Li Jiang e Kun Ming. A lenda do tigre voador, e non máis contos chineses.

Xoves 1 de novembro. Ás 14:30 do serán estabamos a colle-lo tren que nos había levar a Li Jiang, previa escala en Guang Tong. A esta última localidade chegamos ás 08:00 da mañá do venres, e alí debimos agardar ata que ás 12:50 puidemos subir no tren que, desta volta si, e tras 30 horas entre traxectos e tempos de espera, nos deixaría na fermosa Li Jiang.

Porque si, chegamos totalmente de noite. E si, despois de semellante tunda de desprazamento estabamos esfolados perdidos. Pero aínda en tales condicións, non nos escapou a beleza desta cidade ubicada no oeste da provincia de Yunnan. Alo menos do seu casco vello, onde se atopaba o noso hostel, o Enjoy Inn.

Tralo descanso de rigor, ó día seguinte, e cada un pola súa conta, fumos a dar unha volta pola zona antiga de Li Jiang. E como prometera a noite anterior, ésta amosouse preciosa. Formada únicamente por rúas peonís estreitiñas, adoquinadas e con senllas canles de auga percorrendo ambalasdúas beiras.

Casco vello de Li Jiang, na provincia de Yunnan.

Co río cruzando a vila polo medio mesmo, e con pequenas pontes de pedra cruzando o río. Coas súas pequenas casiñas todas elas feitas de madeira, gardando a mesma altura e cos seus tellados de deseño clásico. De verdade que o sitio é encantador.

O que xa non me encantou tanto foi o curte de luz que deixou sen enerxía eléctrica a zona, e a min sen poder segui-lo partido do Celta de ningunha das maneiras. Os rapaces xogaban no outro campo da Primeira División onde tristemente hai anos que xa non se vai a gañar, nin tan sequera a competir. Vaise a perder con dignidade. E polo visto iso foi o que fixo o Celtiña. Manténdose fiel, desta volta si, ó seu estilo de xogo, tratou de igual a igual e sen complexo algún a un Farsa que pasou apuros, e que non puido respirar tranquilo ata que o colexiado así o decidiu, concedendo validez a un tanto que será lembrado -por nós, evidentemente- por vir precedido dun dos fóras de xogo sen sinalar máis clamorosos da historia. O de sempre na casa do grande, pero aquí non pasa nada.

Para o día seguinte, domingo, tiñamos programada unha excursión. Iamos visitar a famosa Gorxa do Chimpo do Tigre. A do Chimpo do Tigre é a gorxa que forma o río Yang Tse, terceiro máis longo do mundo, ó seu paso entre as montañas Ha Ba e Yu Long, cuxos cumios superan sobradamente os 5.000 metros de altura cada un. O seu nome ten orixe nunha lenda que relata cómo un tigre, fuxindo do cazador que lle quería dar captura, chimpou dende un penedo situado no punto máis estreito do canón, e foi quén de alcanzar a outra beira do río, salvando así a vida.

Con estes datos na man, tanto os topográficos como os lendarios, a verdade é que deveciamos por coñecer o lugar. E a el chegamos tras tres horas de autobús, o cal nos deixou ás 11:00 da mañá no pé da montaña de Ha Ba. A misión consistía en ascender un tramo da mesma, facer un percorrido pola súa saia en paralelo ó río, e rematar por descender ata atoparnos co Tina’s Guest House, onde tiñamos pensado facer noite.

O río Yang Tse.

Un total de 7 horas entre escaladas, camiñatas e descensos, polo cal a idea era estar no Tina’s, en terreo seguro, ó comezar a caer o sol. Os pasos a seguir estaban certos e semellaban sinxelos, así que, sen máis demora, iniciamos o ascenso.

E ascendimos, e ascendimos, e tras máis de dúas horas ascendendo, topamos cun par de chineses que por alí vivían, os cales nos dixeron que estabamos no camiño errado. Bueno, por dicir dixeron unha chea de cousas, que só lles faltou ós pobres sacar uns títeres e facer unha representación teatral. Nós, polos seus acenos, as súas sinalizacións na nosa merda de mapa e por un sinal de prohibido o paso que un deles fabricou na momento para a ocasión, interpretamos, perspicaces nós, que por alí non debía ser.

E descendimos, e ascendimos, e voltamos descender, que xa pareciamos o Celta dos ’80, na procura do camiño correcto. Ata que, resignados, decidimos baixar ata onde nos deixara o bus. E foi pouco antes de chegr alí onde dimos co punto onde nos extraviaramos. Os pasos a seguir estaban certos e semellaban sinxelos, si. Mais co que non contabamos era co rigor chinés na organización. Coa súa meticulosa orde, co seu perfecto deseño e trazado de calquera proxecto.

O ascenso á montaña comeza por un camiño pavimentado, mais despois duns poucos metros avanzados, este camiño continúa para os vehículos, mentres os peóns deben virar no sentido contrario por un sendeiro de terra e pedras. Desvío éste que non está indicado. Pero non está indicado nin en inglés, nin en chinés, nin en galego, nin en esperanto nin en élfico. Non hai nada que advirta do camiño correcto. Nin un puto lemming dos que fan stop (ésta é para frikis). Nin un triste rastro de chupitos de licor café que seguir (ésta, aínda que bastante máis frouxa, é para o público en xeral).

Atopabámonos de novo no punto de partida, mais con tres horas perdidas. Era materialmente imposible que chegasemos ó Tina’s, derradeiro albergue de toda a ruta, antes de anoitecer. Cos cálculos na man, e transcorridos un par de quilómetros, Cons decidiu pegar a volta, retornar á estrada e coller un taxi que o levase a terreo amigo. Eu, pola miña banda, e xúrovos que aínda hoxe non sei moi ben qué me pasou pola cabeza, decidín continuar. Empecinado, e pode que cegado pola indignación que me provocou a nefasta organización chinesa.  Seguro que en boa parte negándome a renunciar ás marabillosas vistas que da gorxa ofrecen os puntos máis elevados daquel roteiro pola Ha Ba.

Repito, aínda é agora o intre no que non sei explicar certamente qué foi o que me levou a tomar aquela decisión. Con tres horas de ascenso no corpo e un mínimo de outras sete por diante. Coa absoluta certeza de ter que facer cando menos as dúas últimas de noite pechada. Non sei por qué, pero eu seguín adiante.

E continuei co treito xa iniciado, que como comentara con anterioridade, era pura escalada, ata acadar os 3.500 metros de altura. Pasaba das 17:00 do serán cando rematei de subir por rochas e penedos para arriba. E efectivamente, como prometía, a paisaxe que ofrece o canón dende este punto da montaña é dunha beleza formidable.

Gorxa do Chimpo do Tigre.

O transcorrer do Yang Tse, paseniño neste tramo, tres quilómetros e medio debaixo túa, e escoltado polas súas dúas beiras. E escoltado non por calquera cousa, senón por dous xigantes. Dous xigantes cubertos por unha densísima vexetación, a mesma que me rodeaba. Dous xigantes que non son outra cousa senón o preludio, nin máis nin menos, dun sistema montañoso de nome Himalaya.

Espectacular estampa a que tiña diante dos meus ollos, a cal fiquei un anaco longo desfrutando dende a miña posición, un balcón, un saínte da montaña, agarrado a un pao cravado na rocha que sostiña unha bandeira comunista. E ó meu carón, un posto feito con madeiras, cun cartel que anunciaba o prezo a pagar polas fotos tiradas dende alí: 8 yuans. Ás horas ás que eu pasei non estaba nin o cobrador.

E como se estivese, pouco tiña que cobrar. A cámara da viaxe levaba un par de horas no Tina’s Guest House, e a cámara do meu móbil levaba catro meses en México. Iso si, semellante prodixio de instantánea non quedou sen inmortalizar. A que non fallou foi Xouba, a cámara-olliño de peixe agasallo de Eva, só que con ela hai que agardar ó revelado. Cousas da maxia dos días pasados.

E comecei co tramo que se supuña plano, que de plano tiña o que o P.S.O.E. de socialista. Aquelo alternaba subidas con baixadas que metía medo, todas elas ó longo dun estreito camiño, desta volta si, decentemente indicado con frechas pintadas nas rochas.

Neste treito chan aséntanse dúas pequenas vilas, Ya Cha e BenDi Wa, e nelas os primeiros albergues do roteiro. Ó pasar por eles, vari@s mochileir@s preguntáronme ónde tiña pensado pasar a noite. Ó responderlles que a miña meta era o Tina’s, con máis de catro horas de camiño por diante, a maioría tacháronme de tolo. Uns poucos non me creron, pensaron que estaba de coña. Outros tantos opinaban que a miña era unha acción de grande coraxe. Eu, consciente de que a miña acción excedía o terreo da coraxe para invadir o da estupidez, non fixen caso de ningunha das opinións, e simplemente proseguín co meu camiño.

Cando rematei co treito plano, que de plano tiña o que o PPdeG de galego, eran as 19:00, e a noite caiume enriba. E era unha noite ben escura. De non ser pola miña lanterna de dinamo do Decathlon, agasallo da miña irmanciña, a miña visibilidade sería 0. O mesmo que camiñar cos ollos pechados. Tras 8 horas de tunda, os meus xeonllos berrábanme, chamábanme de todo. Xa vedes o baixo que pode chegar a caer un ser humán, que ata partes do seu propio corpo lle faltan ó respecto. Tanto me deu, o meu fígado xa me ten acostumado.

E iniciei o tramo definitivo, o de descenso, e o certo é que as dúas primeiras horas foron prácidas de todo. O único que fixen foi avanzar máis a modo para non esnafrar. Enfocaba coa lanterna primeiro de fronte para vislumbrar o camiño, e despois ás rochas que me rodeaban para comprobar se había pintada algunha frecha e asegurarme así que continuaba no camiño correcto.

O único momento de tensión que vivín foi cando esvarei nunha rocha ó iniciar o descenso dun barranco, e a lanterna do Decathlon saíu despedida da miña man. Comezou a caer pola barranqueira abaixo, rebotando en cada chanzo que formaban as pedras, ante a miña ollada impotente. Pero cando xa comezaba a temer que non ía frear máis a súa caída e que ía ter que continuar a aventura en tenebras -algo absolutamente imposible-, detívose nuns fentos, e apresureime a baixar a recollela antes de que finiquitase a súa luz. Clásico intre tenso de película barateira.

Como dixen, agás algún susto puntual, as primeiras horas de expedición nocturna non revestiron complicación algunha. O carallo foi a última media hora. Quen me coñeza sabe que non son un tipo que se asuste con facilidade. O frío e o medo son dúas cousas que sempre levei moi ben. Moi baixa ten que ser a temperatura para que eu pase frío, e moi demoníaco ten que ser o espírito maligno para que me faga pasar medo. De feito, como dixen, as dúas primeiras horas paseinas con total naturalidade, contándome brincadeiras para autodivertirme eu só, e mantendo as miñas clásicas conversas profundísimas e trascendentais comigo mesmo.

Mais a cousa pegou un xiro inesperado cando de entre a vexetación que me rodeaba comecei a percibir o son dun animal do xeito máis claro e evidente. Era o inequívoco camiñar dun cuadrúpedo. Vale, cabe a posibilidade de que fosen dúas galiñas camiñando perfectamente acompasadas, pero barallemos opcións máis verosímiles. Ademáis, tamén escoitaba a súa respiración. Tamén pode que fose un canciño tenro e adorable, pero non quixen ficar a comprobalo. Presa do pánico comecei a descender a toda velocidade, tirándome por barrancos abaixo e sen preocuparme nin de desgrazarme a cabeza nin das indicacións do camiño.

Cagado de medo e co corazón latexando a mil por hora, xa que en toda a fuxida non deixei de escoitar en ningún momento as pisadas do lobo, da hiena, do dentes de sable ou do tigre da lenda, albisquei unha estrada baixo miña, á cal chimpei directamente dende o meu alto na montaña. Cando me alonxei do monte, sentinme a salvo. Era a única estrada no pé da montaña, e o Tina’s Guest House tiña que andar por alí.

Cheguei ó albergue feito papilla. Tras conseguir fuxir das fauces e gadoupas do depredador máis despiadado e asasino que coñece a nai natureza. Tras un día enteiro de expedición pola Gorxa do Chimpo do Tigre e a súa montaña de Ha Ba, un sitio dunha fermosura extraordinaria. Tras 10 horas e media subindo e baixando polo monte adiante. Chamádeme superficial, inmaduro ou inconsciente, pero cando o conseguín, sentín unha enorme satisfacción. Pegueime unha ducha e deitei na cama ó que quedaba do meu corpo.

Aí, e non noutro sitio, estaba situado o noso albergue, o “Tina’s”.

Aínda quedaba outro día de excursión pola gorxa. Para o final deixamos a visita ós rápidos do río, o punto do Yang Tse dende onde o tigre pegou o chimpo para fuxir do seu cazador. Para a súa observación os chineses construíron unha serie de escadas que baixan ata chegar a un mirador formado por varias pasarelas, e dende alí poder desfrutar ben preto do espectáculo que o caudal do río ofrece neste treito.

E éste é formidable. A auga descende a unha velocidade mareante. Só traza liñas rectas, colisinando cunha violencia descomunal contra recantos, rochas saíntes. Contra sí mesma.

Cada centímetro cadrado do caudal do Yang Tse neste punto da gorxa é un punto de confrontación, de conflicto entre a auga e o resto dos elementos. Non hai acougo. E o son das infinitas batallas, atroador, trascende incluso á enorme altura de Ha Ba e Yu Long, as montañas que forman o val, o prodixio que supón a Gorxa do Chimpo do Tigre.

Unha demostración de forza magnífica. Unha manifestación de potencia incontrolable. Un novo exemplo, unha nova exhibición de supremacía por parte do mundo natural que nos fixo sentir moi pequenos, case ridículos.

O tigre da lenda.

Á nosa volta ó Enjoy Inn botamos un día máis en Li Jiang, e o mércores puxemos rumbo a Kun Ming. Situada uns 600 quilómetros ó sur de Li Jiang, con ela continuabamos co noso percorrido pola China, e achegabámonos á fronteira con Vietnam. E foi precisamente o visado para entrar no noso seguinte país de destino o que variou por completo os nosos plans de aí á fin do noso periplo pola República Popular Chinesa.

Lonxe do que nós pensabamos, os trámites da visa para Vietnam levan entre tres ou catro días, polo cal quedabamos sen tempo para visitar Yang Shuo, un parque natural na provincia de Guang Xi que segundo parece é un dos destinos máis visitados de todo o país. Debiamos quedar agardando polos nosos visados na cidade de Kun Ming.

Capital da provincia de Yunnan, a ela chegamos o xoves 8 de novembro a primeira hora da mañá, e aloxámonos no Cloudland Youth Hostel, o cal mantiña o fantástico nivel de tódolos que catamos na China. E a verdade é que pouco fixemos nos seis días que nos vimos obrigados a ficar e Kun Ming.

O venres achegámonos a unha lagoa que se atopa no centro da cidade. Rodeada dunha zona de recreo, as xentes de Kun Ming aproveitan para pasear polas súas beiras, para facer ximnasia ou para bailar en grupos, formando nun corro ou seguindo os pasos que marca un monitor.

A verdade é que resulta agradable e entrañable observar a esta xente divertirse, sorrir, pasalo ben, amosando unha cara totalmente diferente á das súas estresantes vidas cotiás lastradas por unha sociedade frenética, de tolos. Entre un dos monitores que lideraban os pasos de baile dos seus discípulos puiden recoñecer con inmensa emoción ó Cañita Brava chinés, ou o que é o mesmo: Cañita Blava. Escoiteino na miña cabeza pronunciar con toda nitidez unha das súas frases estrela:

– ¡Tolente! ¡Me debes tlescientos yuans de whisky!

Cañita Blava, o Cañita Brava chinés.

No hostel coñecimos a unha parella de irmáns franceses de Estrasburgo, na rexión da Alsacia. Tratábase de Thomas e Baptiste. O primeiro, mouro e miudiño, era o máis calado. Ou mellor dito, era o que as mataba calando. Porque, sempre de xeito discreto, sen facer ruído, de cando en vez soltaba algunha machada das que primeiro che deixan calado e despois fan que morras coa risa.

Tom, o pequeno dos irmáns franceses que coñecimos en Kun Ming.

O segundo, Baptiste, era o maior dos dous, e estaba fatal da cabeza. A pesares de non falar un inglés demasiado fluído, a súa tolemia facíase patente de xeito indiscutible. Amante da festa de primeira orde, era graciosísimo, e grazas a el aprendín unha morea sobre a historia e cultura da Alsacia, rexión que garda moitas similitudes coa Galiza e da que só tiña unhas pequenas nocións.

Baptiste, cazado nun momento meditabundo.

Canda estes dous elementos pasamos uns días realmente divertidos, facéndonos unhas troulas tolísimas, xogando trepidantees partidas de ping pong, ou vendo algunha peli no hostel. Unha das noites que saímos os catro xuntos, a do sábado, comezámola facendo botellón mentres eu seguía o Raio – Celta do único xeito que puiden: por unha aplicación do móbil de Tom, xa que a conexión no Cloudland non alcanzaba nin para escoitar a Radio Galega.

Derrota dolorosa tras poñernos cun 0-2 de vantaxe no marcador, e para a que non debe servir de excusa a nova expulsión de Cabral. Hai que saber manexar mellor os tempos do partido, e en Vallecas fixemos un partido malo de solemnidade.

O luns, Cons e mailos dous irmáns foron a visitar Xi Shan, unha montaña a escasos quilómetros do centro da cidade. Eu estaba a pasar por un dos meus clásicos períodos de insomnio, e levaba varios días sen poder durmir nin un minuto, polo que quedei no hostel esfolado perdido. De todos xeitos aquí vos deixo unhas cantas fotiñas da súa visita á montaña, a cal ofrece unhas preciosas vistas da cidade de Kun Ming.

Kun Ming dende a montaña Xi Shan.

Descenso en teleférico dende Xi Shan.

O mércores 14 de novembro foi o día sinalado para abandonar a República Popular da China, con destino Sa Pa, no norte de Vietnam. Foi un mes o que botamos na China cheo de sensacións contradictorias. Por unha banda están os fantásticos recunchos, os infinitos lugares a visitar que brinda este país, todos eles dunha beleza impresionante, dunha capacidade de impacto sen igual. Por non falar da súa cociña, a máis variada e unha das mellores do mundo, senón a mellor.

“Dumplings”, nome en inglés desta especie de empanadillas, realmente deleitosas.

E na outra cara da moeda atópase a comunidade chinesa. O carácter da súa xente, tan complicado, tan arisco, tan brusco. O seu xeito de desenvolverse en sociedade, tan egocéntrico, tan irrespetuoso, tan estresante. Aínda así, canto máis descendimos no mapa, esta situación suavizouse paulatinamente. Non sei se pola ubicación xeográfica ou polo noso afacer ós seus costumes, pero rematamos por coñecer, como non podía ser doutro xeito, unha manchea de persoas fantásticas, nunha porcentaxe bastante máis elevada ca no noso comezo en Pequín.

A China, unha cultura cunha historia formidable e un presente confuso. Non quero darlle máis voltas ó fraudulento e irreal do seu sistema comunista, pero é que resulta sangrante. Sexa como fose, o único certo é que a nosa estancia no seu territorio tocaba á súa fin, e fóramos quén de superar o novo reto que supuxera a etapa chinesa, país que non nolo puxo nada doado.

Só espero que, se como promete a situación actual, chegan a domiñar o mundo, estas xentes aprendan algún que outro concepto de vital importancia, como a igualdade ou a fratenidade. Pero xa teremos tempo de preocuparnos por iso. Agora é hora de pensar na seguinte etapa: Vietnam.

Xi’an e Cheng Du. De exércitos de pedra e osos de debuxos.

Martes 24 de outubro. Chegamos a Xi’an ás 09:30 da mañá. Foran trece horas de tren dende Pequín. Trece horas do mítico tren chinés. E sentados, algo que nos desaconsellaran categóricamente. Despois de escoitar o que escoitaramos, e coas historias e lendas que sobre el se contan na cabeza, a verdade é que o que agardabamos era pouco menos ca o inferno sobre unha vía, con xaulas de pitas cacarexándonos na orella, soterrados sobre un milleiro de maletas de chineses, e sobre elas un milleiro de chineses donos das maletas de chineses.

E o certo é que, a pesares de non ser a viaxe máis prácida das nosas vidas, non resultou ser, nin de lonxe, o suplicio que tiñamos pensado vivir. Incluso ceamos estupendamente nun vagón-restaurante, e quecimos tallaríns nas billas de auga quente das que dispón cada un do resto de vagóns comúns.

Como dixen, chegamos a Xi’an ás 09:30 da mañá. Capital da provincia de Shaanxi, parece ser que Xi’an é unha das cidades con máis historia da China. Ó ternos alonxado 1.400 quilómetros de Bei Jing, albergabamos a lixeira esperanza de que a atmósfera non estivese tan contaminada coma na capital da República Popular. Observar cómo a luz emitida por un panel publicitario se reflectía perfectamente na densidade da polución que o rodeaba fíxonos desbotar esa posibilidade de inmediato. E de paso morrer de noxo mentres temiamos polos nosos aparatos respiratorios.

Aloxámonos no HanTang Hostel, un dos mellores, se non o mellor de tódolos que levamos posto a proba ó longo do mundo. De recentísima construcción, contaba con todo tipo de actividades e prestacións, e nas paredes do recibidor locían diversos galardóns outorgados por diferentes medios especializados.

Tras tomar un día de descanso, o xoves decidimos visitar outro dos pratos fortes dentro da etapa chinesa: o Exército de Terracota. Antes, e dado que ese día non había sitio para nós no HanTang, houbemos de mudarnos de hostel. Non se pode dicir que resultase moi traumático o cambio, xa que o que fixemos non foi máis que trasladarnos ó HanTang antigo, ubicado na mesma rúa a 100 metros do novo.

O primeiro exército que nos fai fronte na nosa conquista, e era inanimado.

Unha vez instalados, entón si, dirixímonos ó Mausoleo do Emperador Qin. Alí, a 1.500 metros da tomba do citado emperador, foi soterrado todo un exército de soldados e cabalos feitos con terracota, unha especie de arcilla. En posición de ataque, xa que se cría que así seguirían ás súas ordes polo resto da eternidade.

Pavillón principal do mausoleo.

Descubertos por casualidade en 1.974, hoxe os guerreiros son expostos nun complexo composto por tres pavillóns. Consta de 7.000 soldados moldeados a tamaño natural, e todos son diferentes entre si. Diferentes idades, diferentes xestos, diferente estilo de belo facial. Verdadeiramente espectacular.

O mesmo que a Gran Muralla, escapa de todo ó entendemento por esaxerado. Un exército de pedra formado nada menos que por 7.000 guerreiros, cos seus cabalos e carros a tamaño real, soterrados durante máis de 2.200 anos. Pode que nos estivese a custar adaptarnos ó pobo chinés, mais o noso problema de acoplamento non impedía que esta cultura non deixase de sorprendernos día tras día.

Para o venres deixamos a visita de rigor á cidade. E a mesma evidenciou o que comentaba con anterioridade: Xi’an é unha cidade con historia. Está repletiña de templos, algún tan espectacular coma a Bell Tower.

Si, non vos vou enganar, non mellorei no meu problema de percepción que me impide atopar diferencias entre dous templos orientais. Mais nesta ocasión o elemento distintivo é evidente de máis: como o seu nome indica, a Bell Tower ten ó seu carón unha campá coma un castelo de grande.

Bell Tower

Ademáis chama a atención a súa ubicación, no medio e medio da estrada, na parte máis urbá da cidade, onde fai as veces de rotonda xigantesca.

Deseguido achegámonos ó barrio musulmán de Xi’an. Ó comezo as diferencias son case que inapreciables con respecto ó resto da cidade, máis aló dalgún birrete ou algún posto de especias que perfectamente tamén poderían ser chinesas. Pero conforme te vas adentrando, as tendas con camisolas de Hello Kitty e monecos de Angry Birds van deixando espazo a postos con pezas de carne curadas ó aire, e peles de animais recén despelexados ciscadas polo chan.

Abundan túnicas e sandalias, e, dentro do que permite a escasa espesura do belo facial entre as xentes desta parte do mundo, abundan tamén as longas barbas.

Para rematar, o último co que nos atopamos foi, primeiro a dúas cabras atadas a unha farola, para de contado topar directamente co rebaño enteiro, co seu can pastor e todo, sobre o asfalto da cidade.

Cando saímos do barrio musulmán, onde renunciamos a entrar na mesquita polo alto prezo da entrada, era tempo de deixar Xi’an. Había que continuar hacia o sur, e o seguinte punto marcado dentro da nosa ruta pola China era a cidade de Cheng Du. Desta volta, e a pesares de ser a distancia moito menor que de Pequín a Xi’an, a dificultosa orografía a sortear fai do traxecto a Cheng Du unha travesía de 16 horas, co cal, dado o escaso aumento de prezo, optamos por escoller liteira.

A bela Cheng Du.

Cando chegamos a Cheng Du era xa media mañá do sábado 27 de outubro. Cheng Du, capital da provincia de Sichuan, a cal se gaba de ter a mellor cociña de toda a China. Non sei se a mellor, pero na miña opinión, seguro que é a máis picante. E se non o é, pobres dos comensais da provincia que supere a Sichuan, tamén coñecida polo nome de Ul Zhe Ras. De estómago, pero iso xa queda longo de máis.

Instalámonos no Sim’s Cozy Garden Hostel, que, mantendo a liña de tódolos hostels nos que nos aloxaramos ata entón na China, tiña un nivel óptimo e a un prezo excelente. Ese mesmo serán apareceu no Sim’s Lithan, unha israelí que coñeceramos en Pequín durante a viaxe de retorno da Gran Muralla. Pola noite, de parranda con Cons, quedara con el en aparecernos en Cheng Du, e, de feito, para non faltar á súa palabra, meteuse unha tunda bestial de horas en tren dende máis ó norte de Pequín ata a capital do picante chinés, o que di moito da súa integridade.

Lithan, todo un amor de nena.

Si, era sábado 27. E non, non me esquece o acontecemento que tivo lugar aquel día. Era día de festa do fútbol galego. Era día de derbi. Mais non un derbi calquera. Era o derbi do reencontro en Primeira. Tratei de velo, canda Lithan e Cons, nun bar onde no hostel me dixeran que o poderían emitir vía internet. Auga. Tiven que voltar escopetado ó Sim’s, mais a conexión alí non alcanzaba nin para escoitalo pola radio, así que, máis escopetado aínda, púxenme a procurar un ciber. Atopeino na rúa pegada ó hostel.

Ó final reparto de puntos con sabor bastante amargo para o Celta, a quén a expulsión de Cabral lle curtou un ritmo que facía pensar que podería quedar coa vitoria. De feito, incluso con dez se amosou superior a un Dépor bastante reservón, dispoñendo das mellores ocasións. Na volta en Riazor, xa comigo presente, non nos escaparán.

O luns acollímonos ó principal atractivo que ofrece Cheng Du cidade: osos panda. Pola mañá cedo, no-los dous e máis Lithan arrincamos hacia a Reserva de Wolong, a menos dunha hora en micro dende o hostel. Alí tivemos o privilexio de observar ben de preto a unha das especies máis ameazadas do planeta. E tamén unha das máis adorables.

Non quero poñerme en plan ñoño, pero a verdade é que os bechos non poden ser máis simpáticos. Con eses andares, cos que menean o cú describindo un arco pronunciadísimo e graciosísimo. Con esas maneiras de sentar, repanchingados de todo, sacando panza e rañando nela coas gadoupas.

O que teñen de simpáticos téñeno tamén de lacazáns. Botan o día ou rillando, xa que a súa dieta principal baséase no bambú, alimento demasiado lixeiro e do que precisan inxerir unha barbaridade de quilos para cubrir as súas necesidades diarias, ou durmindo. E poden durmir nas posicións máis inverosímiles, coma o que estaba botando unha soneca todo cheo escarranchado na póla dunha árbore.

Outro handicap que teñen como especie, ademáis da dificultade para atopar comida de abondo, é á hora de aparearse. Parece ser que as femias son bastante selectivas, e aínda por riba, cando o macho resulta convincente, o seu esperma é de baixa calidade e as posibilidades de fecundar á parella non son demasiado elevadas.

Total, que non dubido que o home teña gran parte da culpa do estado de perigo de extinción no que se atopa o oso panda, pero non me negaredes que un animal destas características, en estado salvaxe teno máis ben complicado para mante-la especie. Toda a vida papando ou durmindo, levando cabazas das mozas e pegando gatillazos. Se o fago eu, na miña terra son un panoco, un túzaro de toda a vida. Pero claro, como os pandas son tan monos…

Cría de panda na enfermeiría.

Para o día seguinte tiñamos pensado visitar a montaña de Qing Cheng. Mais cando soou o espertador, cada un estaba pregando ós deuses para que non se erguera o outro, xa que os dous estabamos escarallados vivos, así que dadas as circunstancias, e aínda sen mediar palabra, non foi difícil chegar a un acordo. E cando nos dimos erguido, botamos o resto do día lacazaneando, o cal invita a pensar que a actitude dos pandas posiblemente veña dada polo aire que se respira en Sichuan.

Cons con Lithan, e eu pasei o serán de parola con Anne, unha moza que traballaba na recepción do Sim’s, e que coñecera o día anterior, cando fixera de guía para o noso grupo en Wolong. Pan Hong Sen era o seu nome en chinés, e a rapaza non tiña desperdicio. Soñadora e loitadora a partes iguais, tiña os seus obxectivos na vida ben claros e marcados, e a súa seguridade en rematar por acadalos resultaba admirable.

Anne, cunha cariña un tanto retorcida, mais é o que teño para amosarvos.

O mércores si que non perdoamos a visita á Qing Cheng Shan. E para elo contamos cun compañeiro de ascenso. Xa había tempo que non se daba o caso, e xa se botaba de menos: no bus hacia a montaña coñecimos, cómo non, a un arxentino. E cómo non, a conexión foi inmediata e a compenetración total. Chamábase Dani, e andaba pola China de vacacións e adestrando tai chi. Outro verdadeiro fenómeno que me fai preguntarme se algún día coñecerei a algunha persoa nada na Arxentina que me caia mal, aparte de Scaloni.

Canda Dani no comezo do ascenso á montaña.

Pois os tres xuntos iniciamos o proceso de exploración de Qing Cheng, unha montaña ateigada de templos taoístas. A vila que se atopa ó seu pé é ben xeitosa, formada por rúas adoquinadas e casiñas de madeira.

Xa iniciando o ascenso tras cruzar unha ponte de cordas, o monte Qing Cheng desprega toda a súa beleza. Nós decidimos escalar a cara sur, con menos templos e máis natureza, e coido que atinamos. O ascenso prodúcese por unhas escadas de madeira que entonan por completo co entorno.

Baixo túa vai quedando un perfil abrupto, cheo de fendas por onde se desliza a auga, fendas que acollen rochas e penedos cubertas de musgo, e que tornan en serpenteante o camiño da auga, dándolle un toque aínda máis singular.

En moitos dos descansos entre os tramos de escadas hai unhas cubertas pensadas para descansar, tamén de madeira e co teito de deseño oriental, que coa auga caíndo por detrás e a vexetación asomando non podían ser máis acaídas.

Así estivemos ascendendo, entre cantís, lagoas, pequenas fervenzas, rochas e verde follaxe, durante dúas cansas pero moi agradables horas. Ata que ó coroalo, o monte Qing Cheng permitiunos o desfrute do seu val.

Cuberto de frondosa vexetación, e ben fondo, alá abaixo. Cunha lixeira brétema que lembra a humidade do lugar e lle aporta se cabe un chisco máis de encanto. Iniciamos as outras dúas horas de descenso coa satisfacción de ter percorrido un lugar de enorme beleza.

De volta ó Sim’s, e aproveitando a compaña de Dani e que había festa Halloween, metímoslle un pouco de troula ó corpo. Tampouco me esquezo da derrota do Celta en Almería na ida dos dezaseisavos de final da Copa, só que este partido non o puiden nin ver nin escoitar. Parece ser que o señor colexiado non andou moi fino, pero iso non debe servir de excusa para tapar unha derrota contra un equipo de inferior categoría.

Ó día seguinte tocaba de novo estrada, unha nova inxesta de quilómetros das que causan fartura. O destino desta volta era Li Jiang, co que nos adentrabamos na derradeira provincia que habemos visitar na China: Yunnan. A que din máis bela é.

Polo momento, a nosa impresión sobre a China melloraba lixeiramente. E xa non só no que atingue ós puntos turísticos a visitar, esa impresión sempre foi moi boa. Lonxe do estrés da macro-urbe, e aínda que na China todas o sexan, a xente dispón de máis tempo para fixarse no que ten ó seu carón, cando menos un par de segundos nos que ollar para ti e escoitar o que lle tes que dicir. Que xa é un comezo. Como dixen, o achegamento continuaría en Li Jiang.

Pequín. Se Mao erguera a cabeza…

Domingo 14 de outubro. Había unha vez unha cidade onde sempre locía o sol. O ceo estaba sempre despexado, e o aire era limpo e fresco. As súas xentes, alegres, educadas e ordeadas, estaban permanentemente prestas a axudar, sempre cun sorriso na faciana. Nesta cidade as diferencias sociais eran case que inapreciables, non existían pobres nin ricos. Todos gozaban das mesmas oportunidades para medrar. Ninguén se preocupaba polo material, pola moda, as grandes superficies e as marcas líderes do mercado non tiñan cabida dentro dos límites desta cidade de ensoño.

Nós, pola contra, aterramos en Pequín. Para que vos fagades unha idea, Pequín atópase no polo contrario daquela cidade, no punto diametralmente oposto, a 180º. Se por min fose comezaría agora mesmo a explicarvos o porqué de tan negativa percepción sobre a capital chinesa, mais, coma sempre adoito dicir, todo ó seu debido tempo.

O certo é que cando arribamos eran ó redor das 12:00 do mediodía. Coma prometera, Félix estaba a agardar por nós na porta de chegadas do aeroporto. Para quen non o coñeza, Félix é un amigo noso de Vigo, arquitecto de profesión, que coma tant@s e tant@s galeg@s, ante a falla de oportunidades no seu país, viuse na obriga de busca-los feixóns lonxe da súa terra. O que pasa é que a éste igual se lle foi das mans o concepto “lonxe”.

Había tempo que tiñamos algo apalabrado, mais cando contactamos con el ó ir achegándose a data da nosa arribada á China preguntando por un posible sitio onde hospedarnos, a súa resposta foi tan contundente coma gratificante. Con toda naturalidade, coma se non existise outra opción, ofreceunos o seu piso, o cal compartía cunha parella de californianos, Miranda e Chris.

Félix, o noso anfitrión na capital da China.

Foi a pequinesa unha estancia, coma temos feito algunha que outra vez, adicada a descansa-lo corpo trala tunda de dimesións considerables que supuxo a frenética visita a Xapón. E isto comprendeuno á perfección o noso amigo, que dende o primeiro segundo puxo tódolos medios dos que dispuña á nosa disposición, á disposición da causa de facer da nosa visita unha experiencia o máis grata posible. E sen dúbida que a súa compaña foi, de lonxe, o máis agradable da etapa pequinesa. Sempre magnánimo, sempre espléndido. Sempre coa solución ás nosas dúbidas por ofrecer, coa alternativa ás nosas frustracións por plantexar.

Canda el vivimos experiencias altamente revitalizantes, achegámonos lixeiramente á rutina da casa dende o punto máis impensable e menos propicio para elo. Fixemos botellón debatindo a política do país, falando de Fulanito e Menganita, lembrando historias vividas e soñando, pode que planexando outras por vivir. Vimos películas e series en galego. Fumos a ver o fútbol a un bar, cervexa en man e improperio na boca. O que se di o día a día das nosas vidas en Vigo, mais a uns poucos milleiros de quilómetros de distancia.

Grazas a Félix tamén coñecimos a xente do máis interesante. Foi o caso dunha amiga chinesa súa que nos presentou o mesmo día que chegamos. Facíase chamar Natasha -porque os chineses son así, preséntanse ós extranxeiros co nome en inglés que eles boamente traducen, cando non se rebautizan totalmente e inventan o nome que máis lles gusta-, e tiña unha historia ben peculiar ligada ó seu nacemento.

Hai varios anos que o goberno chinés só permite ter un fillo por parella, e a partires de aí, por cada un que teñan a maiores deben pagar unha cantidade de cartos bastante respectable.

Natasha non era a primoxénita, e os seus pais optaron por mantela agochada durante os seus primeiros anos de vida. Cando decidiron declarala, ésta xa contaba con dous anos, os mesmos que figuran de menos na súa partida de nacemento.

Natasha, a chinesa toliña que nos presentou Félix, de fondo.

E se o seu documento de identidade reflicte dous anos menos dos que realmente ten, xa non digamos a súa cabeciña. Un auténtico fervello, que non parou nin un instante de correr, brincar e amolar a Félix a base de petiscos, empurróns ou cambadelas.

Canda eles dous estivemos a pasear por unha especie de zoco, unha serie de rúas estreitiñas cheas de postos con comida ou pequenos artigos á venda. O tránsito por elas faise bastante complicado debido ó seu saturante fluxo de xente: Pequín estábanos a dar a benvida ó seu estilo.

Deste mercado na rúa decidimos ir visitar o Estadio Olímpico, o coñecido como “Niño de Paxaro”. Espectacular e moi atractivo o seu deseño, o cal realmente semella a apariencia dun niño, e tralo que se ubica a piscina olímpica. O deseño désta tampouco lle anda á zaga, e coa súa fachada formada a base de polígonos simula os típicos reflexos da auga dentro dun recinto pechado.

Niño de Paxaro.

A Piscina Olímpica.

Os primeiros pasos por Pequín non estaban a resultar doados. Os pequineses tratábannos con indiferencia no mellor dos casos, e movíanse a toda velocidade ó noso redor, formando un remuíño de caos mentres berraban, tocaban o claxon e se desgarraban a gorxa cuspindo, sen que nós comprendesemos nada do que estaba a acontecer. Aínda así, e sen telas todas connosco nin moito menos, o martes lanzámonos a coñecer Bei Jing. Comezamos pola Praza de Tian’anmen.

Praza de Tian’anmen.

Símbolo da China moderna, pasa por ser a praza de meirande extensión do mundo. Decorada con motivos de simboloxía comunista, coma as esculturas de traballadores e cidadáns chineses portando con orgullo armas e bandeiras da patria que locen en cada recuncho, e atravesada por unha estrada de alo menos seis carrís, a verdade é que o seu tamaño resulta impoñente.

Á outra beira da mencionada estrada, e presidida por un enorme retrato de Mao Tse Tung, amósase esplendorosa a porta Tian’anmen, a entrada sur á Cidade Prohibida. Construída en 1.420, a Cidade Prohibida foi a casa do goberno chinés durante a dinastía Ming e ata a fin da Qing. Supón outra desproporción descomunal de metros cadrados, e cruzando portal tras portal fumos adentrándonos en diferentes prazas ata topar con outra taquilla. Eu supuxen que sería a do Museo do Palacio, estamento que a día de hoxe rixe os designios de todo o complexo.

Con Mao Tse Tung ás nosas costas, nunha das entradas á Cidade Prohibida.

Decidimos pegar media volta e subir ó Parque Jing Shan, monte que se atopa onda a entrada norte da Cidade Prohibida, e dende onde se supón que hai unha boa perspectiva da mesma.

Mais, antes de chegar, Pequín aínda nos tiña preparada unha sorpresiña. De camiño, dúas mozas de aspecto atractivo, aseadiñas, detivéronse ante nós. Presentáronse, e ofrecéronse a acompañarnos no noso traxecto. Un, que para comezar non é de pedra, non viu nada sospeitoso en tal ofrecemento, e aceptamos de bo grao. Onde si que xa debimos detectar actividade fraudulenta foi cando pararon na porta dunha tenda de té e preguntáronnos se queriamos tomar algo con elas. Non o fixemos, e rematamos por pagar unha conta por valor dunha cantidade que vou a obviar pola vergoña que me dá. Despois de oito meses, víñannos de coa-lo primeiro calote da nosa viaxe, e non vexades cómo doeu. O sentimento de recelo hacia a China aumentaba por momentos.

Bufando, e co orto proído, iniciamos o ascenso ó Parque Jing Shan. As espectaculares vistas que da Cidade Prohibida ofrece o seu cumio acougaron un chisco a nosa rabia. Mais só un chisquiño.

A Cidade Prohibida dende Jing Shan.

Outra persoíña moi especial que coñecimos por Félix foi Lara. De orixe inglesa, Lara era pura dozura. Gañounos dende o primeiro instante cunha actitude aberta e divertida, e en todo momento que estivo connosco facilitounos o acoplamento a Pequín coa súa axuda e amabilidade.

Con ela estivemos de birras nun bar de rock situado nunha rúa ben bonita que transcorre onda o río, probamos o deleitoso parrulo á pequinesa, e o sábado 20 de outubro, contra a medianoite, estabamos os catro nun bar de deportes que a propia Lara se encargara de localizar para ver en directo o retorno do Celta tras cinco anos a un dos templos do fútbol, o Santiago Bernabéu. Resultado digno, aínda que a imaxe ofrecida non fose a do Celtiña que nós coñecemos. Amosámonos medorosos, traizoamo-lo noso estilo, e o peor de todo foi a sensación de que o Mandril nos gañou sen despeitearse, co freo de man posto.

Canda Lara, todo un amor de nena.

O día anterior ó Mandril – Celta, venres, empregarámolo en visitar o Palacio de Verán de Pequín. Construído no século XVIII, quedou totalmente destruído tras un ataque das tropas anglo-francesas durante a Segunda Guerra do Opio, e foi reconstruído por mandato da Emperatriz Cixi en 1.899.

Unha das numerosas pontes do Palacio de Verán.

Hoxe consiste nunha zona verde de máis de 300 hectáreas que se extenden á beira da lagoa artificial Kun Ming, e que conta con peiraos, pontes aquí e acolá ou teatros, todo para uso e desfrute dos pequineses.

Ademáis, nela tamén se poden visitar unhas ruínas, pertencentes ó que no seu día debeu de ser o antigo Palacio.

Espazo reservado ás ruínas no Palacio de Verán.

O luns, véspera da nosa partida da capital chinesa, foi o día que escollimos para facer a visita á Gran Muralla. Acordamos ás 07:00 da mañá. Na Galiza, 01:00 da madrugada do 21 ó 22 de outubro. Había pouco que se rematara de escrutar o cento por cento dos votos emitidos nas Eleccións ó Parlamento Galego 2.012. Nin que dicir ten que consultar os resultados dese cento por cento do escrutinio foi o primeiro que fixemos nada máis erguernos da cama. Cada un fixo a súa análise. Explicarei a miña e afondarei no tema na vindeira entrada.

Desolado, emprendín canda Cons e Félix, que nos acompañou ata a estación de buses, o camiño hacia a Gran Muralla Chinesa. Construída no século V a.C., posúe a absurda lonxitude de 8.850 quilómetros. E digo absurda porque, ó meu entendemento, carece de sentido por esaxerada, non alcanzo a imaxinar semellante distancia percorrida por unha muralla. Nove mil quilómetros, querid@s amig@s, é a distancia que separa Vigo de Karachi, a capital do Paquistán.

Aínda así, semellante barbaridade sen comparación, non alcanza para ser percibida dende o espazo exterior, como asegura o mito. Cunha altura de entre 6 e 7 metros, e de 4 a 5 metros de ancho, a súa visualización faise imposible. Ademáis, os 8.850 quilómetros da súa inverosímil lonxitude non son contínuos nin moito menos, xa que moitos deles están totalmente derruídos.

De todos xeitos, chegar a ela tras subir un considerable tramo de escadas produce un impacto contundente e instantáneo. Ollar cara adiante, ollar cara atrás, e comprobar cómo o seu trazo serpenteante ó longo do cumio das montañas non remata xamáis, faiche albergar unha moi lonxana idea do desproporcionado da súa lonxitude. Fíxome comprender o que debeu sentir Son Goku para chegar ó Planeta Kaito.

Tamén impacta o decatarse de que estás a camiñar sobre o meirande cemiterio do mundo. Din que máis de 10 millóns de traballadores faleceron na súa construcción, e que lonxe de ser soterrados cun mínimo de dignidade, utilizáronse como argamasa para consolidar a estrutura. Escalofriante pensar que poida ser certo.

Tras percorrer de cabo a rabo un dos tramos que se manteñen en pé, decidimos dar por finalizada a visita.

O martes 23 de outubro, ás 20:30, collimos o tren con destino Xi’an. Tren ó que chegamos ben xustiños, sobre a campá, tras un estresante traxecto dende a casa á estación canda Félix e Lara. Despedímonos dos dous. De Lara, un auténtico solete con quen pasamos intres realmente divertidos. E despedímonos de Félix, a persoa que nos achegou Galiza a Pequín. E mira que é complicado. El facilitounos exactamente o que precisabamos. Estabamos esgotados, e brindounos o descanso máis confortable. Precisabamos un pouco de aire da nosa terra, un chisquiño de achega ó noso sangue, e con el recuperamos dalgún xeito moitos dos nosos costumes, puxemos en práctica algunha rutina das nosas vidas galegas. Iso era xusto o que nos pedía o corpo. Moitas grazas, meu amigo.

Subimos no tren que nos había sacar de Pequín, unha cidade á que non nos acoplamos en ningún momento. E é que o carácter dos pequineses choca frontalmente co que nós entendemos por educación. O seu xeito de convivir en sociedade desespera, irrita, estresa. Son ruidosos, desordeados, caóticos. No trato son ásperos, agrios, déspotas.

Podería ser falta de entendemento, xa que a chinesa é unha cultura moi lonxana e diferente. Mais tamén o é a indonesia, e con eles non tivemos o menor problema de adaptación. Por non falar da cultura xaponesa, na cal nos mergullamos ata o máis fondo e nos fixeron sentir os homes máis felices do mundo. Pode ser que por aí veña algún dos motivos da nosa inadaptación. Saltar da perfección da cultura xaponesa ó absoluto caos que supón a sociedade chinesa foi coma descender do paraíso ó averno sen parada previa nin nada que amortigüe a caída. Pasamos do idílico mundo da piruleta ó máis recorrente dos nosos pesadelos. Foi, falando en termos celtistas, coma pasar de Umbro a Li Ning.

Tamén desagrada vivir in situ esa gran mentira coa que o goberno chinés xa só trata de enganar á súa poboación, xa que ante o resto do mundo non queda xeito de sustentala. A gran mentira que supoñen esas dúas realidades sobre as que baila a sociedade chinesa. Oficialmente, a China está rexida por un sistema comunista. Mais na práctica, o certo é que a realidade chinesa está corrompida polo capitalismo máis salvaxe, as entrañas da súa economía están intoxicadas polo consumismo máis voraz. Máis incluso que nos Estados Unidos, o icono deste sistema económico mortífero e nefasto.

E o máis preocupante non é isto. O que máis preocupa é que este consumismo compulsivo, este sistema arrollador e letal, botou raíces no máis fondo das vidas desta xente. O chinés converteuse nun ser egoísta, en alguén que vive por e para o seu enriquecemento e en cuxa mente non queda nin pegada de calquera outro valor. Viven obsesionados coas marcas. É imposible dar dez pasos sen atoparte o logotipo da mazá -verdadeiro ou non- impreso nos produtos máis absurdos. Non hai recanto que vires sen topar de fuciños a continuación cunha tenda de produtos de primeiras marcas.

E a consecuencia disto, como tod@s sabemos, é devastadora. Na China -alo menos en Pequín- non existe a clase media. Nin rastro dela. Paseando polas rúas só podes observar xente cun poder adquisitivo descomunal, desorbitado, insultante ata facerche sentir noxo ó comprobar que teñen que rebuscar para atopar ónde derrochar e despilfarrar os cartos; e baixo deles unha esmagante maioría, marxinada e esquecida, que tenta como pode sobrevivir, trata a duras penas de mante-la dignidade.

Foi moi triste e resultou duro comproba-lo estado desta sociedade. Mais non nos moveramos de Pequín. Esperemos que a cousa cambie conforme avanzamos pola China adiante. Seguinte proba: Xi’an.