Lima. O encontro máis agardado: dá comezo a Operación Mocho Picchu.

Venres 1 de xuño. Chegamos a Lima a mediodía, e puxémonos a procurar o enderezo que tiñamos, onde viven César, a súa moza Antonella, Alida, a mamá désta, o seu marido Hernán; Aranza, filla déste, e máis Dante, irmán de Antonella. Tamén son da casa o canciño Emilio e a gata Carlota, de pasaporte galego. Era aquí onde se supoñía que se debería producir o tan ansiado encontro con César, que levabamos preparando meses e meses atrás.

Mais aínda debimos agardar unhas horas máis, as cales pasamos conversando con Hernán e coa propia Anto. Ata que chegou o momento.

César entrou pola porta tras chegar de traballar, e atopámonos na terraza, onde estabamos agochados. Amigo, case irmán de Cons dende que ambos tiñan 5 anos, amigazo meu dende hai uns 15, e un dos meus máximos e mellores compañeiros de troula. Lima, o Perú enteiro non sabía o que se lle viña enriba.

César Torres, cerebro da Operación Mocho Picchu.

Din que o calendario maia data a fin do mundo no 21 de decembro, coincidindo co solsticio de verán. É moi probable que cometeran un pequeno erro de cálculo, e a apocalipse se adiante medio ano. Que tres preas de tamaña magnitude se xunten no punto do planeta oposto ó seu lugar de orixe constitúe unha ameaza bastante máis grande de cara á humanidade que unha guerra con armamento nuclear, choiva de meteoritos, invasión alieníxena, maioría absoluta do Partido Popular, ou calquera outra circunstancia catastrófica.

Foron tres semanas en Lima nas que rimos coma tolos, trouleamos coma auténticas bestas, e comimos coma verdadeiros becerros. Básicamente iso foi o único que fixemos. Facendo unha análise máis en profundidade, tamén. Botei risas como para conseguir os abdominais de Cristiano Ronaldo con vigorexia e ciclado perdido, e comín como para que me saíra a panza de Torrente tras comerse a Falete e con embarazo psicolóxico. Un efecto anulou ó outro, e quedei como estaba.

Sei que este blogue o len as nosas mamás, pero hei de ser sinceiro. Non fumos bos rapaces. Zanxamos o debate de se o pisco procede de Chile ou do Perú rematando con tódalas existencias do planeta, e por se había algunha dúbida sobre a procedencia da cervexa ou do viño, fixemos o mesmo.

Tamén fixemos algo de turismo, que non se diga. Foi o primeiro día. Dimos unha volta polo distrito de Miraflores, o máis acomodado de Lima. Cruzamos a popular Puente de los Suspiros, lugar de inspiración de múltiples e importantes artistas. Estivemos no Parque del Amor, repletiño de parellas facendo demostracións afectivas de diversa índole, e que ofrece unhas vistas da costa limeña verdadeiramente espectaculares, con contínuos cantís que debuxan o litoral, e o Pacífico ó fondo, coa súa brava ondeaxe. E paseamos polo Parque Kennedy, onde se desempeñan frecuentes actividades culturais para todo tipo de públicos.

Aquí deu comezo o noso particular tour gastronómico da man de César, unha maratón de catas de comidas tradicionais peruanas que nos brindou unha nova viaxe dentro da nosa, unha viaxe de sabores coa que día a día fumos coñecendo o mundo paralelo que supón a cociña peruana, extraordinariamente rica e variada.

Como digo, esa mesma tarde probamos os picarones, unha masa doce de boniato con mel de Chancaca; e ceamos polo do Pardos, unha cadea peruana de comida rápida onde ademáis dun moi rico polo fritido probamos os anticuchos. Os anticuchos son brochetas de corazón de vaca, así, para gusto e alegría dos vexetarianos. Os do Pardos parecéronnos ricos, pero César advertiunos de que non eran, nin moito menos, os mellores. Creo que os máis saborosos son os corazóns que se lle arrincan a tenreiriñas máis monas e adorables, mentres observan ó seu verdugo cos ollos vidrosos e axitando as pestanas.

Nin que dicir ten que o primeiro día de estancia en Lima foi o primeiro día de festa. No-los dous levabamos máis de 24 horas de durmir, César xa se pegara unha boa esmorga a noite anterior, pero a magnitude do evento era demasiado importante, máis incluso que cada un de nós individualmente. O noso estatus de moinantes de primeiro nivel estaba en xogo, debiamos estar á altura da cita máis esixente que se nos presentara nunca, estabamos ante a nosa particular Champions da troula.

Os catro na entrada do Toto’s, antes da chegada de Rodri.

Así que asumimos responsabilidades, xuntámonos con Rodri, outro vigués que andaba por Lima e que fora ó mesmo colexio que César e Cons, e puxémonos mans á obra. Comezamos por Miraflores, e de alí pasamos ó centro, a catar o famoso pisco sour do Maury, un hotel de nivel bastante a ter en conta pero que se pode acceder á súa cafetería sen problema algún. Entramos en diferentes locais frecuentados por xentes que se adican a discutir o modelo económico máis axeitado para erradicar a fame no mundo, a fórmula da vacina do SIDA e a cura contra o cancro, entre outras actividades igualmente didácticas, para rematar a noite no Múnich, onde o pago da entrada inclúe unha xerra de cervexa que din que é de litro, pero que eu penso que no seu interior cabe un peruano de estatura media tranquilamente, e un baixiño incluso podería facer uns longos. Antes de retirarnos, catamos os anticuchos que se preparan nos postos da rúa. Amig@s, se os anticuchos máis ricos son os elaborados cos corazóns das tenreiras máis adorables, éstes debían ser os de Bamby, Tambor, Timón, Pumba, Espinete e Balú, todos nas súas versións vacunas. En serio, qué delicia.

Rúa de Barranco, unha das zonas de marcha limeñas.

Pasamos a noite os tres no Youth, o hostel que Hernán nos recomendara. O sábado saímos do Youth dereitiños á Onceava, un restaurante coñecido en Lima polo seu cebiche, prato típico peruano que non é outra cousa que peixe cru, “cociñado” con limón.

Os tres na Onceava, degustando a cociña peruana.

Nunha bandexa onde cada bocado viña servido na súa cuncha de vieira, tamén probamos o tiradito, outra preparación de peixe cru, pulpo al olivo, o cal me quitou un pouco o meu mono de polbo, causa, unha masa de pataca con lima e ají, e chicharrón de calamar.

En primeiro termo o cebiche e o tiradito. Detrás o “pulpo al olivo”, xa liquidado, e a causa.

Estaba todo espectacular. Para min especialmente o cebiche, Cons gostou máis do tiradito.

Ademáis de coa comida, na Onceava tamén nos deleitaron con bailes.

Durmimos unha soneca ben merecida despois de facer uns traballos tan finos, e á noitiña xuntámonos con Anto para ir cear ó Bembos, unha especie de Burguer King peruano que traballa con produto do país e onde che sirven hamburguesas dun tamaño considerable. Comparar unha hamburguesa do “Burriquín” cunha do Bembos é coma poñer un Chaski ó carón dun Hula Hoop, máis ou menos.

E á noite, cómo non, continuamos coa “Operación Troula Eterna”, “Operación Esmorga Duradeira”, “Operación Racha con Lima”, “Operación Tira co fígado” ou “Operación Pisco por Sangue”. Aínda non está decidido o nome. Quedamos os catro con Luiser, un amigo da infancia de Anto, un verdadeiro fenómeno, e xuntámonos no Toto’s, o bareto no que comezáramos tamén a noite anterior. De aí continuamos os tres profesionais a puro Chilkano e Perú Libre. As existencias de pisco seguían diminuíndo a un ritmo alarmante no Perú.

Domingo. Saímos do Hostel Youth para aloxarnos… A ver se adiviñades ónde. Correcto. Era a última ocasión que tiñamos de estar nun Che Lagarto, e non a deixamos escapar. Ofrecía un prezo bastante mellor que o Youth, e contaba co encanto particular dos “Chelas”, algo que poderedes experimentar por vós mesmos cando inaugure o meu en Vigo.

Instalámonos, e acendimos o ordenador. Só pensaba nunha cousa, e non ía parar ata conseguila. O mesmo que dende hai cinco anos atrás, pero dun xeito máis intenso, coa intensidade do que ten o obxectivo na palma da man. Nin Celta nin Córdoba pasaron unha soa vez de medio campo. Agás aquel centro de De Lucas que a defensa andaluza seguiu con xesto de incomprensión. Creádesme ou non, en poucos partidos pasei tantos nervios.

A nosa penitencia tocaba á súa fin, a “Longa Noite de Pedra” do Celta estaba a escribir o seu episodio final. Só @s que vivimos cada un dos 42 partidos de cada unha destas 5 tempadas de pesadelo, só @s que padecimos domingo tras domingo cada unha desas 210 torturas, podemos entender o trascendental do partido do domingo. Ninguén o celebrou coma nós, ninguén sentiu tanto alivio, ninguén respirou tan fondo.

A maioría ollaría cara o futuro, falaría dos inminentes partidos contra o “Farsandril” (Farsa e Mandril). Só uns poucos voltarían a vista atrás para lembrarse dos goles de Iago contra o Alavés, do 4-1 encaixado en Vallecas, do 0-3 contra o Recre en plena Reconquista, daquel 0-4 contra o Xirona. De Arthuro, de Rubén, de Kamel Ghilas, de Quincy Owusu Abeyie. De Stoichkov, de López Caro, de Antonio López, de Eusebio. Do partido contra o Murcia que adiou Clemente, das dúas vitorias en 23 partidos, do rapapolbos con empurrón incluído de Yoel a Trashorras, da encerrona de Granada.

Iso si, tod@s nos sentimos inmensamente orgullos@s destes rapaces que demostraron de sobra un nivel de implicación espectacular, que fixeron gala dunha identificación cunhas cores e cun escudo que xa non se lembraban por estes lares. Que fixeron folga o 29M. Que verquiron bágoas coma cada un de nós cando o árbitro chiflou a fin do partido contra o Córdoba. A fin da nosa agonía e tamén da súa. A fin da nosa Longa Noite de Pedra.

O que fixen cando rematou o partido vouno gardar para min canda a pouca dignidade que a estas alturas me poida quedar. @s que me coñecedes mellor podédesvos facer unha idea. Ademáis, non me quero extender máis con este tema, máis aínda cando veño de publicar un artigo quilométrico sobre el hai uns días.

Cando me compuxen, anulamos a noite que iamos pasar no “Chela” e tiramos a casa de César e Anto. Iamos celebrar o ascenso a Totoritas, a unha casa que os papás de Anto teñen na praia, a unha hora de Lima.

A nosa celebración foi como bañarse en Praza América, só que sen o de “Praza”. Repartín camisolas do Celta ó persoal e corrimos a mergullarnos nas augas do Pacífico en plena noite.

Cantamos, chimpamos, bogamos. Voltamos a mergullarnos, esta vez na piscina dun veciño.

Non vos vou mentir: daría a vida por estar convosco nas celebracións de Vigo. Aínda así, non estivo mal.

A vida en Totoritas… Teño medo de narrar a vida en Totoritas. Todo o mundo se dirixe a nós constantemente utilizando termos coma “envexa”, “envexa insá”, facendo alusión á sorte que temos e pouco menos que maldicíndonos (algo que, por certo, me gustaría matizar algún día). E agora véxome na obriga de narrar a vida en Totoritas. Pois ben, alá vou.

Casa da praia dos papás de Anto.

Totoritas é unha praia privada que pertence á urbanización que está construída ó seu pé, e que está pegadiña á pequena poboación de Mala.

Compra para pasar uns días na praia. ¿Comida? ¿Para qué?

A urbanización é horrible, e conta con tres penosas pistas de tenis, dúas de terra batida e unha de cemento, unha noxenta pista de fútbol sala, básquet e frontón, un patético pavillón cuberto, unha discoteca de merda, e unha marabillosa capela ó aire libre, entre outras cousas.

En Totoritas saciei un chisquiño o meu mono de básquet.

E todo isto, ó ser inverno, debiamos sufrilo nós sos, xa que non había absolutamente ninguén. Unha urbanización enteira para no-los catro.

Como podedes imaxinar, a vida en Totoritas foi dura, moi dura. Puro estrés, un ritmo de vida frenético e agobiante, sen tempo para un mesmo, de aquí para alí todo a día correndo. Un toma e daca constante, un tira e afrouxa contínuo. Non llo desexo nin ó meu peor inimigo.

Coma bos profesionais, desfrutar do solpor na praia de Totoritas non nos desviou das nosas obrigas.

Pois así, malvivindo, aguantamos ata o martes, cando, por fortuna, motivos laborais obrigaron a César e Anto a voltar a Lima. Non creo que puidese soportar moito tempo máis nunha urbanización pantasma a 20 metros da praia. Nin eu nin ninguén, obviamente.

Urbanización de Totoritas dende o mirador.

Na nosa volta á capital fixemos o segundo intento de durmir no Che Lagarto, pero tampouco ía ser desta. Non quedaban prazas, así que tivemos que buscar alternativas, e atopamos o Ekekos, tamén a bo prezo e con moi bo ambiente. Aquí ficamos ata o xoves. Na etapa Ekekos reatopámonos con Natalie, a nosa loiriña suíza que coñeceramos no Titicaca, quen apareceu o mércores para pegarse un par de festas connosco e facer así a súa pequena aportación á “Operación Pisco Ceibe”.

Na batalla do xoves alistámonos Natie, no-los catro, Luiser, e o seu irmán Ricardo; ademáis de Micaela e Jimena, dúas amigas de Anto; e Max, un peruano de ascendencia xermana que lle deu un toque pintoresco á aliñación. A estes tres últimos coñecerámolos na batalla do martes a birra viva no Sargento, o cal serviu de despedida de Rodri.

Con Natie e Max no Maury, o hotel do pisco sour.

A do xoves foi unha batalla dura. Durísima. Houbo que empregarse a fondo. Comezámola no Toto’s unha vez máis, onde recibimos o reforzo de dous irmáns franceses que coñeceramos no Ekekos. Cando o combate se trasladou ó centro xa só quedabamos en pé os tres mandos e Natie. Non había tempo de chorar as baixas. Pisco con gaseosa, o denominado Chilkano. Pisco con clara de ovo, lima e angostura, coñecido como Pisco Sour. Se as guerras que na Península Ibérica mantiveron españois e árabes durante séculos acabaron denominándose “Batallas de moros y cristianos”, a dese xoves pasará á historia como a “Batalla de Sours e Chilkanos”, e comezaba a tomar tintes de data trascendental, polo cal debiamos aunar esforzos.

A Batalla de Sours e Chilkanos tamén se desenvolveu na Praza de Armas.

A contenda finalizou cun éxito rotundo. Non podía ser doutro xeito na que rematou por ser a batalla chave da “Operación Inca Ebrio”. Non son eu de pendurarme medallas así como así, pero hei de recoñecer que aquela madrugada César e máis eu raiamos a un nivel estelar. Foi unha actuación digna de condecoración con tódalas honras. É lóxico. Coma diría Manquiña en Airbag, “andamos nesto dende rapaces”.

No fragor da batalla. Sobraos.

Fixemos unha risas épicas, das que se comentan cando nas xuntanzas de amigos se comezan a lembrar batallas pasadas. Lima comezaba a claudicar. A capital do Perú rendíase ós nosos pés, abraiada ante o noso inusual pundonor celta na disciplina da esmorga.

“La Catedral del Pisco”, outro dos escenarios da Batalla de Sours e Chilkanos.

Os nosos fillos estudarán a Batalla de Sours e Chilkanos nas súas clases de historia no colexio.

Max, pouco antes de causar baixa.

O venres foi o día de acougo despois da treboada. Xantamos oyuquitos en casa de Hernán e Alida, un tubérculo -o oyuco– servido con carne picada, e pola noite organizamos unha velada cultural. Ésta consistiu nunha variada sesión de cine de culto: comezamos por “Torrente 1”, continuamos con “Torrente 2”, e rematamos tan enriquecedora maratón con “Torrente 3”.

As películas mercarámolas días atrás en Polvos Azules, un mercado pirata que naceu na rúa e que hoxe se converteu nuns grandes almecéns de catro andares. Aquí podes atopar todo o que imaxines ou se che antoxe. ¿Que queres a película máis freak do cine luxemburgués? Aquí a tes. ¿Buscas a camisola do Steaua de Mondariz asinada polo Decano, comentarista e narrador do Galicia en Goles? En Polvos Azules pódela atopar. ¿Os teus impulsos máis perversos procuran o falo de goma co que se masturbaba Franco? Seguramente non o teñan, pero o conseguirán e pediranche que voltes ó día seguinte. ¿Gustaríache mercar un bote de esperma do monstro do Lago Ness? En Polvos Azules, na sección de fluídos de criaturas mitolóxicas. Se mercas dous, de regalo un bote de bilis de Godzilla.

Á mañá seguinte, tras soñar con Cañita Brava, botámonos á estrada. Tiñamos que purgar os nosos pecados, así que nos diriximos de novo ó inferno de Totoritas. E desta volta a estancia resultou aínda máis insufrible, xa que o habitual ceo anubrado do inverno limeño deixou paso ó sol, e vímonos na obriga de botar tardes enteiras na praia. Horrible.

Paréntese na guerra para dar paso ó amor.

O Currás de Totoritas.

De novo o martes tivemos que voltar a Lima. Despedímonos de Totoritas, non sen antes facer unha parada estratéxica para probar o xeado de lúcuma, unha pranta que medra pola zona, na xeadería OVNI, presidida por un moneco xigante de E.T.

Derradeira etapa na capital perucha, e derradeira oportunidade de durmir no derradeiro Che Lagarto da nosa viaxe. Desta volta si había prazas. Esa mesma noite, mentres ceaba, atopeime con Arthur, que chegara a Lima da súa estancia en Arequipa. Así, de xeito fortuíto, no medio de Lima.

Acompañei ó noso irmán alemán ó seu hostel, o Kokopeli, onde tamén estaban hospedadas Judith, a paiasiña alemá, e Ida, a benxamina dinamarquesa. Tomamos unhas birras alí mesmo, e citámonos para ver xuntos os partidos da Eurocopa do día seguinte, xa que xogaban tanto Dinamarca coma Alemaña.

O mércores ás 11 da mañá estabamos no Kokopeli. Vimos o fútbol en amor e compaña, e acto seguido tocou despedir a Judith. Aquí remataba a súa viaxe, era hora de retornar a Alemaña. Marchou igual que se nos presentou o día que a coñecimos en La Paz, entre bromas, entre carantoñas, entre risas. Unha crack.

Judith e a súa peculiar relación coas llamas.

Arthur e Ida marchaban ó día seguinte, así que pola noite había festa obrigada de despedida. Foi no mesmo Kokopeli, a pleno trago del día, un cóctel a base de tequila chamado “Kissing Cousins”. Houbo moita risa, e de paso continuamos dándolle a puntilla á “Operación Lima sen Pisco”, pechando os derradeiros flecos da campaña antes da rendición definitiva.

Despedindo a Arthur e Ida.

Mascota do Kokopeli. Qué vos vou a contar. Onde non hai…

O xoves quedamos con Arthur e Ida para ir ó Circuito Mágico del Agua. É un parque onde o eixo central é o líquido elemento. Conta con diferentes fontes que botan chorriños de tódalas formas, frecuencias e ángulos posibles. Espectacular a fonte central, onde sobre un chorro de auga pulverizada van proxectando imaxes e diferentes mensaxes con música de fondo. Interesante coñecer outras posibles aplicacións da auga, habida conta que o de bebela, connosco non vai.

Túnel de chorrazos no Circuíto Máxico.

Á saída despedímonos de Arthur ata Bogotá, e de Ida… A saber. Existe un proxecto de rearme do Europe Team na Galiza, pero como tod@s sabedes, a meirande parte destas iniciativas adoita quedar en nada.

A nosa estancia en Lima ía tocando á súa fin. E coma dixen con anterioridade, había que ir pechando a contenda. Os nosos últimos días na capital limeña non diferiron en absoluto das dúas primeiras semanas. Continuamos levando a cabo un modo de vida sedentario, baseado case exclusivamente en comer, beber e parrandear.

Polo aire. Moi significativo.

Cita destacable foi a do sábado. Como broche de ouro ó tour gastronómico no que se converteu gran parte da nosa visita a César, Hernán agasallounos coa especialidade da casa: o lomo saltado. O tipo púxose ós mandos da grella, e durante dúas horas de alí non pararon de saír diferentes tipos de carne, a cada cal máis deleitosa, ata rematar, como digo, coa xoia da coroa: o lomo saltado.

O material da cea.

É unha carne picada preparada nunha tixola, que entre lapas Hernán ía saltando cunha arte pouco normal.

Hernán en plena acción.

Estaba tan rica que seguramente esa fose a vez que máis preto estiven na miña vida de exacular sen haber ningún condicionante sexual nin relativo ó Celta de por medio.

Persoal presente na cea da nosa despedida. Comezando pola esquerda, ó carón de César e Anto, Alida, unha amiga désta e de Hernán, o propio Hernán, Dante e a súa moza Jimena.

E chegou o luns, e con el o episodio final da “Operación Mocho Picchu”. Porque esa vai a ser a denominación definitiva. Operación Mocho Picchu. Bebimos os derradeiros pisco sours, as derradeiras cervexas. Non quedaba máis.

A miña patada, a envexa de Ryu.

A despedida foi discreta, sen grandes alardes. Foi coma se nos fosemos a ver ó día seguinte. Seguramente non estivese á altura de semellante evento, pero tiña que ser así. Non había nada que celebrar. A Operación Mocho Picchu fora levada a cabo con total éxito, cunha solvencia impresionante. As espectativas foran cumpridas de sobra, demostramos o porqué do noso estatus de mestres da troula. Ninguén se pode considerar decepcionado, porque non fallamos nunca.

Emilio. Non sei cómo fixo, pero o tipo gañoume.

Pero simplemente fixemos o que se nos pedía, cumprimos unha misión, completamos o chollo que nos fora encomendado. Por iso digo que non hai nada que celebrar.

Carlota, unha gata galega en Lima.

E se dicreta foi a despedida, neste blogue eu debo de ser consecuente, e pechar esta publicación de igual xeito. Sen dramas, sen discursos emotivos. Coma se nos fosemos a ver mañá. Simplemente darche as grazas, Zresa, por entregarte de xeito incondicional, a tumba aberta, á causa de conquistar a noite limeña, a pasalo en grande, por liderar a Operación Mocho Picchu. Grazas tamén a Anto, a túa man dereita en todo momento e piloto da nave. E grazas a Alida e Hernán, por abrirnos as portas das súas casas, alimentarnos e darnos cama.

Última batalla, a da despedida.

Biquiños e apertas a Dante e a Aranza, de quen tamén setimos o seu agarimo e tamén nos acolleron na súa familia. E biquiños tamén, cómo non, para Emilio, o único can-patada que amei na miña vida, e para Carlota, a gata con pasaporte galego, raíña da casa. A tod@s, grazas.

Próxima estación, a selva amazónica.