A fin dun soño, o comezo dunha loita. Reflexión final, parte II.

Sábado 28 de setembro de 2.013. Instituto Oceanográfico de Vigo, Cabo Estai, San Miguel de Oia. 12:50 do mediodía. Transcorre a que a priori debería ser a miña penúltima xornada de traballo. Serao con toda seguridade, alo menos, da tempada estival. O que non ten nada de estival é precisamente a meteoroloxía do día de hoxe. Malia a temperatura máis que agradable que se respira, chove, e zoa un forte vento que pica a mar embravecida.

Pode que ese, a mala climatoloxía, sexa outro dos ingredintes que conformaron o cóctel de humor revirado co que esta mañá me erguín. O pouco costume de madrugar fixo que non pegara ollo en toda a noite, e, cando espertei, caía de sono. Quedei sen tempo, non puiden almorzar, e cheguei ó chollo cunha fame negra. Coma sempre que chove nesta cidade, o tráfico era insufrible, e din o relevo xustiño de todo.

Ondas rachando contra as rochas ós pés do Oceanográfico.

Con ese enfado, din a rolda de recoñecemento polo recinto, deixei todo preparado, e, aínda anoxado, dispúxenme a escribir este artigo. Foi entón, mentres me mergullaba nas miñas vivencias na viaxe para atopar a inspiración, cando me decatei do absurdo do meu mal humor. E para elo non tiven máis ca retrotraerme 10 meses, a aquela fronteira entre Vietnam e Laos na que quedara atrapado o meu autobús.

Sono, fame, meteoroloxía adversa, retraso sobre o horario previsto… O sono acumulado nunha madrugada comparado con tres días sen durmir. Unha mañá sen comer fronte a máis de dous días cuns poucos anacos de carne de can aos que me convidaran. Unhas pingas de nada aquí, tres días de choiva tropical daquela. E os dez minutos de retraso que tanto me indignaron hoxe, esquecendo as trinta horas que demorara naquela odisea laosiana. Puta mente humana, que a todo se afai…

Ó mesmo tempo que me asqueaba a miña estupidez, decatábame do moito que me vou ter que esforzar para ser consecuente coas experiencias vividas na viaxe. Escasos oito meses de retorno á privilexiada vida primeiromundista abondaron para facerme ver que se quero demostrar que cumprín os meus obxectivos, que a inmensa aprendizaxe á que fun sometido pode valer e vai valer para moito, vou ter que traballar ben a cabeciña.

Porque si, miñas xentiñas. Dende a máis fonda das modestias, hei de dicir que considero cumpridos os obxectivos principais cos que afrontaba a miña aventura. Teño claro que, en última instancia, haberedes de ser vós nunhas ocasións e o tempo noutras @s que emitades o xuízo final, pero polo que a min respecta, doume por máis ca satisfeito. Moito máis ca satisfeito. Vexamos:

Cando partín, a fama que me precedía de moinante profesional, case que de jedi da troula, fixo que afrontase a aventura cunha enorme responsabilidade para con esa reputación. Debía estar á altura. Pois ben: puxen a proba a noite de todos e cada un dos países que pisei. Catei, impregneime, nalgúns casos ata case que me mergullei nos licores e elixires típicos e tradicionais de todos eles. Frecuentei os antros e buratos máis canallas e indecentes da xeografía mundial. E, lóxicamente, extraín conclusións. Como me temía, a Galiza encabeza cómodamente a elite da esmorga internacional. Honra que, pola miña experiencia, compartimos coa Arxentina.

Beber licor café e fernet nun bar feito de xeo foi unha das demostracións de que este obxectivo quedou ben cumprido.

Se a etiqueta de festeiro crónico que levo enriba é de sobra coñecida, a de celtista enfermizo non é menos contundente -e menos xusta tampouco-. É por isto que, neste senso, o compromiso era dobre. Primeiro, debía levar o celtismo alén das nosas fronteiras, tan lonxe coma eu chegase. Penso que abonda dicir que, no Xapón, escoitei recitar de boca dun toquiota a aliñación do Celta do ’99 toda seguidiña, de Dutruel a Lubo Penev. E segundo, había que seguir as evolucións do equipo malia toda adversidade, sen importar cáles fosen as circunstancias. Dun xeito ou doutro, non perdín nin un só partido. Non descansei ata ver ó Celtiña en Primeira, e seguín a primeira metade do retorno á elite co sufrimento que a ocasión requería, mailo plus da distanza.

Celebración en Totoritas, canda César, do ascenso a Primeira.

Outro obxectivo primordial era o de sobrevivir un ano enteiro polo planeta adiante co orzamento destinado nun principio. Xa dende o primeiro día dinme conta de que ese ía ser un reto moi difícil de superar. Por non dicir imposible. Apertei o cinto todo o que puiden, quiteime de todo vicio posible, pasei moita famiña. Atravesei, con moita diferencia, os momentos máis complicados de toda a viaxe, chegando incluso a aceptar a inevitabilidade de ter que retornar, poñendo fin ó soño na metade do mesmo. Sorte que xurdiu un plan de rescate exterior, tantas veces aquí comentado, grazas ó cal puiden completar o proxecto. Mais, neste punto si, hei de recoñecer o fracaso no cumprimento do obxectivo. Xa sexa á hora de trazar o orzamento ou á hora de cinguirme a el, pero o caso é que fracasei. E contundentemente.

Plan de viabilidade económica activado. Insuficiente.

Outros obxectivos que me plantexei foron educar o estómago ou mellorar as miñas preocupantes eivas en materia de orientación. En canto ó primeiro, dicir que marchei da Terriña sendo un chisco repunante. Facíalle ascos a varias comidas, algunha delas incluso constituía unha vergoña para o seren galego. Un ano despois, e tras papar cans, fetos de paxaros, serpes, crocodilos ou canguros, son quén de rillar ó demo polas pernas se fai falla. E no que atinxe ó tema da orientación, saín de aquí sendo incapaz de facer un plano da miña casa. Literalmente, non podía lembrar de qué lado está ubicada cada habitación. Un ano despois, e tras camiñar por vales, montañas, glaciares, selvas e desertos, o outro día anunciaron o meu nome pola megafonía de Carrefour. E traballei alí case catro anos. Digamos, pois, que nestes obxectivos saio ó 50% de cumprimento.

Comendo cousas perfectamente descoñecidas no Xapón.

Como son coñecedor do suxo das vosas mentes, tamén farei mención aquí dos obxectivos e motivacións erótico-festivas. Suxerencias recibín de todo tipo de cara a seren plantexadas como reto. Que se había que probar con unha de cada continente, de cada raza. Incluso de cada país. Houbo ata quen me instigou a sementar o planeta de pequenos adrianciños. ¿Que se cumprín os obxectivos? Bueno, honrando á miña natureza, respostarei con outra pregunta: ¿hai alguén que estea realmente satisfeito co sexo que practica, que non queira máis? Pois iso. Non sei se estiven á altura da sona de pinantes d@s calvarienses. Xúrovos que fixen o que puiden.

Porteñas, amig@s. ¡Aaaaai, as porteñas!

Chegd@s a este punto, querid@s amig@s, lamento dicirvos que é momento de poñernos de novo seri@s. Porque do que vos vou falar a continuación é o motivo principal polo que aquel día de febreiro de 2.012 saín pola porta da miña casa. O obxectivo, que é do que estamos a falar hoxe aquí, o obxectivo capital da viaxe, da aventura, ou do soño da miña vida. Como prefirades. Algo sen o que ningunha das tres cousas tería adquirido sentido algún: a aprendizaxe. Tódolos coñecementos que ó longo daqueles 365 días fun recibindo, asimilando e arquivando coidadosamente na miña mente. Porque era consciente de que, algún día, han constituír a base do Adri do futuro. Pode que xa o fagan.

Aprender, aprender e aprender. Iso foi o que fixen ininterrompidamente, dende Recife ata Khajuraho. Con maior ou menor intensidade, de xeito máis ou menos agradable, conceptos máis difíciles ou máis doados. Pero aprender á fin e ó cabo. Algo que me debía server para reafirmarme nos meus pensamentos ou para amosarme o trabucado que estaba. Algo que me valeu para ratificarme con toda firmeza e contundencia. Para, no mellor dos sentidos, radicalizarme por completo.

Cómo non aprender. Estiven no punto de partida da revolta dos escravos. Pisei terras gauchas, guaraníes, tupís. Charrúas, yámanas, mapuches. Incas, quechuas, aymaras. Yaguas, kunas, mayas. Toda unha infinidade de culturas orixinarias latinoamericanas que me aprenderon, entre outros milleiros de cousas, a súa admirable relación coa natureza, co planeta; ou as súas sociedades baseadas na humildade, o traballo e a honestidade. A triloxía inca do uku pacha, kai pacha e hanan pacha, ou o saúdo quechua ama sua, ama qhella ama llulla (non sexas ladrón, non sexas lacazán, non sexas mentireiro).

Bolivia, o máis auténtico dos países latinoamericanos.

Na miña incursión en territorio comanche ideolóxico, descubrín as dúas facianas da icona do capitalismo. Máis aló da súa versión ociosa, que che aporta a sensación de que máis que pola porta de chegadas do aeroporto, entraches nese país pola pantalla do teu televisor, os Estados Unidos amosan a verdadeira cara dun sistema cruel, fratricida, devastador. O contraste entre a realidade que os escaparates tratan de meterlle polos ollos ó consumidor e a que ti percibes na sombra, aló onde non chegan a alumear as luces de neón, emite un fedor insoportable. Lonxe das idílicas vidas yankees que adoitamos ver na tele, existe unha realidade onde predomina unha desigualdade entre clases insufrible, que orixina unha enorme maioría social sen acceso ós servizos máis básicos.

O paseo de Hollywood, puro exemplo do embuste estadounidense.

Xa en Oceanía, aprendín que as terras que representan as antípodas do meu país natal, atópanse tamén nas antípodas de integrar unha sociedade xusta e igualitaria entre a maioría descendente dos colonos europeos e as culturas indíxenas, orixinarias do continente. O máis sangante dos casos é o dos aborixes australianos. Denostados, confinados nas capas sociais máis marxinais e discriminadas, constitúen un colectivo sen futuro e cun presente lastimoso, abocados á droga, o alcol e a delincuencia. Mellor parados saen os maoríes neocelandeses, que malia seren igualmente desterrados e obrigados a integrarse nunha cultura allea no seu propio territorio, están máis protexidos e mellor amparados polas leis da constitución kiwi, polo que a súa cultura é considerablemente máis respectada.

E para o final, quedou Asia. Terra de culturas milenarias, históricos imperios e pobos enigmáticos. A gran descoñecida. Onde todo nos é máis alleo ca en ningures. Onde Marco Polo descubriu a Ruta da Seda, e con ela a escritura oriental, o papel moeda, o Gran Canal, os tigres, o sistema postal… O que eu descubrín únicamente me valeu a min, mais aposto a que pouco menos abraiado ca o viaxante veneciano debín ficar. Comecei visitando o país das mil e unha illas, das mil e unha relixións, dos mil e un pensamentos. Todo mesturado. Todo cohesionado con tolerancia e respecto mútuo. Así percibín Indonesia.

Descubrín o pobo que outorga unha nova dimensión ós conceptos de humildade, xenerosidade, educación e civismo. De ningún deles se pode facer abuso do seu uso, ningún deles pode ser executado en exceso. Se non o fai a cultura xaponesa, quere dicir que é imposible.

Descubrín o comunismo convertido na falacia máis ferinte, aquela que fai da túa ideoloxía a do inimigo máis irreconciliable. Na China, o igualitarismo foi arrasado por unha clase alta insaciable; a loita de clases deu paso á loita de Apple contra Samsung (por exemplo); e a dictadura do proletariado foi substituída pola dictadura do mellor postor.

Máis consecuentes coa doutrina de Karl Marx son trala fronteira sur da China. Mais, sorprendentemente, non foi este descubrimento o que máis me encheu o peito. Se en Latinoamérica sentín vergoña da miña orixe europea, na Indochina non atopaba ónde agocharme. Foi neste recanto do lonxano oriente onde recibín as leccións máis duras do percorrido. Eran leccións que falaban de devastación, de poboacións enteiras exterminadas por guerras cruentas perpetradas por un occidente que aínda hoxe goza de total impunidade. Non foi doado de aprender. Únicamente el@s puideron facelo grato.

A última fase de aprendizaxe leveina a cabo na India. Unha terra que semella manterse allea ó virar do planeta, ancorada ás súas crenzas ancestrais. Crenzas que, sen dúbida, poden chegar a namorar. O que tamén é ancestral, e isto non namora precisamente, é o papel que se lle outorga á muller nesta sociedade. É este un papel residual e discriminatorio, supeditado en todo momento á vontade do home. Moito vai a haber que loitar para erradicar a pegada patriarcal deste país demencial.

Pero para iso estamos. Ese foi o motivo principal polo que me embarquei en semellante tolería. Díxeno antes de partir, e dígoo unha vez retornado. Todo canto aprendín ó longo deses doce meses, todo aquelo que me fixo ratificar no meu ideario, radicalizarme no mellor dos sentidos, tivo en todo momento un único obxectivo. Nunca deixei de enfocalo dese xeito. Non podía permitir que tan brutal ritmo de aprendizaxe me convertese no típico sabechón, nun pedante que utilice tan didáctica experiencia namáis que para se regodear ou fachendear. Non será así. Nin por asomo.

Principalmente, porque cada coñecemento que adquirín non fixo senón plantexarme novas incógnitas. Abrirme novos horizontes de pensamento, que no canto de acougar as miñas inquedanzas empurrábanme a seguir afondando no funcionamento deste planeta. Cómo darse por satisfeito, cómo mudar nun sabechón. Imposible.

Culturas a anos luz da nosa realidade. Culturas irmás, algunhas incluso coas mesmas eivas e retos por afrontar. Recunchos privilexiados, preocupados únicamente por que a súa burbulla non estoure xamáis. E inxustizas. Moitas inxustizas. Todo elo, maila base que eu xa levaba preparada da casa, o que fixo foi conformar un caldo de cultivo que hoxe medra no meu interior, e o cal aínda teño que canalizar para sacarlle o mellor rendemento posible.

Parecía case imposible, pero cumprín os obxectivos que me levaron a facer realidade o soño da miña vida. No transcurso do mesmo, cumprín os obxectivos que me marcara para realizalo conforme eu imaxinara. Mais vós sabedes que éste era simplemente un soño de transición, unha especie de preámbulo que me ha de levar ó soño principal. Os verdadeiros obxectivos están aínda por chegar. E son, con anos-luz de diferencia, os máis difíciles de cumprir.

Nesta vida xogo cun dado de mil caras, e só unha delas concede a vitoria. Mais hai dúas lecturas positivas. Unha é que esa cara xa saíu dúas veces. A outra, que nunca vou deixar de tirar o dado. Porque xamáis me habería perdoar a min mesmo non adicar o resto da miña existencia a loitar polo dereito de todas as persoas sobre as que escribín neste blogue a vivir nun mundo máis xusto. Así será. E vós que o veredes.

A fin dun soño, o comezo dunha loita. Reflexión final, parte I

Domingo 23 de xuño de 2.013. Instituto Oceaongráfico de Vigo, Cabo Estai, San Miguel de Oia. 15:25 do serán. É o meu primeiro día de chollo en case ano e medio. Carlos, o meu xefe na empresa de seguridade para a que veño traballando últimamente, lembrouse de min un verán máis para cubrir vacacións. Adoitaba facelo no Hospital Xeral, este ano tocou neste formidable emprazamento.

Inicio unha rolda periférica. Pega o sol, zoa un vento feble. Boto unha ollada ó meu redor. Está entreaberta a porta da pranta de cultivos, onde ensaian coas especies que medran en cautividade. Fóra, xentes xacen tomando o sol nas calas máis achegadas, pescan deténdose en calquera saínte. No horizonte asoman as Illas Cíes. Imperiais. Lucindo coa fachenda do que se sabe a xoia da coroa dun prodixio natural.

Solpor sobre a Ría de Vigo dende o miña posición no Oceanográfico.

Pecho os ollos. O arrecendo é intenso, salgado, fresco. Cada bocanada de aire penetra e enche o peito coma só a brisa mariña pode facer. Ó lonxe albíscase algunha cacharela. É 23 de xuño, noite de meigas, trasnos e meigallos. Percibo a miña Terra con total plenitude, mediante todos e cada un dos cinco sentidos. Haberá lúa chea. A máis grande do ano. Súper lúa, que lle chaman. Resúltame imposible non voltar a vista atrás para lembrar a última súper lúa que presenciei. Aquela lúa imposible, colosal, que emerxeu ás miñas costas no medio do chileno deserto do Atacama. Nun lugar chamado O Val da Lúa.

A súper lúa do Val da Lúa.

Eran tempos nos que os astros me sorrían. E facíano literalmente. Non só no meu pensamento. Mesmo no meu ollar ficaban de xeito perenne a súper lúa do Atacama, a Cruz do Sur, os ceos perfectos da Patagonia, do Estreito de Magallanes, do Salar de Uyuni. Hoxe, aínda que dende a distancia, a relación segue a ser estreita e cordial. Hoxe, véspera de San Xoan. Preludio da lúa máis grande do ano. Día 146 dende a miña volta.

Xa voaron máis de catro meses. Atrás quedou a chegada a Madrid, con Mary e Mar agardando en Barajas. Achegábame á Galiza e a Galiza achegábase a min. Proba delo foi o menú íntegramente do País elaborado por Mary, ou as posteriores aparicións estelares de Davi, Manu e Paula, Iria, Keka…

Degustando o LK que Mary me tiña preparado á chegada a Madrid.

Atrás quedou tamén o multitudinario recibimento na estación de buses en Vigo. A miña sobriña correndo hacia min dende o colo da miña nai. Iriña chorando tras dunha columna cun bombo que non podía con ela. Bandeiras, cartaces, botellas de licor café. Facianas de xente á que quero abordándome por todas partes. E eu en permanente estado de desorientación. Inesquecible.

Pequena mostra do pifostio que se me montou á miña chegada á estación de buses en Vigo.

Naquel estado de desorientación mantívenme durante os dous primeiros meses. O corpo na casa e a cabeza en todas partes. O ritmo de vida era case que máis frenético que o da propia viaxe. Co campamento base sempre sito no Calvario, sucedíanse os reencontros. Diferentes grupos de xente, diferentes persoas de diferente importancia na miña vida. As mesmas preguntas, as mesmas lembranzas. ¿Qué fue lo que más te gustó? ¿Cuánto tiempo te llevó?

Non me importaba. Para min non eran lembranzas. A miña mente seguía alí, con aqueles pensamentos. Non había que facer memoria para respostar. Tan só había que sinalar. Entrevistas e reportaxes no periódico, na radio, na televisión. ¿Cómo te arreglaste con los idiomas? ¿Qué tal las comidas? E a miña cabeciña seguía sen regresar.

Mais todo nesta vida ten un comezo e un final. Especialmente algo tan volátil coma a volta a casa de alguén que sempre estivo aí. A frecuencia dos reencontros foi acougando ós poucos. E con ela, o meu ritmo de vida. ¿Cómo hacías para dormir? ¿Dónde están las tías más buenas? O ton das miñas respostas mudara sensiblemente con respecto ó dos primeiros días. Tiña un pouso máis reflexivo, máis meditado. Unha nostalxia case morriñenta foille gañando terreo ó entusiasmo e á euforia coas que contestaba á miña chegada. Xa aterrara a última parte de min que faltaba por chegar. Corpo e mente, por mal que se leven, volven formar parte dun único ser. Agora ela tamén sabe que todo nesta vida ten un comezo e un final.

Festa de benvida no baixo da casa de Juantxo e Iria.

E aquí me atopo agora, no meu posto de traballo unha véspera de San Xoan. Ollando de esguello ó mapamundi que serve de alfombrilla ó teclado do ordenador. Non enfoco un punto en concreto. Tan só trazo coa vista unha e outra vez un roteiro que comeza no Brasil e remata na India. Porque xa todo voltou á normalidade. Esperto na cama e sei ónde estou. Xa non preciso ese minuto ou minutos de reflexión para ubicarme en continente, país e cidade. Cando cruzo a rúa xa só miro nun sentido. Non me entran dúbidas de cál será o lado da estrada polo que conducirán aquí.

Paseando pola cidade xa nada aprendo. Nada é novo, nada me sorprende. Encaro un canto e sei con toda seguridade qué é o que me agarda ó remate da viraxe. Non teño aquela sensación de descubrir algo a cada paso que daba. Cada metro avanzado outorgáballe ós meus ollos unha instantánea que non observaran na vida. Entro nos locais e sei quén vai estar detrás da barra. Detrás, diante, apoiado nela e na cabina do pinchadiscos. Fágolles o comentario de sempre, sei qué me van responder. Na infinidade de recantos deste planeta que tiven o privilexio de descubrir quedou a impagable experiencia de non coñecer a ninguén en ningures, a marabillosa obriga de ter que descifrar a personalidade de cada ser humano que atopaba no camiño, xa que todos e cada un deles, en maior ou menor medida, ían ter o seu peso específico no desenvolvemento final da aventura.

Asshole team no Salar de Uyuni.

E é que chegou o momento da última reflexión. Este artigo, o que servirá de peche deste blogue, ten o propósito de representar asímesmo a análise definitiva, a valoración final do que foi a experiencia máis inesquecible que xamáis vivín. O soño da miña vida. De aí que o último que mencionara antes de anunciar a fin do blogue fose a xente que coñecín. É por iso polo que deixei esa porta aberta, para a partires dela seguir fiando. Porque estou seguro de que se quero valorar a Volta ó Mundo coma un todo, debo comezar por aí. Pola que considero parte máis excepcional dentro dunha vivencia única. O aspecto que máis me calou dentro dun proceso de aprendizaxe bestial.

Carol e Julián no Magandhi Hostel, Buenos Aires.

As xentes que coñecín. Todo tipo de culturas, razas, etnias, relixións. Diferentes xeitos de actuar e de reaccionar. Formas de comunicarse radicalmente distintas, algunhas ata opostas. A constante algueirada brasileira, a paixón desatada arxentina, o orgullo propio boliviano, a ardente calor colombiana. A sorprendente diversidade indonesia, o perfecto civismo xaponés, o rabudo carácter chinés, a inasequible fachenda vietnamita. Todos eles son evidentes feitos diferenciais. Selos de identidade, características que fan de cada cultura un pobo único, que o fan ser recoñecible e lles permiten ás súas xentes sentirse especiais, representativas de algo propio. Mais existe un elemento en común entre todas elas.

Europe Team en Cusco.

Eu percibín, máis ben desfrutei intensamente dunha cualidade que une indistintamente a todas e cada unha das culturas coas que convivín ó longo e largo do planeta: a xenerosidade. No minuto 1 do día 1 da miña aventura, detrás da primeira porta na que petei había unha perfecta descoñecida que, sen cuestionarme nada nin pedirme nada a cambio, ofreceume a súa casa e facilitoume un prato de comida, unha ducha e unha cama ata a fin da miña estadía na súa cidade.

Pame, Taty, Lisa, Richard… Chegaba a Recife, comezaba a aprendizaxe.

Aquela descoñecida, Pamela, abriume a primeira porta. E con ela, os ollos ante un mundo no que non remataba de confiar e que a base de actos fraternais fixo que nin tan sequera me voltase a plantexar nunca máis dar un só paso atrás no cumprimento dos meus obxectivos. Porque sempre haberá alguén ó meu carón no que poida confiar.

Arthur en Samaipata, Bolivia, unha das persoas das que máis aprendín ó longo da viaxe.

Tras desa primeira porta que se me abriu en Recife, abríuseme outra de igual xeito en Salvador, e en Florianópolis catei a xenerosidade ó estilo galego: ademáis de cama, comida e ducha, ofrecemos troula ata matarte por esgotamento.

Raquel, unha picheleira no Brasil.

Na procura da miña historia por terras arxentinas transportáronme de balde ó longo de 3.300 quilómetros. Foron cinco días de convivencia na estrada con personaxes entrañables, divertidos, sabios. Dunha humanidade abrumadora. Cada un levoume o tramo que puido, con algúns mesmo durmín na súa pousada ou na cabina do seu camión. De todos extraín aprendizaxes impagables.

Nelson e Beatriz, os primeiros en recollernos.

“Oso”, un dos personaxes máis peculiares que xamáis coñecín.

Dani, con quen rematou a ruta.

Máis dun milleiro de veces comentei neste blogue o especial da miña conexión coas xentes da Arxentina. As miñas andainas canda el@s ó longo do globo así o testemuñan. Martín en Río, Sebas en Buenos Aires, Vale en Mar del Plata, Ely e Gonza en El Calafate, Esteban en Bariloche, Darío en Cusco, Natalia en San Pedro, Pablo en Medellín, o equipo de Bali, Dani en Cheng Du, Eli e Lucas en Vietnam… O pleno implica a demasiada xente como para ser atribuído ó azar. A explicación é outra. Eu chámolle irmandade galego-arxentina.

Pablo, o bostero co que rachei Medellín.

Á miña chegada a Chile acolléronme no seno dunha familia da que abonda dicir que en poucos lugares na miña vida me fixeron sentir tan querido. Para elo non precisaron máis ca seis días dende o intre que me coñeceron. Xa por aquel entón, e con pouco máis de dous meses de viaxe transcorridos, o corazón comezaba a dar síntomas de saturación ante tanta mostra de amor desinteresado. A ferida causada ó partir daquela casa en Valdivia arrastreina o resto da aventura. Hoxe aínda segue aberta.

Gilda e Cata. Xa tiña familia en Chile.

A sinxeleza e o altruísmo cos que en Bolivia e Perú se afanaban en instruírme nas culturas quechua ou aymara, e o agarimo e cercanía extraordinarias coas que se me tratou en Colombia serviron de despedida dun subcontinente, Sudamérica, que me deixou marcado de por vida. Percorrer estes últimos territorios canda dous grupos de foráne@s da calidade humana dos que tiven a sorte de formar parte tampouco me evoca pouca fascinación.

No deserto Siloli canda Bre, Simon, Maz e compaña.

Máis de mil veces foron mentad@s neste blogue xentes coma Athur, o coquiño xermano ó servizo da fraternidade, Judith e Natalie, dúas toliñas adictas a compartir, Ida, unha cativa devoradora de países, Regi, a idealista cun mundo na súa mochila, Dayana, o amor repartido entre Colombia e New York… Mil veces os mencionei porque mil veces me veñen á cabeza ó cabo do día. Imposible esquecer tan ricas convivencias.

Helene, no refuxio de animais de Samaipata.

Nun México de mentira coñecín mexican@s tan pur@s coma o tequila que bebín. Con Michel a conexión foi tal que os gobernos galego e mexicano seguen a día de hoxe a manter unha estreita colaboración para evitar que se preduza un, por outra parte, inminente reencontro. Non os culpo.

Canda Mich en Cancún. Así nolas gastabamos.

Xa en Norteamérica, territorio a priori, pensaba eu, pouco propicio para actos de excesiva xenerosidade, topei de fuciños con Fernando. O seu xeito de meternos na súa casa nada máis coñecernos e de dárnolo absolutamente todo sen nós pedirlle absolutamente nada aínda me produce arrepíos agora mesmo. Cando se botaba enriba a metade da Volta ó Mundo o meu corazón xa non sabía qué pensar e a miña cabeza non sabía qué sentir. ¿Ou era ó revés? Non o creo.

O do Tío Fernando foi un caso difícil de explicar.

En Nova Zelandia tamén me meteron nunha casa sen eu pedilo e sen eles pedir nada a cambio. Os días canda Meritxell e Ramón foron días de conversas de loitas, días da nosa propia loita por continuar cos nosos soños nun país tan pouco apto para soñadores, días de risas, de compartir proxectos, de deseñar outros novos… Días, en definitiva, que remataron por supor outros moitos días para recuperarse da despedida destas dúas persoas absolutamente sensacionais.

Meri e Ramonet. Auckland, Nova Zelandia.

Tamén nas antípodas, e aínda que recibindo un trato moito máis frío e distante, en Sydney tamén me convidaron a vivir de balde ó longo de once días, que non é precisamente pouco. Foi, ademáis, o preludio da etapa asiática. Seguramente a causa da enorme e sempre notoria barreira idiomática, desta etapa polo leste máis lonxano as persoas a destacar de xeito específico supoñen un número considerablemente inferior en comparación coa etapa occidental.

Nembargantes, xentes coma Raffaele en Xava, todo un exemplo de motivación, ou Juliette e Amandine no camiño a Bali, as francesiñas moinantas, servíronme de importante apoio nos meus difíciles primeiros pasos polo outro vello continente.

Cómo esquecer, do mesmo xeito, ós meus anfitrións no Xapón, grazas ós cales coñecín moito mellor a unha cultura tan cálida, tan xenerosa, tan humilde, tan perfecta que parece incríble que lles resulten tan alleos os nosos bicos e apertas. Eu liaríame a eles todo o día con estas xentes. Ou cómo esquecer, por favor, o señor que percorreu 60 quilómetros en sentido contrario ó seu destino para deixarme no punto exacto dende onde observar o monte Fuji.

Kouji e Tomo. Pura risa, todo xenerosidade.

Pan en Cheg Du, a chinesiña cativeira que me prendeu máis que os pandas, Tom e Baptiste en Kun Ming, os alsacianos cos que alcancei o estrelato da noite chinesa, ou Kels en Ha Noi, a moza coa que mantiven o idilio máis peliculeiro da miña vida, son outros claros exemplos de persoas que máis aló dos usos e costumes dunha cultura en xeral, aportaron cousas significativas, importantísimas de cara á miña vivencia.

Neste último senso, no eido dos pobos que, en contraposición ás persoas que quixen subliñar a título individual, enriqueceron a miña ialma dun xeito colectivo no continente asiático, ademáis dos que xa signifiquei aquí de forma recorrente con anterioridade, quero destacar a indonesi@s e indochin@s.

@s primeir@s por aquela fascianción inocente coa que me ollaban, esa incredulidade coa que analisaban cada un dos meus acenos ou movementos. Faise inverosímil, gratifica sobre maneira que nun mundo tan grotescamente globalizado coma o que habitamos, aínda quede xente que valore as nosas diferencias dun xeito tan entrañable e construtivo coma esta xente fai.

No que atinxe a vietnamitas, camboxan@s e laosian@s, o que máis me chegou, entre outras moitas cousas, foi esa capacidade para deixar a un lado as dolorosísimas lembranzas dun pasado inmediato no que o mundo occidental castigou con atrocidade e con saña esta marabillosa cultura, para amosarse ante nós cunha hospitalidade abraiante. Cunha ansia de intercambio cultural, de enriquecemento mutuo que non me cabe na cabeza.

Xa para rematar, lembrarme de Soni e Moni. Sería nefasto pola miña parte facer un repaso polas persoas que máis pegada deixaron en min ó longo da miña viaxe sen determe a comentar o que estas dúas rapaciñas indias me aprenderon. E o que me aprenderon é moi doado de dicir, nomear ou escribir. Mais é imposible de calibrar e de explicar. E é que, Soni e Moni, Moni e Soni, simplemente, abríronme os ollos ante a realidade dun país, o seu, realidade ésta que é perfectamente extrapolable ó mundo no que vivimos.

Así de sinxelo. E aí o deixo. Porque o intento de explicación desta derradeira reflexión que veño de debullar non pertence a esta publicación. O carácter da mesma ten mellor cabida no artigo que debo publicar deseguido. Neste debía cinguirme á análise da xente que coñecín. Algo sobre o que sería quén de botar o resto da miña existencia escribindo, falando, incluso cantando ou berrando ós catro ventos. Mais coido que o correcto de cara a este blogue é tratar de resumilo, e iso veño de facer. Non sei se o acadei, moito me temo que non. Iso é algo que haberedes de xulgar vós.

Isto foi todo, relativamente, nesta reflexión final no tocante á xente, o que, repito xa por última vez, considero o aspecto máis destacado, didáctico e enriquecedor da miña Volta ó Mundo. Na vindeira entrega, os meus obxectivos.