa que obrou a milagre de que éste sentara a cabeza simplemente dándolle máis da súa propia menciña.

-Brindo pola preguiza personificada no meu amigo Lagunilla, por unha trasfusión sanguínea das venas de Potri e, por exemplo por aquelas partidas eternas de palas que botabamos na praia.

-Brindo por unha rivalidade Celta – Dépor con pique san pero sen violencia, con camaradería, que xa bastantes eivas ten o fútbol galego fóra das nosas fronteiras como para andar a darnos paos entre nós.

-Brindo por Nast, pola súa pronta volta a Vigo tralo seu exilio no norte, e por recuperar as nosas sesións de bailes absurdos en calquera garito da noite viguesa.

-Brindo por Adri, Gosi, por Molaviajar e por que non cesen nunca os seus admirables proxectos sempre encamiñados a percorrer o mundo e a deixar nel a súa inconfundible pegada.

-Brindo por Recife, polo día que botou a andar a Volta ó Mundo cando aterrei nela, por Pam e Taty, as primeiras dunha listaxe de persoas extraordinarias que hoxe semella case que infinita, e porque me sigo lembrando delas coma se fose onte cando as coñecín naquel tolo entroido brasileiro.

E para isto foi para o que me deu o cabazo estes días. Sei do perigo que entrañan este tipo de publicacións, nas que tentas por tódolos medios de non deixar fóra a ninguén, algo que é completamente imposible.

Só espero que aquel@s que non se viron reflectid@s no artigo saiban perdoar a miña fráxil memoria, e entender que de igual xeito me lembro del@s, que están presentes no meu pensamento, e que @s boto en falta coma ó que mais.

Saúde, miñas xentiñas.