A fin dun soño, o comezo dunha loita. Reflexión final, parte II.

Sábado 28 de setembro de 2.013. Instituto Oceanográfico de Vigo, Cabo Estai, San Miguel de Oia. 12:50 do mediodía. Transcorre a que a priori debería ser a miña penúltima xornada de traballo. Serao con toda seguridade, alo menos, da tempada estival. O que non ten nada de estival é precisamente a meteoroloxía do día de hoxe. Malia a temperatura máis que agradable que se respira, chove, e zoa un forte vento que pica a mar embravecida.

Pode que ese, a mala climatoloxía, sexa outro dos ingredintes que conformaron o cóctel de humor revirado co que esta mañá me erguín. O pouco costume de madrugar fixo que non pegara ollo en toda a noite, e, cando espertei, caía de sono. Quedei sen tempo, non puiden almorzar, e cheguei ó chollo cunha fame negra. Coma sempre que chove nesta cidade, o tráfico era insufrible, e din o relevo xustiño de todo.

Ondas rachando contra as rochas ós pés do Oceanográfico.

Con ese enfado, din a rolda de recoñecemento polo recinto, deixei todo preparado, e, aínda anoxado, dispúxenme a escribir este artigo. Foi entón, mentres me mergullaba nas miñas vivencias na viaxe para atopar a inspiración, cando me decatei do absurdo do meu mal humor. E para elo non tiven máis ca retrotraerme 10 meses, a aquela fronteira entre Vietnam e Laos na que quedara atrapado o meu autobús.

Sono, fame, meteoroloxía adversa, retraso sobre o horario previsto… O sono acumulado nunha madrugada comparado con tres días sen durmir. Unha mañá sen comer fronte a máis de dous días cuns poucos anacos de carne de can aos que me convidaran. Unhas pingas de nada aquí, tres días de choiva tropical daquela. E os dez minutos de retraso que tanto me indignaron hoxe, esquecendo as trinta horas que demorara naquela odisea laosiana. Puta mente humana, que a todo se afai…

Ó mesmo tempo que me asqueaba a miña estupidez, decatábame do moito que me vou ter que esforzar para ser consecuente coas experiencias vividas na viaxe. Escasos oito meses de retorno á privilexiada vida primeiromundista abondaron para facerme ver que se quero demostrar que cumprín os meus obxectivos, que a inmensa aprendizaxe á que fun sometido pode valer e vai valer para moito, vou ter que traballar ben a cabeciña.

Porque si, miñas xentiñas. Dende a máis fonda das modestias, hei de dicir que considero cumpridos os obxectivos principais cos que afrontaba a miña aventura. Teño claro que, en última instancia, haberedes de ser vós nunhas ocasións e o tempo noutras @s que emitades o xuízo final, pero polo que a min respecta, doume por máis ca satisfeito. Moito máis ca satisfeito. Vexamos:

Cando partín, a fama que me precedía de moinante profesional, case que de jedi da troula, fixo que afrontase a aventura cunha enorme responsabilidade para con esa reputación. Debía estar á altura. Pois ben: puxen a proba a noite de todos e cada un dos países que pisei. Catei, impregneime, nalgúns casos ata case que me mergullei nos licores e elixires típicos e tradicionais de todos eles. Frecuentei os antros e buratos máis canallas e indecentes da xeografía mundial. E, lóxicamente, extraín conclusións. Como me temía, a Galiza encabeza cómodamente a elite da esmorga internacional. Honra que, pola miña experiencia, compartimos coa Arxentina.

Beber licor café e fernet nun bar feito de xeo foi unha das demostracións de que este obxectivo quedou ben cumprido.

Se a etiqueta de festeiro crónico que levo enriba é de sobra coñecida, a de celtista enfermizo non é menos contundente -e menos xusta tampouco-. É por isto que, neste senso, o compromiso era dobre. Primeiro, debía levar o celtismo alén das nosas fronteiras, tan lonxe coma eu chegase. Penso que abonda dicir que, no Xapón, escoitei recitar de boca dun toquiota a aliñación do Celta do ’99 toda seguidiña, de Dutruel a Lubo Penev. E segundo, había que seguir as evolucións do equipo malia toda adversidade, sen importar cáles fosen as circunstancias. Dun xeito ou doutro, non perdín nin un só partido. Non descansei ata ver ó Celtiña en Primeira, e seguín a primeira metade do retorno á elite co sufrimento que a ocasión requería, mailo plus da distanza.

Celebración en Totoritas, canda César, do ascenso a Primeira.

Outro obxectivo primordial era o de sobrevivir un ano enteiro polo planeta adiante co orzamento destinado nun principio. Xa dende o primeiro día dinme conta de que ese ía ser un reto moi difícil de superar. Por non dicir imposible. Apertei o cinto todo o que puiden, quiteime de todo vicio posible, pasei moita famiña. Atravesei, con moita diferencia, os momentos máis complicados de toda a viaxe, chegando incluso a aceptar a inevitabilidade de ter que retornar, poñendo fin ó soño na metade do mesmo. Sorte que xurdiu un plan de rescate exterior, tantas veces aquí comentado, grazas ó cal puiden completar o proxecto. Mais, neste punto si, hei de recoñecer o fracaso no cumprimento do obxectivo. Xa sexa á hora de trazar o orzamento ou á hora de cinguirme a el, pero o caso é que fracasei. E contundentemente.

Plan de viabilidade económica activado. Insuficiente.

Outros obxectivos que me plantexei foron educar o estómago ou mellorar as miñas preocupantes eivas en materia de orientación. En canto ó primeiro, dicir que marchei da Terriña sendo un chisco repunante. Facíalle ascos a varias comidas, algunha delas incluso constituía unha vergoña para o seren galego. Un ano despois, e tras papar cans, fetos de paxaros, serpes, crocodilos ou canguros, son quén de rillar ó demo polas pernas se fai falla. E no que atinxe ó tema da orientación, saín de aquí sendo incapaz de facer un plano da miña casa. Literalmente, non podía lembrar de qué lado está ubicada cada habitación. Un ano despois, e tras camiñar por vales, montañas, glaciares, selvas e desertos, o outro día anunciaron o meu nome pola megafonía de Carrefour. E traballei alí case catro anos. Digamos, pois, que nestes obxectivos saio ó 50% de cumprimento.

Comendo cousas perfectamente descoñecidas no Xapón.

Como son coñecedor do suxo das vosas mentes, tamén farei mención aquí dos obxectivos e motivacións erótico-festivas. Suxerencias recibín de todo tipo de cara a seren plantexadas como reto. Que se había que probar con unha de cada continente, de cada raza. Incluso de cada país. Houbo ata quen me instigou a sementar o planeta de pequenos adrianciños. ¿Que se cumprín os obxectivos? Bueno, honrando á miña natureza, respostarei con outra pregunta: ¿hai alguén que estea realmente satisfeito co sexo que practica, que non queira máis? Pois iso. Non sei se estiven á altura da sona de pinantes d@s calvarienses. Xúrovos que fixen o que puiden.

Porteñas, amig@s. ¡Aaaaai, as porteñas!

Chegd@s a este punto, querid@s amig@s, lamento dicirvos que é momento de poñernos de novo seri@s. Porque do que vos vou falar a continuación é o motivo principal polo que aquel día de febreiro de 2.012 saín pola porta da miña casa. O obxectivo, que é do que estamos a falar hoxe aquí, o obxectivo capital da viaxe, da aventura, ou do soño da miña vida. Como prefirades. Algo sen o que ningunha das tres cousas tería adquirido sentido algún: a aprendizaxe. Tódolos coñecementos que ó longo daqueles 365 días fun recibindo, asimilando e arquivando coidadosamente na miña mente. Porque era consciente de que, algún día, han constituír a base do Adri do futuro. Pode que xa o fagan.

Aprender, aprender e aprender. Iso foi o que fixen ininterrompidamente, dende Recife ata Khajuraho. Con maior ou menor intensidade, de xeito máis ou menos agradable, conceptos máis difíciles ou máis doados. Pero aprender á fin e ó cabo. Algo que me debía server para reafirmarme nos meus pensamentos ou para amosarme o trabucado que estaba. Algo que me valeu para ratificarme con toda firmeza e contundencia. Para, no mellor dos sentidos, radicalizarme por completo.

Cómo non aprender. Estiven no punto de partida da revolta dos escravos. Pisei terras gauchas, guaraníes, tupís. Charrúas, yámanas, mapuches. Incas, quechuas, aymaras. Yaguas, kunas, mayas. Toda unha infinidade de culturas orixinarias latinoamericanas que me aprenderon, entre outros milleiros de cousas, a súa admirable relación coa natureza, co planeta; ou as súas sociedades baseadas na humildade, o traballo e a honestidade. A triloxía inca do uku pacha, kai pacha e hanan pacha, ou o saúdo quechua ama sua, ama qhella ama llulla (non sexas ladrón, non sexas lacazán, non sexas mentireiro).

Bolivia, o máis auténtico dos países latinoamericanos.

Na miña incursión en territorio comanche ideolóxico, descubrín as dúas facianas da icona do capitalismo. Máis aló da súa versión ociosa, que che aporta a sensación de que máis que pola porta de chegadas do aeroporto, entraches nese país pola pantalla do teu televisor, os Estados Unidos amosan a verdadeira cara dun sistema cruel, fratricida, devastador. O contraste entre a realidade que os escaparates tratan de meterlle polos ollos ó consumidor e a que ti percibes na sombra, aló onde non chegan a alumear as luces de neón, emite un fedor insoportable. Lonxe das idílicas vidas yankees que adoitamos ver na tele, existe unha realidade onde predomina unha desigualdade entre clases insufrible, que orixina unha enorme maioría social sen acceso ós servizos máis básicos.

O paseo de Hollywood, puro exemplo do embuste estadounidense.

Xa en Oceanía, aprendín que as terras que representan as antípodas do meu país natal, atópanse tamén nas antípodas de integrar unha sociedade xusta e igualitaria entre a maioría descendente dos colonos europeos e as culturas indíxenas, orixinarias do continente. O máis sangante dos casos é o dos aborixes australianos. Denostados, confinados nas capas sociais máis marxinais e discriminadas, constitúen un colectivo sen futuro e cun presente lastimoso, abocados á droga, o alcol e a delincuencia. Mellor parados saen os maoríes neocelandeses, que malia seren igualmente desterrados e obrigados a integrarse nunha cultura allea no seu propio territorio, están máis protexidos e mellor amparados polas leis da constitución kiwi, polo que a súa cultura é considerablemente máis respectada.

E para o final, quedou Asia. Terra de culturas milenarias, históricos imperios e pobos enigmáticos. A gran descoñecida. Onde todo nos é máis alleo ca en ningures. Onde Marco Polo descubriu a Ruta da Seda, e con ela a escritura oriental, o papel moeda, o Gran Canal, os tigres, o sistema postal… O que eu descubrín únicamente me valeu a min, mais aposto a que pouco menos abraiado ca o viaxante veneciano debín ficar. Comecei visitando o país das mil e unha illas, das mil e unha relixións, dos mil e un pensamentos. Todo mesturado. Todo cohesionado con tolerancia e respecto mútuo. Así percibín Indonesia.

Descubrín o pobo que outorga unha nova dimensión ós conceptos de humildade, xenerosidade, educación e civismo. De ningún deles se pode facer abuso do seu uso, ningún deles pode ser executado en exceso. Se non o fai a cultura xaponesa, quere dicir que é imposible.

Descubrín o comunismo convertido na falacia máis ferinte, aquela que fai da túa ideoloxía a do inimigo máis irreconciliable. Na China, o igualitarismo foi arrasado por unha clase alta insaciable; a loita de clases deu paso á loita de Apple contra Samsung (por exemplo); e a dictadura do proletariado foi substituída pola dictadura do mellor postor.

Máis consecuentes coa doutrina de Karl Marx son trala fronteira sur da China. Mais, sorprendentemente, non foi este descubrimento o que máis me encheu o peito. Se en Latinoamérica sentín vergoña da miña orixe europea, na Indochina non atopaba ónde agocharme. Foi neste recanto do lonxano oriente onde recibín as leccións máis duras do percorrido. Eran leccións que falaban de devastación, de poboacións enteiras exterminadas por guerras cruentas perpetradas por un occidente que aínda hoxe goza de total impunidade. Non foi doado de aprender. Únicamente el@s puideron facelo grato.

A última fase de aprendizaxe leveina a cabo na India. Unha terra que semella manterse allea ó virar do planeta, ancorada ás súas crenzas ancestrais. Crenzas que, sen dúbida, poden chegar a namorar. O que tamén é ancestral, e isto non namora precisamente, é o papel que se lle outorga á muller nesta sociedade. É este un papel residual e discriminatorio, supeditado en todo momento á vontade do home. Moito vai a haber que loitar para erradicar a pegada patriarcal deste país demencial.

Pero para iso estamos. Ese foi o motivo principal polo que me embarquei en semellante tolería. Díxeno antes de partir, e dígoo unha vez retornado. Todo canto aprendín ó longo deses doce meses, todo aquelo que me fixo ratificar no meu ideario, radicalizarme no mellor dos sentidos, tivo en todo momento un único obxectivo. Nunca deixei de enfocalo dese xeito. Non podía permitir que tan brutal ritmo de aprendizaxe me convertese no típico sabechón, nun pedante que utilice tan didáctica experiencia namáis que para se regodear ou fachendear. Non será así. Nin por asomo.

Principalmente, porque cada coñecemento que adquirín non fixo senón plantexarme novas incógnitas. Abrirme novos horizontes de pensamento, que no canto de acougar as miñas inquedanzas empurrábanme a seguir afondando no funcionamento deste planeta. Cómo darse por satisfeito, cómo mudar nun sabechón. Imposible.

Culturas a anos luz da nosa realidade. Culturas irmás, algunhas incluso coas mesmas eivas e retos por afrontar. Recunchos privilexiados, preocupados únicamente por que a súa burbulla non estoure xamáis. E inxustizas. Moitas inxustizas. Todo elo, maila base que eu xa levaba preparada da casa, o que fixo foi conformar un caldo de cultivo que hoxe medra no meu interior, e o cal aínda teño que canalizar para sacarlle o mellor rendemento posible.

Parecía case imposible, pero cumprín os obxectivos que me levaron a facer realidade o soño da miña vida. No transcurso do mesmo, cumprín os obxectivos que me marcara para realizalo conforme eu imaxinara. Mais vós sabedes que éste era simplemente un soño de transición, unha especie de preámbulo que me ha de levar ó soño principal. Os verdadeiros obxectivos están aínda por chegar. E son, con anos-luz de diferencia, os máis difíciles de cumprir.

Nesta vida xogo cun dado de mil caras, e só unha delas concede a vitoria. Mais hai dúas lecturas positivas. Unha é que esa cara xa saíu dúas veces. A outra, que nunca vou deixar de tirar o dado. Porque xamáis me habería perdoar a min mesmo non adicar o resto da miña existencia a loitar polo dereito de todas as persoas sobre as que escribín neste blogue a vivir nun mundo máis xusto. Así será. E vós que o veredes.

O día que non souben responder de ónde era.

O domingo era un home ilusionado. Nervioso, expectante. Pode que algo preocupado. Mais, por riba de tódalas cousas, ilusionado. Había pouco máis de oito meses que marchara do meu país para cumpri-lo soño da miña vida, na procura dunha experienza que encha o meu espírito e a miña mente, dun proceso de aprendizaxe que me forme e me convirta nunha persoa apta para axudar na loita por mudar este mundo nun lugar máis xusto.

Levaba oito meses pregoando con orgullo o nome do meu país por cada un dos recunchos deste planeta. Nuns poucos deles xa o coñecían. Nalgún en concreto, un específicamente, facíano moi ben, case mellor ca min. Mais na meirande parte do mundo, a xente coa que falaba non sabía ónde está o meu país. Nin escoitaran falar del. Ninguén. Non me importaba.

Cando me preguntaban de ónde era, eu explicáballes a xentes de tódalas culturas, razas e relixións, co peito enchido e a man no corazón, que o meu é un país moi pequerrechiño. Un país fermoso, bonito a rabiar. O país coa mellor comida, as mellores praias e a mellor troula do mundo.

Un país habitado por xentes humildes, modestas, sinxelas. Traballadoras inesgotables. Xentes honestas, puras, para as que a palabra significa todo. Unha cultura solidaria, onde a palabra “irmandade” figura nos capítulos máis relevantes da súa historia. Un país habitado por xentes bravas, orgullosas, de enorme amor propio. Xente con coraxe. Un país que tempo atrás foi o primeiro reino de Europa en erguerse contra os poderosos, contra as clases privilexiadas.

Todo iso fun dicindo do meu país, coa man no corazón e o peito enchido, ás xentes que me preguntaban de ónde era. Dende a Patagonia ata Canadá, e dende as antípodas ata o lonxano oriente.

Si. O domingo estaba ilusionado. As enquisas dicían que o índice de participación ía ser moi baixo, pero eu non lles facía caso. ¿Cómo non ía participar a xente? Había catro anos que o presidente do meu país presentara en campaña electoral un catálogo con 14 promesas, das cales incumprira as 14. E o meu país está habitado por xentes honestas, puras, para as que a palabra significa todo.

O goberno do meu país levaba catro anos retirando axudas ós dependentes, recurtando en servizos públicos ou obrigando a pagar por medicamentos e libros de texto. Catro anos afogando e machacando ás familias máis desfavorecidas. E o meu país está habitado por xentes humildes, modestas, sinxelas.

En catro anos o goberno colocara ó meu país á cabeza do desemprego, cos seus principais sectores produtivos feridos de morte. E as xentes do meu país son traballadoras inesgotables.

Nos últimos catro anos o goberno do meu país lapidara privilexios que o pobo gañara tempo atrás coa súa loita e o seu esforzo, eliminara dun plumazo dereitos que a clase traballadora conseguira nunha loita que custara moitas vidas. E o meu país está habitado por xentes bravas, orgullosas, de enorme amor propio. Xentes con coraxe.

Por suposto que a xente ía participar. E íanlle facer pagar a tan infame personaxe por tódalas atrocidades cometidas. Sen dúbida era o momento. Había moito tempo que a cultura galega, o noso tesouro máis prezado, non sufría ataques tan rabiosos, con tanto odio. Concretamente dende o réxime dictatorial fascista. Dende os días nos que Francisco Franco silenciaba ós que preguntaban pola liberdade a base de cadea ou fusilamentos, a perda de dereitos básicos por parte do pobo non se convertía nunha sangría de tales dimensións.

Era o momento de dicir basta. Xa abonda. As mesmas políticas, o mesmo sistema vil e putrefacto que está levando o planeta á súa autodestrucción, estaba devorando a nosa sociedade dende o máis básico, dende as súas raíces. Estaba desarticulando todas e cada unha das súas capas. Agás, por suposto, onde habita o gran capital. Alá arriba, dende os máis ricos ollan para nós con desprezo. Mais eses non fan que o mundo funcione, senón todo o contrario.

Pois claro que era o momento. Por fin, despois dun longo e deseperante período de letargo, o pobo espertara. Había un tempo que deixara a un lado a súa pasividade, a súa indeferencia. Un par de anos atrás aparcara a súa sumisión para comezar a cuestionarse cousas, a saír á rúa para anunciar que xa non estamos dispostos a tragar máis. A rebelarse. Pedían cousas. Solicitaban cambios. Novas propostas máis aló dos mesmos de sempre, aqueles que se enquistaron no poder e nos afundiron no abismo no que hoxe nos atopamos. Os que cunha noxenta complicidade se foran alternando nun trono que corrompera ata as entrañas a aqueles que non viñan xa corruptos das súas casas. O pobo demandaba trocos. Unha alternativa á que aferrarse.

E as súas peticións foran escoitadas. Abofé que o foran. @s galeg@s podían elixir a alternativa que o nacionalismo leva toda a vida encarnando na contra do sistema establecido coas propostas de sempre. Coa promesa de traballar por e para a xente. Coa oferta dunha saída da crise pola esquerda, respectando os servizos públicos e potenciando os sectores productivos propios do país. Sempre coa nosa cultura por bandeira. Sempre co sentimento galeguista como elemento de confraternización.

Por outra banda, @s galeg@s podían ter escollido un proxecto nado dende a xenerosidade e co obxectivo de servir de fogar común para a esquerda deste país. Un proxecto no que unha das mentes máis brilantes que a nosa política xamáis deu, tendeu a man a todas aquelas forzas políticas, galeguistas e de esquerdas, que estivesen dispostas a facer un esforzo cedendo lixeiramente nos seus programas para unirse nunha fronte sólida e solidaria, que poida prantar cara con firmeza ás políticas antigalegas e antisociais do actual goberno nacional.

Tamén podían @s galeg@s terse decantado por outro proxecto nado para a ocasión, e que tamén foi concebido mediante a unión de forzas decididas a representar esa nova ferramenta que valla á sociedade galega para enfrontar a dictadura do capital. Un proxecto que veu a encher o baleiro existente no espazo reservado ó galeguismo de centro, no que se vexan reflectid@s @s galeguistas máis moderad@s que ata entón tiñan que optar por partidos de ámbito estatal ou nacionalismos máis á esquerda do seu ideario.

E así podería continuar enumerando as distintas opcións, podería seguir enunciando as diferentes alternativas existentes que o pobo solicitara, ata, por exemplo, as 21 candidaturas que se presentaron pola provincia de Pontevedra, que na Coruña foron 19, en Ourense 18 e en Lugo 16.

Xa o creo que era o momento. Co país sumido nun estado de precariedade que non se daba dende había 70 anos. Coa xante na rúa clamando polo cambio. Co instrumento preciso para iniciar ese cambio ó servizo desa xente. Coa idiosincrasia da nosa sociedade enfrontada irremisiblemente ós elementos opresores que tratan de erradicala.

Era o momento de da-lo paso cara adiante. De actuar con decisión, con afouteza. De rachar coas ataduras de tópicos e mentiras. De revolverse contra a manipulación. De darlle as costas a corruptos e deshonestos, a féridos e duros, imbéciles e escuros; e darlle o apoio ás alternativas demandadas, á xente que atendera as peticións do pobo. Ós bos e xenerosos.

Era, en definitiva, o momento de declarar a guerra ós ricos. De botar ós que gobernan exclusivamente para eles. De combater a tiranía do capital. De rebelarse contra humillacións e opresións. De berrar non ós que están do lado duns poucos privilexiados e na contra dunha maioría esmagante, esquecida e pisoteada nos seus dereitos máis básicos. E iso só podía acontecer se o domingo as xentes do meu país saían en masa a exercer o seu dereito ó voto, que entón máis que nunca non era un dereito, era unha obriga. E se votaban con tino.

Mais nada disto sucedeu. As enquisas, aquelas que dicían que o índice de participación ía ser moi baixo, estaban no certo. A xente quedou na casa. Non prestou o seu apoio a aqueles que a escoitaran, non escoitou a aqueles que lle prestaran o seu apoio. Os mesmos de sempre, aqueles que se enquistaron no poder e nos afundiron no abismo no que hoxe nos atopamos; os corruptos, deshonestos, féridos, duros, imbéciles e escuros; os que nos humillan e oprimen; es que gobernan para uns poucos privilexiados e na contra dunha maioría esmagante, renovaron maioría absoluta e obtiveron 3 escanos máis que catro anos atrás.

Ninguén sabe qué foi das xentes honestas, puras, para as que a palabra significa todo. Ninguén se explica en qué estaban pensando as xentes humildes, modestas, sinxelas. Nin rastro das xentes bravas, orgullosas, nin das traballadoras inesgotables.

Un non sabe qué ten que acontecer para que reaccionen, pero dá medo pensalo. Quizáis a que lles falte o prato de comida a eles, pode que non abonde con botar unha ollada ó seu redor e comprobar que lles falta a moit@s d@s seus/súas compatriotas. Ou pode que nin tan sequera se dignaran en botar esa ollada.

Por outra banda, é certo. A clase política debe facer unha reflexión máis aló, e atopar as cousas que se fixeron mal para non facerlle ver ó pobo a extrema gravidade da situación que atravesamos. Ou máis importante aínda: qué non se soubo ver do que o pobo demendaba para saír de tal situación. E, cómo non, debe tamén ollar cara adiante. Valorar o magnífico traballo realizado e os extraordinarios resultados obtidos por A.G.E. Aferrarse a el coma ó tremendo raio de esperanza que é, tomalo como referencia e a partires de aí traballar con máis dureza que nunca. Eu, pola miña conta, iso farei. Palabra.

O luns era un home afundido. Os nervios tornaran en desolación, a expectación mudara en desesperanza. Mais, por riba de tódalas cousas, estaba defraudado. Mentres paseaba pola Gran Muralla Chinesa, dúas mozas londiñenses, divertidas e bulideiras, presentáronseme, e unha preguntoume:

-¿De ónde es?

Eu baixei a vista ata o chan, e así permanecín durante uns eternos dez segundos. Deseguido erguín de novo a mirada, e craveina nos ollos da moza londiñense, que agardaba co xesto desconcertado.

–O meu é un país moi pequerrechiño. Un país fermoso, bonito a rabiar. O país coa mellor comida, as mellores praias e a mellor troula do mundo. Un país habitado por xentes humildes…

Especial Día da Patria.

¡Fill@s da Galiza! Fálavos o compañeiro Alvarellos Wallace dende o seu exilio nas Américas.

Hoxe, coma cada 25 de Xullo, celebramos o Día da Patria Galega. É un día no que, coma tódolos anos, reivindicamos os nosos símbolos, a nosa identidade coma País. A nosa lingua, a nosa Historia, as nosas artes, os nosos usos e costumes. Reivindicamos o noso feito diferencial, celebramos que somos un País cunha cultura de seu.

Máis aló de celebrarmos que somos un pobo con identidade propia, que non é pouco, é certo que pouco máis hai que celebrar. Vivimos días de enormes dificultades, onde á espeluznante cifra de cidadáns desempregad@s, a dramática situación de moitas das nosas familias, e a tiránica actitude adoptada pola banca, sometendo á maioría social, especialmente ás clases máis desfavorecidas, hai que sumarlle a nefasta actuación dos nosos gobernantes.

Afanados únicamente en contentar ás demandas dictatoriais dos grandes poderes financieiros, cada día apertan un chisquiño máis a soga que eles mesmos colocaron ó redor dos nosos pescozos, esmágannos depositando sobor de nós o peso da crise que eles e soamente eles provocaron. Sotérrannos botando enriba nosa a terra da súa ineptitude, da súa avaricia, da súa inhumanidade, e chimpan sobre nós pisoteando os nosos dereitos. Dereitos que tantos anos de loita, tanto sufrimento e tantas vidas lles custou ós nosos devanceiros.

Hoxe vémonos abocados a revivir aquelas loitas, xa que os nosos dereitos máis básicos, os que nos levaron a ser o máis achegado a un país libre do que fumos en séculos, como a sanidade e a educación públicas, corren serio perigo. Para calmar a sede insaciable do neoliberalismo, os gobernos galego e estatal do Partido Popular tiran do sangue do pobo de xeito inmisericorde, non lles treme o pulso á hora de retallar en servizos básicos e políticas sociais. Non terán piedade se teñen que deixar na rúa, sen traballo nin fogar á metade do país. Van camiño delo.

Eles non gobernan para o pobo, eles non representan á maioría. Eles están do lado  dos poderosos, dos que moven os fíos deste sistema putrefacto e corrupto. Débense a eles, a ese fato de desalmados que non se fartan de engordar e engordar as súas grotescas fortunas a costa do benestar dun sector da sociedade cada día máis amplo e máis marxinado.

Hai xente que pode pensar que hoxe en día hai problemas máis importantes que a causa do nacionalismo galego, que o autogoberno ou a defensa da nosa cultura. Que non nos leven a engano. Hoxe a nosa loita debe ser levada a cabo coa intensidade de sempre, senón con máis forza que nunca.

A loita contra o capital que hoxe se libra en cada recuncho do planeta, e que non fixo máis que comezar, para @s galeg@s ven sendo o noso día a día dende hai moito tempo. Levamos séculos loitando pola nosa dignidade, polos nosos dereitos como pobo, contra a opresión, o esquecemento e a marxinación. Esta loita non é nova para nós.

E somos moit@s @s que xa levamos longo tempo indignad@s. E eu, coma tant@s e tant@s compañeir@s de pelexa, non o dubido: o nacionalismo é unha das chaves do cambio. O autogoberno, a autoxestión é unha parte importantísima da solución, debe ser unha arma fundamental na loita contra o capitalismo.

Nesta viaxe non paro de atoparme exemplos de nacións, países, rexións que manexando os seus propios recursos, tomando as súas propias decisións, saen adiante cunha solvencia infinitamente superior a doutros territorios que dependen dun poder central, que se ven suxeitos ás vontades dun goberno que dá prioridade ás súas necesidades e que descoñece as dos territorios que tutela.

O desmantelamento definitivo do sistema capitalista pasa por descentralizar o poder, primeiro da banca privada e despois dos sucesivos estados. E a partires de aí crear un sistema xusto, baseado na igualdade e na fraternidade, lonxe do sistema actual onde imperan o egoísmo, o consumo compulsivo, o materialismo e as ansias de poder.

E sería un sistema perfectamente acaído para a sociedade galega. Sentaríalle coma unha luva á nosa cultura, á nosa forma de ser. Galiza, terra de traballador@s inesgotables. De xentes modestas, sinxelas. Xenerosas, nobres, honestas. No noso código de valores o primeiro é a palabra, precisamos confiar na xente.

Nós levamos séculos divertíndonos a base de comer e beber, sempre en familia, sempre coa nosa xente. As nosas festas móntanse sen necesidade de grandes orzamentos, non precisamos luxos. Bueno si, os luxos que nos brinda o produto da nosa terra.

Son perfectamente consciente de que o galeguismo é un sentimento que se espalla ó longo dos catro puntos cardinais do noso territorio, e alá onde chegue o emigrante máis lonxano. No corazón de tod@s está presente o orgullo de sermos galeg@s. Mais é preciso demostralo. Valorar o que temos, abrir os ollos ante as marabillas que agocha o noso País de fábula, recoñecer a súa maxia.

Unha das mellores descripcións da nosa paisaxe que teño lido, como non podía ser doutro xeito, é obra do inmorrente Castelao, e gustaríame compartila con vós. Porque chega, toca a fibra sensible, fai cavilar precisamente sobre o que vos comentaba hai un minuto da necesidade de darlle ó noso patrimonio o valor que merece. Forma parte do discurso “Alba de Groria”, que o compañeiro Daniel leu con motivo do Día da Patria de 1.948, e di así:

“Si no abrante d-este día poidéramos voar sobor da nosa terra e percorrela en todas direicións, asistiríamos á maravilla d-unha mañán única. Dende as planuras de Lugo, inzadas de bidueiros, té as rías de Pontevedra, oureladas de piñeraes; dende as serras nutricias do Miño o a gorxa montañosa do Sil, até a ponte de Ourense, onde se peitean as augas d-entrambos ríos; ou dende os cabos da costa brava da Cruña, onde o mar tece encaixes de Camariñas, até o curuto do monte de Santa Tegra, que vence coa súa sombra os montes de Portugal, por todas partes xurde unha alborada de groria.”

Pouco máis hai que engadir. Simplemente pedirvos que reflexionedes, que vos decatedes de que a vosa Terra precisa da vosa loita, no mundo enteiro faise necesaria a vosa implicación.

Espertade, miñas xentes, meus e miñas compatriotas. Non baixedes os brazos nin caiades na apatía vítimas das falacias que nos queren facer crer, como aquelo de que “nós sós non podemos cambiar nada”. Precisamente porque nós somos os únicos que podemos cambialo todo. E qué mellor que comezar facéndoo polo noso País, pola nosa Patria. Por Galiza.

Nada máis. Despídome de vós parafraseando unha vez máis á nosa principal figura política e pode que cultural.

“Que a fogueira do esprito siga quentando as vosas vidas e que a fogueira do lume nunca deixe de quentar os vosos fogares.”

Feliz Día da Patria. ¡GALIZA CEIBE, PODER POPULAR!

Motivos da aventura

¿Motivos? Moi sixelo: esta viaxe é nós e nós somos esta viaxe. Nós cremos con firmeza que outro mundo é posible, queremos loitar por cambialo, e esta viaxe é o mundo. É o mundo que compre que coñezamos para poder cambialo axeitadamente, atendendo ás necesidades de todos e cada un dos seus recunchos, ata o máis recóndito. E non só iso. Existen infinidade de motivos menores.

Nós somos uns moinantes, festeiros ata quedar sos. E esta viaxe é o entroido do Brasil, Las Vegas, Hawaii, é unha full moon party en Thai.

Nós somos nacionalistas, defendemos a independencia e a persistencia dos pobos, de tódalas culturas do planeta. E esta viaxe é o pobo guaraní, o quechua, o maorí, o aborixe, o tibetano…

Nós somos anticapitalistas. Fuximos do modo de vida da sociedade de consumo, sempre atada a unha hipoteca, a unha letra do tesouro, a un plan de pensións, á procura dun emprego onde te oprimen e te mangonean. E esta viaxe é un percorrido polo outro mundo, ese mundo oprimido, esmagado, asfixiado polo noso, no que vive o 90% da poboación, percorrido no que acabamos de investir os aforros de toda a nosa vida.

¿Motivos? A pregunta non é cáles son os motivos de facer esta viaxe. A pregunta é se existe algún para quedar na casa.