466/64. Adéus a outro revolucionario.

Hoxe é un día triste para @s que decidimos escoller o camiño da loita, da rebelión e a insubmisión. Porque marchou un dos máis grandes referentes, eses que tanto escasean hoxe en día, que xamáis existiu de revolta, de persistencia, de dignidade, de fraternidade, de reconciliación.

É un día duro de sobrelevar porque ademáis de ter que afrontar a escuridade que deixou o apagar de tan intensa luz, teremos que escoitar cómo a todo tipo de indecentes se lles enche o pozo negro que teñen por boca, laiándose da perda do que el@s tratarán de amosar como unha icona baleira, que adicou a súa vida simplemente a sementar a paz entre brancos e negros.

Farano mentres veneran a unha merda de constitución, que el@s mesm@s vulneran impunemente, por exemplo, aprobando leis para pechar na cadea a tod@ aquel que loite polos seus dereitos e contra a opresión. Igual que lle aconteceu a Mandela.

Que non nos enganen. Porc@s feixistas, lavade a puta boca antes de falar de Madiba. Madiba foi moito máis, qué digo foi, É moito máis ca un mero pacifista. Promoveu a paz e a reconciliación, claro que si. Mais despois de gañar unha loita contra o apartheid que levou por diante non poucos milleiros de vidas. Madiba é a icona dunha loita histórica. Da eterna loita dunha inmensa maioría esmagada polo poder e a falla de escrúpulos dunha minoría detestable.

Acariñei o ideal dunha sociedade ceibe e democrática na que tódalas persoas vivían con igualdade de oportunidades. É un ideal polo que agardo vivir e ver realizado. Mais, se é preciso, é un ideal polo que estou disposto a morrer.

Deica sempre, Madiba. Prometemos manter sempre firme e limpo o teu recordo.

Cando o odio se convirte na única saída

Hoxe a xenreira vive instalada no meu peito. Acendeu onte, e preferín agardar un día para plasmar o meu sentir nun anaco de papel. Mala cousa fixen. Onte alumeaba, hoxe queima. Non sei en qué medida conseguirei transmitir a rabia que sinto nestas verbas. Se o tremer do meu pulso fose un indicador, asegúrovos que moita. Veremos qué sae.

Desta volta a nova pinga que colmou o novo vaso foron unhas imaxes que con estupor puiden ver onte tanto en informativos coma en prensa escrita. Nelas, unha panda de pijos bastardos, que deberon atopar tempo entre o último tiro de cocaína na proa do iate de papá e a primeira felación do día ó cabalo de carreiras de mamá, mofábanse dun señor, afectado polas preferentes, que con motivo da declaración ante o xuíz de María Dolores de Cos-Pedal polo caso Bárcenas, protestaba xunto c@s seus compañeir@s de escrache e pedía a dimisión da número 2 do Partido Podre.

Nuevas Generaciones do Partido Popular, fanse chamar. ¿Nuevas Generaciones de qué? Con sumo gusto respóndovos eu: novas xeracións de lixo. Novas xeracións da calaña máis desprezable que poida concebir a especie humana. Sobriños de Rajoy, o meirande inepto que xamáis deu o mundo da política, mais a quen non lle treme o pulso á hora de afogar a milleiros de familias para tentar satisfacer a sede insaciable da súa estirpe, unha estirpe de corruptos malnacidos podres de cartos manchados co sangue do proletariado.

Fillos de Aznar, outro ser abominable, éste con aires de “ser superior”, coma el mesmo se autoproclamou, un ser superior co único don de apoiar e sumarse á causa da matanza do xigante que masacra ó pequeno para encher o depósito de gasolina, ou o de botar a semente da crise que hoxe nos está a soterrar a tod@s nós.

Netos de Fraga, fascista redomado e orgulloso de selo, ministro e voceiro do réxime franquista, responsable de milleiros de encadeamentos, exilios e execucións de xente que non pensaba coma el, e responsable tamén da matanza en 1.976 de cinco obreiros refuxiados na igrexa de San Francisco de Asís en Gasteiz.

Bisnetos de Francisco Franco, un dos peores xenocidas da historia, asasino de seres humanos, de dereitos e de liberdades; de inocentes, de razóns e de culturas; de familias, de soños e de pensamentos. Exterminador de calquera valor que axude a progresar un país, propulsor de calquera medida que someta a unha sociedade e semente nela o pánico e a submisión.

Tataranetos de Miguel Primo de Rivera e bisnetos asímesmo de José Antonio Primo de Rivera, golpista e líder do directorio militar fascista que gobernou no período dictatorial previo á Segunda República o pai, e fundador da Falange Española e “mártir” do bando nacional na Guerra Civil o fillo.

Éses sodes vós, Nuevas Generaciones. Un fato de babecos neonazis ós que todo lles veu dado na vida, que non teñen nin puta idea do que significa suar para gañar o pan. Necios, sociópatas incapaces de empatizar con alguén que está a sufrir ante as inxustizas sistémicas. Sucios niñatos desalmados, aínda vos mofades deles.

O voso pútrido partido de noxentos fachas róuballe os aforros vilmente a xentiñas que xuntaran os cartos coa suor da súa fronte. Toda unha vida traballando honestamente. Milleiros deles tiveron que emigrar deixando atrás a súa terra, a súa familia, a súa vida, ante a ameaza de ser executados por non compartir a vosa execrable ideoloxía. Fuxindo de vós, porcos asasinos. Lonxe de amosar un mínimo atisbo de arrepentimento ou humanidade, ollades para eles con ese sorriso cínico, soberbio, deleznable.

Ride mentres poidades, fillos da grandísima puta. A vosa estulticia é tal que sodes incapaces mesmo de cheirar a vosa propia merda, na que vós soíños vos ides soterrando e que xa vos chega polo pescozo.

Estades espertando algo que nunca nas vosas dexeneradas vidas ides poder enfrontar. Mentres vós vos regodeades no voso fango, o pobo esperta. Cada traballador/a que deixades na rúa, a vosa fin achégase un chisco. Cada parad@ á que lle negades o acceso á sanidade pública, a conta atrás rebaixa un novo díxito. Cada familia que deixades sen pan é un paso máis hacia a vosa aniquilación. Podedes seguir coa vosa orxía de ruindades e tropelías. Cando esteamos list@s farémovolo saber. Non faremos coma vós, malditos covardes. Poderedes agocharvos nos vosos castelos, pazos, palacios ou palacetes. Somos maioría esmagante, e habémosvos esmagar. Non quedará pedra sobre pedra.

É certo que aínda queda unha posibilidade de virar a situación pola vía pacífica. Mais todo o rencor que estades a sementar non fai máis que alonxar as dúas posturas. A ponte a tender cada vez queda máis xusta. É o que pasa cando o odio se convirte na única saída. Vós quixéstelo así, feixistas malparidos. Como xa se escoita nas rúas:

Os teus asasinos, a nosa xenreira. Os nosos mortos, a nosa semente.

Non nos humillaredes nunca máis

Son intres nos que o País chora. Amig@s e familiares lamentan as súas perdas. Máis adiante coñeceremos os nomes d@s falecid@s. Porémoslle faciana a cada unha das vítimas. Verán a luz historias desgarradoras. Mais cando comecemos de novo a camiñar (en pé puxémonos no intre exacto no que envorcou o primeiro vagón), non podemos nin debemos caer na autocompaixón.

Ó día seguinte á traxedia chamábame un amigo maño para interesarse polo acontecido. “Galicia está gafada”, comentábame. Incorrecto. Cada día somos máis @s que vemos causas e motivos ben esclarecedores máis aló do gafe ou o infortunio. Cada vez son menos @s que reaccionan con resignación e aceptan como algo inevitable as catástrofes que cada pouco azoutan dramática e case sistemáticamente a nosa terra.

Non. Non foi casualidade que en menos de dez anos dous petroleiros afundisen diante das nosas costas e as asolagasen baixo dun manto de petróleo, no que foi no seu día o peor desastre natural dende a catástrofe nuclear de Chernobyl. Non foi casualidade que en 2.006 unha vaga de incendios arrasase os nosos montes e que en 2.012 as lapas devorasen as Fragas do Eume.

E non. Non foi casualidade que o primeiro accidente mortal dende que existe a Alta Velocidade Española se convertise no segundo con máis vítimas da historia ferroviaria do Estado. Un ano e medio despois da chegada do AVE á Galiza. Vinteún anos despois da inauguración do primeiro tramo de Alta Velocidade entre Sevilla e Madrid.

Por suposto que non. Isto nada ten que ver con gafes nin con meigas. Todo é moito máis sinxelo. Os mesmos que decidiron afastar o Prestige da costa para que o combustible anegara ata o máis mínimo recuncho do noso litoral, e que nos mentían asegurando que nada acontecía mentres o chapapote nos chegaba polos xeonllos, son os que co seu nulo investimento en prevención de incendios forestais conseguen que a Galiza, ano tras ano, lidere as cifras de incendios no Estado español (sobre o 50% do total, segundo Greenpeace).

E, cómo non, son os mesmos que hoxe tentan utilizar como cabeza de turco ó maquinista do Alvia que a véspera do Día da Patria descarrilaba en Angrois cobrándose a vida de 80 persoas, cando resulta evidente que as deficiencias nas infraestruturas tanto da vía coma do comboio son, cando menos, co-causantes do sinistro. Un ano e medio despois da chegada do AVE á Galiza. Vinteún anos despois da inauguración do primeiro tramo de Alta Velocidade entre Sevilla e Madrid.

Se non nos afunden, quéimannos. E se non, fannos descarrilar. Pero é que non só é iso. Soterran a educación e a sanidade públicas. Atacan con rabia e ferocidade a nosa cultura, a nosa identidade. Deixan morrer o sector naval. Afogan o sector leiteiro. Exterminan as nosas caixas de aforros e privatizan os nosos bancos. Róubannos os nosos aforros con total alevosía. E, por se fose pouco, utilizan os cartos públicos, os nosos cartos, con fins corruptos e lucrativos mentres se escarallan de risa nas nosas putas caras.

Con semellante panorama, cabería preguntarse: ¿ata cándo? A resposta é ben sinxela: ata que nós queiramos. Nós, a clase traballadora, a maioría social, somos @s únic@s e principais perxudicad@s polas ruindades e vilezas destes desaprensivos. E, que non vos caiba a menor dúbida, somos @s únic@s que podemos pararlles os pés.

A fórmula, alo menos na súa vertinte teórica, tampouco reviste demasiada dificultade. Debemos unirnos nun frente cívico revolucionario, e vogar tod@s na mesma dirección. Coller as diferencias que nos separan entre nós, comparalas coas diferencias que nos separan con eles, e poñernos a traballar en pos do grande proxecto en común.

A aplicación práctica desta fórmula debería ser a parte complicada do proceso. Mais non para nós. O pobo galego xa ten demostrado sobradamente que cando se une é quen de acadar calquera cousa. Sen ir máis lonxe (que tamén poderiamos), os paus descomunais que ven sufrindo a nosa sociedade nos últimos anos supoñen a proba máis inequívoca do carácter loitador e solidario das nosas xentes.

Deste xeito, @s mesm@s que recollían o chapapote das nosas praias coas súas propias mans, @s que cos seus monos de traballo conformaban mareas brancas máis inmensas aínda que a negra que tinguía a nosa costa, son @s que cos utensilios máis rudimentarios, cos medios máis enxebres, apagaron as lapas que convertían o verde dos nosos montes en gris cinza.

E, cómo non, son @s mesm@s que non dubidaron nin un instante en lanzarse a socorrer ós afectad@s do accidente ferroviario de Angrois, unha vez máis, con material improvisado que desta volta facía as veces de mantas, panos ou padiolas. E @s mesm@s que minutos despois da chamada das autoridades, ateigaban os centros de transfusión de sangue de todo o País, ata tal punto de chegar a colapsalos.

Médicos de vacacións, persoal sanitario en paro, bombeiros en folga achegáronse a centros de saúde e ó lugar do sinistro para prestar os seus servizos. Todos eles deixaron a un lado as súas loitas persoais, esqueceron o trato vexatorio que están a recibir por parte dos desalmados que nos gobernan e puxéronse a traballar en pos do grande proxecto común.

Levamos séculos caídos en desgraza. Mais non son séculos de infortunio, gafe ou mal agoiro. Son séculos de opresión, discriminación e marxinación. Séculos de humillación. Xa abondou. É o noso momento. Coma reza o noso himno,

Os tempos son chegados

dos bardos das idades,

que as vosas vaguedades

 cumprido fin terán.

Pois onde quer, xigante

 a nosa voz pregoa

a redenzón da boa

Nazón de Breogán.

Ou, se non queredes poñervos tan solemnes, lembrarei aquelo que versa unha preciosa canción de Luar Na Lubre, “Memoria Da Noite”, precisamente con motivo da catástrofe do Prestige:

… que na túa memoria xa non hai volta atrás,

non nos humillaredes nunca máis.

Que así sexa.

Especial Aninovo.

Coma se fose un capítulo dos Simpson ou un programa de La Ruleta de la Suerte, Dendeomundoparagaliza congratúlase de dirixirse a vós nestas datas tan sinaladas cunha edición especial, no meu caso unha edición especial dos meus artigos.

Non teñades medo, esta viaxe cambiou algún aspecto da miña personalidade, pero nada tan marcado a lume no meu ideario como o meu sempiterno odio ó Nadal. Sigo pensando que son unhas datas cheas de falsedade e de hipocresía, e sigo negándome a ser máis solidario ou aparentar ser mellor persoa nesta época do ano simplemente porque El Corte Inglés así o dicte.

Así pois, o meu eterno boicot ó Nadal segue presente. Nada de felicitacións, nada de celebracións. Eu non teño nada que celebrar. O que si fago ano tras ano de igual xeito que a xente que celebra o Nadal, é beber. E non coñezo outro xeito de beber que non sexa brindando. Non entendo un grolo de calquera dos nosos deleitosos licores sen un brinde previo.

Normalmente, e por sorte, conto con infinidade de motivos polos que brindar. O certo é que non se me ocorre un só motivo polo que non se me vaia ocorrer un motivo para brindar en calquera momento do día ou da vida. Pero estaredes de acordo comigo en que este ano 2.012 as razóns polas que mentar a saúde mediante dúas copas en colisión multiplícanse de xeito notable. É o que ten facer realidade os soños.

E ese foi o xeito que se me ocorreu para felicitarvos o aninovo sen entrar no xogo do Nadal. Brindando. Brindando á saúde de todo o que ía cuspindo a miña mente, de xeito tan desordeado e caótico como todo o existente no seu interior. E esa é unha importante puntualización que habedes ter en conta. De contado redactarei a listaxe de brindes que se me foron ocorrendo estes días, e que, repito, non garda a máis mínima orde nin responde a ningunha disposición por importancia nin nada que se lle asemelle. O único brinde que quixen colocar nunha posición lóxica é o primeiro. Comecemos.

-Brindo pola nai que me pariu, sen a cal rematar o soño da miña vida tería sido imposible, e pola nai que pariu a ésta, ademáis de por ter colaborado igualmente á causa, por facer posible a axuda da primeira.

-Brindo por unha Galiza ceibe e de esquerdas, digna e soberana, e por unha sociedade galega vivindo en igualdade e orgullosa da súa cultura.

-Brindo por Brou, por un dos reencontros que máis levo agardando estes últimos meses, e por unha Chapela en lapas o día que éste se produza.

-Brindo por Encho, o colega desaparecido que sempre aparece, e  que xa estou botando demasiado en falta unha das súas aparicións.

-Brindo coa paixón que as súas xentes derrochan por unha Latinoamérica unida, unión propiciada polas políticas progresistas que predominan na práctica totalidade do seu territorio, e porque ésta lidere o espertar da esquerda mundial para dar comezo así a unha revolta global moito máis transformadora aínda da que se está a producir hoxe en día na propia América Latina.

-Brindo pola Madroa, por Paco Herrera e por conseguir a salvación sen demasiadas agonías.

-Brindo por un dicionario calvariense-galego galego-calvariense, e por Pako sentado na cadeira coa letra “A” da súa Real Academia.

-Brindo por trasladar a Barcelona unha promesa que incluía unha cea, un pouco de troula, unha visita a un antro da rúa Urzáiz e un chocolate con churros, e pola túa recén atopada e máis que merecida felicidade. ¡Saúde, Lía!

-Brindo por Francisco Ortiz Saborido, polo seu desequilibrio mental e por un dos seus salmos.

-Brindo por Lena, polas súas primeiras palabras as cales me perdín, e por desfrutar o dobre de cada segundo canda ela para recuperar un ano de ausencia.

-Brindo polo clube de moda da noite viguesa e referencia da arte e da cultura en Churruca, La Fiesta de los Maniquíes, por unha serea e un xigante, e de paso tamén polo C.B. Vigo A.M.

-Brindo pola Batalla de Sours e Chilkanos, e pola súa inclusión no libro de Historia das máis cruentas e salvaxes de todas as libradas na noite de Lima.

-Brindo polo lomo saltado de Hernán, polos anticuchos, polo cebiche, pola causa e por toda a deleitosa comida do Perú.

-Brindo polo iluminado que dixo que no mundo da noite non se coñece nada bo, e polas miñas Churru Girls, a xeración prodixiosa do ’87, sinxelamente o mellor que me aconteceu nos meus últimos anos de vida.

-Brindo pola Arxentina, país ó que antes de emprender esta viaxe xa lle tiña un enorme agarimo e que tras visitalo non podo senón consideralo a miña segunda patria, e pola brutal, case mística conexión que tiven coa absoluta totalidade d@s arxentin@s que topei tanto dentro coma fóra das súas fronteiras.

-Brindo por Delfín, pola súa grandeza física e espiritual, polo seu cachondeo mental e por un futuro álbum de hip hop en galego coa súa sinatura.

-Brindo por Martiña Cobas, a que sempre acude ó rescate, a que pon ombreiro e ouvido, a que nunca falla. Se o karma existe, merca moita lotaría, Marta. Saúde para ti.

-Brindo por cada un dos 47 días que faltan para que volva a estar con vós, e por cada un dos 318 que levo lonxe de vós e que me aprenderon a ver cánto vos quero.

-Brindo pola miña irmá, xestora de luxo e principal apoio moral, e polo meu cuñado, entre outras moitas cousas, pois polo mero feito de ser un puto fenómeno.

-Brindo por unha noite que comece no Vagalume, continúe nun karaoke e remate no Ático, un inhóspito día da semana coa cidade en pleno funcionamento.

-Brindo por Cris Cobas e Santi Villar, e porque ata velos xuntos non me dera conta do estupendo da parella que forman estes dous canallas.

-Brindo por practicar sexo c@s amig@s para darlles pracer, c@s inimig@s para fodel@s, e c@s descoñecid@s para darche pracer ou foderte ti.

-Brindo por Mary McCookie, polo seu humor acedo e xenial, por Nardo e por Airiñas, o neno de cabelos de ouro, o cativo máis celta do país.

-Brindo ata facer anacos a copa polo nacionalismo e pola persistencia e liberdade de tódolos pobos sen estado do mundo, xa que por cada cultura que desaparece da face da terra a humanidade morre un pouquiño.

-Brindo polo meu amor eterno, incondicional, desmesurado e enfermizo polo Celta de Vigo, e pola rapazada que dende a tempada pasada se uniu á causa celeste.

-Brindo polo meu afillado Yeray, e polo perdón dos seus papás e familia, o cal solicitarei á miña chegada á Galiza.

-Brindo por Bea, masaxista e cociñeira profesional, o que fai a súa a benvida máis agardada por min. ¡É bromiña, Beíña, unha de Brugal á túa saúde!

-Brindo por Alexandre Barcia, mestre e mentor, polo proxecto anarco-solidario no que se ven de embarcar canda a súa moza Carven en Nova Zelandia, e polo noso vindeiro encontro nun futuro en calquera recuncho do planeta.

-Brindo á saúde de Noah, á dos seus papás, e por que pronto se vexa acompañado d@ súa curmanciñ@ vasco-galeg@.

-Brindo pola ristra de brindes que arrastro con Raquel Bernárdez, e por seguir acumulando moitos máis, a poder ser, celebrándoos xuntos dunha puta vez.

-Brindo por Pregal, polas súas lapidarias machadas a dous decibelios, pola súa eterna disposición para a troula e pola súa recén estreada carreira coma empresario.

-Brindo por un irmán, e pola felicidade da súa familia. Saúde Tako, Ro, Aniña, Adrián. Saúde Pedro, Lita, Alba.

-Brindo por Aarón e por Ana, e por esa voda do 12 de xullo coa que nos sorprenderon a tod@s. ¡Saúde e felicidade, parella!

-Brindo pola lingua galega, a principal razón da nosa existencia como nación, e pola súa persistencia a pesares dos rabiosos ataques de fascistas, déspotas, imperialistas e cavernícolas españois.

-Brindo por Anxo, e pola súa aparente dureza que oculta a durísimas penas o pedazo de pan que este tipo ten por corazón. ¡Saúde, Anxiolítico!

-Brindo pola execución dun proxecto que incluía unha autocarabana, unha Volta a Galiza e a súa consguinte Volta a Catalunya, e por levala a cabo canda Meri e Ramonet.

-Brindo por Eva Fernández, e pol@s que coma ela son quén de sentir as inxustizas alleas como propias, xa que ésa é a clase de xente que fai do mundo un sitio mellor.

-Brindo polo meu curmán Deivi, por escribilo así xa que é así cómo o chamei toda a miña vida, e por Pixotiño, que é así cómo el me chamou toda a miña vida.

-Brindo por Lucy, a miña segunda mamá, polo Equipo A que formabamos e formamos, e pola cega e absoluta confianza que sempre tivo en min.

-Brindo por María Alonso, a miña madriña dentro do BNG, por Maruchi e Fran, os meus eternos compañeiros de chollo, por todo o Bloque Nacionalista Galego e por tódol@s compañeir@s que alí teño.

-Brindo por Chamo e pola Cova do Trasgo, o que con toda seguridade será o seguinte local de Churruca onde pase as horas das miñas noites libres.

-Brindo polas amizades puras, onde nin ti tes que demostrar nada ó teu amigo nin el a ti, onde ningún dos dous precisa abrir a boca para evidenciar que os dous estaredes sempre aí, polos momentos nos que isto se fai patente, e por non perder xamáis nin unha soa das que eu posúo.

-Brindo polos soños cumpridos, os grandes e os pequenos, e por esta experiencia impagable que me aprendeu a non deixar de loitar nunca por facelos realidade.

-Brindo polo Tito Suances, por Mark Robins e Dan Eggen, e por tódolos futbolistas cos que escachabamos de risa Lali e máis eu.

-Brindo por Bryant Reeves, Eric Montross e Anthony Peeler, e por tódolos xogadores da NBA cos que escachabamos de risa Deme e máis eu.

-Brindo por un Xantar de Ministros celebrado no sitio máis enxebre do país, no que a primeira cunca de viño entre ó comezo do mediodía e o último chupito de licor café ó remate do serán, e por tódolos integrantes que o han compoñer, incluído o que debe voar dende Lima.

-Brindo por Vero e Pali, testemuñas directas do comezo do soño da miña vida, e polo día no que eu sexa testemuña directa do comezo do soño das súas.

-Brindo por unha sesión de clásicos, a porta pechada e botella de licor café en man, que teño apalabrada con Rubén na súa Taberna do Celta, o novo templo do Celta e do celtismo.

-Brindo por María Méndez, unha das persoas máis nobles e traballadoras que coñecín no mundo da política, e polo mellor futuro posible ó proxecto no que está embarcada.

-Brindo por Canabal, por unha das nosas conversas trascendentais subindo de Churruca, e por unha cara de trance.

-Brindo polo mito de Xaime Escudeiro, por Alfonso Pardo, Andrés Vieites, O Decano, Xoan Galán e todo o equipo de Galicia en Goles.

-Brindo pola lenda de Eliseo Acea, pola súa dona e polo seu ximnasio, e por Álex, Susy, Adolfo e tódol@s meus compañeir@s do Hospital Xeral-Cíes Vigo.

 -Brindo por Catalunya e por Euskadi, irmás de loita, e por tódol@s catalás e vasc@s que atopamos ó longo do mundo nesta viaxe.

-Brindo por terme perdido a xestación de Garbanciño pero asistir á chegada ó mundo de Naia, por Juantxo, Iriña, e pola súa puta teima de non saír da miña cabeza nin un segundo ó longo dun ano.

-Brindo por un “venres dos amigos” á antiga usanza, que inclúa dardos, birras, e pode que unha alborada avariando na praia.

-Brindo por Sheila, a que foi no seu día a miña  principal subministradora de licor café, e que pouco a pouco se foi convertindo na miña principal subministradora de risas, consellos e agarimo.

-Brindo pola nova razón que me obriga a visitar Granada, xa que a Alhambra e prenderlle lume a Los Cármenes non me parecían convincentes de abondo. ¡Zalú, Bita!

-Brindo pola clase traballadora, pola loita obreira, polo sindicalismo de clase e pola dignidade da maioría social.

-Brindo por Mary Fernández, a última persoa que vin antes da miña partida ó primeiro destino da Volta ó Mundo, e porque sexa a primeira persoa que vexa cando volte do último.

-Brindo por unha familia que deixei en Valdivia, da que xamáis na miña vida esquecerei o trato que me brindaron, o agarimo que me prestaron. Brindo por vós dende o máis fondo do corazón, Gilda, Cata, Felipe, Elba.

-Brindo polo triángulo inquebrantable que conforman a miña tía Ana, o meu curmán Felipe e máis Gala, a que seguramente sexa a cadela máis querida da historia canina.

-Brindo por Xose, por nada menos ca 23 anos de amizade, e por que os vindeiros 23 sigan evidenciando que a estas alturas xa nada poderá separar nunca os nosos camiños.

-Brindo por Machu Picchu e en xeral por toda a cultura inca, seguramente a civilización que máis me impresionou e da que máis aprendín de tódalas que coñecín ó longo do planeta.

-Brindo por Sabe, outra xornalista de luxo que se perde o noso país pola ineptitude dos seus dirixentes, e por que todo lle vaia xenial na súa aventura británica.

-Brindo por Roi, un tipo cuxa loita polo país e apoio ó Celtiña se fan máis notorios dende Murcia que os de moitos dos que estamos día a día na nosa terra.

-Brindo por Jorge, outra desas persoas que leva pertencendo á miña vida máis da metade da mesma, medrando canda min, presente nos mellores e nos peores intres da miña existencia.

-Brindo por Richi Rama, quén fixo que recuperara a miña fé nos canallas, e por que lle siga gañando a batalla á lóxica do sistema na súa procura da boa vida.

-Brindo polo meu tío Roque como el o faría: ”Brindo por ellas. ¿Por quién, por las mujeres? No, por las botellas”.

-Brindo por México, un país que teño pendente de coñecer en profundidade, e por Mich, a persoa máis desequilibrada coa que topei nesta viaxe e o encargado de amosarmo.

-Brindo pola lembranza dunha vida medrando ó carón da miña tía Fitiña, a que sempre será a miñá irmá pequena, e polo moito que enriquece a ialma vivir amando a unha persoa tan especial.

-Brindo por Álex, ou Río, grazas a quén, cando volte, poderei dicir que estiven nos cinco continentes, e por recuperar a nosa vella tradición de esfolarnos vivos xogando ó baloncesto o un contra o outro.

-Brindo por Arthur, o noso irmán alemán, polo mes e pico que botamos xuntos percorrendo Latinoamérica, e pola súa mente privilexiada que nos permitiu deixarnos levar sempre que el estaba ó noso carón.

-Brindo polo Asshole Team, por aquel inesquecible roteiro polo Atacama e o Salar de Uyuni, e polos lazos que uniron ós seus membros con tanta forza en tan pouco tempo.

-Brindo polo Europe Team, por aqueles fantásticos días en Cusco, e polos sucesivos reencontros cos seus membros, a cada cal máis inverosímil.

-Brindo polo que seguramente pase por ser o tipo máis peculiar e entrañable que coñecín na miña vida, e que forma parte dese selecto grupo de mellores amigos dos que a xente adoita dicir que “se contan cos dedos dunha man”. ¡Á túa saúde, Druída!

-Brindo por non baixar os brazos xamáis ante o sistema capitalista, nin ante as políticas de dereitas que o propician e manteñen.

-Brindo por Iago Aspas, por Moaña, polo Morrazo enteiro e pola súas colonias.

-Brindo polo meu pai, e polo día que cos seus contactos no Xeral puxo fin ó peor ano e medio da miña vida.

-Brindo polo Xapón, por tódol@s xapones@s, e en especial por dous cracks que alí residen, grazas ós cales desfrutei daquel país aínda máis do que o tería feito sen a súa compaña. Por vós, Kouji, Tomo.

-Brindo por seguir a tachar países do mapa canda Richi Estévez, e por seguir a facer o imbécil ó longo de cada un deles sen importarnos idioma, cultura ou relixión.

-Brindo por Bra, e polas cóxegas que tanto nós coma o seu amigazo Álex lle metimos no corpo, que aposto van propiciar que sexa o seguinte calvariense en facer algo semellante.

-Brindo por Oli e por Sandriux, esas dúas pallasiñas ás que o corazón non lles cabe no peito, e pola nosa eterna loita Mondo – Koxo Bar, a cal xa comezo a dar por perdida.

-Brindo por Choli Fernández Bouzas, e por terme decatado do mal acostumados que nos ten coa súa accesible presenza, xa que se contas co privilexio de ter a Choli na túa vida, resulta completamente imposible afacerse á súa ausencia.

-Brindo polo xenio de Roi Rodríguez, polos seus contos, a súa imitación de Eugenio, os seus vaciles sen vacilar, o seu baixo, o seu inxenio, o seu canto de tenor, os seus 200 centímetros, o seu xogo de perímetro, o seu señorial xeito de soster unha cunca de viño, a súa sensatez na discusión…

-Brindo pola voda de Vis e Pichu que me perdín, e pola apertaza que lles vou meter ós dous cando chegue coma agasallo de voda, xa que como agarden por algo material van ter que agardar ás vodas de prata.

-Brindo por Davi, un tipo que me aprendeu que sempre podes atopar a alguén que sexa máis camándula ca ti, e polas innumerables situacións absurdas ás que o noso camandulismo nos levou.

-Brindo por Billy, o meu colega máis freak, polo Recluta, o segurata máis freak, e por Beni, o encargado de lidiar con tanta friqueza.

-Brindo por unha aliñación do Celta convertida en chupitos, e por esa benvida que tanto tempo me leva prometendo o señor Chufi Da Silva.

-Brindo polos que din “mira neno, el nacionalismo se cura viajando”

… polos que din “es que el gallego sólo se habla en los pueblos, yo hablo español que es un idioma útil”

… polos que cando che preguntan “¿y tú de qué equipo eres?” e lles respondes “¿eu? ¡Do Celta!”, din “no hombre, ¿pero del Madrí o del Barcelona?”

… polos que din “es que con tantas asignaturas en gallego mi hij@ no va a aprender español, yo quiero libertá para poder elegir”

… polos que din “Galicia sin España no es nada, España le ha dado todo a Galicia”

… polos que cando din “todos los políticos son iguales” e lles preguntas“¿e logo a quén vas votar?”, responden “¡al PP!”

… E POR QUE VAIAN TOD@S A RASCA-LO CARALLO.

-Brindo por unha marmita chea de anfetaminas, polo día no que sendo cativo Potri caeu dentro dela, e pola hiperactividade crónica que isto lle ocasionou.

-Brindo por que Castellón veña a Vigo ou Vigo a Castellón, por que aconteza o que teña que acontecer para voltar a atoparme con Grace, a miña heroína que un día deixou todo e marchou ó Levante para reorientar a súa vida.

-Brindo por Maritxo e por Juantxo, as persoas máis honestas, nobles e transparentes que coñecín na miña vida, e por todo o que medrei como persoa ó longo dos moitos anos nos que levan sendo os meus mellores amigos.

-Brindo por Boca Juniors, e por tódol@s hinchas xeneizes que coñecín na viaxe e que me meteron a afeción a Boquita no corpo.

-Brindo por Noe e por Cris, as miñas dúas loiriñas que máis me animan a seguir escribindo no blogue cos seus comentarios nas publicacións, e por ese licor café no Faneko coa primeira delas.

-Brindo pola volta das seleccións galegas ás pistas deportivas trala saída do fascismo do goberno do país.

-Brindo por Geli, polo día que o coñecín hai 18 anos, e polo pouco ou nada que o cabrón cambiou dende entón.

-Brindo por María Cerviño, polo seu ilusionante proxecto laboral canda os seus socios avogados, e por unha revancha ó Pictionary que xa ven de lonxe.

-Brindo polos meus padriños, por Bibi e por Zoila, a miña familia en Beade á que hai séculos que non vexo, pero que sei que sempre estarán aí.

-Brindo por Víctor e Dani, pola nosa amizade forxada na academia Esgarr Víctor e polo moitísimo que faciamos o idiota na mesma.

-Brindo por Nostris, pola súa mestría nos xogos de palabras, a súa xenial capacidade de rebautizar calquera elemento con vida ou inerte, e o seu inxenio sen límites.

-Brindo por Mar, Bele e Geor, as emisarias das Churru Girls lonxe das fronteiras churruquís, e pola vindeira esmorga canda elas á miña chegada.

-Brindo por Keka e polos consellos que me deu tanto antes de comezar a viaxe como ó longo da mesma, e que sen dúbida me axudaron a apreciar moito mellor certos intres sinalados e lugares determinados.

-Brindo por Xouba, a cámara – olliño de peixe que nos ha revelar o seu particular punto de vista da Volta ó Mundo unha vez que chegue a Vigo.

-Brindo por Raquel Costas, compañeira de fatigas laborais, loitas sindicais, esmorgas nocturnas, parrafadas vespertinas… compañeira de demasiadas cousas como para non ter un espazo privilexiado no meu querer. Saúde, Eco.

-Brindo por Andrés, pola súa sempiterna amizade a pesares das nosas escasas coincidencias os últimos anos, e por Aniña, a persoa que obrou a milagre de que éste sentara a cabeza simplemente dándolle máis da súa propia menciña.

-Brindo pola preguiza personificada no meu amigo Lagunilla, por unha trasfusión sanguínea das venas de Potri e, por exemplo por aquelas partidas eternas de palas que botabamos na praia.

-Brindo por unha rivalidade Celta – Dépor con pique san pero sen violencia, con camaradería, que xa bastantes eivas ten o fútbol galego fóra das nosas fronteiras como para andar a darnos paos entre nós.

-Brindo por Nast, pola súa pronta volta a Vigo tralo seu exilio no norte, e por recuperar as nosas sesións de bailes absurdos en calquera garito da noite viguesa.

-Brindo por Adri, Gosi, por Molaviajar e por que non cesen nunca os seus admirables proxectos sempre encamiñados a percorrer o mundo e a deixar nel a súa inconfundible pegada.

-Brindo por Recife, polo día que botou a andar a Volta ó Mundo cando aterrei nela, por Pam e Taty, as primeiras dunha listaxe de persoas extraordinarias que hoxe semella case que infinita, e porque me sigo lembrando delas coma se fose onte cando as coñecín naquel tolo entroido brasileiro.

E para isto foi para o que me deu o cabazo estes días. Sei do perigo que entrañan este tipo de publicacións, nas que tentas por tódolos medios de non deixar fóra a ninguén, algo que é completamente imposible.

Só espero que aquel@s que non se viron reflectid@s no artigo saiban perdoar a miña fráxil memoria, e entender que de igual xeito me lembro del@s, que están presentes no meu pensamento, e que @s boto en falta coma ó que mais.

Saúde, miñas xentiñas.

Tres cuartos de Volta ó Mundo. Paréntese para reflexionar, parte III

Martes 20 de novembro. Hoxe cúmprense 9 meses dende o día que deu comezo a aventura de pegar a Volta ó Mundo. E dado que ésta se compón exactamente dun ano, nin un día máis nin un día menos, se simplificamos a fracción atopámonos con que xa se consumiron tres cuartas partes da mesma. Así que continuando coa tradición iniciada no primeiro dos tres cuartos, é tempo de deterse e analisar.

Nove meses. Nove meses dando forma a un soño que foi dando a luz ós seus froitos ó longo do seu período de xestación. De vagar, paseniño. De xeito constante, ininterrompido. Nada do que ofreceu é merecedor de ser rexeitado. Todo aporta, todo suma. Vivencias de todo tipo e para tódolos gustos. Unhas poucas negativas. Hai que procurar ben fondo no caixón, o seu número supón unha porcentaxe inapreciable. A meirande parte enormemente gratas. Son éstas á nosa viaxe o que os glóbulos vermellos ó sangue, o que os riffs de guitarra a un tema de rock ‘n’ roll. Representan a maioría no seu conxunto, a esencia fundamental do elemento resultante. Todas elas, negativas e positivas, igualmente didácticas.

Cumpridos os tres cuartos de aventura, o certo é que marea botar a vista atrás. Hai tanto rollo de filme polo medio que custa traballo atopar a escena no cumio daquela ladeira en Olinda, onde sentamos a analisar o noso primeiro día de viaxe, o primeiro día de entroido brasileiro. Hai que procurar para atopalo, pero a súa imaxe está nítida, e soa de marabilla. Case tan ben coma un concerto de Seu Jorge.

Aínda así, transcorridos nove meses dende o comezo, a memoria comeza a se amosar selectiva. Con lugares, con anécdotas. Incluso coa xente. E a memoria sabe o que fai. Unha boa montaxe é fundamental en toda película cun mínimo de calidade. Por moito que lle doa ó director, hai escenas que deben ser eliminadas, recurtadas ou desprazadas a un segundo plano. Os destinos que menos impresión causaron, as experienzas menos relevantes ou os personaxes que pasaron con meirande discrección polo devir de días e países, vense relegados pouco a pouco a recunchos máis discretos na área da lembranza reservada para esta viaxe. Á hora de ubicalos o tempo e o espazo amósanse confusos. Os nomes mistúranse.

Mais non ocorre o mesmo cos elementos de maior incidencia. Os escenarios máis impactantes reconstrúense de imediato na corteza cerebral no instante mesmo no que se pechan os ollos. As historias máis rocambolescas reprodúcense diante de un coma se dunha sesión de cine con proxector se tratase. E, cómo non, as persoas que máis pegada deixaron, aqueles que representaron un papel de meirande peso na trama, seguen a desfrutar dos mesmos metros cadrados de espazo no corazón que os que se lles outorgaron no intre de cada unha das súas despedidas. Nada cambiará isto xa.

E é este último aspecto, o desgaste emocional que tanto recalquei tamén nas dúas anteriores parénteses para reflexionar, un dos que máis protagonismo gañou nos meses que restan por comentar. Era de agardar que así acontecese. No momento que fixo acto de presenza o cansanzo físico, houbo que desprenderse da pesada coiraza instalada no seu día para protexerse de penas e mágoas, morriñas e saudades causadas polas constantes despedidas dos innumerables seres extraordinarios que se foran cruzando no camiño.

Houbo que desprenderse da coiraza por cansanzo, si. Pero a pobre tampouco daba máis de sí. Estaba esnaquizada. As últimas persoas ás que houbo que dicir adeus golpeárona con suma violencia. Álex, amigo da panda de toda a vida, Meri e Ramón en Auckland. Tomo e Kouji no Xapón. O Xapón enteiro. Félix, Lithan ou Anne na China. O escudo xa non resistía máis. O problema é que vai ser complicado instalar outro unha vez desprendido éste.

Outro factor de desgaste co que houbo que lidiar, e neste caso persoalizo, foi o lastre económico. Foi un lastre que me vin na obriga de arrastrar dende o segundo 1 de Volta ó Mundo. Mais foi un lastre que se tornou inamovible unha vez chegado ó Primeiro Mundo. Nos pouco máis de dous meses que incluíron as visitas ós E.U.A, Nova Zelandia, Australia e Xapón, a miña economía pasou de calamitosa a inviable. Tiven que admitir que o meu non era unha unha desaceleración económica. Que estaba en pura crise. E entrei en recesión.

E foi entón cando me decatei de que aquel xa non era o meu soño. Máis preocupado polo peto que por continuar coa aprendizaxe, xa non era quén de desfrutar do meu privilexio. Aquelo que tanto me propuxera, o valorar cada intre da experienza máis importante da miña vida, resultábame imposible ante a ameaza, cada vez máis plausible, de que todo rematase. Era o momento de tomar decisións drásticas. Das que parten a ialma. Era o momento de poñer punto e final e voltar á casa.

Mais foi entón cando apareceu a miña particular Unión Europea co rescate debaixo do brazo. Co rescate e nada máis. Nada de burócratas que controlen a miña economía polos séculos dos séculos. Nada de esixencias de leis de austeridade, recurtes ou demáis obrigas que me afogasen máis do que xa estaba. Porque nin a miña nai nin a miña avoa son Angela Merkel. Tampouco me esquezo da miña irmá e o meu cuñado, nin da miña outra familia, os meus máis achegados amigos do Calvario. Tiven que frealos, xa que a pesares da dificilísima situación pola que todos atravesan, xa estaban petando na porta do meu banco cos cartos na man para ingresarme.

O privilexio de contar con esta xente na Galiza posibilitou que voltase a desfrutar do privilexio de rematar de cumprir o soño da miña vida.

Un dos poucos aspectos da viaxe que non mudou nin un chisco foi o ritmo de aprendizaxe. Ou pode que si. Unha vez en Asia, éste incrementouse de xeito considerable. Na terra máis insólita posible as circunstancias obrigan. Na cultura máis remota coa que un galego se pode misturar, ningún dos recursos utilizados ata entón surten efecto. As formas de comunicación máis básicas proveñen de universos diferentes. A fala, a escritura, a lectura. Calquera parecido non é unha casualidade. É unha milagre. E xa se sabe que as milagres non existen. Hai que buscar novas vías de comunicación. E diso apréndese, e moito.

En Asia apréndese do mesmo xeito a derrubar vellos e estúpidos tópicos. Non tódolos asiáticos son iguais. O segundo paso por unha fronteira en Asia non o puido deixar máis claro. Foi coma se xaponeses  e chineses se confabulasen para evidenciar que os veciños poden vivir en mundos opostos. Agradécese o esmero, mais o mesmo na China pecaron de exceso de vehemencia.

Tamén sorprende a súa sopresa. O seu monumenteal abraio cada vez que observan alguén de ollos redondos, cabelos claros ou barba tupida. O interese que poñen en saber da súa procedencia, a enorme calor que lle prestan. E sorprende sobre todo se a comparamos coa total indiferencia, no mellor dos casos, coa que se reacciona en occidente cando pasa alguén de ollos rasgados, naris chato e lacios cabelos mouros. A priori semella máis proveitosa a actitude deles. Máis humana. De todo se aprende.

Mais non só en Asia de desenvolveu o terceiro cuarto de aventura. Culturas oceánicas tamén pasaron a engrosar a listaxe de pobos diseccionados no roteiro. Non o foi tanto Nova Zelandia. A maorí, unha cultura que sempre espertou poderosamente o meu interese, pasou nos once días de estancia no país dos kiwis de destino predilecto a espiña cravada. O nivel de vida imposto polos seus colonos imposibilitou o meu acceso ós seus costumes.

Onde si existiu máis implicación, e polo tanto adquisición de coñecementos, foi no tocante ó pobo aborixe en Australia. Resultou duro e moi desagradable comprobar o estado de marxinación social ó que son sometidos os poboadores orixinais deste territorio. Abonda dicir que ata 1.967 nin sequera estaban considerados seres humáns. Entraban dentro das leis de fauna e flora do país. Moito ten que camiñar esa sociedade para acadar un nivel aceptable de covivencia e igualdade entre indíxenas e colonos.

O 75% da Volta ó Mundo xa voou. Mais non o 75% dos coñecementos que nela se poden adquirir. O percorrido polos mundos máis inauditos continúa. O incremento do ritmo de aprendizaxe non fixo máis ca comezar a inclinar a súa curva estatística. Surleste asiático e India, elementos compoñentes do derradeiro treito de viaxe, agardan coa vara de impartir leccións alzada.

E haberá que acudir a eles con ou sen coiraza. Con tres cuartos de camiño percorrido, cando a fin xa se albisca, hai que chegar a ela aínda que sexa co motor parado, empurrando. E ollo, porque onde agora me atopo existe a posibilidade física de chegar camiñando. Deixádevos que co da Gorxa do Chimpo do Tigre non me veña arriba e dea algunha sorpresa. ¿Alguén quere apostar?

O día que non souben responder de ónde era.

O domingo era un home ilusionado. Nervioso, expectante. Pode que algo preocupado. Mais, por riba de tódalas cousas, ilusionado. Había pouco máis de oito meses que marchara do meu país para cumpri-lo soño da miña vida, na procura dunha experienza que encha o meu espírito e a miña mente, dun proceso de aprendizaxe que me forme e me convirta nunha persoa apta para axudar na loita por mudar este mundo nun lugar máis xusto.

Levaba oito meses pregoando con orgullo o nome do meu país por cada un dos recunchos deste planeta. Nuns poucos deles xa o coñecían. Nalgún en concreto, un específicamente, facíano moi ben, case mellor ca min. Mais na meirande parte do mundo, a xente coa que falaba non sabía ónde está o meu país. Nin escoitaran falar del. Ninguén. Non me importaba.

Cando me preguntaban de ónde era, eu explicáballes a xentes de tódalas culturas, razas e relixións, co peito enchido e a man no corazón, que o meu é un país moi pequerrechiño. Un país fermoso, bonito a rabiar. O país coa mellor comida, as mellores praias e a mellor troula do mundo.

Un país habitado por xentes humildes, modestas, sinxelas. Traballadoras inesgotables. Xentes honestas, puras, para as que a palabra significa todo. Unha cultura solidaria, onde a palabra “irmandade” figura nos capítulos máis relevantes da súa historia. Un país habitado por xentes bravas, orgullosas, de enorme amor propio. Xente con coraxe. Un país que tempo atrás foi o primeiro reino de Europa en erguerse contra os poderosos, contra as clases privilexiadas.

Todo iso fun dicindo do meu país, coa man no corazón e o peito enchido, ás xentes que me preguntaban de ónde era. Dende a Patagonia ata Canadá, e dende as antípodas ata o lonxano oriente.

Si. O domingo estaba ilusionado. As enquisas dicían que o índice de participación ía ser moi baixo, pero eu non lles facía caso. ¿Cómo non ía participar a xente? Había catro anos que o presidente do meu país presentara en campaña electoral un catálogo con 14 promesas, das cales incumprira as 14. E o meu país está habitado por xentes honestas, puras, para as que a palabra significa todo.

O goberno do meu país levaba catro anos retirando axudas ós dependentes, recurtando en servizos públicos ou obrigando a pagar por medicamentos e libros de texto. Catro anos afogando e machacando ás familias máis desfavorecidas. E o meu país está habitado por xentes humildes, modestas, sinxelas.

En catro anos o goberno colocara ó meu país á cabeza do desemprego, cos seus principais sectores produtivos feridos de morte. E as xentes do meu país son traballadoras inesgotables.

Nos últimos catro anos o goberno do meu país lapidara privilexios que o pobo gañara tempo atrás coa súa loita e o seu esforzo, eliminara dun plumazo dereitos que a clase traballadora conseguira nunha loita que custara moitas vidas. E o meu país está habitado por xentes bravas, orgullosas, de enorme amor propio. Xentes con coraxe.

Por suposto que a xente ía participar. E íanlle facer pagar a tan infame personaxe por tódalas atrocidades cometidas. Sen dúbida era o momento. Había moito tempo que a cultura galega, o noso tesouro máis prezado, non sufría ataques tan rabiosos, con tanto odio. Concretamente dende o réxime dictatorial fascista. Dende os días nos que Francisco Franco silenciaba ós que preguntaban pola liberdade a base de cadea ou fusilamentos, a perda de dereitos básicos por parte do pobo non se convertía nunha sangría de tales dimensións.

Era o momento de dicir basta. Xa abonda. As mesmas políticas, o mesmo sistema vil e putrefacto que está levando o planeta á súa autodestrucción, estaba devorando a nosa sociedade dende o máis básico, dende as súas raíces. Estaba desarticulando todas e cada unha das súas capas. Agás, por suposto, onde habita o gran capital. Alá arriba, dende os máis ricos ollan para nós con desprezo. Mais eses non fan que o mundo funcione, senón todo o contrario.

Pois claro que era o momento. Por fin, despois dun longo e deseperante período de letargo, o pobo espertara. Había un tempo que deixara a un lado a súa pasividade, a súa indeferencia. Un par de anos atrás aparcara a súa sumisión para comezar a cuestionarse cousas, a saír á rúa para anunciar que xa non estamos dispostos a tragar máis. A rebelarse. Pedían cousas. Solicitaban cambios. Novas propostas máis aló dos mesmos de sempre, aqueles que se enquistaron no poder e nos afundiron no abismo no que hoxe nos atopamos. Os que cunha noxenta complicidade se foran alternando nun trono que corrompera ata as entrañas a aqueles que non viñan xa corruptos das súas casas. O pobo demandaba trocos. Unha alternativa á que aferrarse.

E as súas peticións foran escoitadas. Abofé que o foran. @s galeg@s podían elixir a alternativa que o nacionalismo leva toda a vida encarnando na contra do sistema establecido coas propostas de sempre. Coa promesa de traballar por e para a xente. Coa oferta dunha saída da crise pola esquerda, respectando os servizos públicos e potenciando os sectores productivos propios do país. Sempre coa nosa cultura por bandeira. Sempre co sentimento galeguista como elemento de confraternización.

Por outra banda, @s galeg@s podían ter escollido un proxecto nado dende a xenerosidade e co obxectivo de servir de fogar común para a esquerda deste país. Un proxecto no que unha das mentes máis brilantes que a nosa política xamáis deu, tendeu a man a todas aquelas forzas políticas, galeguistas e de esquerdas, que estivesen dispostas a facer un esforzo cedendo lixeiramente nos seus programas para unirse nunha fronte sólida e solidaria, que poida prantar cara con firmeza ás políticas antigalegas e antisociais do actual goberno nacional.

Tamén podían @s galeg@s terse decantado por outro proxecto nado para a ocasión, e que tamén foi concebido mediante a unión de forzas decididas a representar esa nova ferramenta que valla á sociedade galega para enfrontar a dictadura do capital. Un proxecto que veu a encher o baleiro existente no espazo reservado ó galeguismo de centro, no que se vexan reflectid@s @s galeguistas máis moderad@s que ata entón tiñan que optar por partidos de ámbito estatal ou nacionalismos máis á esquerda do seu ideario.

E así podería continuar enumerando as distintas opcións, podería seguir enunciando as diferentes alternativas existentes que o pobo solicitara, ata, por exemplo, as 21 candidaturas que se presentaron pola provincia de Pontevedra, que na Coruña foron 19, en Ourense 18 e en Lugo 16.

Xa o creo que era o momento. Co país sumido nun estado de precariedade que non se daba dende había 70 anos. Coa xante na rúa clamando polo cambio. Co instrumento preciso para iniciar ese cambio ó servizo desa xente. Coa idiosincrasia da nosa sociedade enfrontada irremisiblemente ós elementos opresores que tratan de erradicala.

Era o momento de da-lo paso cara adiante. De actuar con decisión, con afouteza. De rachar coas ataduras de tópicos e mentiras. De revolverse contra a manipulación. De darlle as costas a corruptos e deshonestos, a féridos e duros, imbéciles e escuros; e darlle o apoio ás alternativas demandadas, á xente que atendera as peticións do pobo. Ós bos e xenerosos.

Era, en definitiva, o momento de declarar a guerra ós ricos. De botar ós que gobernan exclusivamente para eles. De combater a tiranía do capital. De rebelarse contra humillacións e opresións. De berrar non ós que están do lado duns poucos privilexiados e na contra dunha maioría esmagante, esquecida e pisoteada nos seus dereitos máis básicos. E iso só podía acontecer se o domingo as xentes do meu país saían en masa a exercer o seu dereito ó voto, que entón máis que nunca non era un dereito, era unha obriga. E se votaban con tino.

Mais nada disto sucedeu. As enquisas, aquelas que dicían que o índice de participación ía ser moi baixo, estaban no certo. A xente quedou na casa. Non prestou o seu apoio a aqueles que a escoitaran, non escoitou a aqueles que lle prestaran o seu apoio. Os mesmos de sempre, aqueles que se enquistaron no poder e nos afundiron no abismo no que hoxe nos atopamos; os corruptos, deshonestos, féridos, duros, imbéciles e escuros; os que nos humillan e oprimen; es que gobernan para uns poucos privilexiados e na contra dunha maioría esmagante, renovaron maioría absoluta e obtiveron 3 escanos máis que catro anos atrás.

Ninguén sabe qué foi das xentes honestas, puras, para as que a palabra significa todo. Ninguén se explica en qué estaban pensando as xentes humildes, modestas, sinxelas. Nin rastro das xentes bravas, orgullosas, nin das traballadoras inesgotables.

Un non sabe qué ten que acontecer para que reaccionen, pero dá medo pensalo. Quizáis a que lles falte o prato de comida a eles, pode que non abonde con botar unha ollada ó seu redor e comprobar que lles falta a moit@s d@s seus/súas compatriotas. Ou pode que nin tan sequera se dignaran en botar esa ollada.

Por outra banda, é certo. A clase política debe facer unha reflexión máis aló, e atopar as cousas que se fixeron mal para non facerlle ver ó pobo a extrema gravidade da situación que atravesamos. Ou máis importante aínda: qué non se soubo ver do que o pobo demendaba para saír de tal situación. E, cómo non, debe tamén ollar cara adiante. Valorar o magnífico traballo realizado e os extraordinarios resultados obtidos por A.G.E. Aferrarse a el coma ó tremendo raio de esperanza que é, tomalo como referencia e a partires de aí traballar con máis dureza que nunca. Eu, pola miña conta, iso farei. Palabra.

O luns era un home afundido. Os nervios tornaran en desolación, a expectación mudara en desesperanza. Mais, por riba de tódalas cousas, estaba defraudado. Mentres paseaba pola Gran Muralla Chinesa, dúas mozas londiñenses, divertidas e bulideiras, presentáronseme, e unha preguntoume:

-¿De ónde es?

Eu baixei a vista ata o chan, e así permanecín durante uns eternos dez segundos. Deseguido erguín de novo a mirada, e craveina nos ollos da moza londiñense, que agardaba co xesto desconcertado.

–O meu é un país moi pequerrechiño. Un país fermoso, bonito a rabiar. O país coa mellor comida, as mellores praias e a mellor troula do mundo. Un país habitado por xentes humildes…

Medio ano de Volta ó Mundo. Paréntese para reflexionar, parte II.

Luns 20 de agosto. Hoxe exactamente cúmprense seis meses desque comezamos a viaxe. Xusto hoxe chegamos ó ecuador da nosa aventura, a estas horas hai medio ano que partíamos da Terriña mortos de medo, consumidos polos nervios e enchidiños de inquedanzas. Moito cambiaron as cousas dende entón.

É por iso polo que, o mesmo que cando cumprimos o primeiro cuarto de viaxe, vou facer un alto na narración para deternos a analizar cómo vai a aventura, qué cousas cambiaron, qué continúa igual ou con qué novidades contamos, se é que contamos con algunha. Poi ben, comecemos:

Din que o tempo o pode todo. Que sana as feridas máis fondas, perdoa os actos máis atroces; e que marchita os sentimentos máis puros, enfría as paixóns máis descontroladas. O seu paso é inexorable, din. A nosa, sen dúbida, é unha aventura especial. Alo menos ós nosos ollos. Aínda así, incluso támen ós nosos ollos, nin sequera unha experiencia tan particular pode escapar ás vontades inapelables do tempo. Ata algo tan extraordinario como é o cumprir o soño da túa vida vese afectado polo implacable do seu transcorrer.

Inevitablemente, as nosas sensacións non son as mesmas do comezo. Seguimos poñendo un empeño moi forte en tratar de valorar cada momento, de ser conscientes permanentemente do que estamos a vivir. Aínda así, de xeito inconsciente, afixémonos a esa sensación de aprender algo novo cada día, o que tanto nos chamaba a atención ó principio. Fixemos rutina da variedade, convertimos en costume a diversidade.

A convivencia extrema desgasta, e moito. Xurden os problemas económicos, centrados e agudizados na miña persoa. As lembranzas mistúranse, as caras confúndense, algunhas difumínanse. A típica sensación de espertar tras unha soneca completamente desubicado, a estas alturas da viaxe magnifícase ata ter que reflexionar case medio minuto para centrarte no tempo e sobre todo no espazo. “¿Ónde estou? ¿Na Arxentina? ¿En Colombia?”

Había, pois, que buscar vías de escape, e éstas chegaron da man d@s diferentes compañeir@s de viaxe que fumos atopando polo camiño. De tódalas nacionalidades, idades e caracteres, foron eles/as quen nos aportaron ese punto de desconexión preciso para non acabar por asasinarnos entre nós.

Adentrámonos en Bolivia canda dez assholes, percorrimos a mesma xunto a Arthur, con quén elaboramos o noso segundo equipo para acceder a Perú, o Europe Team. Tirando máis para casa botamos tres semanas canalleando por Lima da man de César, e cruzamos os Estados Unidos de costa a costa na compaña de Richi.

Compañeir@s de viaxe uns, amigos de toda a vida outros, incluso algunha amizade que se vaia perpetuar no tempo. É o caso do inesquecible mes e medio que compartimos con Arthur, ese alelmán que comezou aportándonos orde, control; pero que tras “calvarizalo” e afacelo a deixar todo nas mans da improvisación, pasou a aportarnos risas, paz, confianza, calor.

O noso querido Arthur.

Ó longo da nosa travesía conxunta compartimos diferentes estancias canda algunhas mozas que tamén contamos con voltar ver nun futuro, unha vez rematada a nosa aventura. Cómo esquecer á estraña parella que conforman Natie e Judith, coas súas compras compulsivas e ese ritual que tiñan de compartir sempre os seus postres; ou a enerxía irreprimible da nosa baby dinamarquesa, Ida.

Ascendendo por Cusco canda Natie e Judith.

Maz, a “Serena Williams” londiñense;  Dayana, o terronciño de azucre colombo-americano;  Helene, a bretona namorada de Bolivia; Natalia, a tolemia con pasaporte cordobés; Regi, a mochileira orgullosa… Todas elas nos aportaron, en todas nos apoiamos en diferentes e numerosos momentos da viaxe, en diversos puntos da xeografía americana. Xunto cos xa nomeados axudáronnos a manter acesa a chama da nosa viaxe, a conservar a ilusión, a que permanecesen intactas a nosas ansias de seguir devorando quilómetros, de continuar coa nosa aprendizaxe sen fin.

Porque nese aspecto nada cambiou. Seguimos adquirindo coñecementos impagables, seguimos extraíndo feixes de informacións de todo aquel punto do planeta onde nos establecemos. Cada país apréndenos algo, cada cultura apórtanos a súa filosofía da vida.

En Bolivia reafirmámonos nunha das premisas principais do noso ideario: non son as posesións materiais as que brindan a felicidade. Un país tan pobre coma o Estado Plurinacional, con tan pouco que ofrecer en canto a economía, fíxonos enormemente felices, dun xeito enigmático, case que subliminal. Coa maxia da súa cultura ancestral, coa particularidade das súas xentes, co diferencial da súa identidade.

O Perú gañounos, ademáis de polo estómago, pola súa historia, grazas á cal aprendimos moitísimo sobre a cultura inca. No Perú adentrámonos na Amazonia, onde vivimos experiencias que seguramente non repetiremos xamáis. E seguimos os primeiros pasos do proceso de apertura ó mundo por parte dun país excepcional, que ten todo por ofrecer. E cando digo todo quero dicir todo. Absolutamente.

Colombia aprendeunos cómo un país debe esquecer as súas loitas internas para amosarse ó mundo como unha nación nova, reinventada, reivindicando as súas cualidades. Orgullosa do que é e do que foi, ollando cara adiante sempre e sen esquecerse do seu pasado xamáis. Colombia é un país de futuro, que só precisa dun goberno que aposte por ela e polas súas xentes dun xeito definitivo. Fantástica lección a que nos brindou Colombia.

E agora andamos apurando a nosa recta final nos Estados Unidos de Norteamérica. Para continuar coa nosa aprendizaxe, para pegar un considerable salto cualitativo nela, adentrámonos na Meca do sistema capitalista. Colámonos na casa do inimigo, infiltrámonos nas súas entrañas, coñecimos e manipulamos os seus mecanismos para aprender os segredos do seu diabólico funcionamento. O balanzo foi notablemente satisfactorio.

As cousas cambiaron na nosa aventura, si que o fixeron. Pero seguramente o fixeran cara unha especie de adaptación, pode que sexa a nosa propia evolución detro da nosa Volta ó Mundo. Xa non somos aqueles tipos inseguros, invadidos pola desconfianza, que un 20 de febreiro deambulaban polas rúas de Recife na procura do fogar dunha tal Pamela.

Hoxe camiñamos con paso firme, sen medo a quén nos poida abrir a porta ou a quén se interpoña no noso camiño hacia ela. Porque iso foi o que nos aprendeu o mundo, esa foi a principal lección que nos impartiu a xente, foi ela a que nos empurrou a movernos polo mundo con total confianza en nós mesmos, pero sobre todo neles, nos nosos mentores.

Xa chegamos á metade da nosa viaxe. E a casualidade quixo que isto coincidise co momento no que hemos estar máis lonxe da nosa casa do que estaremos xamáis. Unha vez en Nova Zelandia, calquera movemento que realicemos non fará outra cousa senón achegarnos a vós, nosas xentiñas. O mesmo que calquera movemento que fagan as agullas do reloxo.

No ecuador da nosa aventura chegamos onde xa non hai máis camiño, e agora toca retornar. Pero non o faremos por onde viñemos. Farémolo polo camiño oposto. Para seguir aprendendo, para seguir coñecendo. Para seguir desgastándonos, para ter máis problemas económicos, para seguir misturando lembranzas. Para seguir atopando compañeir@s de viaxe, amigos de toda a vida e amizades que se perpetúen no tempo. Para seguir evolucionando.

Porque o paso do tempo xoga á nosa prol.

Especial Día da Patria.

¡Fill@s da Galiza! Fálavos o compañeiro Alvarellos Wallace dende o seu exilio nas Américas.

Hoxe, coma cada 25 de Xullo, celebramos o Día da Patria Galega. É un día no que, coma tódolos anos, reivindicamos os nosos símbolos, a nosa identidade coma País. A nosa lingua, a nosa Historia, as nosas artes, os nosos usos e costumes. Reivindicamos o noso feito diferencial, celebramos que somos un País cunha cultura de seu.

Máis aló de celebrarmos que somos un pobo con identidade propia, que non é pouco, é certo que pouco máis hai que celebrar. Vivimos días de enormes dificultades, onde á espeluznante cifra de cidadáns desempregad@s, a dramática situación de moitas das nosas familias, e a tiránica actitude adoptada pola banca, sometendo á maioría social, especialmente ás clases máis desfavorecidas, hai que sumarlle a nefasta actuación dos nosos gobernantes.

Afanados únicamente en contentar ás demandas dictatoriais dos grandes poderes financieiros, cada día apertan un chisquiño máis a soga que eles mesmos colocaron ó redor dos nosos pescozos, esmágannos depositando sobor de nós o peso da crise que eles e soamente eles provocaron. Sotérrannos botando enriba nosa a terra da súa ineptitude, da súa avaricia, da súa inhumanidade, e chimpan sobre nós pisoteando os nosos dereitos. Dereitos que tantos anos de loita, tanto sufrimento e tantas vidas lles custou ós nosos devanceiros.

Hoxe vémonos abocados a revivir aquelas loitas, xa que os nosos dereitos máis básicos, os que nos levaron a ser o máis achegado a un país libre do que fumos en séculos, como a sanidade e a educación públicas, corren serio perigo. Para calmar a sede insaciable do neoliberalismo, os gobernos galego e estatal do Partido Popular tiran do sangue do pobo de xeito inmisericorde, non lles treme o pulso á hora de retallar en servizos básicos e políticas sociais. Non terán piedade se teñen que deixar na rúa, sen traballo nin fogar á metade do país. Van camiño delo.

Eles non gobernan para o pobo, eles non representan á maioría. Eles están do lado  dos poderosos, dos que moven os fíos deste sistema putrefacto e corrupto. Débense a eles, a ese fato de desalmados que non se fartan de engordar e engordar as súas grotescas fortunas a costa do benestar dun sector da sociedade cada día máis amplo e máis marxinado.

Hai xente que pode pensar que hoxe en día hai problemas máis importantes que a causa do nacionalismo galego, que o autogoberno ou a defensa da nosa cultura. Que non nos leven a engano. Hoxe a nosa loita debe ser levada a cabo coa intensidade de sempre, senón con máis forza que nunca.

A loita contra o capital que hoxe se libra en cada recuncho do planeta, e que non fixo máis que comezar, para @s galeg@s ven sendo o noso día a día dende hai moito tempo. Levamos séculos loitando pola nosa dignidade, polos nosos dereitos como pobo, contra a opresión, o esquecemento e a marxinación. Esta loita non é nova para nós.

E somos moit@s @s que xa levamos longo tempo indignad@s. E eu, coma tant@s e tant@s compañeir@s de pelexa, non o dubido: o nacionalismo é unha das chaves do cambio. O autogoberno, a autoxestión é unha parte importantísima da solución, debe ser unha arma fundamental na loita contra o capitalismo.

Nesta viaxe non paro de atoparme exemplos de nacións, países, rexións que manexando os seus propios recursos, tomando as súas propias decisións, saen adiante cunha solvencia infinitamente superior a doutros territorios que dependen dun poder central, que se ven suxeitos ás vontades dun goberno que dá prioridade ás súas necesidades e que descoñece as dos territorios que tutela.

O desmantelamento definitivo do sistema capitalista pasa por descentralizar o poder, primeiro da banca privada e despois dos sucesivos estados. E a partires de aí crear un sistema xusto, baseado na igualdade e na fraternidade, lonxe do sistema actual onde imperan o egoísmo, o consumo compulsivo, o materialismo e as ansias de poder.

E sería un sistema perfectamente acaído para a sociedade galega. Sentaríalle coma unha luva á nosa cultura, á nosa forma de ser. Galiza, terra de traballador@s inesgotables. De xentes modestas, sinxelas. Xenerosas, nobres, honestas. No noso código de valores o primeiro é a palabra, precisamos confiar na xente.

Nós levamos séculos divertíndonos a base de comer e beber, sempre en familia, sempre coa nosa xente. As nosas festas móntanse sen necesidade de grandes orzamentos, non precisamos luxos. Bueno si, os luxos que nos brinda o produto da nosa terra.

Son perfectamente consciente de que o galeguismo é un sentimento que se espalla ó longo dos catro puntos cardinais do noso territorio, e alá onde chegue o emigrante máis lonxano. No corazón de tod@s está presente o orgullo de sermos galeg@s. Mais é preciso demostralo. Valorar o que temos, abrir os ollos ante as marabillas que agocha o noso País de fábula, recoñecer a súa maxia.

Unha das mellores descripcións da nosa paisaxe que teño lido, como non podía ser doutro xeito, é obra do inmorrente Castelao, e gustaríame compartila con vós. Porque chega, toca a fibra sensible, fai cavilar precisamente sobre o que vos comentaba hai un minuto da necesidade de darlle ó noso patrimonio o valor que merece. Forma parte do discurso “Alba de Groria”, que o compañeiro Daniel leu con motivo do Día da Patria de 1.948, e di así:

“Si no abrante d-este día poidéramos voar sobor da nosa terra e percorrela en todas direicións, asistiríamos á maravilla d-unha mañán única. Dende as planuras de Lugo, inzadas de bidueiros, té as rías de Pontevedra, oureladas de piñeraes; dende as serras nutricias do Miño o a gorxa montañosa do Sil, até a ponte de Ourense, onde se peitean as augas d-entrambos ríos; ou dende os cabos da costa brava da Cruña, onde o mar tece encaixes de Camariñas, até o curuto do monte de Santa Tegra, que vence coa súa sombra os montes de Portugal, por todas partes xurde unha alborada de groria.”

Pouco máis hai que engadir. Simplemente pedirvos que reflexionedes, que vos decatedes de que a vosa Terra precisa da vosa loita, no mundo enteiro faise necesaria a vosa implicación.

Espertade, miñas xentes, meus e miñas compatriotas. Non baixedes os brazos nin caiades na apatía vítimas das falacias que nos queren facer crer, como aquelo de que “nós sós non podemos cambiar nada”. Precisamente porque nós somos os únicos que podemos cambialo todo. E qué mellor que comezar facéndoo polo noso País, pola nosa Patria. Por Galiza.

Nada máis. Despídome de vós parafraseando unha vez máis á nosa principal figura política e pode que cultural.

“Que a fogueira do esprito siga quentando as vosas vidas e que a fogueira do lume nunca deixe de quentar os vosos fogares.”

Feliz Día da Patria. ¡GALIZA CEIBE, PODER POPULAR!

¡Hip hip!

Corría o ano 1.991. Eu era un cativo de 9 anos que medraba na casa dos meus avós, xa que miña nai botaba todo o día fóra da casa traballando a reo. Estudaba no Colexio Pombal. Ata alí, na quenda de mañá, achegábame e traíame de volta a casa a miña nai. Polo serán levábame e recollíame o meu avó.

Tódolos días, ó chegar a casa, os dous sentabamos xuntos diante do televisor para ver As Bolas Máxicas, mentres eu rillaba o bocata de merenda que a miña avoa me tiña preparado. Son Goku era o meu heroe. Anoxábame co meu avó, que, para facerme rabiar, lle chamaba “o mixiricas”.

As fins de semana pasabámolas en familia. Miña nai e os meus avós xogaban ás cartas, eu xogaba a lanzarme un pano coa miña tía, diminuída psíquica que eu sentía e quería coma unha irmá pequena.

Agás os domingos. Os domingos á tardiña o meu avó desaparecía. Pechábase no salón e nada se sabía del durante dúas horas. Bueno, si que se sabía del. De cando en vez, de súpeto, e non necesariamente tódolos domingos, dende o seu peche no salón lanzaba un berro emocionado, un “¡hip hip!” que soaba na casa enteira e tralo cal automáticamente a miña nai e a miña avoa estoupaban de ledicia, berrando e soltando xestos de rabia. Eu non entendía nada. Non sabía qué significaba ese “hip hip”, non comprendía por qué se poñían tan contentas as miñas vellas. Pero igualmente o agardaba con impaciencia, igual que facían elas, porque sabía que era sinónimo de festa e felicidade.

Cando o berro máxico tardaba en chegar, a miña nai enviábame ó salón. Eu petaba na porta, e entraba. O meu avó estaba sentado nun curruncho, cun pequeno transistor pegado á orella e facendo tremer de xeito nervioso a súa perna. Non sabía qué quería dicir, pero eu preguntáballe: “¿cómo vai o Celta?”. Cando o meu avó voltaba do salón sen ter cantado ningún “hip hip”, sabía que o resto do domingo ía ser apagado e aburrido.

A min non me interesaba o fútbol. Cando había partido na tele ollaba para outro lado, cando comezaban os deportes no Telediario poñíame a facer outra cousa. Sabía que o Celta era un equipo de fútbol, pero non sabía qué significaba, o que supoñía, nin sequera qué ou a quén representaba.

Aínda así, un domingo o meu avó levoume a ver un partido do Celta a Balaídos. A pesares das advertencias da miña nai, que estaba segura de que ía morrer de aburrimento. Todo apuntaba a elo, pero o meu avó, celtista de pro, insistiu en levarme con el.

Sempre digo que os celtistas de pro temos unha propiedade, unha especie de “superpoder”: identíficámonos entre nós tan só con ollarnos, sen necesidade de cruzar unha soa palabra. E estou seguro de que o meu avó percibiu iso en min. A pesares de ser consciente de que ata ese momento non me interesara o máis mínimo polo Celta, el viu en min a capacidade, as cualidades perfectas para ser celtista, sentiu a miña paixón, entendeu que estaba feito desa pasta especial que se require para ser deste equipo, algo que non é doado de atopar.

Para a meirande parte de vós isto soará a fantasía, a sentimentalismo barato, incluso a delirios post ascenso. Tamén é certo que a meirande parte de vós, con tódolos respectos, non sabedes quén é Julián Vara.

Equipo do Celta na tempada 1.991/92.

Chegamos a Balaídos, e subimos as escadas que levaban á nosa localidade. O meu avó era socio de Tribuna. Pagáralle o abono o seu xefe, o Señor González, para quen o meu avó era e supoñía todo, pouco menos que o veneraba. Deixamos atrás o último chanzo, asomamos, e abriuse ante min o estadio enteiro. Había pouco máis de media entrada, pero para min era moitísima xente, máis incluso da que vira nas Cabalgatas de Reis. No céspede os xogadores víanse pequerrechiños, máis pequenos do que se apreciaba na tele. Facían exercicios de quecemento, e os aspersores funcionaban a todo meter. O meu avó sinaloume o xeu xogador favorito. Chamábase Fabiano.

Fabiano Soares.

E deu comezo o partido, aquel Celta – Murcia, e descubrín cómo o celtismo daba renda solta á súa paixón. Cando tocaba o balón Fabiano había división de opinións, o que sempre aconteceu en Balaídos cos xogadores talentosos. Cando o esférico chegaba a pés dun rapaz espigado que xogaba de dianteiro, aumentaban os decibelios, a xente apertaba os puños, erguíase do seu asento. O meu avó explicoume que se trataba de Vlado Gudelj, o noso máximo goleador.

O encontro rematou con empate, 1-1. A afeción, incluído o meu avó, saíu do estadio decepcionada. Eu non. Xa sabía que aquel era o equipo da miña cidade. O meu avó explicárame que o Celta é o equipo que nos representa a tódol@s galeg@s: as súas cores son as da nosa bandeira, a súa camisola presídea a Cruz da nosa capital, e o seu nome proclama a nosa cultura. Xa sabía cómo o celtismo vive ó seu equipo, viña de comprobar cómo sufren por el, e eu sufrira canda eles. Xa non había volta atrás. O meu avó estaba no certo, o seu instinto de celtista de pro non errara. Aquel primeiro de decembro de 1.991 foi o meu primeiro día como celtista.

O domingo seguinte a miña nai non tivo que enviarme ó salón para que preguntase “cómo vai o Celta”. Cando o meu avó entrou pola porta para sentar no seu curruncho, eu estábao a agardar no sofá do seu carón. Agora sabía qué significaba o “¡hip hip!”, e devecía por berralo canda el. E ó domingo seguinte, cando o meu avó abriu a porta para dirixirse a Balaídos, eu estaba aferrado á súa perna. Non me perdín un só partido de alí ó remate de tempada.

A miña primeira grande cita como celtista foi o partido fronte ó Sestao no que celebramos o ascenso a Primeira División. Cando o árbitro chiflou o final e a xente comezou a invadir o terreo de xogo, eu ollei cara o meu avó. Os seus enormes ollos azuis brilaban cunha intensidade inusitada. O seu sorriso, sempiterno, lucía con máis forza que nunca. Eu non lle quitaba ollo de enriba, e rachábame as mans a aplaudir.

Celebración do equipo coa afeción en Praza do Rei tralo ascenso do ’92.

A tempada seguinte, a do retorno a Primeira, o Señor González tiña pensado pagarme o carné de socio a min tamén. Pero un cancro de próstata varreu ó meu avó. Do seu fogar, da súa localidade de Tribuna, da súa cadeira naquel curruncho do salón. Das nosas vidas. Nunca máis se voltou a escoitar un “¡hip hip!” naquela casa.

Pasaron anos ata que puiden voltar a pisar Balaídos. Foron anos de “exilio”, pegado ó mesmo transistor que utilizaba o meu avó, no mesmo salón, pero no sofá de enfronte, respectando o seu curruncho. Foron anos nos que Xaime Escudeiro se converteu nos meus ollos. El foime narrando cómo Cañizares se convertía no porteiro menos goleado da liga, grazas ó cal mantiñamos a categoría con vitorias tan importantes coma aquel 3-2 fronte ó Barça do Dream Team, que aquel ano se proclamaría campión de Liga e Copa de Europa. Este partido vino no Chester, mítico bar calvariense, canda o meu curmán David. A el tamén lle metera “o becho” do Celta o meu avó, e el recolleu o relevo coma guía na miña formación como celtista.

Santi Cañizares, zamora na tempada 1.992/93.

Presenciei, un 20 de abril, cómo Alejo destrozaba o punto de penalti e con el as nosas ambicións de acadar o noso primeiro título, naquela final de Copa no Vicente Calderón fronte ó Zaragoza de Víctor Fernández. Eran as primeiras bágoas que vertía como celtista. Ese mesmo ano papei de principio a fin o infumable partido amañado fronte ó Valladolid, no que selamos a permanencia e no que a ambolosdous lles valía o empate para cumprir os seus obxectivos.

Momento no que Alejo lanza o penalti que ía deter Cedrún.

Once que sacou o Celta na final de Copa do ’94.

Tamén por Xaime Escudeiro escoitei o hat trick de Gudelj en Las Gaunas, co que da man de Carlos Aimar certificabamos a salvación matemática nun ano complicado no que nos desmantelaran o equipo da tempada anterior.

O verán de 1.995 vin cumprido un dos soños da miña vida. Polo meu aniversario, o meu curmán David agasallábame co carné de socio do Celta, e de paso facía de min o rapaz máis feliz do mundo. Voltaba a Balaídos, e facíao para non abandonalo xamáis.

Pode que como exame para comprobar se tiña o que hai que ter para ser socio do Celta, a primeira proba que tiven que superar como abonado foi de órdago. Case morro co susto ó comprobar cómo descendían administrativamente ó Celta a Segunda División B por non presentar a tempo os avais ante a RFEF, pasei semanas pegado á radio escoitando noticias de terminoloxía burocrática que non entendía nin de lonxe, saín á rúa nunha manifestación multitudinaria, e finalmente, tras unha mañá enchufado ó walkman escoitando a votación de tódolos presidentes de Primeira División, celebrei chorando e correndo coma un tolo pola beira de Samil a decisión destes de ampliar a Liga a 22 equipos.

E como socio, podo dicir que tiven o privilexio de vivir tanto os mellores coma os peores momentos da historia do Celta. Desfrutei da época dourada do EuroCelta e padecín este último lustro de pesadelo interminable na Segunda División.

Vin cómo comezaban a aterrar en Vigo xogadores dunha calidade extraordinaria, como Mazinho, Revivo, desfrutei dos primeiros destellos como celeste dun díscolo Mostovoi, e quedei namorado para sempre do seu fútbol, da súa clase infinita. Catei por primeira vez as augas de Praza América, para celebrar a permanencia acadada tras destrozar a un Real Madrid campión, na penúltima aparición salvadora de Gudelj.

Vlado celebrando un dos tres goles que lle espichou ó Madrid na derradeira xornada da 96/97.

Afíxenme a gañar na primeira tempada dunha época inesquecible, na que guiados por Mazinho e liderados pola mellor versión de Mostovoi, perfectamente complementado por Karpin, rematamos por clasificarnos por segunda vez na nosa historia para a Copa da U.E.F.A., culminada cunha vitoria por 2 a 0 sobre o Mérida, esta vez si, coa derradeira actuación heróica do por aquel entón xa mitificado Vlado Gudelj.

Con aquel 2-0 ó Mérida, Gudelj consagrouse coma un dos mitos da historia do Celta.

Rebosei orgullo por tódolos poros da miña pel mentres a prensa deportiva mundial se desfacía en eloxios ante un Celta que abraiou a toda a Europa futbolística, deixando na cuneta a Aston Villa e Liverpool cun fútbol preciosista en competición continental, e sometendo con autoridade ós grandes da competición doméstica, coma naquel lapidario 5-1 en Balaídos fronte ó Real Madrid.

Revivo na ida da eliminatoria fronte ó Aston Villa.

O Zar, no mitico 3-1 ó Liverpool en Balaídos.

Empurrei, sopreille canda todo Balaídos a aquel balón ó que non puido chegar Gudelj na volta dos cuartos de final da U.E.F.A. contra o Olympique, e rematei o ano partíndome a ialma chorando trala única derrota en Balaídos de todo o ano, naquela fatídica última xornada contra o Atlético de Madrid, que nos deixaba fóra da Liga de Campións.

Gocei coma nunca o fixen con este deporte grazas a exhibicións ante toda Europa do calibre dos históricos e arquicoñecidos 7-0 ó Benfica e 4-0 á Juventus. Igual que os xogadores sobre o céspede, desespereime coa defensa do Lens no partido de ida, e derrubeime no partido de volta dos cuartos de final en Francia.

Celta 4 -Juventus 0.

Valery Karpin, naquel histórico 7-0 ó Benfica.

Emocioneime coa remontada histórica da segunda volta da 2.000/01, na que pasamos de rozar o descenso a meternos en Europa, alcanzando os cuartos da U.E.F.A. e a final de Copa de España. Viaxei a Sevilla, e desfíxenme en bágoas de impotencia ó ver cómo fuxía a oportunidade máis clara que xamáis teremos de acadar un título.

Golazo de Mostovoi que nos adiantaba na final de Sevilla.

Valerio, desolado tralo remate do choque.

Tamén estiven no estadio cando voltamos a quedar fóra da Liga de Campións na derradeira xornada de liga, tras aquela remontada do Sevilla en Balaídos, nun dramático partido que supoñía a despedida de Vigo tanto de Karpin coma de Víctor Fernández.

Celta 2.001/02. Para quen non o lembre, o que está entre Cavallero e Berizzo é Boban, Zvonimir Boban.

Liderei cos meus cánticos en Praza América ás afecións de Celta e Real Sociedade, nunha xornada histórica que serviu para irmanar ás dúas hinchadas durante a celebración da nosa primeira clasificación para a Liga de Campións.

Mostovoi e Mido celebran un dos goles que nos meteron en Champions tras derrotar 3-2 á Real.

Asistín atónito, aturdido, impotente, ó inexplicable desfondamento do mesmo equipazo que o ano anterior se clasificara para a máxima competición continental, e que rematou cun vergoñento e esperpéntico descenso a Segunda. Desmoroneime, cos nervios destrozados, no derradeiro partido, un despropósito que rematou con derrota 0-2 fronte o Mallorca.

Os mesmos xogadores que saltaban ó céspede de Highbury para disputar a volta dos oitavos da Liga de Campións, descendéronnos a Segunda.

Celebrei dous ascensos o mesmo ano, un en Praza América trala vitoria no campo en Xerez, e o segundo saltando ó cespede dos Camps d’Sports de Lleida despois de que o 0-3 Chapín se convertise nun 3-0 por aliñación indebida de Toni Moral. Aínda se me poñen os pelos de punta ó lembrar a festa que se desatou na capital ilerdense cando Jesús Perera marcou o gol da tranquilidade.

Toma do céspede para celebrar o ascenso en Lleida.

Case lle fago un monumento a Fernando Vázquez, baixo cuxa dirección, un plantel curto e modesto converteuse no segundo equipo da historia en meterse en Europa o mesmo ano que ascendía. Seguro que axudou contar con xogadores como Pinto, terceiro zamora da historia do clube, Silva, Ángel, Baiano, ou un Oubiña a un nivel espectacular.

David Silva, o único ano que xogou en Vigo.

Agonicei durante as xornadas finais canda un equipo ateigado de mercenarios, un equipo marcado xa co estigma da morte varias xornadas antes do remate da liga, pero que prolongou a súa agonía ata unha xornada final na que, nun episodio noxento e deleznable, Santander e Levante deixábanse perder ante Betis e Athletic, condenando ó Celta ó seu segundo descenso en tres anos.

Gustavo, todo corazón sempre, roto tralo descenso de 2.007.

Ata aquí quería chegar. Este é o punto de inflexión desta publicación porque, á súa vez, este foi un punto de inflexión na Historia do Celta. Con toda seguridade foi aquí cando deu comezo a época máis escura dos 88 anos de vida do clube. É certo que na década dos ’80 tocamos fondo histórico co descenso a Segunda B, pero non tardamos tanto tempo en retornar a Primeira. Tamén é certo que nos ’60 vagamos durante dez longos anos polo pozo de Segunda, e é ese o período máis prolongado que nos mantivemos afastados do noso hábitat natural na Primeira División. Pero nin tan sequera naquela penosa travesía dunha década polo deserto estivemos, coma sucedeu varias veces ó longo deste último lustro, a piques de desaparecer para sempre coma entidade.

É por isto polo que, a todas luces, o período que vai de 2.007 a 2.012, supón a época máis escura da Historia do Celta. É, sen lugar a dúbidas, a nosa Longa Noite de Pedra.

Tralo remate do partido fronte o Xetafe co que certificabamos a perda da categoría, iniciamos unha caída libre, un vertixinoso descenso ata o máis fondo dos infernos futbolísticos. Durante un lustro estivemos deambulando polas tenebras da Segunda sen rumbo, perdidos, sen atopar unha saída, case que desafiuzados.

Foron cinco anos vivindo un pesadelo que parecía non rematar xamáis, cinco tempadas onde non nos quedou máis remedio que afacernos a convivir coa mediocridade. Tivemos que asumir que os días de glamour remataran, as grandes tardes de gloria onde nos enfrontabamos ós mellores equipos do continente e lles faciamos fincar o xeonllo quedaran atrás. Xa non sairíamos nas portadas dos xornais nin nas cabeceiras dos informativos de deportes.

Pasamos de xogar en Delle Alpi, Amsterdam Arena e San Siro a arrastrarnos por Ipurúa, Stadium Gal ou El Collao. O mesmo equipo que percorría o mítico túnel de vestiarios de Anfield Road agora se enchía de lama en El Alcoraz.

Derrota tras derrota, fracaso a fracaso, convertímonos nun equipo máis de Segunda. Con toda a dor da nosa ialma debimos afacernos a ver ó equipo dos nosos corazóns vagar penosamente durante anos polo fondo da táboa de Segunda. A nosa camisola xa non pesaba, o noso escudo non impoñía respecto, Balaídos era calquera cousa agás un fortín.

Estes cinco anos de eterna penitencia polas catacumbas do fútbol estatal estiveron salpicados de innumerables intres traumáticos, experiencias grotescas, episodios que no pasado máis inmediato serían impensables. Ningún celtista incondicional poderá esquecer xamáis episodios deplorables como o da última xornada da tempada 2.007/08, cando coa nosa inoperancia permitíamos que o Alavés nos remontara o partido na segunda parte, e faciamos inútil a vitoria dos nosos irmáns de Ferrol, provocando o seu descenso.

Cómo borrar das nosas mentes o 10 de xuño de 2.008, día que se facía pública unha débeda de máis de 84 millóns de euros, e recoñecíase a obriga de acollerse á lei concursal para non quebrar definitivamente e evitar a desaparición como entidade. Tras unhas agónicas semanas procurando acreedores que mercasen a nosa débeda, Facenda e Caixanova facíanse cargo do 85% do montante, e deseñábase un plan de viabilidade económica que traería unha nova era de enorme austeridade a Praza España.

O director xeral antonio Chaves explicando á prensa a decisión de acollerse á lei concursal.

Os días de talonarios e orzamentos desorbitados mudaran en arcas baleiras, axustes de todo tipo e despedimentos masivos. A necesidade levou por diante símbolos de sempre, emblemas que compoñían a nosa identidade, como a marca Umbro, e ata á “voz de Balaídos”, Antón López. Oficialmente eramos un orzamento medio na Segunda División.

Con todo, seguramente o intre máis desgarrador para os castigados corazóns celtistas chegou un sábado, o sexto día de xuño de 2.009. Penso que todos estaremos de acordo en que a proba máis complicada á que nos tivemos que ver sometidos os incondicionais deste equipo foi aquel partido a cara de can fronte o Alavés, ó que chegabamos tras gañar únicamente un partido dos vinte anteriores. Nas nosas retinas quedará gravado polo resto das nosas existencias a saída ó céspede de Iago Aspas. Nas nosas ialmas está marcado a lume o instante exacto no que, pasando 85 anos, 9 meses e 26 días desque se fundara o Celta e do minuto 90, un Iago debutante coa celeste cazaba un rexeite no corazón da área pequena, agarraba o propio corazón moribundo do Celta e aplicáballe a descarga que o devolvía á vida.

Tarde heróica a do debut de Iago. Comezaba a labrarse a súa propia lenda.

Así deixabamos atrás o intre máis crítico deste lustro de pesadelo e da Historia do Celta, pero non remataba aí o noso sufrimento. Aínda tivemos que padecer unha tempada máis de desesperación, de frustración, de impotencia ó ver ó equipo incapaz de alonxarse dos postos baixos da clasificación.

Aínda así, no enésimo proxecto de ascenso fracasado, no medio dunha espesa brétema que semellaba que non nos ía permitir atopar o noso rumbo nunca máis, apareceu un pequeno raio de luz, un lonxano halo de esperanza ó que aferrarse para emprender o camiño da fuxida do inferno. Unhas aliñacións ateigadas de canteiráns levaban ó equipo a practicar un fútbol dunha calidade que non se desfrutaba en Casa Celta dende os tempos de bonanza, e só a bisoñeza e candidez da liña de ataque impedía sacar os partidos adiante.

Aí estaba a chave. A nosa propia identidade constituía os alicerces sobre os que basear un proxecto sólido de retorno á máxima categoría. O camiño de saída do pozo pasaba pola Madroa, a canteira era o sangue que precisaba o Celta para poder sobrevivir. O seu propio sangue.

Once, con 8 canteiráns, que xogou a volta dos cuartos de final de Copa fronte ó Atlético de Madrid.

Con esta nova filosofía por bandeira, o Celta protagonizou dous primeiros tercios de liga impecables, sen apearse de postos de ascenso e chegando a liderar a táboa con autoridade. Pero o mal de alturas, o exceso de responsabilidade dun plantel demasiado inexperto e implicado provocou que o equipo caíra ata o sexto posto ó remate da liga, e se vise na obriga de xogar un playoff que supuxo outro dos momentos máis traumáticos para o celtismo deste período de contínuo padecer.

O mesmo que a actuación heróica de Aspas fronte ó Alavés, ningún de nós poderá esquecer aquela fatídica quenda de penaltis á que chegamos tras un partido de infarto. No medio dunha encerrona perpetrada pola directiva do Granada, diante dun público infame e inexcusablemente violento, o punto de penalti voltábase a cruzar no destino do Celta. Semellaba, tralos catro primeiros lanzamentos, que por fin nos podería sorrir a fortuna nun momento trascendental da nosa historia, despois de case un século con ela virada de costas a nós.

Xogadores do Celta abrazados durante aquela fatídica quenda de penaltis en Granada.

Roberto, porteiro do Granada criado asimesmo na Madroa, vencíase á dereita. O lanzamento de Michu, á esquerda. Non. Tampouco desta volta a Deusa Fortuna tiña pensado amosarnos a súa faciana, a que din tan fermosa é. Esa zorra…

O que planeara era ir un paso máis alo na súa crueldade, empapar os nosos inocentes beizos co mel máis doce para acto seguido propinarnos un novo pao descomunal, definitivo. Ninguén dubidou nese momento que non sería o Celta o que pasase aquela eliminatoria. O celtismo enteiro decatouse diso cando o disparo de Michu marchou arriba, tan arriba que chegou a bicar o ceo granadino.

Alo menos Fortuna decidiu amosarse clemente, e os acontecementos precipitáronse inmediatamente. Roberto transformaba o seu penalti, e acto seguido rexeitaba o de Catalá, consumándose a traxedia. A penitencia na Segunda constaba, alo menos, dun ano máis.

Roberto Fernández Alvarellos, porteiro do Granada, transformando o seu lanzamento.

Foron cinco anos de pesadelo nos que sufrimos o indicible. Vivimos cómo partido a partido, as bancadas de Balaídos ían quedando desertas ós poucos. Derrota a derrota, as cadeiras baleiras foron gañando espazo ata deixar un panorama desolador. Decepción a decepción, os celtistas foron abandonando o barco para deixar ó equipo nas mans dos 4.000 que non estabamos nin estaremos dispostos a abandonalo xamáis.

Nós sentimos e vivimos en celeste. Entendemos o celtismo coma un sentimento incondicional, que doe, que desgarra a ialma a disgustos, pero que inexplicablemente enche, realiza, engancha. Somos adictos ó sufrimento, non saberiamos qué facer sen el. Somos inmunes á derrota, ó fracaso. Alí onde vaia o Celta, nós iremos canda el. Non importa o fondo que caia, os nosos brazos estarán aínda máis abaixo para aguantalo e empurralo de volta.

Sen dúbida este foi o filtro definitivo. Quedamos os que somos, e somos os que quedamos. Os que padecimos xogadores indignos de vestir a celeste, os que sufrimos adestradores impropios do banco de Balaídos. Transcorridos uns anos, só nós lembraremos nomes coma Vitolo, Ioannis Okkas, Juan Manuel Peña, Adrián González, Fernando Sales, Vladimir Manchev, Petar Zanev. Danilo, Saulo, Cellerino, Arthuro Bernhardt, Aarón Ñíguez. Edu Moya, Fernando Fajardo, Óscar Díaz, Fabiano Lima, Renán, Verpakovskis. Stoichkov, López Caro, Antonio López, Alejandro Menéndez, Pepe Murcia.

Diego Costa, George Lucas, Lequi, Agus, Núñez… Rober, un do Calvario, o único que safa.

Ninguén, agás nós, se lembrará deles. Porque xa estamos de volta. O fútbol devolveunos ó noso sitio, o sitio do que non debimos saír xamáis. Pero non estamos de volta grazas a un fútbol calquera. Estamos de volta grazas ó fútbol da Madroa. Apuntalados por xogadores dunha calidade e implicación incuestionables como De Lucas, Joan Tomás, Orellana, Bermejo ou Oier entre outros, a base e espírito deste equipo confórmano xogadores da terra. Xogadores que sinten e comprenden a filosofía deste clube porque levan mamando del dende cativos. Puros celtistas, afecionados que se non contasen co don de xogar ó fútbol coma os anxos, serían un máis dos 4.000 que aguantamos estoicamente o chaparrón de fútbol atroz que se nos brindou os tres primeiros anos de odisea.

Celta 2.011/12, un Celta de Primeira.

Si, xa estamos de volta. Voltaremos ós estadios glamurosos e de primeira liña mundial dos que desaparecimos cinco anos atrás. Apareceremos de novo nas portadas dos xornais, nas cabeceiras dos informativos de deportes. A prensa española falará galego, en todo o estado soarán poboacións como Catoira, Marín, O Calvario, Bertamiráns, O Porriño, Vilagarcía, Moaña, Coia, A Coruña, Ferrol, A Pobra do Caramiñal.

Álex, trala vitoria en Tarragona que nos deixaba a un paso de Primeira. A súa cara fala por si mesma.

Voltaremos máis fortes ca nunca, coa fortaleza do que se sabe sobrevivinte do inferno. Curtidos tras un lustro loitando nunha competición na que cada partido é unha batalla, unha competición que esixe o máximo, que castiga, que desgasta.

E voltaremos máis unidos ca nunca, cunha afeción que ven de reengancharse ó equipo no tramo final dunha loita polo retorno que, ollando cara atrás, foi eterna. Benvid@s sexan. Porque a nova loita que se nos presenta por diante vai a ser incluso máis dura, máis esixente en moitos aspectos. E ímol@s precisar a toad@s.

Xa estamos aquí, no lugar que por historia nos pertence. Sabemos que nos botaban en falta, cónstanos que preguntaban por nós. Pedimos desculpas pola demora. A cousa complicouse un pouquiño. Liáronnos. Pero non se preocupen, porque desta volta non temos pensado marchar.

A estreleira, o galeguismo presente nas celebracións.

Iso si: se marchamos, aí estaremos @s 4.000. Porque non entendemos outro xeito de ser do Celta que o incondicional. Porque ése é o único xeito. Que lles pegunten a eles, ós heroes que nos trouxeron aquí. O meu avó estaría orgulloso. Si, avó, xa estamos en Primeira.

¡Hip hip!

Primeiro cuarto de viaxe: paréntese para reflexionar, parte I

Domingo 20 de maio. Día no que se cumpre un cuarto da nosa viaxe. Ata o de agora, todo o que aquí publiquei, agás excepcións puntuais, foi pura descripción de feitos, escenarios e persoas, mera narración da aventura. Transcorridos 3 dos 12 meses que a integran, penso que chegou o momento de facer unha pequena análise do que levamos vivido, de voltar a vista atrás e, aínda que maree, ordea-las lembranzas que ata hoxe acumulamos sen ningún tipo de control. Vexamos qué podemos facer:

A Cruz do Sur é unha constelación, a máis pequena das que integran a esfera celeste. É tremendamente útil para se orientar, xa que a prolongación do seu eixo principal sinala o sur. Na América anterior á invasión hispánica tiña grande relevancia para civilizacións tan importantes coma o pobo Quechua, que a consideraba a versión tanxible do Deus Viracocha, creador e ordeador do Mundo.

Nós coñecímola cando comezamo-la viaxe, xa que naturalmente só se pode observar estando no Hemisferio Sur. E estou convencido de que dende o primeiro momento que nos vimos, caímoslle en graza. Dende ese preciso instante, cada vez que ollamos cara ó ceo, incluídos aqueles ceos perfectos do Estreito de Magallanes, Tierra del Fuego ou Puerto Chuvica, aí está ela, vixilante, disposta a protexernos e a axudar en todo o que faga falta, a facernos as vidas máis doadas. Xúrovos que unha noite que mirei cara arriba na súa procura, ós poucos segundos de atopala, e de súpeto, chiscoume un ollo, fixo desaparecer un dos seus vértices laterais, nun xesto de inequívoca complicidade.

E é que só así se pode explicar a sorte desmedida que estamos a ter nestes primeiros meses de viaxe. É o único que pode dar sentido ó feito de que todo estea a saír perfecto, a influenza dos astros é a única teoría coa que podo argumentar o ideal do noso comezo. Tódalas expectativas coas que partimos ó comezar a Volta ó Mundo estanse a ver superadas con creces nun inicio de ensoño. A cousa vai tan ben que asusta.

Cando saímos da casa estabamos preparados mentalmente para pasar momentos complicados, a lóxica dicíanos que nunha aventura destas características íanse presentar multitude de situacións duras que debiamos superar para completar o noso soño… Tres meses máis tarde aínda estamos agardando a que chegue esa época de “vacas flacas”. A día de hoxe o que podemos contabilizar no apartado de malos momentos vividos é a derrota de Río Grande… e nada máis. E estou preocupado por se esquecimos aquel adestramento mental, teño medo de confiarnos. Non quero que as circunstancias difíciles, que ben seguro que antes ou despois han chegar, nos collan despistados, nos sorprendan coa garda baixa. Non debería suceder.

Pero prosigamos coa análise: no post que titulei “Motivos” dicía que o principal deles é aprender, coñece-lo mundo que nun futuro queremos loitar por cambiar para convertelo noutro máis xusto. Pois ben, vexamos, a grandes rasgos, qué puidemos chegar a aprender neste primeiro tramo:

Estivemos no Brasil, e aprendimos cómo as políticas do Partido dos Trabalhadores de Lula fixeron del un país puxante, e cómo esa puxanza pode arrastrar a un continente enteiro grazas á continuidade de Dilma Roussef.

Estivemos na Arxentina, e vivimos o 36º aniversario do Golpe Militar, e o 30º da Guerra das Malvinas. Rodeámonos de Abuelas de Plaza de Mayo. E vivimos in situ o “caso YPF”, e comprobamos cómo de grandes pode chegar a ter os xenitais unha muller ó goberno, cando Cristina Kirchner nacionalizaba a petroleira e deixaba á caverna española pataleando e cuspindo sandeces.

Estivemos en Chile, e emborrachámonos de Salvador Allende, hoxe que a súa loita por fuxir do capitalismo se converteu nunha cuestión de agora ou nunca, nun caso de vida ou morte. Pero tamén descubrimos con estupor que non só Allende vive. Aínda que con menos forza, tamén se percibe a abominable presenza de Augusto Pinochet, e o enfrontamento dos seus espíritos se pode apreciar en cada recuncho do país.

E agora andamos por Bolivia, aprendendo por fin, e grazas a Evo Morales, algo dos poboadores orixinais de América, recadando datos sobre as verdadeiras raíces deste continente. Marcamos os pasos da ruta do Che Guevara, e nas nosas cabezas resoan con forzas renovadas consignas de sempre, coma que “a Revolución é o importante, e cada un de nós, so, non vale nada”.

Penso que o ritmo de aprendizaxe non é baixo, non anda mal.

Nestes tres primeiros meses de aventura, efectivamente, absorbimos información coma esponxas. Tamén visitamos lugares espectaculares, desfrutamos de paraxes e paisaxes prodixiosas. Moitas delas deixáronnos sen fala, algunha case sen respiración. Corrímonos moita festa, pasámolo en grande, rimos coma auténticos becerros.

Pero sen lugar a dúbidas, e por riba de tódalas cousas, neste primeiro cuarto de Volta ó Mundo o que fixemos principalmente foi amar. Estamos a sufrir un desgaste emocional importantísimo, pero paga a pena. Alo menos polo momento. Deixámonos a ialma amando por todo punto do Planeta polo que pasamos. Dende o máis fondo do trópico ata acariñar a Antártida, dende o Reino de Xeo ata un deserto na estratosfera. Nas casas onde nos acolleron, en hostels, na cabina dun camión, no seno dunha familia.

Pamela, a nosa primeira anfitriona e primeira persoa que nos fascinou.

E non amamos por amar, porque sexamos así de xenerosos e moito menos porque a biblia ou ningún deus (alo menos no meu caso) digan que hai que amar a todo ser vivo. Amamos porque a xente que atopamos no noso camiño non nos deixa outra opción.

Taty e Richard, da primeira etapa en Recife. Aínda hoxe, raro é o día que non nos chega unha mensaxe dela.

E é que, na contra do que moit@s pensan, que declaran en perigo de extinción ás boas persoas o que non as dá xa por extinguidas, que deron carpetazo ó caso sentenciando á especie humá, o mundo está cheo de boa xente. Asquerosamente ateigado de persoas marabillosas. De tódalas culturas, de tódadas cores, chegadas de calquera punto do Planeta.

Vale. Coñecímola en Río, e reatopámonos con ela na súa cidade, Mar del Plata.

Unha por unha, pinga a pinga, cada indivíduo que se cruza no noso camiño gaña o noso corazón de inmediato. Eu xa non sei cómo facer para describir tanta bondade no blogue sen perder credibilidade ou sen parecer imbécil. Quedo sen palabras, sen calificativos, non dou feito.

Raqueliña e Richi, os nosos galegos de Floripa.

E ésa, querid@s amig@s, ésa é a nosa principal aprendizaxe. É o que máis claro nos está quedando, é o que mellor podemos contrastar e constatar con meirande veracidade. E, claramente, é o que máis nos ilusiona, o que nos dá máis forzas para continuar, o que máis nos enche de esperanzas de cara ó futuro.

Gonzalo. El e maila súa moza Ely conquistáronnos en El Calafate.

Porque se ésta é a xente que habita o Mundo, todo é posible. Con esta calidade de persoas polo Planeta adiante pódense facer cousas moi importantes, moi grandes, cousas impensables para @s incrédul@s, para @s pesimistas, para aquel@s que sentenciaron á raza humá, e o máis importante: para @s que nos fixeron dubidar dela.

Samu, o noso anfitrión vigués en Buenos Aires.

Ese pequeno atallo, ese número insignificante de depravad@s que gobernan o mundo a base de corrupción, sementando miseria, desigualdade, violencia e odio ó seu antollo, e que pensan que o seguirán facendo polo resto da eternidade. Non saben o trabucadísimos que están.

Cata, a irmá da familia que deixamos en Valdivia.

Porque a boa xente non está extinguida, nin en perigo de extinción. A xente allea ó actual funcionamento do planeta, a que non está conforme e si está disposta a cambialo, non son uns pouc@s. Son moit@s. Unha barbaridade. Coma nunca me cansarei de repetir, SOMOS A MAIORÍA.

Que a Cruz do Sur nos siga acompañando.

Asshole Team, no Salar de Uyuni.