California. Sensación de vivir… nunha burbulla.

Xoves 16 de agosto. Contra as 18:00 do serán o noso autobús de Greyhound, que así se chamaba a empresa coa que mercaramos a oferta para movernos por todo o territorio norteamericano, chegou á estación de autobuses de Los Angeles. Aquí citarámonos con Sarah, con quen nos puxera en contacto Cata, a nosa irmanciña chilena. Ambalasdúas coñecéranse en Valdivia, fixéronse amigas da morte, e Catalina aproveitou o noso paso por California para cruzar o noso camiño co da súa amiga estadounidense.

Ésta chegou a recollernos á estación tan só 10 minutos despois do noso desembarco. Presentouse cun amplo sorriso na faciana, e inmediatamente fixo unha demostración de por qué caeu en graza no seno da nosa famila en Valdivia, de por qué fixo tan boas migas con Cata. Ó máis puro estilo familia Sanhueza Spuler, dirixiuse a nós coma se nos coñecera de toda a vida, cunha confianza abraiante, e ofrecéunolo todo dende o primeiro instante.

Casa de Sarah en “Hermosa Beach”. Non dabamos creto.

Sarah conduciu durante aproximadamente media hora dende a estación ata a súa casa, e tamén a nosa durante eses días. E cando chegamos… non podiamos crer o que vían os nosos ollos. Sarah vivía, canda outras dúas compañeiras, nunha idílica casiña a escasos metros de Hermosa Beach. De feito, ó estar a casa situada nunha ladeira, dende a mesma pódese observar directamente a praia, bañada polo Océano Pacífico. No porche da casa, porque ten porche, pendura de dúas cadeas un banco-columpio. No piso de abaixo atópanse o salón, un baño e a cociña, que comunica cun patio exterior. No piso de arriba, as habitacións e o resto de baños.

Dende a casa viamos a praia.

Aínda sen asimilar de todo a especie de soño que estabamos a vivir, deixamos na casa os petates, puxémonos a roupa de praia, e dirixímonos lixeiriños, os tres en compaña de Sarah, a Hermosa Beach. Alí apenas pousamos as toallas na area, e fúmonos mergullar nas augas do Pacífico. Richi por primeira vez na súa vida. Cons e máis eu por primeira vez dende Totoritas, con César e Anto.

A temperatura era perfecta. A da auga, inmellorable. Non eramos quén de saír dela. E nela sorprendeunos o solpor. O sol agochouse diante dos nosos fuciños nas mesmas augas nas que nós nos estabamos a bañar, tinguindo na súa marcha o ceo dun alaranxado fresco, veraniego.

Solpor en “Hermosa Beach”.

Estabamos a observar o solpor nunha praia nada máis chegar a Los Angeles, a California. Nunha praia que se atopa a cincuenta metros da casa onde nos acollera unha moza guapa, simpática e agarimosa. Nunha casa con porche e banco-columpio. Así nos recibira Los Angeles. A vida tratábanos demasiado ben.

Foron os nosos primeiros días de vida californiana días de relaxación, despois do tute monumental de quilómetros e noites sen durmir que supuxo a nosa particular Ruta 66. Por internet alugaramos un coche por tres días para movenos por California, por tan só $11 cada un. Éste contaba con dúas camas, unha na parte de atrás do coche e outra nunha especie de cápsula no teito; dúas pranchas para cociñar, a vaixela completa, fregadeiro, DVD, e outras tantas mil prestacións que xa non me lembran. O venres fumos a recollelo, e pola noite saímos a tomar unha cervexiña canda Sarah e unhas amigas súas. Pero era o sábado para cando estaba reservada a festa grande.

Sarah á dereita, cunha compi de casa.

Unha das compañeiras de casa de Sarah marchaba a vivir a Chicago, e tíñanlle montada a despedida. Xuntouse unha chea de xente, fixemos unhas risas moi grandes xogando ó para nós xa famoso beer-pong no patio da casa, e cando saímos de discotecas a diversión continuou.

Antes de comezar un partido de “beer-pong”.

Foi un bo xeito de tratar de esquecer o debut do Celta en Primeira tras cinco anos no inferno.

Partido moi serio dos nosos, que deixaron ben ás claras que podemos competir sobradamente nesta liga e tratar de ti a ti a calquera equipo da categoría. Mágoa de resultado, pero hai que pagar a novatada.

O domingo tiñamos planeada a nosa visita a San Francisco. E maldito o momento. A idea era arrincar pola mañá, pasar o día na cidade, durmir no coche, devolvelo pola mañá e regresar a Los Angeles en autobús, no último día que nos restaba de oferta con Greyhound. Mais as cousas non saíron segundo o previsto, nin moito menos.

Ésta é a única foto que temos da famosísima ponte de San Francisco, o “Golden Gate”.

Trala festa que nos pegaramos a noite anterior, erguímonos moi tarde, polo camiño perdímonos nun par ou tres de ocasións, e rematamos por chegar a San Francisco xa á noitiña, cando xa escurecera. Tras tirarnos unhas fotos coa famosa e bela Bahía de San Francisco de fondo, cociñamos na prancha do coche uns cachorros cunhas salchichas e uns bolos de pan que mercaramos nun mercado, e dispuxémonos a pasar a noite nas camas do automóbil. Richi e máis eu abaixo, tras facernos unhas risas épicas, Cons na “cápsula” do teito.

E ésta é a única foto que temos da bahía de San Francisco.

Foi imposible pegar ollo. Por algunha estraña razón que aínda hoxe non entendemos e que ninguén alcanzou a explicarnos, San Francisco, dentro da propia California, “goza” dun microclima propio. Un microclima infernal. Xa á nosa chegada recibiunos con choiva e unha espesa brétema, e pola noite a cousa empeorou. En pleno verán pasamos un frío horroroso -eu incluído-, e Cons tivo que baixar do teito ós asentos de adiante para non morrer de hipotermia.

De cocinillas en San Francisco, coa cociña do coche.

Pero as vilezas que nos tiña preparadas San Francisco non remataban aí. Debiamos devolver o coche esa mesma mañá, así que puxemos rumbo ó negocio. Levabamos o carro cargadiño de combustible, co depósito baleiro das augas residuais do fregadeiro, e todo o que nós cosiderabamos que tiña que estar en orde. E digo o que nós considerabamos, porque os señores de Jucy, que é ése o nome da empresa de estafadores á que lle alugamos o vehículo, non o considerou así.

Utilizaron o pretexto dun suposto cheiro a tabaco no interior do coche -que pode que existise, pero que a min, un non fumador, me resultou case que inapreciable- para reter os $500 de fianza que asinaramos. Aseguráronnos que a factura non ía exceder os $200, cousa que xa nos parecía absolutamente desorbitada. Ó cabo duns días comprobamos que a Cons, quén puxera a conta para o aluguer, retiráranlle a fianza enteira. $500 por un suposto cheiro a tabaco.

Todo isto quitounos as gañas de coñecer San Francisco por completo, e decidimos emprender o camiño de volta a Los Angeles. No camiño detivémonos en Oackland, unha cidade que non pinta mal, e aínda que aparentemente non ten demasiado que ofrecer e as súas rúas, alo menos o día que nós as percorrimos, amosáronse sorprendentemente baleiras, o clima mellora con respecto a San Francisco, e semella moderna e ben coidada.

Oackland.

Á nosa volta a Los Angeles, o luns 20, houbemos de aloxarnos nun hostel. O escollido foi o Adventurer, no barrio de Inglewood, barrio no que, por certo, naceu e medrou o meu admirado Paul Pierce, capitán e emblemático xogador dos Boston Celtics. Trala nosa chegada a Los Angeles, a cal nin nos nosos soños máis ambiciosos poderiamos imaxinar, presentábase ante nós a nosa segunda etapa de vida californiana. E, sen dúbida, prometía non ser tan grata coma a primeira. Tamén é certo que o tiña complicado. Alo menos coñecimos máis a fondo a cidade, percorrímola máis aló do residencial barrio de Hermosa Beach polo que nos moveramos case que exclusivamente durante os primeiros días.

E Los Angeles sorprendeunos coa súa paisaxe urbanística. Moito máis semellante a unha cidade sudamericana calquera que ás grandes metrópoles estadounidenses, os seus edificios son de escasa altura, sinxelos, sen o máis mínimo alarde arquitectónico. As beirarrúas, máis ben as rúas en xeral, están descoidadas, a vexetación salvaxe medra de entre as fendas do cemento, o lixo abunda sobre a superficie da urbe.

Los Angeles. Non queirades ver as beirarrúas.

Non é Los Angeles unha cidade bonita precisamente, non. Antes comparábaa cunha cidade sudamericana, mais xa lle gustaría a Los Angeles semellarse a algunha das capitais de Latinoamérica que tivemos a sorte de coñecer ó longo da nosa viaxe. L.A. non é bonita, pero o que si é é grande. É unha auténtica inmensidade. Ó non ter altura os seus edificios, exténdese ó longo dun terreo inimaxinable, non alcanza o entendemento a procesar semellante cantidade de quilómetros cadrados. Alo menos para un pobre paleto coma min.

As súas rúas son atravesasdas por unhas estradas enormes. Non crucei nin unha soa estrada de menos de catro mil carrís. É unha cidade completamente descentralizada: ó ser tan extensa, cada barrio, cada distrito é totalmente independente, incluso co seu propio corpo de policía.

É xusto por isto, polo extensa que é, polo que sorprende poderosamente o feito de que non teña metro. Los Angeles carece de transporte público subterráneo. E o sistema público de transporte, composto por dúas empresas diferentes de autobuses, é paupérrimo, cunha frecuencia ridícula para unha cidade coma esta. En Los Angeles todo o mundo ten coche propio, e o transporte público está total e lamenteblemente esquecido.

Unha vez que quedei a gusto poñendo Los Angeles pouco menos que a caer dun burro, podemos proceder a continuar coa narrativa. Na nosa segunda etapa anxelina tamén aproveitamos para achegarnos a algún dos destinos de visita obrigada da cidade. O martes foi a quenda de Hollywood.

A tan afamado barrio, cheo de contrastes e incoherencias, partimos coa chegada da tardiña. Baixamos do autobús e puxémonos a camiñar rumbo ó arquicoñecido letreiro de “Hollywood” que loce no alto da colina. Sinceiramente, teño que recoñecer que me sentín bastanate imbécil ó meterme aqueles quilómetros no corpo procurando un monte cunhas letras xigantes espichadas nel.

Supoño que é o prezo que hai que pagar por ser turista nun país que ten máis de circo que de país propiamente.

E se me sentín imbécil procurando o letreiro de Hollywood, non vos quero dicir cómo me sentín camiñando polo paseo da fama. O paseo da fama, o mítico bulevar –Hollywood Boulevard– coas beirarrúas onde se suceden baldosas con estrelas cos nomes dos artistas máis recoñecidos -a xuízo dos señores que fan o paseo- do mundo do cine, da música e da televisión.

Un dueto que fixen un momento co cantante de Kiss.

O paseo da fama, ó que perfectamente poderían chamar “paseo dos petos furados”, ou “paseo dos polos sen cabeza”. Non hai nin unha soa persoa que camiñe ollando cara adiante. Nin sequera ollando hacia arriba, coma sucedía en Nova Iorque. Nun exercicio de ridículo supino, todo o mundo camiña coa cabeza gacha, ollando cara o chan, coma se lle acabara de caer unha moeda do peto, na procura da estrela dun personaxe que coñeza. As xentes colisionan unhas coas outras, e só nos faltaba levar unha mecha con chispa na cabeza para semellar definitivamente unha atracción de coches de choque. Moi triste.

Porque esa é outra. Non vos pensedes que o paseo son uns poucos centos de metros e que só as súperestrelas teñen o seu nome lucindo na súa baldosa. Con aparecer en medio capítulo da serie máis cotrosa xa podes dispoñer do teu espazo no paseo. Eu non a vin, pero escoitei que Ana Obregón ten a súa baldosa pola súa aparición estelar nun capítulo de “El Equipo A”.

Visto o visto, eu solicitei a miña propia estrela, tralas miñas entrevistas de antes de comezar a viaxe en Radio Galega e na Cadena Ser, a miña reportaxe a páxina completa en Faro de Vigo, e unha vez que saíra na TVG respondendo a unha pregunta sobre o estrés que me fixeran pola rúa hai uns anos, nun día de resaca. Non me garantiron nada, pero as xestións están en marcha.

Ó día seguinte decidimos visitar o barrio de Santa Monica. Barrio, este si, ben lindo, limpiño, cunha rúa peonil ateigada de negocios e postos na rúa, flanqueada por dúas fileiras das típicas palmeiras californianas. Por fin nos atopabamos na clásica estampa de Los Angeles que tiñamos na cabeza, o que se nos amosa na televisión.

Distrito de Santa Monica.

Tras dar un paseíño por tan típica paraxe, decidimos dirixirnos á praia. Coma case todas as de Los Angeles, a de Santa Monica é unha praia inmensa, tanto ó longo coma ó ancho. Fai graza observar cada poucos metros o típico posto de vixilantes, os mesmiños que ocupaban David Hasselhoff, Pamela Anderson e Carmen Electra.

Ademáis, Santa Monica Beach conta cun peirao, unha pier que eles lle chaman, que inclúe un parque de atraccións con noria e montaña rusa, zona comercial, e toda esa clase de prestacións que se fan indispensables nun día de praia.

“Pier” da praia de Santa Monica.

Ó día seguinte, xoves 23 de agosto ás 06:00 da mañá, Richi voltaba para Vigo. Aquí remataba a súa aventura americana. Aquí remataba a etapa da Volta ó Mundo co equipo ó completo. Volviamos a estar Cons e máis eu sos, voltabamos a xogar en inferioridade numérica. Mais non foi unha despedida emotiva. Non houbo lugar ó drama. Recuperaremos a igualdade numérica en menos do que tod@s pensamos. Ata aquí podo ler.

O resto da nosa estancia en Los Angeles, o que restaba ata que o martes collesemos o voo a Nova Zelandia, prometía ser longo e tedioso. A miña economía, sempre precaria e tendo que pagar hostel, e a de Cons, co vimbiazo que supuxo a retirada dos $500, non nos permitían movernos do Adventurer, algo ó que tamén axudaba o patético funcionamento do transporte público anxelino.

Mais cando todo semellaba perdido, cando xa tiñamos asumido que non iamos poñer un pé fóra do hostel ata o día de acudir ó aeroporto, fixo acto de presenza a milagreira figura dun vello salvador noso, co que xa non contabamos, ó que xa dabamos por desaparecido ata rematar a viaxe enteira.

Unha vez máis, coma xa sucedera en Florianópolis, no Brasil, acudiu ó noso rescate o canalla dos canallas. O vividor dos vividores do xeito mellor entendido posible. Un compatriota, un paisano. Richard Rama. Trocabamos Ricardo por Ricardo sen perder un ápice de calidade. Ás nosas mentes saltaron inmediata e inevitablemente as festas rachadísimas que nos meteramos en Floripa canda este auténtico fóra de serie e canda Raqueliña, a compostelá de pranta senegalesa, coas participacións estelares de Nachete e Miguelón.

Reencontro con Richi, tralo vivdo en Floripa.

Xa non contabamos con el, pero alí apareceu. Unha vez máis para safarnos, para aportarnos, para facernos a vida máis doada. E apareceu porque se fartara da súa vida no seu hostel de Florianópolis e decidira botar unha tempada en Los Angeles. Nada máis chegar xa estaba vivindo na casa dunha “medio moza” súa, coma el mesmo denomina. Sempre na procura da gran vida, sempre perseguindo a excelencia. Nunca deixarei de admiralo.

Trala súa aparición case que de película, case “hollywoodiana”, citámonos para o día seguinte. E o día seguinte era sábado. E o sábado xogaba o Baby-Gali-Celta. Cunha conexión a internet vergoñenta para a suposta primeira potencia económica do mundo, escoitei o partido a tiróns, a saltos pola Radio Galega, da man do mito, de Xaime Escudeiro.

Tampouco houbo moito que escoitar. Derrota xusta en Anoeta, nun partido moi frouxo onde amosamos unha febleza en defensa condenatoria na Primeira División. Non pasa nada. As fichaxes acaban de chegar, aínda o ten que facer algunha máis, e a grande maioría dos rapaces están a dar os seus primeiros pasos na nova categoría. Por suposto que seguimos confiando. Entre outras cousas porque nunca nos deron motivos para deixar de facelo.

Ó pouco de rematar o partido apareceu Richi, acompañado da súa “medio moza” Nadine, anxelina de ascendencia vietnamita. Os dous leváronnos, no coche dela, ó barrio chinés de Los Angeles. A China Town anxelina non é tan grande coma a de Nova Iorque. As súas xentes semellan máis integradas na sociedade estadounidense, non desempeñan as súas vidas dun xeito tan puro, non desenvolven a súa cultura dunha maneira tan fiel coma sucede na China Town neoiorquina.

Barrio chinés de Los Angeles.

Iso si, coma en case todo o referente a Los Angeles, existe unha fachada para maquillalo todo. As rúas do barrio chinés están engalanadas coa típica decoración oriental, e as súas estradas crúzanas cordeis de onde penduran esa especie de piñatas redondas, que cando estea na China xa aprenderei cómo se chaman e para qué serven. Os edificios tamén teñen o clásico deseño chinés, cos típicos tellados rematados en picos de corvatura ascendente. Todo dunha artificialidade bastante chocante.

Tamén estivemos no barrio xaponés, máis pequeno e sen tanta maquillaxe, e de alí fumos directamente á praia, despois de facernos cuns litriños de calimotxo. Moi agradable o día que pasamos canda o noso Richi e máis Nadine, e especialmente amena foi a sesión de calimotxos e risas que organizamos na praia, mentres o sol iniciaba o seu descenso.

Richi e Nadine. Non, en directo non ten ollos de morcego.

O domingo quedamos con Richi para botar o serán na praia de Venice, a que para moit@s nativ@s é a mellor da cidade. E a verdade é que non está nada mal, pero non lle sabería eu atopar o punto de melloría con respecto ó resto de praias da cidade. O punto diferencial en xeral. É enorme, e conta con todo tipo de servizos de cara o bañista. Exactamente igual ca todas as que visitaramos ata o momento.

Busqueino, pero non atopei ó vixilante careco e de bigote, o coleguita de Mitch Buchanan. Queríalle dicir catro cousas.

O que si que é peculiar é o propio distrito de Venice-Venecia en inglés-. Barrio rico da cidade, os dirixentes non debían ter moi claro ónde investir os cartos, e decidiron emular á cidade que lle dá nome ó distrito, prantando unha sucesión de canles que cruzan unha das súas avenidas principais, coas súas pontes correspondentes.

Canle da Venecia de Los Angeles.

Novo exercicio de artificialidade co que nos agasallaba Los Angeles, nova mostra de derroche absolutamente inaxeitado, coa cantidade de necesidades reais coas que conta a cidade. Nós seguimos ó noso, e procedimos a unha nova sesión de calimotxos e risas, desta volta na propia praia de Venice.

A nosa estancia en Los Angeles, un tanto agredoce, un chisquiño bipolar, con dúas fases marcadamente diferenciadas, tocaba á súa fin. Unha cidade, repito, fea. Mais cun estilo de vida, aínda que sumamente artificial, envexable. Baseado no ocio, no lecer, deixando un espazo importante ó relax e a relaxación. Alegre e saudable.

E con ela tamén tocaba á súa fin a nosa etapa nos Estados Unidos. Unha etapa que nos deixa lembranzas imborrables. Coma a semana en Nova Iorque, unha cidade que nos ha marcar de por vida. Coma os días que pasamos na fermosísima Boston canda o Tito Fernando, unha persoa que xa nos marcou de por vida. Ou coma a paisaxe que nos brindou o Gran Canón, o espectáculo natural máis desproporcionado que observei na miña vida.

Un país os E.U.A. que nos ofreceu xusto o que agardabamos del. Na Meca do capitalismo, nunha nación que vive por e para o consumo, nada é o que parece. Todo está agochado tras unha fachada de conveniencia, todo está oculto baixo un manto de interese. Nun país onde non existen os escrúpulos, con todo se fai negocio, a todo se lle pon prezo, todo é susceptible de ser vendido. Todo o puro é violado, a todo se lle aplica unha capa de maquillaxe para que lle entre mellor polos ollos ó consumidor.

Isto é o que supón o capitalismo, deixando a un lado as actividades atroces que implican as políticas exteriores encamiñadas a mante-lo sistema, obviando as invasións militares, invasións empresariais, relacións esperpénticas e interesadas con outras nacións, e outros tantos e tantos temas turbios que se tratan de ocultar de xeito patético á sociedade, aspectos estes polos que é imposible pasar por enriba sen profundizar.

Marchamos dos Estados Unidos, mais non o facemos do Primeiro Mundo. A loita continúa. Seguinte destino: Nova Zelandia.