Varanasi e Khajuraho. Morte e sexo baixo o prisma do misticismo indio.

Xoves 7 de febreiro. Varanasi, provincia de Uttar Pradesh. Son sobor das 14:00 da tardiña. Os catro, María, Tatín e máis no-los dous, tirámonos fotos na azotea do Shiva Guest House. Coa cidade ós nosos pés, e o río Ganxes ós pés da cidade. Rodeados, case sitiados por unha morea de monos que chimpan de edificio en edificio. Eramos felices. Viñamos de instalarnos os catro xuntos nunha habitación daquel albergue que pintaba xenial e, sobre todo, viñamos de poñer punto final á odisea que nos trouxera a Varanasi.

Varanasi dende a azotea do Shiva Guest House.

Todo comezara o serán do día anterior, cando perdimos o tren que dende Agra debía levarnos a Mathura, localidade dende onde debiamos desprazarnos definitivamente a Varanasi. Os paneis de toda a estación indicaban que o noso tren estaba a piques de chegar pola plataforma número 8. Mais éste chegou pola 7. Así de sinxelo. Coma reza o slogan que promociona o turismo do país: incredible India.

Tivemos que pagar 1000 rupias -algo menos de 15€- por un taxi que nos levase á estación de Mathura. Os nosos billetes dicían que o tren Mathura – Varanasi saía ás 22:00 da noite. Os paneis da estación, ás 21:30. Xa eran as 21:30. Corrimos coma tolos hacia unha plataforma número 9 que aparentemente non existía. Pero que moi incredible India. Atopamos a ponte que levaba á nosa plataforma, e unha vez alí, acougamos grazas a unha mensaxe por megafonía que anunciaba un retraso de media hora no noso tren. Ó final a media hora converteuse en dúas.

Pasamos a noite os catro nun vagón azoutado por correntes de aire xeado que chegaban por todas partes. Imposible pegar ollo. Finalmente, e con outra hora e media de retraso de propina, arribamos á estación de Varanasi contra o mediodía. Amosámoslle ó conductor dun rickshaw -o tuk tuk indio- o nome do albergue onde queriamos hospedarnos, con enderezo e sinalización no mapa incluídos. Dixo que sabía ónde estaba. Levounos onde lle deu a puta gana.

Tren a Varanasi, xa polo día.

Discutimos con el, pagámoslle un prezo simbólico, e puxémonos a buscar o noso albergue pola nosa conta. Estaba completo. O mesmo que os catro mil seguintes nos que preguntamos. Cando xa cundía o desánimo, María e máis eu atopamos o Shiva Guest House. Odisea rematada. Os nosos niveis de felicidade aumentaban vertixinosamente. Acadaron o cumio cando subimos á azotea. A imaxe de Varanasi deitada sobre o Ganxes enfeitizounos. Nin os berros dos monos pelexando entre eles nos sacaban do estado de hipnose. Aquelo prometía.

Ó día seguinte erguímonos ben cedo para presenciar a alborada sobre o Ganxes. Achegámonos ó río e montamos nun bote para iniciar o percorrido. Varanasi é unha das tres cidades sagradas do hinduísmo. Vive, alo menos esta zona da localidade, por e para o Ganxes. A actividade é frenética dende primeirísima hora da mañá. Ó longo da beira do río descenden diversos tramos de escadas que comunican a cidade co percorrido do Ganxes. Cada espazo comprendido entre treito e treito de escadas é denominado ghat. Na meirande parte deles desenvólvense escenas da vida cotiá.

Albor sobre o río Ganxes.

Homes espidos frotan as súas cabeleiras con xabón mentres toman o primeiro baño do día. Mulleres axeonlladas baten a roupa contra a pedra cunha violencia sorprendente. Comerciantes van montando paseniño os postos dos seus negocios. E as vacas, cómo non, campan ás súas anchas.

Pero tamén hai ghats particulares. Estes ghats están ocupados por enormes feixes de leña amoreada. A madeira rodea un espazo no que sempre hai prendidos cinco ou sete focos de lume. Son ghats crematorios. O conductor do bote coméntanos que as incineracións lévanse a cabo durante as 24 horas do día. 365 días ó ano.

Os cadáveres chegan dende tódolos puntos do país. Unha vez rematado o proceso de cremación, que leva unhas tres horas, as cinzas son arroxadas ó río. Todo agás o corazón dos homes e a cadeira das mulleres. As partes máis fortes de cada un dos sexos son arrastrados ó fondo do río atados a unha pedra.

Malia que todo o mundo incinera ós seus mortos, existe separación por castas. Os finados das clases máis altas son situados máis arriba nas escadas do crematorio. E máis perto así do lume sagrado, ubicado nun recinto pechado onde, segundo varios locais, leva aceso ininterrompidamente dende hai 3.500 anos.

Mais parece ser que non todo o mundo pode ser incinerado. Existen cinco excepcións. Non pasan polo crematorio as mulleres embarazadas, nen@s menores de 15 anos, os homes sagrados -aqueles que son quén de comunicarse cos deuses-, e todo tipo de animais. Estes casos son levados ó medio do río e alí son afundidos no fondo do mesmo atados a unha pedra.

Ó medio do río son levados tamén os que faleceron a causa da picada dunha cobra. Mais éstes déixanse aboiando enriba dunha balsa e abandónonse á vontade da corrente. O motivo, segundo nos explicaron, é que a cobra é animal sagrado, e a súa picada non mata ata que transcorre un mes. Realmente estimulante a volta en bote polo río Ganxes.

Polo serán achegámonos a asistir á cerimonia que cada día se celebra en honra ó río Ganxes. Nativos e visitantes amoréanse ateigando os dous ghats principais, tanto dende terra coma dende o río, a bordo de centos de botes. O bicherío estábame a acribillar, non comprendía demasiado o transcorrer do acto e tiña moito por escribir, así que optei por retornar ó albergue.

Cerimonia na honra do Ganxes.

Ó cabo dun par de horas chegou o resto do equipo. Viñan entusiasmados, as súas facianas eran de fascinación. Contáronme que viñan de coñecer a unha nena que os deixara tocados. Chamábase Moni, e no resto da xornada non deixaron de falar dela cun ton de euforia que me descolocou. Falareivos dela un chisquiño máis adiante, a propósito do intre no que eu a coñecín.

Ó día seguinte, sábado, decidimos pasarnos á outra beira do río para visitar o Museo dos Maharaja. Os Maraxás eran os nobles da sociedade india que rexían os preto de 600 principados nos que se dividía o país cando éste se independizou do Reino Unido a mediados do século XX. E o museo dos Maraxás de Varanasi mostra parte do seu patrimonio

Os primeiros corredores logo de entrar expoñen automóbiles antiquísimos, carruaxes decoradas en prata e as cadeiras que se lles colocan ós elefantes para montalos. Todo elo cunha ornamentación do máis luxosa. O material do museo é interesante. Mais estamos na India. Os vehículos están cubertos por unha capa de pó que nin deixa adiviñar de qué cor son. Os corredores do antigo palacio presentan un estado lamentable, cheo de furados e suciedade. Mágoa de non estar permitido tirar fotos. Dese xeito poderiades comprobar que non esaxero ó afirmar que aquelo seméllase moito máis a un desguace que a un museo.

Fachada exterior do Museo Maharaja, o único que se conserva con decencia.

Seguimos percorrendo as estancias do museo asustados do estado de mantemento. Pasamos a sala de armas, e entramos nunha estancia que trata de recrear o mesmo escenario na época dos Maraxás. Pode que non trate de recrealo. Polo nivel de suciedade que cubre todo, seguramente ninguén tocase nada do mobiliario dende que o último dos propietarios deixara aquela habitación. O pó tingue todo dun marrón monótono. O retrato dun maraxá loce cunha fenda no seu cristal, reparada con cinta de embalar.

Entrada do museo.

Facemos o camiño de volta pola beira do Ganxes. Son 5 quilómetros que percorremos sorteando bostas humanas e animais, ata chegar á zona de ghats. Chegamos á hora na que dá comezo a cerimonia diaria na honra do Ganxes. Ese é o intre do día que aproveita Moni, a rapaza que eles coñeceran o día anterior, para vender postais ós turistas. A idea era localizala para cear con ela. Como así foi. Atopámola e, canda Lena, unha moza rusa que xa a coñecía anos atrás, dirixímonos a un restaurante nepalí. Unha vez alí tamén se sumaron o irmán menor de Moni e máis un amigo seu.

Qué dicirvos sobre esta mociña. Moni ten 15 anos. Non é preciso máis que o saúdo para decatarte de que estás ante unha persoa especial.

Moni, con Tatín e María.

Xa non vou entrar na cantidade de idiomas que manexa nin do nivel co que o fai. Tampouco na súa enorme madurez, impropia da súa idade. Digamos que é lóxico tras unha vida pelexando o pan na rúa. O de Moni vai máis aló. A súa presencia é dunha intensidade brutal. Posúe unha forza, unha enerxía inauditas. Está por enriba nosa en tódolos rexistros. Se estamos de carallada ela vacílanos a tod@s. Se nos poñemos serios, cálanos a boca con calquera reflexión. Con calquera sentencia, lapidaria. Ela leva a batuta do encontro en todo momento. Está afeita a elo. A súa mente concédelle ese privilexio. Nun intre da cea no que tod@s falabamos en ton distendido, Moni sementou o silencio cunha pregunta que lle espetou a María. Directa. Seca. Sen vacilar.

-“María: ¿pensas que estou en idade de casar?”

Tod@s viramos procurando a súa faciana. A ollada era profunda e denotaba preocupación. Estaba a piques de explicarnos a súa situación. A pregunta era retórica. Moni está en idade de casar. De feito, xa ten dous candidatos asignados polos seus pais. Ela aborrece a ambolosdóus. Non ten outra saída. Non ten papeis, non está rexistrada no censo. Casar é o único xeito de contar para o goberno e aspirar así a acceder a un posto de traballo máis aló da venda de estampiñas. Mais tod@s sabemos cómo é a vida dunha muller casada na India nestas capas da sociedade.

Non é xusto. Non é xusto que os designios do planeta sexan rexidos por perfectos inútiles corruptos cunha bosta disecada no canto de corazón, e pola contra unha persoa co espírito, cunha mente do calibre do que posúe esta moza estea engaiolada na cadea dunha sociedade que a condena ou ben a exercer de muller floreiro o resto da súa vida, ou ben a renunciar ó matrimonio, deshonrando así ós seus pais, que non a recoñecerían como filla, para seguir vendendo postais ata a fin dos seus días.

Tod@s baixamos a cabeza. Ollamos ó chan para atopar coa vista as nosas ialmas. Moni decátase, e de contado érguese da mesa e comeza a bailar e a cantar. O seu propósito non era entristecernos. Só quería facernos reflexionar. Quen máis e quen menos contén as bágoas como pode. Sorrisos de fascinación debúllanse nas nosas facianas.

Ó remate da cea chegan intres de despedida. Desta volta os que se desmarcan do noso camiño son María e Tatín. Fotógrafa e torneiro parten hacia o Nepal. Pouca xente tan auténtica coñecín na miña vida coma estes dous. Non hai matices no que din nin no que sinten. A súa transparencia é extraordinaria. A súa simpatía, inmensa. Son incalculables a cuantía e calidade das risas que botei con eles os 9 días que gozamos da súa compaña. De verdade que o gozamos. Toda a sorte do mundo para vós, rapaces.

Ó chegar ó hostel despois de tantas emocións, a continuación era o Celta – Valencia. Partido pelexado ata o final, mais un Valencia superior na segunda metade levou os 3 puntos na última xogada do partido. A situación agrávase. Aínda estamos moi vivos. Toca seguir pelexando tod@s xunt@s.

O domingo chegaron Christian e Laura. Con eles dimos un novo paseo por Varanasi. É éste un plan que non cansa. Camiñar pola beira do Ganxes sempre depara escenas peculiares, únicas. Enriba dos ghats as rúas son estreitísimas. O chan, empedrado, debuxa trazos laberínticos, flanqueados por vivendas de cores alegres.

Pero o máis atractivo é percorrer a beira do río. Un home fai soar a flauta diante dunha cesta de cobras nun patético intento de interpretar o número do encantador de serpes. A cada canto que viras aparece de cara unha vaca, que pasean sen restriccións por onde lles peta.

Xente moldeando as bostas con forma de tortas, que son empregadas como combustible para as cremacións. Nenos e non tan nenos xogando ó cricket aquí e acolá, en calquera recuncho que lles ofreza espazo abondo.

Os homes sagrados, cubertos de cinza de pés a cabeza, emerxen das súas tendas de campaña para murmuriar algo dende o seu estado de alta dopaxe por opio, e tentan chamar a nosa atención con inanimados acenos coas mans.

Monos acróbatas surcan o aire por enriba das nosas cabezas, desprazándose de vivenda en vivenda, de poste en poste, de cable en cable. Cada minuto alguén sae ó noso paso para ofrecernos un paseo en bote, a súa tenda de telas -todas son a única que vende pezas de seda 100%- ou drogas do máis variado.

Por último, ó caer a noite, Christian e máis eu fixemos unha incursión nun ghat crematorio da man dun tipo que nos explicou máis a fondo o proceder das incineracións. Para a cea voltamos a xuntarnos con Lena e Moni, para que ésta enchese tamén os corazóns de Laura e Christian. Non fallou.

Ó día seguinte era tempo de poñer rumbo a Khajuraho. Despedímonos de Chisrtian e Laura. A derradeira despedida da viaxe. Ó final semella que o corazón aguantou. Había sitio para tod@s.

Laura e Christian.

A hora prevista de chegada a Khajuraho eran as 05:00 da mañá. Chegamos ás 12:00 do mediodía. Por nada en concreto. Déixaste cinco minutiños por aquí, entreteste uns segundos por acolá, e ó final xúntaste con 7 horas de retraso. Aloxámonos no Yogi Guest House.

Khajuraho.

Khajuraho é a vila que acolle os que son coñecidos como Templos do Kamasutra. A relación das construccións co libro hindú sobre o sexo non pasa de ser unha teoría sen probar. Son un total de 22, divididos nos complexos oeste, leste e sur. O mércores achegámonos ó complexo oeste, o que congrega os templos máis representativos.

Os Templos de Khajuraho foron construídos por orde da dinastía Chandella, entre os anos 950 e 1.050. Supoñen o meirande conxunto de templos hinduístas do país, e están considerados Patrimonio da Humanidade.

O complexo oeste conta con 8 templos. Kandariya Mahadeva, o meirande de todos; Matangesvara, que coa súa decoradísima escada de acceso segue a supoñer un lugar de culto; Lakshama, adicado ó deus Vishnú.

Na mesma plataforma comparten espazo Visvanatha, coas súas torres de altura descendente e os seus teitos ricamente decorados, e Nandi, que alberga no seu interior ó touro do mesmo nome e que serve de montura ó deus Shivá.

Por último temos os templos de Chitragupta, no interior do cal observamos unha escultura de Surya, o deus do sol; Devi Jagadambi e o pequeno Varaha, que contén a estátua dun porco bravo, a encarnación do deus Vishnú.

Todos eles contan cunha decoración extraordinaria. Sen lugar a dúbidas, a máis traballada que vin na miña vida. As figuras que decoran os templos de Khajuraho representan, por exemplo, xentes bailando. A sensación de movemento está logradísima, e o nivel de detalle é abraiante.

Nas fachadas dos templos tamén teñen cabida os animais, predominando cabalos e elefantes. A maior escala, e preferentemente no interior dos templos, aparecen as imaxes dos deuses e das deusas, @s cales distingo pola súa apariencia metade humá metade animal.

Mais o que máis abunda son as escenas eróticas. As representacións de parellas adicándose a labouras amatorias son secuencias que se repiten en tódolos templos. Adoptan todo tipo de posturas, proceden a todo tipo de prácticas. Nin os animais safan de ser mancillados.

Fabulosos os Templos de Khajuraho. Ó día seguinte, xoves 14 de febreiro, puxemos rumbo a Nova Deli, dende onde debemos coller o avión de volta a casa. E aquí me atopo hoxe, venres, escribindo na recepción do hotel Maharani Palace, onde pasamos a noite, o que será o derradeiro artigo da viaxe como tal.

Mais xa haberá tempo de reflexionar sobre a fin da viaxe. Agora é tempo de darlle á India a despedida que merece. O impacto da chegada foi duro. O impacto que me fixo mudar a miña percepción tamén. Tamén o é o impacto que me provoca marchar dela de xeito prematuro, a mágoa que me queda ficar sen tempo para desfrutala en plenitude.

Así pois, o que queda claro é que a India, sobor de tódalas cousas, é un país impactante. Para o bo e para o malo. E un fantástico punto e final da nosa Volta ó Mundo.

Isto foi todo. En pouco máis de 48 horas estarei canda tod@s vós. Antes toca a previa de Madrid, que non será calquera cousa. En canto ó blogue, despídome ata vindeiras reflexións. Grazas por seguirme. De verdade que foi un pracer.

Nova Deli e Agra. India, un mundo aparte.

Sábado 2 de febreiro. Aterramos no aeroporto de Nova Deli contra a noitiña, tras facer escala en Hong Kong. Xa escurecera por completo. Saímos da terminal e afrontamos a realidade india. Faciámolo enchidiños de consellos, advertencias e recomendacións. Os centos de visitantes deste país que nos cruzamos no camiño consideraron imprescindible alertarnos. Uns fixérano con entusiasmo, xa que a súa experiencia fora magnífica. Outros con recelo, aínda afectados, xa que a súa visita se convertera nun pesadelo. A nosa mente estaba preparada para calquera cousa.

Os principais apuntes referíanse á suciedade e caos reinante, así como ás constantes tentativas de estafa por parte de calquera cidadán, máis aló do posto que desempeñe ou do negocio ó que se adique.

Montamos nun taxi para achegarnos ó enderezo do hostel ó que lle botaramos o ollo por internet. Os dous apuntes principais anteriormente mencionados fixéronse patentes de inmediato. Transcorridos uns minutos de traxecto, o conductor comezou a deter o vehículo para falar con varias persoas. Estaba en plena actuación, e a súa interpretación deixaba bastante que desexar. Alegando unha suposta feira local, lamentou non poder achegarnos ó noso destino, e tentou encomendarnos a unha oficina de turismo claramente ilegal para que eles nos facilitasen nova hospedaxe. Non caímos. Pagámoslle ó taxista a metade do acordado e procuramos habitación pola nosa conta.

Nova Deli. Para gustos hai cores.

E en tal procura evidenciamos a outra advertencia na que tódolos nosos conselleiros coincidían. Nova Deli presenta a faciana dunha cidade que acaba de sufrir as consecuencias dun tsunami. Beirarrúas levantadas e cubertas de lama. Lixo acumulado en tódolos recunchos alcanzando alturas abraiantes. Edificios, novos e antigos, soterrados baixo dunha espesa capa de pó, e salpicados dun estraño pero noxento fluído por aquel entón descoñecido para nós. Quixen pensar que a escuridade, pode que ata o cansanzo estaban a condicionar a miña impresión. Instalámonos no Cama Guest House. Foi aquí onde me enterei, xa que non puidera seguilo de ningunha das maneiras, da derrota do Celta en Pamplona, nun partido desastroso dos nosos rapaces. Os resultados non acompañan e o xogo tamén comeza a abandonarnos. A situación complícase. Hai que seguir apoiando.

Logo de non pegar ollo a causa dunha serie de variados, constantes, estridentes e surrealistas ruídos pola noite, amencimos coa intención de busca-lo xeito de abandonar aquela cidade e o destino para elo. A noite anterior quixera atrubuír á falta de luz a miña impresión sobre Deli. Polo día, o tráfico tanto de peóns coma sobre rodas faise insufrible por caótico e masificado. O ruído multiplícase por mil, e a suciedade simplemente se fai máis visible. Satisfeitos, aínda que sen telas todas connosco tras merca-los billetes de tren para Agra ó rexidor dunha oficina turística que semellaba non ternos estafado, dimos unha volta por Nova Deli.

O caos é perfecto. As motocicletas circulan por rúas nas que os peóns caben con dificultade. Os cláxons, contínuos, sobrepóñense uns ós outros, coma retándose a ver cál soa máis alto. Xentes ciscadas no chan ateigan as rúas mendigando, ennegrecidas por unha suciedade insoportable. Completamos o xiro a unha estructura circular que acolle un complexo comercial, e metímonos nun parque. Éste, de tamaño considerable, só conta cun acceso, custodiado por militares e un arco detector de metais. O fluxo de xente é constante. Os pitidos do arco tamén. Ninguén se detén. Dentro, o patrimonio a custodiar son un par de xardíns e unha fonte cuspindo chorros de auga. E lixo. Cantidades inverosímiles de lixo.

Xente, motos… caos por todas partes.

O luns de mañá, billetes en man, que resultaron ser verdadeiros, montamos no tren que nos había levar á cidade de Agra, sede do mausoleo máis coñecido do mundo: o Taj Mahal. Por recomendación de Vane e Marcos, con quen tiñamos pensado xuntarnos antes de que a odisea do visado deixase en dúas semanas a nosa xira india, aloxámonos no Saniya Palace. O prezo era bo, as habitacións amplas e limpas, algo isto último moi a valorar no país no que nos atopabamos, e a azotea era unha xoia. Contaba cun restaurante onde degustar a riquísima cociña india, e permitía o desfrute dunhas privilexiadas vistas ó Taj Mahal. Foi no Saniya onde xuntamos o que previsiblemente será o último equipo do que sexamos parte na Volta ó Mundo. Na azotea coñecimos primeiro a María e Tatín, unha parella navarra ela e zaragozano el; e máis tarde a Marcos e Manu, dous compañeiros de viaxe que concertaran o seu encontro por internet para a ocasión, mallorquín o primeiro e xiennense o segundo.

María e Tatín.

Marcos.

Manu.

Trala excelente conexión na azotea saímos a cear por Agra adiante. Logo da cea chegou a cervexa, e con ela unha nova tentativa de calote por parte dos indios, variando os prezos da oferta inicial á hora de cobrar. De camiño ó hostel unímonos á celebración dunha voda na rúa. Bailamos ó son das notas que emitía un equipo de música co que xa lles gustaría ós de Metallica contar para os seus directos, e en presenza do noivo, engalanado e a lombos dun cabalo branco, o cabalo branco de Agra.

O martes mercamos os billetes para o que sería a continuación do noso roteiro: Varanasi. María e Tatín seguían canda nós, Manu e Marcos desviábanse do noso camiño. Pero aínda nos quedaban un par de xornadas xuntos, e a primeira delas investímola en visitar Fatehpur Sikri. Situada 37 quilómetros ó suroeste de Agra, Fatehpur Sikri é unha cidade que data do século XVI. Na actualidade consérvanse treitos da muralla, e as dúas construccións principais: a Mesquita e mailo Palacio Imperial.

Arco de acceso á Mesquita.

Á primeira accédese pasando baixo unha impoñente porta en forma de arco inmenso, conectado ós soportais que dan forma ó cuadrilátero da Mesquita. Dentro do patio, feita de mármore branco en contraste co vermello da arenisca do resto da mesquita, e ubicada contra a dereita, atópase a tomba de Salim Chishki, o xeque que profetizou ó emperador do momento a construcción do complexo.

Tomba de Shalim Chishki.

De alí trasladámonos ó Palacio Imperial. Non entramos debido ó prezo da entrada e á hora que era. Fatehpur Sikri estaba a piques de pechar as súas portas. Toda a visita fixémola en compaña de dúas persoíñas moi especiais. Tan especiais que fixeron que mudase o meu xeito de percibir a India.

O Palacio Imperial fotografiado dende fóra.

Camiñando hacia a cidade, entre os innumerables “guías” que nos ofreceron os seus servizos, achegáronsenos dous meniños. Ambolosdóus de dez anos. El foise cara adiante co resto da expedición. Ela, Soni, fixo o percorrido ó meu carón.

Soni e maiilo seu irmán.

Con dez aniños falaba un inglés case perfecto. Sabía o italiano, castelán e francés precisos para facer a visita guiada a Fatehpur Sikri, e tiña nocións de ruso e alemán. A súa madurez era pasmante. A súa lóxica, esmagante. Era coma dialogar cunha muller de trinta anos. Tan só o seu corpiño cativeiro delataba a súa verdadeira idade. A idade dunha nena de primaria. Mais Soni nunca pisara a escola. Non o fará xamáis. Foi entón, e só entón, cando se abriu a miña mente. Nese preciso intre comecei a comprender a realidade india.

Unha realidade que pode e debe resultar obvia. Mais hai ocasións nas que as árbores non che permiten ver o bosque. A miña indignación ante tanta suciedade, ruído e intentos de timo impedíame decatarme de que iso é ó que está condenada a meirande parte desta sociedade. As rúas da India están ateigadas de vidas coma a de Soni. Xentes de mentes espertas que dende que naceron non coñecen outra saída que non sexa vender souvenirs, timar ou mendigar.

A ollada de Soni é a dunha persoa adulta. A vida obrigouna a madurar con precocidade. Mais nela aínda se albisca a inocencia da nena que é. Cando corre tralo seu irmán para devolverlle a falcatruada que a fixera rabiar. Cando ri con calquera parvada que lle deslizo. Soni non naceu para timar turistas. Seguramente ningún indio o faga. Mais o inxusto do mundo no que vivimos non deixa moita alternativa. Deixamos atrás a Soni e ó seu irmán. Despídense de nós mentres a nosa furgoneta se alonxa. Cos seus sorrisos agradécenme os cartos que lles din. Co meu pensamento agradézolles a lección que me deron.

O mércores pegámonos un madrugón ben interesante. Había que ver o albor sobre o Taj Mahal. Mais o esforzo foi en balde. Cando entramos no recinto unha espesísima brétema non permitía ver máis aló de dous palmos. Amolados, os seis fúmonos achegando a tan impresionante construcción, ata que topamos de fuciños con ela. Dende debaixo da porta de acceso ó seu interior non se apreciaba a cúpula. Dimos un par de voltas polas instalacións do complexo pregando que a néboa rematase por erguer. E así foi.

O magnífico Taj Mahal.

Cando a visibilidade foi suficiente, ante nós presentouse maxestuosa unha das Novas Sete Marabillas do Mundo. É unha construcción perfectamente simétrica. Cada unha das súas caras é idéntica ás outras. Non existe diferencia algunha, observes dende onde observes. Fabricado en mármore, pertence ó estilo mogol, mistura das arquitecturas islámica, persa, india e turca. Para a súa construcción, que levou 30 anos e para a que foron precisos 20.000 obreiros, pediuse consello a artistas de Italia e Persia sobre a súa decoración.

O Taj Mahal data do século XVII, e é un mausoleo ó amor. Foi ordeado construír polo emperador Shah Jahan. Trala morte da súa esposa Mumtaz Mahal mentres daba a luz ó seu decimocuarto fillo, o emperador viuse sumido nunha espiral de dor, e con tan magnífico mausoleo quixo ofrecerlle o palacio e a coroa que non tivo en vida.

Porta pola que se accede ó complexo.

Ó pouco de terse rematado a obra, o emperador caeu enfermo. Esta circunstancia foi aproveitada polo seu fillo Aurangzeb para derrocalo. Ordeou o seu arresto no Forte de Agra, dende onde se di que Shah Jahan observaba tódolos días o Taj Mahal ata a súa morte.

Cando ésta se produciu, Aurangzeb soterrou o corpo do seu pai ó carón do da súa esposa, rachando así coa perfecta simetría do mausoleo. Non me deades as grazas por unha nova lección gratuíta de historia -e neste caso tamén de arte- coa que vos agasallo. Dádellas ó folleto que sobre o turismo de Agra me entregaron no hostel.

O equipo ó completo co mausoleo de fondo.

Ó saír do Taj Mahal e rematar de xantar, puxemos rumbo ó Forte de Agra. Correcto, onde foi feito prisioneiro o emperador Shah Jahan. Polo camiño topamos con Christian e Laura, unha parelliña que se coñecera en Inglaterra e que levaba xa un ano fóra da casa, seis meses aforrando cartos en Australia e outros seis percorrendo o sueste asiático.

Non me deixaron metela no recinto, pero a miña estreleira non quedou sen conquista-lo Taj Mahal.

El, ilerdense, tiña unha enerxía formidable. A súa alegría confundía ós indios que constantemente tratan de vender calquera tipo de produto ou servizo, que o daban por imposible. E a súa simpatía conquistoume por completo, co cal non dubidei en facelo o meu compañeiro de pallasadas o tempo que botamos xuntos.

O Forte de Agra.

Ela, malagueña, era un amor. Coitadiña e educada, era a administradora económica da parella. Baixo dunha profunda capa de tenrura e agarimo agochábase unha estricta negociadora cun carácter extraordinario, que saía á superficie cando tiña que facelo.

No Forte de Agra con Laura, de costas, e máis Christian, coa sudadeira verde.

Cando chegamos ó Forte eramos un equipo de oito. Pouco durou o octeto -se é que existe esta palabra-, xa que Manu e Marcos debían continuar o seu camiño. E pouco durou asimesmo o sexteto -desta si que estou seguro-, xa que Tatín, María e máis no-los dous debiamos seguir o noso hacia Varanasi.

Emprazamos o reencontro con Laura e Chris á cidade da beira do Ganxes. Puxémonos en marcha. Agra quedaba atrás. E con ela, a miña limitada perspectiva da India. Todo grazas á maxistral lección que me deu unha rapaciña de dez anos, de inmensa beleza e ollada de muller. A falta de dez días para rematar a Volta ó Mundo, aínda me sorprende cánto podo aprender e quén mo pode ensinar. Ogallá non rematara nunca.

Kuala Lumpur, volta a Bangkok e revolta a Kuala Lumpur. Unha páxina en branco.

Venres 4 de xaneiro de 2.013. Coma diría Amaya Montero: vouche escribir o artigo máis lamentable do mundo. Bueno, ela diría o máis bonito, pero facer faría o máis lamentable, e iso será o que faga eu tamén. Unha vez avisad@s, comezo.

Tras botar o día enteiro en Kota Bharu, cidade fronteiriza con Tailandia e pertencente a territorio malaio, partimos hacia Kuala Lumpur ás 21:00 do serán. Á capital malaia chegamos ás 05:00 da madrugada. É éste un horario inmellorable para procurar aloxamento. Ninguén na rúa a quén preguntar, nos hostels que están abertos toca espertar ó tipo de recepción, e hai que negociar para que non che cobren a noite que aínda está a transcorrer. A isto había que engadir nesta ocasión unha cortina de choiva coma só no trópico sabe caer.

Ante tales circunstancias rematamos por meternos no Merdeka, o primeiro no que nos ofreceron un prezo convincente. O que xa non resultou tan convincente foron as instalacións. A falta dun mes para completar a Volta enteira, o Merdeka meteuse de cheo na loita por se proclamar o aloxamento máis ruín que pisamos polo mundo adiante. Facendo honra ó seu escatolóxico nome, sábanas, mantas e cortinas tiñan máis furados que un queixo gruyer, as almofadas máis merda que o pao dun galiñeiro, un caldeiro e unha billa de auga fría substituían á ducha, e o mellor de todo: o interruptor da luz, fóra da habitación. Ante semellante panorama, ó espertar a mediodía comezamos a procura para mudarnos a un sitio onde as cascudas non superasen en tamañó ós ratos, os ratos ás hienas e as hienas a Jabba the Hutt. O elixido foi o Cosmopolitan.

Malaisia dándonos a benvida.

Instalámonos na nosa nova hospedaxe, e puxemos rumbo á embaixada india en Kuala Lumpur. Pero antes de falar do que alí aconteceu, que ten tela, quero trasladarvos o pouco que puiden percibir do pobo malaio. Para comezar, unha sorpresa do máis agradable. Os idiomas malaio e indonesio son moi semellantes, polo cal puiden poñer en práctica as catro trapalladas que aprendera en Indonesia e que tanta graza lles facía ós seus habitantes que lles dixera.

E ésa é outra novidade coa que nos deleitou Malaisia e que nos fixo ben felices. O reino malaio é oficialmente musulmán, e coma en todo territorio habitado por este pobo, as súas xentes son quentes e acolledoras, e o mesmo que nos atoparamos en Indonesia, reaccionan con enorme entusiasmo cando lles dás unha mínima mostra de interés pola súa cultura.

Pero estaba a piques de comentarvos o acontecido no “Alto Comisionado Indio en Kuala Lumpur”, que así se fai chamar a representación india na capital malaia. Recoñezo que debimos interpretar a toma de contacto pouco menos que coma unha declaración de intencións. Namáis entrar pola porta, mandáronnos de volta. Había que completar o formulario do visado, e o único xeito de facelo é por internet, e despois imprimilo. Non, non existe ningunha copia xa impresa para cubrir directamente. E non, non se pode cubrir nun dos mil ordenadores dos que alí dentro dispoñen.

Ó saír do ciber e tamén da tenda fotográfica, xa que o formulario require fotos de 2 x 2 pulgadas, formato único do visado indio, voltamos ó Alto Comisionado. De novo duramos ben pouco dentro. Mais desta vez o motivo polo que nos chimparon para fóra era bastante máis preocupante. Por algunha razón que ninguén nos explicou e que en primeira instancia resulta noxentamente absurda, non se lles concede o visado ós turistas que o solicitan dende Malaisia. E punto. Os residentes non teñen problema. Tampouco se lle poñen atrancos ós turistas noutros países. Pero parece ser que o ser turista en Malaisia convírteche nun auténtico indesexable, unha especie de apestado. Dixéronnos que a nosa única posibilidade era desprazarnos a Bangkok, e tramitar o tema dende alí.

O amo e señor do hostel Cosmopolitan é este adorable oso panda encarnado no corpo dun gatete mórbido.

E chegados a este punto, ¿qué vos parece se vos conto algunha brincadeira sobre Chuck Norris? Como por exemplo aquela que di que a Morte unha vez tivo unha experiencia cercana a Chuck Norris; ou aqueloutra que afirma que cando Graham Bell inventou o teléfono tiña tres chamadas perdidas de Chuck Norris.

Ou se preferides podemos abrir un debate sobre a orixe do universo. ¿Por qué non darlle unha volta máis á eterna confrontación entre creacionismo e evolucionismo ou darwinismo? A min persoalmente ningunha das dúas teorías me resulta demasiado convincente. Comecemos pola primeira, o creacionismo:

Os creacionistas sosteñen que Deus creou o mundo en seis días.  O primeiro día creou os ceos, a terra o día e a noite; o segundo o firmamento; o terceiro meteuse cos océanos, árbores e verduras varias; o cuarto espetou o sol no día e a lúa na noite, e o quinto paxaros e peixes. Viron a luz entón Catanha e Beckham, gaivota e faneca.

Por último, antes de deitarse a descansar, o sexto día púxose cos animais terrestres. É de supoñer que cos sobrantes de tódalas especies anteriores, para non desaproveitar material, creou o ornitorrinco. Obviamente tamén deu vida ó home, e da costela déste fabricou á muller. Xa ves, e logo critican a Marilyn Manson cando din que se quitou unha costela para facerse felacións a si mesmo. Polo menos el é autosuficiente.

Dende aquí, a modo de reproche, lembrarlle a Deus que hai que coidar os detalles. Non pode ser que algo a todas luces prescindible, e que antes ou despois vai resultar letalmente danado como o fígado estea protexido por toda unha caixa torácica, con seis costelas, un esternón e a virxe santísima; e pola contra, algo dunha importancia capital e unha tremenda delicadeza como os testículos só poida defenderse das agresións dun hostil mundo exterior cunha ridícula capa de pel engurrada, que aínda por enriba ás veces os suxeita con firmeza, pero outras déixaos pendurar dun xeito que quita a respiración.

Pero vaiamos co evolucionismo, que tamén ten o seu aquel. Este pensamento afirma que o universo xurdiu hai 13.700 millóns de anos, cando unha partícula do tamaño dun átomo, nunha fracción de segundo adquiriu un tamaño superior a unha galaxia. Enchendo o papo dese xeito, que deixaría baleira a despensa da avoa máis fartureira, non lle quedaba outra que rebentar, e cando o fixo formáronse as estrelas, que foron as seguintes en petar. Polo universo expándense hidróxeno, helio, touciño, grelos, garbanzos, chourizo de cebola, orella e demáis materias que deron orixe a un cocido que foi chamado planetas.

No noso, 4.500 millóns de anos atrás, non había auga. Mais, nalgo que @s galeg@s chamariamos un pequeno chaparrón, botou a chover un millón de anos seguidos. Daquela o sistema de sumidoiros non era moi eficiente, e claro, houbo inundacións. E formáronse os océanos. Neles xurdiu o osíxeno, que subiu á superficie dando lugar á atmosfera e creando as condicións axeitadas para concebir a vida. A partires de aí, o home pasa da auga ás pólas das árbores, e de aí a pulular pola superficie da terra, primeiro para poboala nos seus catro puntos cardinais e despois para escarallala toda. O peixe que lle indicou o camiño de saída da auga ó primeiro home que catou a superficie aínda debe estar tirándose das escamas.

O caso é que esta teoría tampouco explica a escasa protección da que gozan os meus collóns, así que tampouco lle concedo o máis mínimo crédito.

Chegad@s a este punto, @s pouc@s que aínda seguides a ler este artigo estaredes preguntándovos ou ben por qué se me dá por escribir despois de tomar a aspirina con calimocho, ou ben por qué diantres estou a divagar de xeito tan esaxerado. Pois ben. O motivo é que se non quero que o artigo sobre Malaisia sexa de dous párrafos, teño que meterlle palla. E é que os desgrazados da embaixada india estiveron a darnos longas nada menos que ata o día 20, cando decidimos dalo por imposible e conseguir o visado en Bangkok.

Entrada das Covas de Batu, en Kuala Lumpur.

Non puidemos movernos de Kuala Lumpur en todo o infructuoso proceso de toma e daca que mantivemos co Alto Comisionado Indio. Tamén é certo que as visitas ó mesmo só se producían de mañá. Tiñamos toda a tarde para lanzarnos a coñecer os non demasiados encantos que ofrece a capital malaia, mais ó clásico “xa iremos mañá” uniuse o lamentable estado físico no que nos atopamos. Tralos primeiros síntomas de febleza detectados na China, non levantamos cabeza. A Indochina percorrímola co depósito na reserva. En Tailandia remolcáronnos Richi e compaña. Mais en Malaisia quedamos varados.

Non foi ata os tres derradeiros días de estancia en Kuala Lumpur, cando nos mudamos ó Backpackers Inn, que nos dignamos a visitar algo da cidade. Fixémolo arrastrados por Carles e Alberto. Coñecímolos o día mesmo que nos mudamos de hostel. Eran dous amigos de Reus, o primeiro traballaba en Alemaña e o segundo en Bangkok, os dous para a mesma empresa de automoción.

Covas de Batu.

Carles era un mochileiro mozo pero experimentado. Tiña unha chea de quilómetros e destinos na súa mochila, e falaba das fascinantes aventuras que neles viviu cunha naturalidade abraiante. Alberto, inxenioso e vacilón, era un amante dos deportes. Madridista ata a médula, encantáballe encarnar o papel de fanático cavernario, e facíao de xeito xenialmente simpático. Como comentaba, foi con eles dous canda quen fixemos a nosa única expedición: as Covas de Batu. Trátase dunha serie de templos hinduistas localizados no interior dunhas fermosas covas, presididas por unha impoñente figura dourada dunha deidade hindú.

Entre no-los dous, Carles. Alberto é o segundo pola dereita.

Tampouco dá para moito máis o tema. Era o sábado 19 de xaneiro. Ó día seguinte partiamos hacia Bangkok. Resignados. Coas orellas gachas. Mais antes de pasar coa fabulosa volta a Tailandia, falemos de fútbol. Neste período de desidia entre as capitais malaia e tailandesa, o Celta xogou cinco partidos. Impuxémonos ó Fachadolid de xeito claro e merecido; caímos na volta dos oitavos de Copa no Bernabéu nun partido onde ademáis da nefasta imaxe ofrecida a peor nova foi a perda de Huguiño para todo o que resta de tampada; arrastrámonos nun choque lamentable en Cornellá ante un Español que nos gañou empregando os recursos máis básicos, perdoámoslle a vida unha vez máis ó Malaga na Rosaleda, arrincando un escaso e insuficiente punto, e safamos outro de milagre contra a Real en Vigo, xogando medio partido con dez. Este último envite presencieino xa en Bangkok.

Foi, como digo, o día 21 cando chegamos novamente a Bangkok. Unha vez máis, coa noite enriba. Tras preguntar nun cento de recepcións, acolléronnos no Sitdhi, case que por mágoa. Tampouco era esta unha hospedaxe que copara as nosas expectativas, así que ó día seguinte mudámonos ó Roof Guesthouse. Foi esa mesma mañá cando nos garantimos a nosa presenza na India, arranxando e deixando pago o noso visado. Finalmente. Tras un tedioso e desesperante cúmulo de despropósitos que nos levou a recurtar dúas semanas da nosa estancia na India, en principio establecida nun mes. Celebrámolo lacazaneando ata o día 31, ata que nos deron os pasaportes co dichoso visado indio estampado neles. Os últimos 9 días, nun dos cales quedamos con Alberto para tomarlle unhas chiquitas, pasámolos no Wild Orchid Ville.

Templo á beira do río Chao Phraya.

O derradeiro día de xaneiro aterramos en Kuala Lumpur. O segundo de febreiro estabamos a despegar hacia Nova Deli. Tan só restan dúas semanas de viaxe. Afrontamos os derradeiros quince días do soño das nosas vidas. Os depósitos de forzas seguen baleiros. Non importa. Voltaremos a imprimirlle á nosa aventura o ritmo infernal dos dez meses e medio anteriores ó período de letargo malaio. Sacaremos as forzas de algures. Das promesas que deixamos na Galiza. Das lembranzas que colleitamos nos 22 países percorridos. Dunha Cruz do Sur que xa só sentimos ó lonxe dende hai tres meses.

Solicito as vosas desculpas polo indecente deste artigo. Prometo compensalo cos que veñen sobre a India. E prométovolo a tod@s, creacionistas e evolucionistas.

Kuala Lumpur, coas Torres Petronas de fondo.