Kuala Lumpur, volta a Bangkok e revolta a Kuala Lumpur. Unha páxina en branco.

Venres 4 de xaneiro de 2.013. Coma diría Amaya Montero: vouche escribir o artigo máis lamentable do mundo. Bueno, ela diría o máis bonito, pero facer faría o máis lamentable, e iso será o que faga eu tamén. Unha vez avisad@s, comezo.

Tras botar o día enteiro en Kota Bharu, cidade fronteiriza con Tailandia e pertencente a territorio malaio, partimos hacia Kuala Lumpur ás 21:00 do serán. Á capital malaia chegamos ás 05:00 da madrugada. É éste un horario inmellorable para procurar aloxamento. Ninguén na rúa a quén preguntar, nos hostels que están abertos toca espertar ó tipo de recepción, e hai que negociar para que non che cobren a noite que aínda está a transcorrer. A isto había que engadir nesta ocasión unha cortina de choiva coma só no trópico sabe caer.

Ante tales circunstancias rematamos por meternos no Merdeka, o primeiro no que nos ofreceron un prezo convincente. O que xa non resultou tan convincente foron as instalacións. A falta dun mes para completar a Volta enteira, o Merdeka meteuse de cheo na loita por se proclamar o aloxamento máis ruín que pisamos polo mundo adiante. Facendo honra ó seu escatolóxico nome, sábanas, mantas e cortinas tiñan máis furados que un queixo gruyer, as almofadas máis merda que o pao dun galiñeiro, un caldeiro e unha billa de auga fría substituían á ducha, e o mellor de todo: o interruptor da luz, fóra da habitación. Ante semellante panorama, ó espertar a mediodía comezamos a procura para mudarnos a un sitio onde as cascudas non superasen en tamañó ós ratos, os ratos ás hienas e as hienas a Jabba the Hutt. O elixido foi o Cosmopolitan.

Malaisia dándonos a benvida.

Instalámonos na nosa nova hospedaxe, e puxemos rumbo á embaixada india en Kuala Lumpur. Pero antes de falar do que alí aconteceu, que ten tela, quero trasladarvos o pouco que puiden percibir do pobo malaio. Para comezar, unha sorpresa do máis agradable. Os idiomas malaio e indonesio son moi semellantes, polo cal puiden poñer en práctica as catro trapalladas que aprendera en Indonesia e que tanta graza lles facía ós seus habitantes que lles dixera.

E ésa é outra novidade coa que nos deleitou Malaisia e que nos fixo ben felices. O reino malaio é oficialmente musulmán, e coma en todo territorio habitado por este pobo, as súas xentes son quentes e acolledoras, e o mesmo que nos atoparamos en Indonesia, reaccionan con enorme entusiasmo cando lles dás unha mínima mostra de interés pola súa cultura.

Pero estaba a piques de comentarvos o acontecido no “Alto Comisionado Indio en Kuala Lumpur”, que así se fai chamar a representación india na capital malaia. Recoñezo que debimos interpretar a toma de contacto pouco menos que coma unha declaración de intencións. Namáis entrar pola porta, mandáronnos de volta. Había que completar o formulario do visado, e o único xeito de facelo é por internet, e despois imprimilo. Non, non existe ningunha copia xa impresa para cubrir directamente. E non, non se pode cubrir nun dos mil ordenadores dos que alí dentro dispoñen.

Ó saír do ciber e tamén da tenda fotográfica, xa que o formulario require fotos de 2 x 2 pulgadas, formato único do visado indio, voltamos ó Alto Comisionado. De novo duramos ben pouco dentro. Mais desta vez o motivo polo que nos chimparon para fóra era bastante máis preocupante. Por algunha razón que ninguén nos explicou e que en primeira instancia resulta noxentamente absurda, non se lles concede o visado ós turistas que o solicitan dende Malaisia. E punto. Os residentes non teñen problema. Tampouco se lle poñen atrancos ós turistas noutros países. Pero parece ser que o ser turista en Malaisia convírteche nun auténtico indesexable, unha especie de apestado. Dixéronnos que a nosa única posibilidade era desprazarnos a Bangkok, e tramitar o tema dende alí.

O amo e señor do hostel Cosmopolitan é este adorable oso panda encarnado no corpo dun gatete mórbido.

E chegados a este punto, ¿qué vos parece se vos conto algunha brincadeira sobre Chuck Norris? Como por exemplo aquela que di que a Morte unha vez tivo unha experiencia cercana a Chuck Norris; ou aqueloutra que afirma que cando Graham Bell inventou o teléfono tiña tres chamadas perdidas de Chuck Norris.

Ou se preferides podemos abrir un debate sobre a orixe do universo. ¿Por qué non darlle unha volta máis á eterna confrontación entre creacionismo e evolucionismo ou darwinismo? A min persoalmente ningunha das dúas teorías me resulta demasiado convincente. Comecemos pola primeira, o creacionismo:

Os creacionistas sosteñen que Deus creou o mundo en seis días.  O primeiro día creou os ceos, a terra o día e a noite; o segundo o firmamento; o terceiro meteuse cos océanos, árbores e verduras varias; o cuarto espetou o sol no día e a lúa na noite, e o quinto paxaros e peixes. Viron a luz entón Catanha e Beckham, gaivota e faneca.

Por último, antes de deitarse a descansar, o sexto día púxose cos animais terrestres. É de supoñer que cos sobrantes de tódalas especies anteriores, para non desaproveitar material, creou o ornitorrinco. Obviamente tamén deu vida ó home, e da costela déste fabricou á muller. Xa ves, e logo critican a Marilyn Manson cando din que se quitou unha costela para facerse felacións a si mesmo. Polo menos el é autosuficiente.

Dende aquí, a modo de reproche, lembrarlle a Deus que hai que coidar os detalles. Non pode ser que algo a todas luces prescindible, e que antes ou despois vai resultar letalmente danado como o fígado estea protexido por toda unha caixa torácica, con seis costelas, un esternón e a virxe santísima; e pola contra, algo dunha importancia capital e unha tremenda delicadeza como os testículos só poida defenderse das agresións dun hostil mundo exterior cunha ridícula capa de pel engurrada, que aínda por enriba ás veces os suxeita con firmeza, pero outras déixaos pendurar dun xeito que quita a respiración.

Pero vaiamos co evolucionismo, que tamén ten o seu aquel. Este pensamento afirma que o universo xurdiu hai 13.700 millóns de anos, cando unha partícula do tamaño dun átomo, nunha fracción de segundo adquiriu un tamaño superior a unha galaxia. Enchendo o papo dese xeito, que deixaría baleira a despensa da avoa máis fartureira, non lle quedaba outra que rebentar, e cando o fixo formáronse as estrelas, que foron as seguintes en petar. Polo universo expándense hidróxeno, helio, touciño, grelos, garbanzos, chourizo de cebola, orella e demáis materias que deron orixe a un cocido que foi chamado planetas.

No noso, 4.500 millóns de anos atrás, non había auga. Mais, nalgo que @s galeg@s chamariamos un pequeno chaparrón, botou a chover un millón de anos seguidos. Daquela o sistema de sumidoiros non era moi eficiente, e claro, houbo inundacións. E formáronse os océanos. Neles xurdiu o osíxeno, que subiu á superficie dando lugar á atmosfera e creando as condicións axeitadas para concebir a vida. A partires de aí, o home pasa da auga ás pólas das árbores, e de aí a pulular pola superficie da terra, primeiro para poboala nos seus catro puntos cardinais e despois para escarallala toda. O peixe que lle indicou o camiño de saída da auga ó primeiro home que catou a superficie aínda debe estar tirándose das escamas.

O caso é que esta teoría tampouco explica a escasa protección da que gozan os meus collóns, así que tampouco lle concedo o máis mínimo crédito.

Chegad@s a este punto, @s pouc@s que aínda seguides a ler este artigo estaredes preguntándovos ou ben por qué se me dá por escribir despois de tomar a aspirina con calimocho, ou ben por qué diantres estou a divagar de xeito tan esaxerado. Pois ben. O motivo é que se non quero que o artigo sobre Malaisia sexa de dous párrafos, teño que meterlle palla. E é que os desgrazados da embaixada india estiveron a darnos longas nada menos que ata o día 20, cando decidimos dalo por imposible e conseguir o visado en Bangkok.

Entrada das Covas de Batu, en Kuala Lumpur.

Non puidemos movernos de Kuala Lumpur en todo o infructuoso proceso de toma e daca que mantivemos co Alto Comisionado Indio. Tamén é certo que as visitas ó mesmo só se producían de mañá. Tiñamos toda a tarde para lanzarnos a coñecer os non demasiados encantos que ofrece a capital malaia, mais ó clásico “xa iremos mañá” uniuse o lamentable estado físico no que nos atopamos. Tralos primeiros síntomas de febleza detectados na China, non levantamos cabeza. A Indochina percorrímola co depósito na reserva. En Tailandia remolcáronnos Richi e compaña. Mais en Malaisia quedamos varados.

Non foi ata os tres derradeiros días de estancia en Kuala Lumpur, cando nos mudamos ó Backpackers Inn, que nos dignamos a visitar algo da cidade. Fixémolo arrastrados por Carles e Alberto. Coñecímolos o día mesmo que nos mudamos de hostel. Eran dous amigos de Reus, o primeiro traballaba en Alemaña e o segundo en Bangkok, os dous para a mesma empresa de automoción.

Covas de Batu.

Carles era un mochileiro mozo pero experimentado. Tiña unha chea de quilómetros e destinos na súa mochila, e falaba das fascinantes aventuras que neles viviu cunha naturalidade abraiante. Alberto, inxenioso e vacilón, era un amante dos deportes. Madridista ata a médula, encantáballe encarnar o papel de fanático cavernario, e facíao de xeito xenialmente simpático. Como comentaba, foi con eles dous canda quen fixemos a nosa única expedición: as Covas de Batu. Trátase dunha serie de templos hinduistas localizados no interior dunhas fermosas covas, presididas por unha impoñente figura dourada dunha deidade hindú.

Entre no-los dous, Carles. Alberto é o segundo pola dereita.

Tampouco dá para moito máis o tema. Era o sábado 19 de xaneiro. Ó día seguinte partiamos hacia Bangkok. Resignados. Coas orellas gachas. Mais antes de pasar coa fabulosa volta a Tailandia, falemos de fútbol. Neste período de desidia entre as capitais malaia e tailandesa, o Celta xogou cinco partidos. Impuxémonos ó Fachadolid de xeito claro e merecido; caímos na volta dos oitavos de Copa no Bernabéu nun partido onde ademáis da nefasta imaxe ofrecida a peor nova foi a perda de Huguiño para todo o que resta de tampada; arrastrámonos nun choque lamentable en Cornellá ante un Español que nos gañou empregando os recursos máis básicos, perdoámoslle a vida unha vez máis ó Malaga na Rosaleda, arrincando un escaso e insuficiente punto, e safamos outro de milagre contra a Real en Vigo, xogando medio partido con dez. Este último envite presencieino xa en Bangkok.

Foi, como digo, o día 21 cando chegamos novamente a Bangkok. Unha vez máis, coa noite enriba. Tras preguntar nun cento de recepcións, acolléronnos no Sitdhi, case que por mágoa. Tampouco era esta unha hospedaxe que copara as nosas expectativas, así que ó día seguinte mudámonos ó Roof Guesthouse. Foi esa mesma mañá cando nos garantimos a nosa presenza na India, arranxando e deixando pago o noso visado. Finalmente. Tras un tedioso e desesperante cúmulo de despropósitos que nos levou a recurtar dúas semanas da nosa estancia na India, en principio establecida nun mes. Celebrámolo lacazaneando ata o día 31, ata que nos deron os pasaportes co dichoso visado indio estampado neles. Os últimos 9 días, nun dos cales quedamos con Alberto para tomarlle unhas chiquitas, pasámolos no Wild Orchid Ville.

Templo á beira do río Chao Phraya.

O derradeiro día de xaneiro aterramos en Kuala Lumpur. O segundo de febreiro estabamos a despegar hacia Nova Deli. Tan só restan dúas semanas de viaxe. Afrontamos os derradeiros quince días do soño das nosas vidas. Os depósitos de forzas seguen baleiros. Non importa. Voltaremos a imprimirlle á nosa aventura o ritmo infernal dos dez meses e medio anteriores ó período de letargo malaio. Sacaremos as forzas de algures. Das promesas que deixamos na Galiza. Das lembranzas que colleitamos nos 22 países percorridos. Dunha Cruz do Sur que xa só sentimos ó lonxe dende hai tres meses.

Solicito as vosas desculpas polo indecente deste artigo. Prometo compensalo cos que veñen sobre a India. E prométovolo a tod@s, creacionistas e evolucionistas.

Kuala Lumpur, coas Torres Petronas de fondo.

Tailandia. De paseo pola Ibiza de Asia.

Sábado 22 de decembro. Co corpo moído polo reenganche da noite anterior, prantámonos en Bangkok ás 20:30 do serán. Con catro horas e media de retraso e tras mudar de bus e minibús un cento de veces. E faciámolo acompañados dunha parella de amigos que coñecera nunha destas mudanzas. Tratábase de Fernando e Carmen. Oscense el e pamplonica ela, estaban no comezo dunha aventura prácticamente idéntica á nosa, unha volta ó mundo dun ano cun trazado inverso pero moi semellante.

Ela, como ben indica o seu documento de identidade, era cercana e independente. Brava. Falaba da viaxe que ten por diante coma cando eu falaba de sacar a pasear ó can antes de comezar a miña. E iso que nunca tiven can. El, e non vou esaxerar en absoluto no dato que aportarei deseguido, era o meirande bebedor que xamáis coñecín. Datos estatísticos aportados por el ó longo dun botellón argumentan o titular. E xa se sabe que nunca se minte nun botellón. Viranos visitar a Vigo. Quen queira, que o poña a proba.

O domingo 23 era día sinalado no almanaque. Como ameazara na nosa despedida en Los Angeles e como confirmara escasas datas atrás, Richi uníase de novo a no-los dous na causa de percorrer o mundo baixo o título de emisarios do Calvario. Pero é que iso non era todo. Chegaba con reforzos. Canda el apuntárase ó periplo tailandés Santi, outro vigués, bonachón e curtido en mil batallas. Cun afinado gusto polo humor absurdo, o que fixo del o complemento perfecto para mudar en trío o dueto de máquinas de cuspir idioteces que habitualmente conformamos Richi e máis eu.

Santi, con pose intelectual.

E canda Santi apuntárase ó periplo tailandés Ale, un uruguaio, inxenioso e que escasamente entrado na trintena xa levaba vivido nos catro recantos do planeta. Cun refinadísimo sentido do humor, adaptable tamén ó absurdo, o que fixo del o complemento perfecto para mudar en cuarteto o trío que viñamos de conformar Santi, Richi e máis eu.

Alejandro, o charrúa que resultou ser unha fichaxe estelar.

Chegaron contra o mediodía. Xantamos, e dimos unha mínima volta pola cidade canda Carmen e Fernando. Cando caeu a noite, saímos os sete a tomar unhas cuncas. Rematámola sos Fernando e máis eu. O resto, as tres novas incorporacións incluídas, foron descansar trala tunda da viaxe que os trouxera a Bangkok. Foi a primeira e a única ocasión que fixeron tal. Non viñeran a Tailandia para descansar. Viñan con fame de esmorga. Máis da que poida ter Triki de galletas. Máis da que poida ter Papadopoulos de gol. Máis da que poida ter un vasco de sexo.

A famosa “Khaosan Road”.

Se nalgún momento tiñamos pensado mergullarnos na cultura tailandesa, procurar o acougo nalgunha paraxe apartada do mundanal ruído, ou alonxarnos na medida do posible de todo o relacionado co mundo occidental, iamos dados. Un percorrido polos puntos máis masificados dun dos destinos máis concorridos do planeta nos últimos tempos por parte daqueles que procuran o desenfreno e o descontrol era o que nos agardaba os vindeiros dez días. Iso era o que demandaba a nosa visita. Supoño que iso era o xusto.

Ó día seguinte á tardiña despedímonos de Carmen e Fernando no Lek Guest House, o noso cotroso hostel na famosa Khaosan Road, e deixamos Bangkok. Comezaba a ruta da luxuria, e o primeiro destino era Pattaya. A ela chegamos rematando o serán, de novo con dúas horas de retraso. Despois doutras tantas procurando un sitio onde pasar a noite, rematamos por atopar o Jiraphon Hotel 2, o único que se axeitaba un mínimo ás nosas posibilidades. O máis afastado do epicentro da movida que puidemos alcanzar.

Situada 170 quilómetros ó sur de Bangkok, podería darvos unha descripción máis detallada de Pattaya. Algún dato de interese relativo á súa demografía, sociedade ou cultura. Mais penso que co seu alcume é máis que de abondo para que vos fagades unha idea do ambiente que alí se respira. A Pattaya chámanlle o burdel de Asia.

Non é por casualidade. Do Jiraphon, por obra e graza dun tuk tuk conducido por un señor sospeitoso de rebasar a idade de xubilación ata do último dos obreiros galegos cando o derradeiro país da U.E. por ser rescatado sexa Suecia -por proxección uns 170 anos-, aparecimos na boca dunha rúa chamada Walking Street. O nome da rúa non convida precisamente a exprimir os miolos para achar a procedencia do seu nomeamento. Igualiño que se un checheno aparece de súpeto no número 1 da rúa Alexandre Bóveda.

E a simpleza do seu nome vai acorde coa vulgaridade do seu contido. Un local destinado ó turista ruso foi o único en toda Walking Street no que puidemos entrar sen que no seu interior un feixe de mozas tailandesas se insinuasen ós clientes amosando cacha. No primeiro que probamos sorte foi no Rock ‘n’ Roll Bar. Nome en principio non demasiado suxerente. Incorrecto. A música era o de menos. As mozas que abaneaban os seus corpos medio espidos sobre as tarimas facíano seguindo ritmos inexistentes. Tanto tiña se soaba a balada máis lenta dos Scorpions coma o tema máis incendiario dos Guns ‘N’ Roses. Eran zombis en movemento. Os gringos que baboseaban ós seus pés non casaban moito máis coas notas. Walking deads dentro de Walking Street.

O equipo no interior do Rock ‘N’ Roll Bar.

Percorrimos a rúa das mortas vivintes de cabo a rabo. Ninguén olla a ninguén. Os gringos ollan os carteis que as mozas sosteñen, ofrecendo o striptease, a masaxe ou o polvo máis barato. Elas, ausentes, non ollan nada. Dous axentes con uniforme de “Policía dos turistas” inmobilizan unha prostituta transexual. Será seu o delito. A impunidade cubre a vergoña en Pattaya. Case todo vale. Case todo o mundo se cre con dereito a case todo. Collimos outro tuk tuk de volta ó albergue. Este novo conductor, se cadra máis veterano aínda que o que nos trouxera na ida, pareceume nembargantes a persoa máis chea de vida de todo o surleste asiático.

O martes saímos escopetados de Pattaya. Era 25 de decembro. O noso xantar de nadal consistiu nun prato de pad thai, o máis típico do país, os sete en amor e compaña no bar máis achegado á estación de autobuses. Viñamos de elixir o noso vindeiro destino. Era tempo de praia. Era tempo de Ko Samui.

Xantar de nadal xusto antes de fuxir de Pattaya.

Ko Samui é unha illa situada na costa leste de Tailandia. Sobra dicir que é un dos destinos máis solicitados do país, pola calidade e cantidade das súas praias. Deixados atrás autobuses, ferris, tuk tuks e taxis, chegamos a Ko Samui ó día seguinte a media mañá. Era tempo de poñernos de acordo en ónde iamos durmir os vindeiros tres días. Despois de idas e voltas, ofertas e contraofertas, tira e afrouxas e toma e dacas, decidímonos por un complexo de bungalows chamado P&P Samui. Así tiven pesadelos tódolos días.

Unha gaivota enriba das “pes”, e o drama está asegurado.

En Ko Samui, ó cuarto día, descansamos. Deitámonos na praia coma se fosemos lagartos, e deixamos que pasaran as horas e os días. Ata que chegou o 28. O venres 28 había que completar outro dos deberes de obrigado cumprimento que traiamos da casa. No ceo había lúa chea. Baixo os nosos pés había unha praia tailandesa. Había Full Moon Party. A festa da lúa chea, todo un clásico en Tailandia. Bares e hospedaxes de toda a illa anunciaban a súa particular Full Moon Party. Nós quedamos na zona de bares situada ó pé do P&P.

Unha das festas máis coñecidas do mundo… que nos deixou fríos. Cando menos, fríos. Música electrónica en tódolos locais a todo meter. Occidentais pasados de todo berrando e facendo algo que eles considerarían bailar, e que non pasaban de ser movementos espasmódicos bastante perigosos para os que estabamos preto deles. Botellas escachadas en cabezas. Esta última situación superounos un pouco, e decidimos ir a outra zona de bares algo máis afastada da praia.

“Full Moon Party” en Ko Samui.

Alí non se ofrecía outra cousa que máis da mesma menciña. “Chunda-chunda” a volumes insáns, e máis guiris ata arriba de calquera cousa que dilate pupilas e faga mover o corpo coma se éste estivese a sufrir un ataque epiléptico. Queixadas angloparlantes movíanse con independencia do resto da cabeza dos seus dopados donos, e surcaban o aire da noite de Ko Samui, iluminada por unha magnífica lúa.

Así as cousas, aturamos ata o final, xa que o plan deseñado esixía tal esforzo. Sen pasar por cama, debiamos coller un microbús que nos achegase ó seguinte destino da ruta da perdición. Desta volta tratábase da Bahía de Railay. Cando deixamos o P&P Samui, Ale e Santi decatáronse de que o persoal lle afanara cartos na habitación. ¿Casualidade? Cun nome con esas siglas, e falando de roubar, penso que non se pode falar de casualidade. Aínda non clarexara de todo o ceo cando puxemos rumbo a Railay.

E a el chegamos a medio serán. Desta volta, milagre, non houbo retraso, máis aló do que levo eu sempre comigo. O que si houbo foi récord de transbordos. Para chegar á Bahía de Railay montamos en tres autobuses, dous microbuses, un tuk tuk, e finalmente, un bote. Faltou o transbordador espacial, un foguete marca ACME e a Nube Kinton para cubrir tódolos medios de transporte posibles.

Desembarco en Railay.

A Bahía de Railay segue o patrón de Ko Samui, e supoño que dunha alta pocentaxe da liña de costa tailandesa. Son paraxes espectaculares, cunhas praias impresionantes metidas nun entorno natural que quita o salouco. Formacións montañosas cubertas de vexetación tropical rematan súpetamente para deixar paso a unhas praias de fina area e mornas augas.

Praia Oeste da bahía.

E no horizonte desas mornas augas, unha incomprensible sucesión de rochas enormes, coma se da Bahía de Halong se tratase. A beleza do emprazamento é impresionante. Mais, como dixen, o patrón de Ko Samui tamén está presente en Krabi, que así se chama a cidade que acolle a Railay. A bahía divídese en parte leste e parte oeste. Cada parte remata en cadansúa praia, e o camiño á mesma está saturado de hospedaxes –Rampala era o nome da nosa-, restaurantes, bares e oficinas de turismo.

E todo elo saturado de turistas trasnoitados. Australianos, europeos, norteamericanos. Chineses, rusos, xaponeses. Orcos de Mordor. O imposible é atopar un tailandés. Os que hai agóchanse detrás dunha barra, dun mostrador… ou debaixo dunha capa de maquillaxe que os faga parecer máis mulleres. Estes últimos fanse chamar ladyboys. A lenda do ladyboy tailandés. Tan verídica que asusta. Hainos que amagan peor ca min cando me disfrazo de muller en entroido. Hainos que crean dúbida a primeira vista, pero que cando abren a boca lles medra o paquete. E despois están os velenosos.

Locen curvas sinuosas, longas e lisas cabeleiras, e nin sequera o ton de voz delata o seu sexo. Sementan a dúbida. E con ela, o pánico. Coñézovos coma se vos parise. Sei que tod@s tendes a mesma pregunta nas vosas perversas e morbosas mentes. “¿Pero caeu algún de vós ou non?”, resoa nos vosos interiores unha e outra vez. Non serei eu o que sacie a vosa sede de morbo. Deixareivos coa dúbida, non vou dicir nada. Coma sucedera en Las Vegas, o que acontece en Krabi, fica en Krabi. Simplemente apuntar, na miña defensa, que estaba moi escuro e que atacou a traizón.

En Railay foméntase moito, ademáis do transformismo, a escalada. Os cantís, montañas e formacións rochosas que tanto abundan na bahía son propicias para elo. Precisamente nun dos puntos elevados da zona, contra a praia do oeste, existe unha lagoa. Un día que nos atopamos con forzas e confianza, decidimos subir a visitala. O problema foi que o día que nos atopamos con forzas e confianza coincidiu co día que estivo a chover toda a mañá, e o tramo a escalar, xa de primeiras non demasiado asequible, estaba esvaradizo e totalmente enlamado.

De camiño á lagoa.

Esvaraban as pedras, esvaraban as cordas a agarrar, esvaraban as pólas e raíces das árbores nas que apoiarse… Non esnaframos de milagre, pero a incursión deu para facer unhas risas espectaculares ó ollar os uns para os outros cubertos de lama de pés a cabeza. Despois de dúas horas de tunda, chegamos a un cantil polo que só se podía descender deslizándose por unha corda, a cal esvaraba máis que unha anguía, así que desbotamos a idea de partirnos a crisma por ver unha lagoa. Tiramos unhas fotos e pegamos media volta.

Railay vista dende unha das súas montañas.

E foi entón cando se nos botou enriba fin de ano. Antes de chegar a Tailandia este día tamén estaba marcado en vermello na nosa axenda. A idea de pasar a festa de aninovo nunha praia tailandesa resultaba bastante excitante. Despois do vivido, por exemplo, na Full Moon Party de Ko Samui, as nosas expectativas tornáranse moito máis modestas. Aínda así, puxémonos ó chollo.

Música electrónica en tódolos locais a todo meter. Occidentais pasados de todo berrando e facendo algo que eles considerarían bailar, e que non pasaban de ser movementos espasmódicos bastante perigosos para os que estabamos preto deles. Botellas escachadas en cabezas. Efectivamente, acabo de facer un vil “copia-pega” do acontecido na Full Moon Party de Ko Samui. Porque iso foi no que consistiu a festa de aninovo. Unha vil copia da Full Moon Party, coa única salvedade da botella escachada na testa. Iso e unha afluenza de xente moito menor.

Festa de aninovo. Nós puxemos todo da nosa parte.

Co 2.013 tamén chegaron as despedidas. O novo ano trouxo consigo a marcha de Richi, Santi e Ale. Foi un pracer soltar estupideces sen filtro nin control canda vós, meus absurdos amigos. O Reino Republicano de Fanelia, país que nun exercicio de demencia sen parangón inventamos entre todos, acollerá o noso reencontro. Que así sexa.

Quedabamos novamente os dous de sempre. O día 3 de xaneiro partimos hacia Sungai Kolok, na fronteira con Malaisia. Chegamos con ésta pechada, así que houbemos de facer noite no Marina Hotel. Sería ó día seguinte cando pisamos chan malaio, na cidade de Kota Bharu.

Fóra do balbordo turístico Tailandia amósanos a súa verdadeira faciana. Foron escasas horas as que botamos en Sungai Kolok, mais deu para evidenciar que baixo tamaña sobre explotación turística as vidas tailandesas desenvólvense viciadas. Prezos miltiplicados por dez. Menús onde os pratos locais figuran na derradeira páxina, tras hamburguesas, pizzas e hot dogs. Xentes que ollan para ti con desprezo ou coma se foses un billete con pernas. Fóra de decadencia e ladyboys voltaron as olladas incrédulas, sorprendidas de ver un loiro e un barbudo. Sorrisos cómplices, amables, modestos. Quero coñecer esa Tailandia. Pode que o faga algún día.

“Perdidos” en Krabi.

Mais agora é tempo de Malaisia.