Buenos Aires. Afondando na nosa orixe: o arrecendo da lembranza.

Foi ás 17:45 cando saímos de Montevideo con destino Colonia, unha cidade que medra á beira uruguaia do Río de La Plata, e dende onde saía a nosa embarcación cara Buenos Aires, traxecto consistente únicamente en cruzar aquel río e que leva namáis ca unha hora.

Afeito a realiza-las traxectorias acuáticas que fixera até ese momento en embarcacións tipo catamarán ou coma moito en lancha motora, tan curta distanza eu pensaba percorrela nun vehículo destas características, senón nunha colchoneta de praia. Mais cál foi a miña sorpresa cando nos foron conducindo por unhas pasarelas provisionais como cando embarcas nun avión, para rematar ingresando en todo un cacho de buque, o Atlantic II, coas súas pantallas onde ver un Vélez – Liga Deportiva da Copa Libertadores, co seu Duty Free, e con todo tipo de vainas que máis que confortarme, ata me incomodaron un pouco.

As 21:30 do xoves 22 de marzo foron a hora e data da nosa arribada a Buenos Aires, capital da República Arxentina. Voume permitir a licenza de ser un tanto individualista neste preciso intre da narración, xa que non atopo outro xeito de afrontar e reflectir o especial que resultaba e resulta para min a visita á Arxentina, e concretamente a Buenos Aires.

Todos, os tres, e aquí inclúo a Richi cando aínda pelexaba por sumarse a nós nesta viaxe, tiñamos os nosos destinos preferidos, os puntos sinalados da viaxe onde atopar esa bola máxica que, por algún motivo, nos resulta especial a nivel persoal. Para min, éste foi sempre o número 1. A Arxentina sempre foi a miña bola máxica de unha única estrela.

Non son fillo de emigrantes. Nin neto, ninguén da miña ascendencia, que eu saiba, tivo que emigrar á Arxentina. Non é algo persoal. Ou pode que si.

Atracamos en Puerto Madero, e comezamos a percorrer as rúas de Buenos Aires na procura da parada de colectivo que nos achegase ó hostel onde se hospedaba Samuel, o noso contacto en Capital Federal. Desta volta non fixo falla utilizar o método Keka, pechar os ollos durante uns segundos para percibir as sensacións que transmite Buenos Aires. A conexión é demasiado tanxible, palpable, perceptible a simple vista.

Non precisei pechar os ollos para que me me viñesen á mente as imaxes de centos de milleiros de compatriotas atracando nese mesmo lugar, tras verse na obriga de abandonar á súa Terra, á súa xente, de rachar co seu pasado e coas súas raíces, de sacrificar a súa identidade para busca-la vida a 12.000 quilómetros e un océano de distanza, fuxindo dun país alarmantemente empobrecido polo deterioro da economía agrícola e a caída do sector industrial. Ou o que é peor: fuxindo na procura dun país onde non os perseguisen, onde non trataran de asasinalos polo seu ideario, pola súa forma de pensar. Pode que si, pode que o especial do meu sentir pola Arxentina si sexa algo persoal.

Tras baixar do colectivo, aínda camiñamos un bo treito ata chegar ó noso albergue, o Magandhi Hostel, ubicado no barrio de Belgrano, na rúa Olazábal número 3.691. Timbramos e preguntamos por Samuel, que saíu ó noso encontro inmediatamente. Samu, un rapaz da nosa idade que partira había sete meses a face-las Américas para gañarse a vida facendo o que mellor sabe: música. De Samuel Leví y Los Niños Perdidos e xa con dous discos no mercado, Turno de Noche o primeiro e Y Tú Más o segundo, este traballador incansable non só vivía da música, tamén cursaba estudos musicais para seguir medrando no seu mundo, algo que levaba facendo toda a súa vida: medrar grazas á súa creatividade, persistencia e ambición. Claramente unha das persoas máis emprendedoras e apaixoadas que coñecín na miña vida.

Samuel Leví.

Pero, evidentemente, no Magandhi Hostel non só vivía Samuel Leví. No Magandhi Hostel vivía un abanico de persoaxes espectacular, cada un coa súa tara mental, a cada cal máis perturbado que o anterior. Sen dúbida, esta panda de dementes era a que lle daba colorido ao hostel que, a todas luces, máis nos impactou ata o de agora.

Esa mesma noite, e antes de deitarnos, coñecimos a uns poucos deles, que se atopaban nunha mesa, rodeando un feixe de botellas de cervexa. O primeiro en falarnos foi Juan, un rapaz porteño miudiño, que lembraba inevitablemente a Chicho Terremoto. Nada máis que con 22 anos ás súas costas era moi bo rapaz, pero tiña graves problemas co alcol, que redundaron, por exemplo, en que ese mesmo sábado o expulsasen do hostel.

Á súa esquerda atopábase Sotero, un tipo desconcertante alo menos para min, que dobraba a idade dos que vivían permanentemente no Magandhi.

E para o final deixei, non casualmente, ao Pana. Leo, un auténtico galáctico chegado de Venezuela. Antichavista convencido, este crack estudante de cociña estaba encantado coa nova palabra que viña de coñecer da cultura española: gilipollas, e non paraba de espetarlla a todo aquel que se lle cruzara por diante. Aprendeu gilipollas e varias pinceladas de galego, si, pero o legado que este festeiro incorrixible nos deixou foi moito máis rico. Velaquí unha pequena selección:

-Más ladillao que vigilante sin saldo.

-¡Upa flaca, tírame un hueso!

-Estoy más baboso que piedra de río.

-Más ladillao que gordo en Zara.

-Este peluche se va pa’ su estuche.

-Estoy más baboso que corcho de muelle.

Efectivamente, era morrer coa risa.

Leo, un auténtico fóra de serie.

E tamén coñecimos á nosa compi de habitación. A fermosa Caro era unha estudante de fotografía que vivía a súa segunda etapa en Buenos Aires, tras unha primeira estancia de cinco anos. Era de orixe ecuatoriana, vivía en México e tiña ascendencia galega por parte do seu avó, o que explica o seu apelido, Miño, e posiblemente tamén explique en parte a súa intelixencia e a súa simpatía. “Non está mal para comezar”, pensamos mentres nos metiamos en cama.

Caro, a nosa compi.

O venres chimpamos da cama pola mañá para vivi-la primeira toma de contacto coa cidade de Buenos Aires. Antes de meterme na ducha, saquei do macuto a roupa que me ía poñer. Este é un intre reseñable, xa que, por primeira vez dende que comezamos a viaxe, ía poñerme uns pantalóns longos: os meus pantalóns vaqueiros. Imaxinade cómo de maiúscula foi a miña sorpresa cando me decatei de que aqueles no eran os meus vaqueiros. Levaban posto o meu cinto, tiñan a mesma cor, pero non eran os meus vaqueiros. Entón, comecei a barallar posibilidades do que podía ter acontecido. Pode que, nalgún momento, un obeso mórbido se puxese a remexer no meu petate, sacase os meus vaqueiros, e metese os seus. Pode que, no entroido de Recife, lle pegase máis duro do que pensaba á cachaça, e non me lembre de terme disfrazado de Obélix e de gardar os pantalóns do disfraz na mochila. Saquei para fóra aqueles vaqueiros que, máis que para vestir, poderían servirme para facer unha carreira de sacos, e atopei no seu peto traseiro un mapa do metro de Madrid, da finde que pasáramos con Mary. Aqueles vaqueiros eran os meus vaqueiros, só que o Adri de había un mes pesaba cento once quilos máis que o que sostiña aqueles pantalóns co xesto descuadrado. Púxenos dándolle dezasete voltas ó cinto, e saímos á rúa.

Collimos a liña de metro verde para aparecer na beira oeste da cidade, onde se atopa Plaza de Mayo. Alí nos tiramos unhas fotos coa Casa Rosada de fondo, mentres respirabamos o ambiente reivindicativo que alí está instalado permanentemente dados os momentos convulsos que se veñen sucedendo na Arxentina nas últimas décadas.

Pirámide de Mayo, na praza do mesmo nome.

Dende o golpe militar do 24 de marzo de 1.976, do que vivimos en directo o seu 36º aniversario, ata as consecuentes manifestacións e loitas das Abuelas de Plaza de Mayo, pasando pola Guerra das Malvinas ou a crise do corralito.

A Casa Rosada, en Plaza de Mayo.

Unha vez rematado o chollo en Plaza de Mayo, había que decidir o seguinte destino. Consultamos o mapa. Si, chegara o momento. Eu penso que aínda non estaba preparado, pero había que facelo. Iamos visitar o Centro Galego de Buenos Aires. Éste atópase na Avenida Belgrano, onde chegamos tras camiñar un chisquiño. O Centro Galego é o número 2.199. O tramo onde saímos comprendía do 500 ao 600. Era sobre media hora – corenta minutos de camiño.

Arrincamos. Volven a saltarme pensamentos á cabeza. Penso no movemento social galego en Buenos Aires. Na Federación de Sociedades Galegas, Agrarias e Culturais, tan comprometida co Frente Popular para combate-lo inimigo fascista común, fundada en 1.921.

E penso que estou na cidade onde Alfonso Daniel Rodríguez Castelao pasou os seus derradeiros anos de vida. Na cidade onde escribiu e se editou por primeira vez en 1.944 a obra magna do nacionalismo galego: o “Sempre en Galiza”. Foi aquí onde Castelao escribiu reflexións que levan décadas ilustrando xeracións:

-Nación é unha comunidade estable, históricamente formada de idioma, de territorio, de vida económica, e de hábitos psicolóxicos reflexados nunha comunidade de cultura. Somentes a existencia de tódolos signos distintivos, en conxunto, pode formar a nación.

-Para nós, os galegos, afeitos a percorrermos o mundo e a convivir con tódalas razas, o nacionalismo racista é un delito e tamén un pecado.

-Vale máis unha terra con árbores nos montes que un estado con ouro nos bancos.

E tantas e tantas outras. Case seguro que o meu coa Arxentina é algo persoal.

Avda. Belgrano número 600. Marcho en silencio, maquinando nas miñas cousas, ordeando aqueles pensamentos. Cons, coma sempre: cantando mentres camiña, co modo mp3 activado. O que pasa é que ese día algún desalmado lle dera ó botón de repeat1 no mp3, e non paraba de repetir unha e outra vez a canción de “uma cerveija antes do almoço é muito bom pra ficar pensando melhor”, que Pamela descubrira para nós en Recife.

Avda. Belgrano número 800. As beirarrúas estréitanse e fórmase un tapón de peóns. Saímos a avanzar pola estrada, pasando a escasos centímetros dunha fileira de camións.

Avda. Belgrano número 1.000. Tras cruza-la inmensa Avda. 9 de Julio, pasamos ó carón do Banco Galicia, ilustrado cunha cruz de Santiago.

Avenida 9 de Julio, co Obelisco de fondo.

Avda. Belgrano número 1.200. Racho o meu silencio, e comentamos a estraña e perfecta sincronía coa que os porteños arrincan para cruzar avenidas enormes sen semáforo. Máis adiante atopamos a explicación, e é que se fixan no semáforo da rúa perpendicular.

Avda. Belgrano número 1.400. Escasos metros despois de ler un letreiro que indicaba a dirección do Parque Lezama, pasamos un local de EuskalTours, presidido por unha ikurriña. Agora Cons canta cancións en euskera. Eu sigo na mesma, en silencio absoluto.

Avda. Belgrano número 1.600. Parámonos no restaurante O Toxo, rotulado sobre o escudo de Galicia, o do cáliz e as cruces. Na marquesina, a bandeira de España. Mágoa, o menú tiña boa pinta.

Avda. Belgrano número 1.800. Pasamos onda un edificio enorme, flanqueado por dúas garitas cun policía armado cunha metralleta no interior de cada unha, e cun imponente blindado na porta. “Ministerio del Interior. Policía Federal argentina”.

Avda. Belgrano número 2.000. “Tienda de muebles El Ferrol”, seguida de “Farmacia Compostela”.

Continuamos, e na seguinte cuadra, mentres trazamos a curva, lemos pouco a pouco, van aparecéndo, sucédense as letras de “Pastelería Breogán”. Chegamos a ela. Está pechada. Consultamos o número: Avda. Belgrano número 2.201. Coas ansias de chegar á Pastelería Breogán, pasámonos de longo. Xiramos 180º. Un calafrío percorre a miña espiña dorsal. Alí estaba.

Centro Galego de Buenos Aires, alzándose no mesmo recanto no que o ven facendo dende 1.907. O seu escudo, a cruz de Santiago sobre a bandeira da Galiza. Na súa fachada, a seguinte inscripción:

“Esquina porteña de la galleguidad universal. La Ciudad de Buenos Aires al Centro Gallego en su 90º aniversario”.

O Centro Galego de Buenos Aires.

Entramos. O vestíbulo, señorial, está ateigado de placas conmemorativas de todo tipo de aniversarios. Á esquerda, un busto enorme de Castelao. “Castelao. A coleitividade galega. Bos Aires. 1.971”. Á esquerda deste, unha estátua de Rosalía. “A Rosalía de Castro. El cuerpo médico del Centro Gallego. MCMXLII”.

Busto de Castelao no Centro Galego

Homenaxe a Rosalía do equipo médico do Centro.

Achegámonos a información, e o traballador fálanos da grave crise que atravesa o Centro, que leva varios anos véndose na obriga de autofinanciarse. Lamenta a imposibilidade de conseguirnos guía. Entramos. O andar principal está ocupado na súa parte central por unha gran sala, que lembra ó parqué da bolsa dunha grande cidade, onde se axilizan trámites burocráticos para os socios do Centro. O resto do andar semella ser un sanatorio.

Avanzamos por un corredor lateral, e topamos coa Biblioteca Manuel Murguía. Falamos coa encargada, e comezamos a analizar. Atopo “As Cruces de Pedra na Galiza”. Cons atopa o “Sempre en Galiza”, a segunda edición. Non aguantamos máis, e preguntamos á encargada pola primeira edición. Ésta desempolvou dous exemplares, e deunos un a cada un. É moi complicado explicar o que sentín ó ter nas miñas mans un exemplar da primeira edición da “biblia” do nacionalismo galego, 68 anos despois, e escrito polo noso principal referente político e cultural alí mesmo, baixo o mesmo teito onde nós nos atopabamos.

Na biblioteca Manuel Murguía, cun exemplar da primeira edición do “Semre en Galiza” cada un.

Antes de abandonar a biblioteca, a encargada fíxonos un par de recomendacións, e fixo tamén unha alusión á parte hospitalaria do Centro. Eu entendín que se refería a esa planta.

Os que xa manexabades esta información teredes que desculpar a miña ignorancia, pero eu non o sabía. Eu tiña a idea de que o Centro Galego de Buenos Aires era unha especie de centro social, onde se reunían os seus socios e onde se realizaban actividades socio-culturais, ou algo semellante. Cando comezamos a percorrer o resto de andares, decatámonos de que o Centro Galego de Buenos Aires é, case exclusivamente, un centro hospitalario.

Percorremos o segundo andar, e chegamos á habitación 202. “Eiquí morreu o 7 de xaneiro de 1.950 o noso inmorrente Castelao. (Rianxo 1.886 – Bos Aires 1.950)”. Sobrecolledor observar o seu interior, co leito e demáis mobiliario absolutamente intactos.

Habitación 202 do Centro Galego, onde o 7 de xaneiro de 1.950 finou Daniel Castelao.

No primeiro andar visitamos un pequeno museo, con obras de diferentes artistas membros do Centro, entre as que destacan os “Debuxos de Negros” de Castelao. Percorrendo estas salas, un membro de seguridade presentounos a un traballador do Centro, que moi amablemente nos conduciu ex profeso ata o Teatro Castelao, na parte posterior do edificio, unha sala ben grande onde cada venres si se levan a cabo actividades culturais relacionadas coa nosa identidade. Entramos pola parte do escenario, e sobre éste, fronte a centos de cadeiras baleiras, o noso “guía” falounos un pouquiño da historia do Centro. Da súa fundación en 1.907, do seu momento álxido, en 1.960, cando se chegaron a sobrepasar os 100.000 socios, e do presente, cando apenas se chega ós 20.000. Despedímonos deste bo home agradecendo o seu xesto, e dspedímonos do Centro Galego.

Teatro Castelao.

Fixémolo con sabor agredoce, dadas as nosas expectativas. Pero facendo unha análise fría, impresiona facer o cálculo de cántos milleiros e milleiros de galeg@s emigrad@s e descendentes destes foron atendid@s aquí, a cánt@s se lles facilitou un chisco a vida nun ou noutro aspecto, esa vida tan extremadamente dura que é a vida de emigrante. Aínda que só fose ofrecéndolle un pequeno nexo de unión coa súa Terra.

Chegamos ó Magandhi contra as 18:00 do serán. Samu tiña revolucionado ó persoal, xa que esa noite daba un concerto canda outros dous cantautores na rúa San Nicolás. Do hostel reclutounos, ademáis de a Cons e a min, a Leo; a Douglas, un arxentino seguidor tolo de todo de River, do que todos pensamos por algún motivo que era colombiano; e ó trío de colombianas conformado por Mariluz, unha loira da que vou a respectar a súa idade e da que só direi que debía ter un pacto co demo, Juliana, unha moura de pel e pelo ben riquiña e que abandonou o hostel un par de días antes ca nós, e Andrea, que para completa-la diversidade do tridente, era rubia, de ollos rasgados e bonito sorriso.

Tralo concerto de Samu, de esquerda a dereita: o propio Samuel, Mariluz, Andrea, Leo, Gero (outro dos artistas), Juliana e Douglas.

Samuel Leví en plena acción.

O concerto estivo xenial, e o local, unha vivenda acomodada para este tipo de eventos, permitiunos degustar pizzas e tomar copas todo moi rico e a moi bo prezo.

O día seguinte, sábado, era día de Huesca – Celta. Dentro do grande soño que supuxo para min visitar Buenos Aires, existía un mini-soño, que consistía en ver un partido do Celta nesta cidade. O estar na Segunda é o que ten, que as canles que te televisan non existen no extranxeiro, e tiven que conformarme con escoitalo por Radio Galega, no “Galicia en Goles”. Aínda así, a semi-chilena espectacular de Joan Tomás fixo posible que escoitase a narración dun gol do Celta por parte do meu por sempre admirado Xaime Escudeiro dende a Arxentina. Hei de recoñecerche, Xaimiño, que soa a música celestial.

Menos marabilloso foi o noso empate no Alcoraz, que a pesares de ter merecido máis, pouco menos que nos obriga a gañar o domingo ó Vila-Real para recuperar o ritmo. Nin que dicir ten que, pese a todo, seguimos no bo camiño.

Pola noite quedáramos con Sebas, un dos amiguetes arxentinos que fixeramos en Río, para ver un monólogo nun teatro da rúa Corrientes, ateigada deles e de salas de cinemas, viva as 24 horas do día e iluminada de xeito fascinante pola noite.

Non puido ser porque chegamos tarde, pero aínda así pasámolo moi ben tomando uns cacharros en Las Cañitas, unha das zonas de marcha de Buenos Aires, con Sebas, a súa curmá Daiana e o seu mozo Fran, a súa outra curmá Danila, unha estudante de seguridade na nutrición que era un verdadeiro encanto e que dominiba á perfección o cambo… o cam… o idioma de Camboia, e coas amigas desta: Maia, quen me aprendeu umha morea de vocabulario da zona de Misiones, e Vero. Unha noite ben amena coa compaña adicional do fernet, xa o creo.

De festa por Las Cañitas. En pé, Danila e Maia; sentad@s, Sebas e Vero.

O domingo voltáramos a quedar con Sebas, que nos ía levar á súa casa ó norte da provincia para mandarlle un asado canda a súa familia, pero un improvisto de última hora obrigou a Sebas a anular o plan, o que nos rachou os esquemas, e quedamos atrapados no hostel todo o día facendo unhas risas co persoal.

O luns reanudamos as excursións por Ciudad Capital. Achegámonos de novo a Puerto Madero, e camiñamos polo paseo que percorre a beira do Río de La Plata, cun tramo ocupado por unha xunqueira de grande lonxitude. Chegamos ó barrio de San Telmo, e paramos na Plaza Dorrego, coñecida no século XIX como “Alto de las carretas”, xa que de alí partían os carros tirados por bois e cabalos. Alí, mentres eu desfrutaba dunha Quilmes e Cons dunha infusión de mate, presenciamos un número de tango en directo. Máis bonaerense, imposible.

Río de La Plata, en Puerto Madero.

Demostrando as miñas dotes para o tango, á par que a miña galantería.

San Telmo é un barrio antigo, onde destacan edificios de arquitectura da época colonial, e que conta con varios museos. É preferible visitalo en fin de semana, para poder desfrutar de múltiples postos de venda a modo de mercado.

Antes de iniciar o regreso ó Magandhi, pasamos pola Manzana de Las Luces, unha das localizacións máis históricas da cidade.

Manzana de Las Luces.

Ó chegar ó hostel, á noitiña, antes de deitarnos, estivemos falando longo e tendido con Bárbara, unha mociña de 17 anos, porteña de ascendencia siria, de longa cabeleira moura e marcados rasgos árabes. Era toliña de todo, desprendía enerxía polos catro costados, e ós seus 17 aniños a vida obrigáraa a adquirir máis madurez que á meirande parte da xente que coñezo da miña idade.

Con ela quedei ó día seguinte para, ás 08:00 da mañá, saír para Florida, unha zona comercial e peonil bastante turística. Cons, que fora durmir un par de horas antes ca nós, xa se borrara da cita atendendo ó número de horas de sono. Eu, adoptando postura de “peito-lápida”, aceptei o reto. Cando ás 07:30 da mañá saltou o despertador, propineille semellante patada voadora que aínda a día de hoxe procura espertarme entre aloumiños e susurrándome ó ouvido. Plan Florida abortado.

Espertamos a un horario coma os deuses mandan, sacados da cama polos arrecendos chegados dende a cociña, onde o persoal preparaba o seu xantar. Esa tarde tocaba visitar o barrio de Palermo.

Baixamos na parada de metro de Plaza Italia, e tirámonos unha foto canda o monumento en homenaxe a Garibaldi. Achegámonos ó Parque Zoológico e ó Jardín Botánico, que están case que pegados. Dado o prohibitivo da entrada no zoo para os nosos orzamentos, decidimos non entrar nel xamáis. O do Jardín Botánico, 0 pesos, xa se axeitaba máis. Seguramente saíramos perdendo en canto a variedade de especies animais, pero estou por apostar que saímos gañando en canto a número de animais: non teño nin a máis remota idea de por qué, pero naquel recinto había bastantes máis gatos que verduras. Eu fixen un cálculo aproximado, e saíronme as seguintes contas: número de grelos: mil. Número de gatetes: todos.

Jardín Botánico.

Continuamos a nosa ruta polo barrio de Palermo saltando de xardín en xardín: Jardín Holandés, Jardín Japonés, Rosedal, Parque 3 de febrero… Pasamos onda un planetario, onda o Hipódromo de la Argentina, o Campo de Polo…

Unha zona realmente bonita, e tratando de non incorrer no clásico comentario machista, poucas veces na miña vida presenciei unha porcentaxe tan elevada de mulleres de semellante fermosura. Cando cheguei ó hostel pensei que quedara birollo.

Á nosa chegada ó Magandhi xa escurecera, e ademáis agardábanos unha sorpresiña. Había un par de novas incorporacións, dous crápulas de moito coidado. Un deles era Martín, un tipo de 44 anos que a ningún de nós nos deu moi boa espiña. Chegou ó hostel alegando non levar nin un peso enriba despois de que lle roubaran a carteira, e ó día seguinte vímolo manexando unhas bolsiñas dunha substancia que non se consegue sen cartos precisamente.

E o outro era Julián, un colombiano de Medellín, amigo de Juliana, e ó que lle gustaba máis empina-lo cóbado que a min os goles cantados por Xaime Escudeiro. Incorporamos a Leo, a Douglas e a Caro, e comezamos a chiclar fernet coma se non houbese un mañá.

“Noites ledas mañás tristes”, “o corpo as fai o corpo as paga”, podedes aplicar aquí o refrán que queirades desa verquinte que tanto noxo me dá, porque ó día seguinte non nos deu o corpiño para saír do Magandhi nin un segundo. Iso si, fixemos unhas boas risas con Dámaris, unha moza rosarina espigada, estudante de letras, toda unha cachonda mental e que quedou prendada das nosas historias sobre Vigo e a súa noite, e que seguramente, e segundo ela mesma, non ha tardar en visitarnos.

Contra a noitiña mandámonos un asado multitudinario moi respectable, preparado á grella do hostel por Jimmy Farlopas, tamén coñecido como Martín, como gostedes.

E chegou o 29M, día de Folga Xeral na Terriña e en todo o Estado. Supoño que xa teredes lido o post anterior, e quen non o fixera aínda está a tempo, así que non vou afondar nunha análise política da causa da Folga e das manifestacións, e voume cinguir á narración de cómo decidimos secundar a Folga dende o noso retiro en Buenos Aires. Iso si: quero apuntar e enfatizar no tremendo orgullo que sentimos por vós, nosos paisan@s e compatriotas, polo éxito acadado tanto no número de manifestantes coma no seguimento da Folga. Xa sabedes, a loita continúa.

O noso foi ben sinxelo, aínda que cheo de simbolismo e de ilusión pola nosa parrte. Estreleira e pancartas en man, alá fumos Mariluz, Samu, Cons e máis eu rumbo a Plaza de Mayo, dispostos a montar alí unha manifa á altura das que se teñen organizado neste emprazamento nos últimos anos. Contáronme que as crónicas da televisión pública arxentina rezaban así:

“En número aproximado a cuatro, un grupo de manifestantes se reunía este mediodía para protestar contra la reforma laboral llevada a cabo hace escasas fechas por el gobierno español. Ocho según los integrantes de la protesta, uno y medio según la policía federal, los allí presentes corearon consignas en contra de los gobiernos de Madrid y Compostela…”

O noso xeito de apoiar a Folga Xeral do 29M.

Memorable. Tras ser desaloxados violentamente polos antidisturbios, encamiñámonos ó barrio de Boca.

O colectivo deixounos na terminal, e de alí comezamos a adentrarnos nas súas rúas. Transitadas por xentes notablemente modestas, non é que este encantador barrio nos fixese sentir especialmente inseguros, mais non quero verme paseando por el so e de noite.

Tras xantar nun local metade restaurante metade santuario de Boca Juniors, onde incluso puidemos tirarnos unhas fotos nunha especie de réplica da Bombonera, puxemos rumbo ó estadio de verdade. Mala sorte. Quén podía imaxinar que, coma os da liga española, os partidos da liga arxentina tamén se xogan a horarios sumamente absurdos, e ó estar completamente acordoado, non puidemos tirar fotos demasiado decentes dunha das catedrais do fútbol mundial.

Na mini Bombonera

Na auténtica Bombonera.

O que si fixemos foi seguir paseando polas rúas da República de La Boca, como eles mesmos se autoproclaman, incluída Caminito, e deleitarnos co impresionante colorido das súas casas de hoxalata, afortunadamente hoxe case todas deshabitadas, e coas súas balconadas engalanadas con representacións dos personaxes máis significativos da cultura arxentina. Formidable, como dicía. E como tamén dixen, antes de que comezase a cae-lo sol, collimos o colectivo de volta.

O colorido da “República de La Boca”.

Ó chegar ó Magandhi fumos a tomar uns cubatas os tres vigueses máis Caro a un local a escasos metros do hostel, pero recollímonos a horas máis que prudenciais. O venres era día de despedidas.

Como así foi. Pola tardiña comezamos cos preparativos de cara á nosa seguinte parada en Mar de Ajó, onde o grande Lucho Massarotti nos safara unha casa para nós sós. Cons desprazouse case ata a outra punta da cidade para ir a recolle-las chaves, e eu encargueime de ir a merca-los billetes á terminal de autobuses. O noso ómnibus saía a medianoite, así que adicamos o resto do serán a despedirnos de todo o persoal.

Caro, a nosa compi, Leo, un auténtico crack, Douglas, o gallina “colombiano”, Barbi, a benxamina máis tola, Dámaris, a rosarina churruqueira, o sector colombiano, con Mariluz e Andrea, o desconcertante Sotero, Aníbal, un brasileiro paulista que non sei cánto tempo levaba vivindo en Buenos Aires, pero que polo seu acento porteño eu calculo que uns 130 anos, e que tiña un discurso socio-económico que me agradou moitísimo; cómo non, o noso Samu, a quen agardamos ver en breve na nosa cidade… Ata tivemos tempo de despedirnos de Jimmy Farlopas.

Despedidas, neste caso de Andrea.

O Maganghi Hostel, unha casa de tolos, unha encantadora casa de tolos que difícilmente poderemos esquecer. Aínda que queiramos, algo que non descarto, principalmente para tentar manter cun mínimo de estabilidade a nosa saúde mental.

Magandhi Hostel. Ese é Farlopas, Jimmy Farlopas.

Ás 00:00 estabamos no ómnibus que nos había levar ata Mar de Ajó. Despedímonos de Buenos Aires. Pouco máis podo engadir sobre os meus sentimentos hacia esta cidade. As miñas reflexións neste post, aínda que torpes e atrapalladas, están escritas con toda paixón, paixón que me conformaría con tervos transmitido aínda que só fose nunha ínfima dose, para que vos poidades facer unha pequena idea, aínda que sexa afastada.

E esa é a palabra, paixón, a que vou a escoller para pechar este post e os meus pensamentos sobre Buenos Aires. Paixón, sentimento que caracteriza e une a tódolos arxentinos, que se reflicte no tango, que se reflicte no fútbol. A paixón que todo arxentino lle profesa á súa patria. E a que eu lle profeso a Buenos Aires en particular e á Arxentina en xeral. Si, definitivamente o meu coa Arxentina é algo persoal. Pero algo persoal non como indivíduo, senón como galego, coma debería suceder con cada un de nós.

De todo corazón, e por sempre, grazas, Buenos Aires.