Niágara, Toronto e Chicago. Ou o que é o mesmo: Chicago.

Domingo 5 de agosto. Saímos rumbo Niagara Falls, onde chegamos a primeira hora da mañá do luns, tras pasar por localidades tan insulsas coma Albany, capital do estado de Nova Iorque, ou Buffalo, xusto na fronteira entre Estados Unidos e Canadá e antesala das afamadas fervenzas.

Foi aquí onde collimos o bus que nos deixase definitivamente na localidade estadouinidense de Niagara Falls. Camiñamos uns minutos ata que comezamos a sentir unhas pingas de auga que caían sobre nós. O día era soleado e o ceo estaba totalmente despexado. Barallamos a posibilidade de que proviñesen das fervenzas do Niagara. Uns metros máis adiante confirmámolo ó albiscar ao lonxe unha columna de auga vaporizada dunha altura descomunal. Seguimos a pista que as propias fervenzas nos tenderan.

Entramos moi tranquilamente no Parque Estatal Fervenzas do Niágara, onde aínda non había nin unha ialma. Nin tan sequera na entrada. Adentrámonos ata topar coa auga, e avanzamos no sentido que ésta o facía, procurando a súa caída. Cando o divisamos, cando tivemos diante, a uns trinta metros, o punto no que a auga se precipitaba dando forma á fervenza, sorprendeunos o escaso ruído que o choque entre augas emitía.

Augas do río Niágara antes de chegar á caída que conforma a fervenza.

Chegamos onda a fervenza, e quedamos un tanto fríos. O punto de observación non era o máis idóneo precisamente, o ángulo de visión, lateral con respecto á fervenza, non permitía nin tan sequera vela enteira, e a caída de auga… Penso que o adxectivo máis axeitado, sempre na miña opinión, é decepcionante. Visto o visto, decidimos seguir avanzando hacia a parte canadiana do enclave.

As fervenzas dende o lado estadounidense.

Para saltar a Canadá o único que tivemos que facer foi cruzar unha ponte. A pé, tranquilísimos, sen que ninguén nos saíse ó paso en ningún momento. Á outra beira da ponte había unha minúscula aduana onde nos fixeron media pregunta entre ós tres, comprobaron os nosos pasaportes, e nin selo nos puxeron. “Sigan, sigan”, convidounos o axente.

Punto exacto que divide os E.U.A. e Canadá.

Na beira canadiana o mirador ofrece unhas vistas infinitamente máis ricas. Pódense observar por completo e de fronte as dúas fervenzas principais dende un balcón que debía ter uns 300 ou 400 metros de lonxitude. Desta volta, coas fervenzas do Niágara diante na súa total plenitude, con tódolos datos na man para poder valoralas con coñecemento de causa, o adxectivo máis axeitado para calificalas, sempre na miña opinión, é… decepcionante.

E as fervenzas dende o lado canadiano.

Non as estou a comparar, sería inxusto facelo, coas de Iguazú. Sería inxusto. As comparacións, din, son odiosas, e nesta Niágara sae perdendo por goleada. É por iso polo que vou tentar manterme obxectivo, e tratar, por complicado que sexa, de afastar durante uns intres aquel prodixio da natureza que conforman as fervenzas de Iguazú.

Para comezar, as fervenzas do Niágara nin sequera son un enclave natural. A caída de auga non ven producida por un designio da natureza. As augas precipítanse dende un muro, unha especie de encoro elaborado polo ser humán. Non son un enclave natural, e están moi lonxe de selo. Ó seu redor hai montado un complexo comercial que pretende meterte polos ollos unhas fervenzas que eles mesmos convertiron en produto, pero que o que conseguen é dexeneralas cunha artificialidade que ata molesta.

O que si impresiona, aí non hai dúbidas, é a culumna monumental de auga vaporizada que orixinan as augas da meirande das dúas fervenzas ó toparse logo dunha caída de 52 metros. Alcanza ata a eclipsar o sol, chega a facer efecto nube e a paliar a intensidade da pegada dos raios do astro rei.

As fervenzas do Niágara están ben, pero considero que non son merecedoras da fama que posúen a nivel planetario. Esta análise deberíana facer dous expertos na materia como poden ser Víctor e Oli, pero ata que chegue ese momento, aí queda a miña opinión.

Había que continuar adiante, era tempo de poñer rumbo a Toronto. Á capital do estado de Ontario chegamos contra o mediodía. Custounos horrores atopar o hostel que levabamos reservado, o Backpackers on Dunda, xa que éste está máis agochado que Rosa Díez de visita por Galiza, pero unha vez que dimos con el, instalámonos e saímos a xantar. Fixémolo nun restaurante chinés, coma todos, rico, barato e en cantidade, e co papo cheo dispuxémonos a percorrer as rúas de Toronto.

Barrio chinés de Toronto.

O primeiro que nos chamou a atención foi o deserto das rúas da cidade. Seguramente veña dado pola época do ano: coa chegada do verán, e tras pasar un inverno das características do que se dá nesta zona, é de supoñer que os toronti… os torontia… os toront… é de supoñer que os cidadáns de Toronto fuxan en manadas na procura de sol, calor e praia.

Lago Ontario, Toronto.

Toronto é unha grande cidade. A clásica metrópole norteamericana que máis aló dos seus rañaceos e algún que outro parque, pouco máis ten que ofrecer. Decatámonos disto cando, ó saír do hostel, preguntamos a un traballador do mesmo polos sitios máis representativos, os puntos máis interesantes a visitar. O tipo enviounos ó parque principal da cidade e a un centro comercial.

Toronto.

E iso fixemos. Tras dar unha volta polo barrio chinés aproveitando que xantáramos alí, comezamos a camiñar rumbo Queens Park, onde ó chegar topamos co Toronto Legislative Building. Paseamos un pouquiño polo parque, deitámonos un cacho para repoñer forzas, e continuamos co tour.

“Toronto Legislative Building”.

Camiño da zona comercial, polo centro da cidade, Toronto cobra bastante vida. As rúas xa se ven ateigadas de xente indo e vindo, como corresponde á cidade máis populosa dun país coma Canadá, e a actividade frenética da clásica macro-urbe fíxose patente de inmediato. Pegamos unha voltiña polo centro comercial, un máis entre tantos, e separámonos. Richi e Cons foron a tomar unha cervexiña, e voltei para o hostel. Punto e final ó primeiro día de visita por Toronto, e a durmir, que levabamos dende Boston sen facelo.

Ó día seguinte, martes, tiñamos o bus a Chicago pola tarde. Había que deixar o hostel ás 11:00 da mañá, e o tempo que transcorreu dende que o abandonamos tras pegarnos unha ducha deleznable ata plantarnos na terminal de autobuses adicámolo a visitar, primeiro a famosa CN Tower, e despois o lago Ontario.

A famosa “CN Tower”.

Dende a base da edificación máis famosa de Toronto dirixímonos ó Ontario. Alí, nun peirao, tirámonos unhas fotos coa liña de rañaceos da cidade, entre onde destaca presisamente a CN Tower. Cando deu a hora prantámonos na estación, e, en pleno serán, puxemos rumbo a Chicago.

Toronto dende o lago Ontario.

De madrugada fixemos parada en Detroit, Michigan, para pasa-lo control de aduanas. Chegamos a Chicago contra as 07:00 da mañá. Na capital de Ilinois aloxámonos no Hostel Parthenon, no barrio grego. E a primeira levámola na fronte: non podiamos meternos na habitación ata as 15:00 do serán. Así que nada, unha vez máis, sen durmir, partimos a facer turismo pola “cidade do vento”. Iso si, o almorzo que lle metimos ó corpo, incluído no prezo do hostel, foi dos que marcan época.

E por Chicago estivemos camiñando nada menos que sete horas. É certo que Chicago tamén é unha grande cidade. A cásica metrópole norteamericana. Pero aínda así, as sensacións que transmite son diferentes.

É unha cidade moderna, viva, con personalidade propia. Aínda gardando a liña das grandes urbes estadounidenses, Chicago marca as diferenzas cun estilo de seu. Os seus edificios gardan harmonía cando teñen que gardala, e rachan coa monotonía estética cando teñen que facelo.

Río Chicago.

Preséntase inmensa no seu centro, amosando os seus enormes rañaceos; e cautivadora, maimiña fóra del, cunha arquitectura de estilo federal. Mais en ambolosdous terreos sempre está presta á sorpresa, e en calquera momento pode impactarte cunha edificación de deseño innovador.

Paramos na descomunal Willis Tower, detivémonos no famoso Teatro de Chicago, e asomamos ó río Chicago. Cando dimos coa auga, viramos, e dirixímonos ó Millenium Park. E é este parque o exemplo perfecto da tendencia impactante e innovadora da cidade de Chicago.

Teatro Chicago.

Ten fontes e demáis estructuras de curte sobrio, elegante; e de súpeto, e sempre con gusto, sorpréndete con obras de carácter moderno e transgresor. Un exemplo delo é unha especie de feixón xigante prateado, onde a xente se ve reflectida nunha imaxe deformada, algo desenfadado e divertido.

Feixón prateado no “Millenium Park”. A saber cómo se chamará en realidade.

O parque tamén conta cun auditorio enorme, cun equipo de son espectacular, onde por esas datas se celebraban concertos case a diario. A ambos lados da ponte que o comunica exténdese o Instituto de Arte de Chicago, unha construcción amplísima que conta coa máis variada oferta cultural.

Auditorio en “Millenium Park”.

Continuamos coa marcha, e o seguinte destino era o lago Michigan. Ó chegar ó seu peirao comezamos a camiñar por el con rumbo á Navy Pier, unha zona recreativa ubicada nunha illa, e que pasa por ser o punto máis turístico de Chicago.

“Navy Pier” de Chicago.

É unha especie de parque de atraccións, coa súa noria, os seus postos, e o que para min foi o máis atractivo: unhas vistas da cidade que quitan o salouco. Coa Navy Pier dimos por rematada a maratón de Chicago, e dirixímonos ó hostel, onde xa nos estaba permitido ingresar na habitación, e puxémonos a descansar, xa que, por segundo día nos últimos tres, estabamos sen durmir.

Chicago dende a “Navy Pier”.

Tan intensa foi a sesión turística do mércores, que para o día seguinte só deixamos o United Center. Pola tardiña achegámonos ó pavillón onde xogan os Chicago Bulls da NBA e mailos Chicago Blackhawks da NHL, a liga de hockey.

E o que é máis importante: a casa onde levou a cabo a meirande parte das súas fazañas o señor Michael Jordan, sen discusión, unhna das figuras máis importantes da historia do deporte. Impoñente posar diante da estátua de cobre que lle erixiron nunha das entradas do complexo, ó pé da cal se citan un por un os fitos que foi quén de acadar este fenómeno sen comparación, esta lenda viva do deporte do baloncesto.

Dous prodixios do baloncesto: MJ e máis eu.

Regresamos, pola noite tomamos unha cervexiña, e preparámonos para o día seguinte. Ó día seguinte, venres, ía comezar a nosa particular Ruta 66.

Non fóramos quén de cumprir co plan trazado nun comezo de percorrela no noso propio coche, mais iamos facela en autobús. O seguinte destino era o Gran Canón do Colorado, mais a distanza era demasiada como para facela dunha soa quenda. E a parada escollida para facer noite era Amarillo, unha localidade perdida no medio de Texas. Pero iso xa será outra historia.

Gran Canón e Las Vegas. O segundo prato forte da etapa norteamericana presentábase ante nós. O interior dos Estados Unidos era o noso seguinte reto.